Rozdział 1

Athena

Nie mogę oddychać.

Tristan porusza się we mnie, wolno i głęboko, a ja tonę w doznaniach. Każde pchnięcie rozgrzewa moje ciało, wypełniając wszystkie puste miejsca, które dzisiaj wyrzeźbił żal.

Jego ręce wślizgują się pod moje udo, unosząc je ostrożnie... delikatnie, jakbym mogła się rozpaść—zanim popycha się do przodu, wypełniając mnie ponownie. Dyszę, wyginając plecy w łuk, palce zaplątane w pościeli, desperacko próbując uchwycić coś solidnego, cokolwiek.

Ale to wszystko jest takie przytłaczające. Takie upajające.

Światło księżyca wpadające przez okno jego sypialni odbija się od potu na jego klatce piersiowej, od tego, jak jego ciemne włosy przylegają do czoła. Jego ręce mocno trzymają moje uda, stabilizując mnie, gdy rozpadam się pod nim.

To jest złe. Tak bardzo złe.

Dopiero co pochowaliśmy naszych rodziców tego ranka. Wszystkich czworo—moją mamę i tatę, jego mamę i tatę. Złożeni obok siebie, tak jakby tego chcieli. Nasi ojcowie byli najlepszymi przyjaciółmi od dzieciństwa, Alfa sąsiadujących watah, którzy odmówili podziału terytorium.

Zginęli razem na wakacjach, ich samochód owinął się wokół drzewa na jakiejś górskiej drodze. Moja matka walczyła przez trzy dni w szpitalu, jej wilk walczył do samego końca, ale nawet ona nie mogła przetrwać tego, co zrobił jej ten wypadek.

Wciąż nie mogę pojąć, jak do tego doszło. Jedną chwilę trzymaliśmy się za ręce przy ich grobie, obserwując, jak opuszczają ich ciała, a następną... jesteśmy tutaj, owinięci w swoje ramiona.

Powinnam przeżywać żałobę. Powinnam być w domu, otoczona przez mojego brata i watahę, pozwalając im mnie pocieszyć, jak wilki powinny. Zamiast tego jestem tutaj, w łóżku Tristana, pozwalając najlepszemu przyjacielowi mojego brata dotykać mnie, jakby mnie posiadał.

"Athena," szepcze przy moim gardle, a ja wyginam się w jego stronę, desperacko pragnąc czegokolwiek, co zatrzyma ten ból. Pragnęłam go tak długo... lata obserwowania go z daleka, udawania, że nie zauważam, jak jego oczy czasem na mnie spoczywają, gdy myślał, że nikt nie patrzy.

Wchodzi we mnie ponownie, wolniej tym razem, delektując się każdą chwilą, aż jęczę. Instynktownie sięgam po niego, moje ręce obejmują jego ramiona, a potem wsuwają się w jego włosy, przyciągając go bliżej, pragnąc jego ciepła... bo jest jedyną rzeczą, która wydaje się prawdziwa w tym rozbitym momencie.

Jego lewa ręka bawi się moim łechtaczką, zabierając mnie do miejsc, w których nigdy nie byłam. Chcę więcej. Potrzebuję więcej.

Unoszę głowę, a gdy z moich ust wydobywa się jęk głośniejszy, niż zamierzałam, on zbliża się do mnie i całuje mnie mocno, pochłaniając dźwięk, jakby go bolało, że go słyszy.

Pocałunek jest desperacki, surowa mieszanka ciepła i pilności... jego usta przyciśnięte do moich, jakby bał się ciszy, która między nami wisi.

Przyspiesza rytm, każde pchnięcie wybija mi dech z płuc, sprawiając, że dyszę w jego usta, rozmywając granice żalu, rzeczywistości.

Wiem, że nie powinnam tu być... szukać ukojenia w ten sposób, zagubiona w intymności, która wydaje się zbyt dobra, by była prawdziwa.

Ale jestem. I nie chcę, żeby przestał. Wiem, że po tym będziemy musieli zmierzyć się z brutalną rzeczywistością, ale chcę cieszyć się tym, póki trwa.

W pewnym momencie przewraca nas, a nagle jestem na nim, moje ręce przyciśnięte do jego klatki piersiowej, poruszając się na nim, podczas gdy on mnie obserwuje, jego oczy śledzą każdy kontur mojego ciała.

Jego usta wędrują w dół mojej szyi, po obojczyku, a gdy krzyczę, on cicho mnie uspokaja, jego usta muskają moją skórę jak delikatne zaklęcie.

Pochylam się, by go pocałować ponownie, wolniej tym razem, nawet gdy nasze ciała tańczą razem. Nie wiem, czy płaczę, czy nie... moje oczy pieką, ale wszystko inne jest gorące, bolesne, żywe.

Moje palce wbijają się w jego ramiona, gdy trzyma mnie w miejscu i porusza się szybciej, głębiej, pchając mnie ku krawędzi. Dźwięk, który ze mnie wydobywa się, jest pół-jękiem, pół-szlochem, a on ponownie pochłania go swoimi ustami, całując mnie, jakbym była jedyną rzeczą, która trzyma go przy zdrowych zmysłach.

Gdy przychodzę, na ustach mam jego imię, a po policzkach spływają łzy. On podąża za mną kilka sekund później, wtuliwszy twarz w moją szyję, jego ciało drży przy moim.

Przez chwilę leżymy tam, ciężko oddychając, jego ciężar przygniata mnie do materaca. Czuję jego bicie serca na swojej piersi, czuję zapach jego wody kolońskiej zmieszanej z naszym potem.

Moja wilczyca mruczy, zadowolona w sposób, jakiego nie była od czasu, gdy dostaliśmy wiadomość o wypadku.

To wydaje się właściwe. Jak powrót do domu.

Ale potem on odsuwa się, siada na krawędzi łóżka, odwracając się do mnie plecami. Dystans między nami nagle wydaje się przepaścią.

"To nie może się powtórzyć," mówi, jego głos jest szorstki. Zimny.

Moje serce zamiera. Wiedziałam, że to nadejdzie, ale nie spodziewałam się, że tak szybko. "Tristan..."

"Jesteś dla mnie jak siostra." Wstaje, sięgając po swoje dżinsy. "To wszystko, czym kiedykolwiek byłaś. I czym zawsze będziesz."

Te słowa uderzają jak fizyczny cios. Siostra. Zna mnie od zawsze, widział, jak dorastam, był przy każdym ważnym momencie. Ale nigdy nie byłam jego siostrą. Nie w sposób, w jaki teraz na mnie patrzy, jak na coś, co musi zapomnieć.

"Nie," szepczę, podciągając prześcieradło, żeby się przykryć. "Nie mów tak. Nie po tym, co właśnie..."

"Po tym, co właśnie zrobiliśmy?" Odwraca się do mnie, a w jego oczach wyraźnie widać żal. "Właśnie popełniliśmy największy błąd naszego życia, Ath. Jesteśmy w żałobie, nie myślimy jasno, i my..." Przejeżdża ręką przez włosy. "Cholera. Twój brat mnie zabije."

"Orion nie musi wiedzieć."

"To nie o to chodzi." Zakłada koszulę, każdy jego ruch jest ostry i pełen złości. "Chodzi o to, że to nigdy nie powinno się wydarzyć. Miałem cię chronić. Nie wykorzystać w chwili mojej słabości."

"To nie jest..."

"Oboje cierpieliśmy, nadal cierpimy... i to był powód, dla którego zrobiliśmy coś tak głupiego. Tylko tyle to było." Mówi, przerywając mi.

Każde słowo czuje się jak nóż między żebrami. Chcę się kłócić, powiedzieć mu, że się myli, ale wyraz jego twarzy mnie powstrzymuje. Już zdecydował. W jego umyśle jestem tylko młodszą siostrą jego najlepszego przyjaciela, która rzuciła się na niego w chwili słabości.

"Śpij dobrze," mówi, ruszając w stronę drzwi. "Rano cię odwiozę do domu."

"Tristan, poczekaj..."

Ale już go nie ma, drzwi zamykają się za nim z taką ostatecznością, że aż boli mnie w klatce piersiowej.

Patrzę w sufit, moja wilczyca skomli w mojej piersi. Nie rozumie, dlaczego nas odrzuca, dlaczego ucieka, gdy oboje wiemy, że to, co czuliśmy tej nocy, było prawdziwe. Ale ja teraz rozumiem.

Nie jestem dla niego wystarczająca. Nie jestem tym, czego potrzebuje. Nigdy nie byłam.

Powinnam była wiedzieć lepiej. Powinnam była wiedzieć, że to wszystko było zbyt dobre... zbyt cholernie perfekcyjne, żeby było prawdziwe.

Kiedy jego palce śledziły krzywiznę mojego kręgosłupa, kiedy szeptał moje imię jak modlitwę na mojej skórze, powinnam była wiedzieć, że to skończy się ruiną.

Ale żałoba robi straszne rzeczy z twoim osądem, i pozwoliłam sobie utopić się w iluzji, że... może... tylko może, widzi mnie jako kobietę, którą jestem.

Wydaję bolesny śmiech.

Jedyną rzeczą, jaką kiedykolwiek dla niego byłam, była młodsza siostra Oriona. Dziecko, które trzeba chronić. I to wszystko, czym kiedykolwiek będę.

Następnego dnia nie czekałam, aż mnie zabierze. Nie jestem małą rzeczą, którą trzeba chronić.

Przez następne trzy dni podejmuję decyzję. Nie mogę tu zostać, w tej wataże, w tym mieście, gdzie każdy zakątek przypomina mi o rodzicach, gdzie muszę widzieć Tristana i udawać, że ta noc nic nie znaczyła. Nie mogę patrzeć, jak traktuje mnie jak obcą, jak ciężar, który musi nosić dla dobra mojego brata.

Rezerwuję lot do Londynu. Pakuję walizki. Mówię Orionowi, że potrzebuję przestrzeni, czasu, żeby dowiedzieć się, kim jestem bez naszych rodziców.

Nie mówię mu prawdziwego powodu, dla którego uciekam.

Nie mówię mu, że jestem zakochana w jego najlepszym przyjacielu, i że ta miłość mnie zniszczy, jeśli zostanę.

Niektóre sekrety są zbyt niebezpieczne, by wypowiadać je na głos, nawet przed rodziną.

Szczególnie przed rodziną.