Zijn Obsessie

Disclaimer & Personages

Hallo Engeltjes,

Welkom in mijn fictieve wereld 🌎.

Bedankt dat je mijn verhaal een kans geeft. Dit is ook de eerste keer dat ik schrijf, dus ik ben geen professionele schrijver.

Engels is niet mijn moedertaal, dus er zullen veel grammaticafouten zijn; je mag me respectvol corrigeren...

Ik tolereer geen enkele vorm van haat, dus lees voor je aan het verhaal begint de waarschuwing. Als je iets wilt corrigeren, doe dat dan respectvol.

Maar ik doe mijn best.

Eerst zal ik je een waarschuwing geven⚠️

Dit verhaal bevat:

- Sterke personages.

- Vermelding van bloed, alcohol en drugs.

- Erotische scènes + volwassen scènes.

- Zelfbeschadiging.

- Van haat naar liefde.

- Leeftijdsverschil.

- Intimidatie en gedwongen aanraking.

Hij zag haar en viel voor haar... Misschien werd hij geobsedeerd door haar.

Ook bevat dit boek veel volwassen scènes, dus lees op eigen risico.

Het begin van dit verhaal kan je doen huiveren, maar wacht maar, je zult het zeker geweldig vinden.

Trouwens, ik weet dat jij dit ook allemaal wilt.

En de mannelijke hoofdpersoon in dit verhaal is in het begin een totale eikel, dus je moet even wachten, maar later zul je van hem houden...

Hier is een gecorrigeerde en licht verfijnde versie van je hoofdstuk:

𝒄𝒉𝒂𝒓𝒂𝒄𝒕𝒆𝒓𝒔:-

1: Naina Joshi

21 jaar oud

- Uit Mumbai (India)

- Vrolijk met veel woedeproblemen.

- Vechten is haar favoriete bezigheid.

- Sterk en onafhankelijk meisje. Ze kan alles doen voor haar ouders en geliefden.

- Voor haar is respect belangrijker dan wat dan ook. Ze kan alles verdragen behalve respectloosheid.

2: Jack Willems

32 jaar oud

- CEO van Willems Industrie

- Knap maar arrogant.

- Mensen proberen hem te vermijden vanwege zijn arrogante gedrag.

- Met hem rotzooien betekent met de duivel rotzooien.

Meisjes kwijlen over hem, maar hij besteedt nooit aandacht aan hen.

Maar wat gebeurt er als hij haar ziet en zijn eigen regels breekt? Hij heeft geen zwakke punten totdat hij haar ontmoet.

Hoofdstuk één

Dus zorg ervoor dat je stemt en reageert.

◦•●◉✿✿◉●•◦

(Ik herschrijf het verhaal en voeg enkele scènes toe)

Naina’s POV

Op de Universiteit van Mumbai

De collegezaal gonste van opwinding. Studenten stonden overal, lachten, juichten en vierden feest. Waarom? Omdat vandaag onze afstudeerdag was. Maar eerlijk gezegd was ik waarschijnlijk de gelukkigste daar. Waarom? Omdat ik na deze dag eindelijk naar New York kon. Mijn droom. Haaye. Ik weet het, ik weet het—het is de droom van iedereen.

“Naina Joshi!”

De directeur riep plotseling mijn naam, waardoor ik weer bij de les was. Ik sprong snel op uit mijn stoel en haastte me naar de trap. Eerlijk gezegd, je zou kunnen zeggen dat ik bijna rende. Het geluid van applaus vulde de zaal en mijn vrienden riepen luid mijn naam. Met elke stap die ik naar het podium zette, voelde het alsof ik een stap dichter bij mijn droom kwam.

Dat gevoel… het maakte me zo emotioneel en trots op mezelf.

Staande voor de directeur glimlachte ik terwijl hij me feliciteerde. Maar het volgende moment schreeuwde hij—

“WAKKER WORDENNNNN!”

Ik knipperde verward met mijn ogen. “Wacht, meneer! Waarom klinkt u als mijn Ma??”

En toen… SPLASH! Iets kouds raakte mijn gezicht.

Water??

Ik schoot meteen overeind en keek geschokt om me heen. Ik was in mijn kamer. Wat de—? Ik was net op de universiteit, toch?

Toen ik mijn hoofd ophief, zag ik Maa voor me staan, met een emmer in haar hand en me aankijkend alsof ik een misdaad had begaan. Toen drong het tot me door—

Geweldig. Dat was ook een droom.

“Oh god, wanneer zal deze droom eindelijk uitkomen?” klaagde ik.

“Nain, je komt te laat voor college!” riep Maa, waardoor ik opsprong.

“W-Wat? College?” mompelde ik, nog half slapend en mijn ogen wrijvend.

Maa sloeg dramatisch haar hand tegen haar voorhoofd. “Hey, Parameshwara, wat moet ik met dit meisje doen?”

Ik rolde met mijn ogen. Klassiek Aziatisch moedergedrag.

En toen liet Maa de grootste bom van de ochtend vallen.

“Vandaag is je afstudeerdag. Weet je dat niet meer?”

“WAT?!” schreeuwde ik, mijn ogen wijd open.

Maa stond daar met haar handen in haar zij, een wenkbrauw opgetrokken alsof ze me wilde vermoorden.

In paniek greep ik mijn telefoon en controleerde de datum. Maandag. Maar hoe? Gisteren was het zaterdag! Hoe is het weekend zo snel voorbij gegaan? Waarom, god, waarom komt het weekend altijd als een schildpad maar vertrekt als een haas?

Zonder een seconde te verspillen sprong ik uit bed, omhelsde Maa stevig, wenste haar een goede morgen en stormde rechtstreeks naar de badkamer.

Terwijl ik mijn tanden poetste, hoorde ik Maa op de achtergrond tegen Papa klagen hoe verwend ik was. Nou, pardon, maar welke vader verwent zijn dochter niet?

Na me in recordtijd te hebben klaargemaakt, rende ik de kamer in—nou ja, technisch gezien is het gewoon een kamer, maar ik noem het graag een zaal om mezelf chic te voelen. Vraag me niet waarom, ik weet het zelf ook niet.

Ik gooide mezelf op het bed en riep naar de keuken,

“Maaa, ontbijt!!”

---

Binnen een minuut kwam Ma met het ontbijt. Nadat ze me mijn ontbijt had gegeven, ging Ma weer terug naar de keuken. Terwijl ik mijn ontbijt at, gaf mijn moeder me een sneer over hoe ik vroeg op zou moeten staan en zelf mijn ontbijt zou moeten maken. Wat zou ik doen als ze ergens heen gaat?

Na het ontbijt pakte ik mijn tas en ging het huis uit. Maar niet voordat ik Maa en Papa eraan herinnerde om op tijd naar de universiteit te komen. Ik gaf mijn vader een knuffel en mijn moeder een kus.

Toen ik naar buiten kwam en mijn fiets zag, mijn eerste liefde, mijn hart, mijn alles...

Ik startte mijn fiets en ging op weg naar de universiteit. Deze fiets is niet zomaar een fiets voor mij—het is mijn trots, mijn baby, mijn alles. Ik heb hem tenslotte gewonnen in een wedstrijd... een bokswedstrijd, om precies te zijn. Ja, ja, ik weet het—“wedstrijd” klinkt chic, maar de waarheid is dat ik letterlijk een paar gezichten heb moeten breken om deze schoonheid te verdienen.

Arey, het was een karate- en bokswedstrijd... begrijp je dat niet?

Elke keer als ik op deze fiets rijd, voel ik me krachtig, alsof ik de koningin van de weg ben. De wind die mijn gezicht raakt, het gebrul van de motor—het is een gevoel dat ik niet eens in woorden kan uitdrukken. De dag dat ik hem voor het eerst kreeg, was ik zo, zo blij, alsof ik de hele wereld bezat. Maar natuurlijk komt niets voor niets. Het onderhoud van dit beest is torenhoog. Ik moet als een gek geld sparen; anders zal Maa hem zeker verkopen. En dat... is mijn grootste nachtmerrie.

Oh, en laat me je nog iets over mezelf vertellen. Elke keer als ik naar de universiteit ga en willekeurige jongens zie die proberen slim te doen, fluit ik naar hen of knipoog soms zelfs. Niet naar iedereen, alleen naar degenen die denken dat ze te cool zijn.

Waarom doe ik dit? Simpel. Ik hou ervan die ongemakkelijke uitdrukking op hun gezichten te zien. De manier waarop ze schuifelen, wegkijken of zich schamen—het is onbetaalbaar.

Waarom zouden ze niet een beetje van hun eigen medicijn krijgen?

Dus ja, dat ben ik—Naina Joshi. Je niet-zo-typische meisje dat gelooft in precies teruggeven wat ze krijgt. Jongens denken dat ze de koningen van goedkope stunts zijn, toch? Nou, sorry jongens, de kroon is nu van mij.

Hoe dan ook, na te hebben gefloten naar een jongen die bijna over zijn eigen voeten struikelde vanwege mij (arme kerel, moge zijn zelfvertrouwen in vrede rusten), bereikte ik eindelijk de poort van de universiteit.

De sfeer was elektrisch. Iedereen was op zijn best gekleed—overal selfies, meisjes die hun haar goed deden, jongens die deden alsof ze niet twee uur voor de spiegel hadden gestaan. Het was tenslotte afstudeerdag. Iedereen wilde er perfect uitzien.

Ik parkeerde mijn fiets als een baas, trok mijn helm in slow motion af—want waarom niet? Ik ben ook een heldin—en liep naar binnen.

En raad eens? De blikken begonnen. Sommigen keken onder de indruk, anderen waren jaloers, en sommigen... nou ja, verward, zoals "Is dit meisje een tornado?"

Eerlijk gezegd vond ik het geweldig. Aandacht is niet iets waar ik naar hunker, maar als het naar me toe komt, ren ik er ook niet voor weg.

Ik zag mijn vriendin bij de ingang staan, zwaaiend als een gek.

"Arre, Naina! Je bent laat, kom snel!" riep ze.

Ik jogde naar haar toe, grijnzend. "Rustig aan, mevrouw. Een held moet altijd een late entree maken. Begrijp je?"

Ze rolde met haar ogen. "Doe normaal, Katrina. Kom nu naar binnen, anders missen we de groepsfoto zonder jou."

En zo gingen we samen naar binnen. Mijn hart bonsde van opwinding—vandaag was niet zomaar een afstudeerdag. Het was het begin van de reis naar mijn droom. New York riep me... en geloof me, ik was meer dan klaar om te antwoorden.

Klap. Klap. Klap.

De hele zaal weerklonk met applaus. Ik stond daar, mijn afstudeerdiploma stevig in mijn handen, mijn hart barstend van dromen. Mijn ogen zochten de menigte totdat ze op de twee mensen vielen die het meest voor me betekenden—Papa en Mama.

Ze glimlachten naar me, maar hun ogen waren nat van trots.

Ja, Papa. Ja, Mama. Op een dag beloof ik dat ik ons leven zal veranderen—het leven dat jullie beiden niet konden leven door mij.

Met die gedachte stapte ik van het podium en liep recht naar hen toe. Op het moment dat ik aankwam, sloeg ik mijn armen om hen heen en knuffelde hen stevig.

En toen, als een stortvloed, begonnen mensen naar me toe te komen. Bijna het hele college was daar om me te feliciteren. Waarom niet? Ik was beroemd—maar niet om de gebruikelijke redenen. Niet omdat ik de beste was of een geniale student. Nee. Ik was beroemd omdat ik... nou ja, een gecertificeerde lastpak was.

Er was geen enkele dag dat mijn ouders geen klacht over mij kregen—hoe ik iemand in elkaar had geslagen, hoe ik een stomme regel had gebroken, hoe ik "problemen" veroorzaakte. Schorsingsbrieven waren praktisch onderdeel van mijn schoolspullen.

Eerlijk gezegd denk ik dat mijn leraren en directeur blijer waren dan ik vandaag. Want vanaf nu zouden er geen klachten meer zijn, geen gevechten meer, geen ouders die het kantoor binnenstormen schreeuwend, "Kijk wat ze met mijn kind heeft gedaan!"

Ja. Ze waren eindelijk van me af. Geluksvogels.

Maar ik? Ik was nog niet klaar. Dit was nog maar het begin.

Dus vertel me, hoe vond je het hoofdstuk? Wees geen stille lezer.

Alsjeblieft🥺🥺

Like en reageer

en

Volg me op Instagram

Hou van jullie ❤️❤️