Rozdział 1

Po raz pierwszy w życiu Cecilia znalazła się w czyimś łóżku.

Nie tylko w łóżku, ale w pokoju pełnym przepychu. Diamenty lśniły na eleganckich ramionach żyrandola, rzucając kawałki światła na aksamitne zasłony na ścianach. Wyszukane jedzenie było delikatnie ułożone na półmiskach, które stały na długim, obruszonym stole. W powietrzu unosiła się delikatna muzyka fortepianowa.

Choć pokój był głównie ciemny i oświetlony świecami oraz tym jednym pięknym żyrandolem w oddali, refleksy diamentów rozpraszały się po pokoju jak gwiazdy. Muzyka fortepianowa, choć słodka, miała w sobie coś złowrogiego. Odurzającego. Świat dawno poszedł spać, ale rezydencja tętniła dźwiękami i zapachami pokus.

Ktoś obserwował ją z krzesła, jego oczy były niskie i kalkulacyjne. Jego palce owijały się wokół filtra papierosa. Był nagi, umięśniony, piękny. Żar jego papierosa jarzył się, gdy wdychał dym.

Alfa.

Gdy rozglądała się po otoczeniu, Cecilia widziała tylko nagie ciała. Mięśnie i przystojne twarze czterech innych Alf, splątanych wokół niej. Jeden kręcił jej włosy między palcami. Drugi trzymał jej dłoń przy ustach, muskając delikatnym pocałunkiem jej kostki. Opierała się o piersi dwóch z nich, ich śmiech cichy w jej uszach, a ich ciała ciepłe przyciśnięte do jej ramion.

Palce Alf przesuwały się po jej nagim ciele, wywołując ciarki tam, gdzie się pojawiały. Gorące, delikatne linie były rysowane po wewnętrznych stronach jej ud, piersi, brzucha.

„W jakim nastroju jesteś dzisiaj, Cecilio?” wyszeptał jeden z mężczyzn do jej ucha. Jego głos był gładki, niski i przyjemny, gdy jego usta musnęły jej skórę.

„Chcesz się pobawić ostro?”

„Jesteś zbyt samolubny wobec niej,” powiedział inny. Ten wydawał się młodszy, odpoczywał za nią, gdzie opierała się o jego nagą pierś. Słodko uniósł jej głowę pod swoim podbródkiem i pocałował kącik jej ust, mówiąc do jej warg: „Pozwól nam cię usłyszeć.”

Z jakiegoś powodu zaczęła śpiewać, jej głos drżał z pożądania.

Gorące usta mocno przycisnęły się do jej szyi, a ona wydała cichy jęk, chwytając się za włosy nieznajomego.

„Śpiewaj dalej,” wyszeptał chłopiec, jego usta musnęły jej policzek.

Ręka chwyciła jej podbródek i obróciła go mocno w drugą stronę, gdzie znalazła się naprzeciw oczu innego alfy—ten był starszy, silniejszy. „Sprawię, że zaśpiewa jak dzwon,” powiedział, seksowny uśmiech rozciągnął się na jego twarzy.

Znowu zaczęła śpiewać, gdy ręce przesuwały się po jej piersiach, sutkach, między nogami—drażniąc ją łaskotkami i delikatnymi dotykami. Trzymała się swojej piosenki, jęcząc bezradnie między nierównymi słowami.

Czy to był sen, pomyślała Cecilia?

Wtedy mężczyzna z krzesła wstał i rzucił papierosa na podłogę.

"Rusz się," powiedział, jego głos był cichym pomrukiem, który mimo wszystko dominował w pokoju. Ręce opuściły Cecilię w niechętnym ustępstwie, gdy Alfa zbliżał się do łóżka, jego ciemne oczy przeszywały ją. Czuła jego nadchodzenie, jak burzę na horyzoncie. Atmosfera zagrożenia wokół niego, jego obecność przytłaczająca.

Wziął jej rękę i przyłożył ją do swojego brzucha, rozkładając jej palce na twardych, zdyscyplinowanych mięśniach. Mogła poczuć jego puls, czysty ogień emanujący z jego skóry. Następnie sięgnął w dół i dotknął jej warg kciukiem, podziwiając wyraz desperacji na jej twarzy.

"Są inne dźwięki, które wolałbym usłyszeć od ciebie," powiedział. Potem nachylił się i pocałował ją, jego język jak ogień przeciwko jej własnemu, jego duża ręka mocno chwyciła jej udo.

Alfa, Cecilia zdała sobie sprawę po raz kolejny. Całowała Alfę.

To nie był sen. To był koszmar.

"Nie!!!"

Cecilia zerwała się, łapiąc oddech. Jej włosy przylegały do twarzy od potu, który w panice odgarnęła, wydając głębokie westchnienie ulgi na widok swojej sypialni. Poranne światło wpadało przez jej podarte zasłony, zostawiając złote smugi na zakurzonych podłogach i starej półce na książki naprzeciwko jej łóżka, która dumnie prezentowała jej podręczniki do zarządzania hotelami.

Kolejny dreszcz strachu przeszedł przez nią, gdy chwyciła budzik z nocnego stolika. 10:01 mrugało do niej, a ona wydała kolejne głębokie westchnienie ulgi. Spała dłużej, ale tylko o pół godziny. Miała jeszcze dużo czasu na przygotowanie się do rozmowy kwalifikacyjnej.

Cecilia położyła się z powrotem, aby uspokoić serce.

Praca w rezydencji, pomyślała. Mieszanka podekscytowania i strachu przeszła przez nią. Nigdy nie znała takiego luksusu, a płaca była zbyt dobra, żeby ją przegapić. Ale rezydencja mogła oznaczać tylko jedno i tylko jedno. Będzie pracować pod jednym dachem z Alfą.

Nikt inny nie mógłby sobie na to pozwolić.

Spakowała torby zgodnie z instrukcjami i opuściła swoje mieszkanie, slumsy, w których mieszkała. Przeszła obok zniszczonych kompleksów mieszkalnych i przez całą podróż autobusem poza miasto. Kiedy była wystarczająco blisko obrzeży miasta, gdzie czekała na nią rezydencja, Cecilia wysiadła z brudnego autobusu.

Tutaj, nikt nie znał jej jako nikogo więcej niż Cecilię — przyszłą menadżerkę hotelu z determinacją w rękawie i zaciekłością pod pasem. Tak jest, powiedziała sobie. Jesteś pewna siebie i mądra, i zdecydowanie nadkwalifikowana. Zdasz tę rozmowę kwalifikacyjną.

Ale gdy zbliżała się do adresu, jej pewność siebie zaczęła się kruszyć na widok dużych kutych żelaznych bram. Wysokie, pionowe pręty otaczały odległą rezydencję, która stała duża i lśniąca na końcu żwirowej drogi. Nigdy nie widziała czegoś takiego w swoim życiu — wysokie, zamkowe wieże z cegły, gdzie winorośle i mech rosły kapryśnie po krawędziach. Duże, witrażowe okna i gigantyczne krzewy róż sięgające do nich z ziemi poniżej.

Przeszył ją poczucie niepokoju. Nie powinna tu być.

Ktoś taki jak ona nigdy nie powinien opuszczać brudnych slumsów Omega, w których się urodziła.

Chwyciła kraty bramy i spojrzała przez nie na piękny dwór z wysokimi, wisteriowymi drzewami i bujnym ogrodem. Ogarnął ją smutek. Jej matka uwielbiałaby zobaczyć takie kwiaty na własne oczy.

Ale w slumsach nie było kwiatów.

Podobnie jak Cecylia, jej matka była Omegą — ale piękną. Była tak piękna, że jej uroda przyciągnęła uwagę Alfy, który rościł sobie do niej prawo w wieku osiemnastu lat. Podły człowiek, który ją zapłodnił i wyrzucił jak śmieci.

Dla większości ludzi, Omegi były tylko dziwkami.

Jej matka wychowywała ją sama, stawiając czoła przeciwnościom, które wszystkie Omegi musiały znosić. Pracowała do upadłego, aby zapewnić dziecku edukację. Omegi były uważane za gorszych ludzi w oczach Bet i Alf. Bez dyplomu ukończenia studiów były nieedukowanym motłochem, odrzucanym przez pracodawców na rzecz lepszej rasy.

Czuła się zawstydzona, patrząc na dwór w oddali. Jej matka miała takie nadzieje dla niej, a jednak tu była, idąc w jej ciężkich śladach. Sprzątając cudze brudy — Alfy na dodatek. Takiej jak ta, która zrujnowała życie jej matki. Ohydny kreatyn, którego nigdy nie nazwałaby ojcem.

A teraz służyła im jak niewolnica.

Ale potrzebowała tych pieniędzy. Wynagrodzenie było ponad jej oczekiwania, a Cecylia nauczyła się na błędach matki i podjęła wszelkie kroki, aby ich uniknąć. Pewna, że nigdy nie chciała być używana i wyrzucona przez Alfę jak jej matka, zaczęła brać inhibitory w momencie, gdy skończyła szesnaście lat. Dopóki je brała, mogła unikać estrusu przy najmniejszej ekspozycji na feromony Alfy — coś, co tylko Omegi musiały znosić.

Inhibitory miały oczywiście negatywne skutki uboczne, ale pozwalały jej żyć pod przykrywką Bety. Jej matka pracowała zbyt ciężko, aby zapewnić jej życie poza slumsami, by mogła być tam uwięziona z dzieckiem Alfy. Nie. Nie pozwoli na kontynuowanie tego cyklu.

„Musisz być tu na rozmowę kwalifikacyjną,” odezwał się głos z głośników przy bramie. Cecylia podskoczyła, szybko puszczając kraty, jakby nie powinna ich dotykać.

„Ach—uh, tak.”

„Wspaniale,” powiedział ponownie głos. „Proszę podejść do drzwi wejściowych.”

Brama otworzyła się i Cecylia przeszła przez nią, podziwiając otoczenie, idąc po żwirowym podjeździe. Świat wewnątrz żył ptakami i pszczołami oraz słodkim zapachem dzikich kwiatów. Rośliny rosły szeroko i żywo z ogrodów, które rozciągały się wysoko przeciwko murom bramy.

Dwór prawie ją pochłonął, gdy podchodziła do niego, a duże drewniane drzwi otworzyły się szeroko, gdy dotknęła pierwszego stopnia. Łysy służący stał tam, wyglądając znudzony, czekając, aż wejdzie na werandę.

„Witaj,” powiedział, gestem zapraszając ją do środka. „Pozwól, że oprowadzę cię po domu.”

Prowadził ją przez świat bogatego drewna i żywych świateł wolframowych. Przez bogate zapachy i delikatną muzykę. Dworek był znacznie bardziej nowoczesny niż wyglądał z zewnątrz, z dużymi, przeszklonymi oknami, luksusowymi skórzanymi meblami i wazonami z kwiatami na niemal każdym stole i wnęce. Prowadził ją korytarzem z drzwiami po obu stronach, a w powietrzu nagle pojawił się zapach.

Zatrzymała się.

Feromony.

Cecylia sięgnęła do kieszeni w torbie, gdzie trzymała swoje inhibitory, upewniając się, że etui nadal tam jest.

Będzie dobrze, powiedziała sobie. Nic się nie stanie, dopóki mam to przy sobie.

Mimo wszystko, było dziwne być rekrutowaną do tak luksusowego budynku. Nigdy wcześniej nie postawiła nogi w takim miejscu, a teraz miała tu spędzać każdy dzień? Możliwość niezdania rozmowy kwalifikacyjnej sprawiała, że skręcało ją w żołądku. Inhibitory nie były tanie, a od czasów studiów ledwo wiązała koniec z końcem. Nigdzie indziej nie znalazłaby takiej okazji.

Przypomniała sobie ostatnią rozmowę z Mią, jej radosny, żywiołowy głos wciąż brzmiał w jej uszach. „Wszystko będzie dobrze,” powiedziała, „moi rodzice mają znajomości. Jeden z ich przyjaciół prawników zna właściciela. Dużo o tobie mówiłam — i proszę cię, masz dyplom z zarządzania hotelem? Wiesz już wszystko, co trzeba.”

Mia była jej najlepszą przyjaciółką. Nie zawiodłaby jej.

Gdy wycieczka dobiegła końca, służący zaprowadził Cecylię do pustego pokoju na parterze i otworzył dla niej drzwi. „Niestety, tuż przed twoim przyjazdem dotarła wiadomość, że właściciele wrócą dopiero jutro. Przepraszam za niedogodność, ale musimy przełożyć rozmowę kwalifikacyjną. To będzie twój pokój na noc. Łazienka znajduje się po drugiej stronie korytarza — nie krępuj się, możesz poprosić o pomoc każdego ze służących, jeśli czegoś potrzebujesz.”

Pomimo niepokoju, Cecylia cieszyła się z obfitej kolacji i wygodnego łóżka, które zapewniał dworek. To jak darmowe wakacje, pomyślała, z telewizorem, który rzeczywiście działał, i łóżkiem, które nie było połamane i zapadnięte w środku. A gdy zapadła noc, wzięła prysznic w luksusowych mydłach, owinęła się miękkimi bawełnianymi ręcznikami i przebrała w piżamę, którą Mia doradziła jej zabrać na wypadek, gdyby coś takiego się zdarzyło.

Nie minęło dużo czasu, zanim puchowe poduszki i bogata kołdra ukołysały ją do sennej błogości. Zasnęła w taki sposób, że nie mogła się od tego oderwać — nawet gdy ogień zaczął ogarniać jej ciało, a straszliwe pragnienie ścisnęło jej gardło.

Coś było nie tak. Wewnątrz niej ciągnięto za nić. Natarczywe, niemal bolesne uczucie zaczęło się w niej budować. Uczucie było znajome, jak coś, co czuła dawno temu. Coś, czego nie czuła od lat.

Ruja.