On jest kłopotami

|Perspektywa Alfa Samicy|

"Alfa!"

Jej donośny głos budzi mnie z głębokiego snu przy strumieniu na miękkim posłaniu z trawy. To moje miejsce, do którego żaden wilk nie ma wstępu, poza Elriam, moją Betą.

"Mów, Elriam, dlaczego mnie niepokojisz," rozkazuję, podnosząc przedramię z oczu i zerkając na nią.

"Wybacz mi, Alfo, ale Alfa Lan przybył." Kłania się. "Nie chciałam cię niepokoić, ale to pilna sprawa i jesteś potrzebna. Przekazanie nie może się rozpocząć bez ciebie."

"Rozumiem. Chodź, idziemy." Mój wilk pragnie wybiec na wolność, ale teraz nie jest na to czas. Mam dwóch niechcianych samców na moich ziemiach, z którymi muszę się uporać.

"Alfa Lumina, witaj, czekaliśmy dość długo." Alfa Lan stwierdza, gdy tylko się zbliżamy. Widzę przez niego na wylot, wyczuwając szyderstwo w jego głosie.

"Mam nadzieję, że ci się podobało, Alfa Lan," mruczę, ignorując jego oceniające spojrzenie, podczas gdy moja beta przechodzi obok mnie, obserwując go jak sęp. Spoglądam na niektórych członków jego watahy skulonych za nim, nie wydających żadnego dźwięku. Czuję ich strach przed mną.

Witam ich złowieszczym uśmiechem, oblizując zęby, delektując się zapachem surowego przerażenia. "Przynieście wozy." Mój głos rozbrzmiewa autorytatywnie, a moi członkowie natychmiast wykonują polecenie, pchając kilka wozów wypełnionych różnymi owocami w stronę jego watahy.

Alfa Lan przygląda się zadowolony, ciesząc się z udanego przekazania. "Gdzie jest twoja Luna, Alfa Lan?" pytam go, dobrze wiedząc, że martwię się o jej nieobecność. Najprawdopodobniej jest przykuta za nieposłuszeństwo w jego watasze. Ciągłe nieposłuszeństwo Luny May wobec tego samca, jej alfa partnera, zaskakuje mnie. Jego oczy twardnieją, często omiatając jego wilki, które teraz przenoszą owoce w kartonowych pudełkach na tyły swoich ciężarówek.

"Nie pozwoliłem jej podróżować z nami tym razem z powodu jej niewieściego nieposłuszeństwa. Teraz przechodzi karę." Mówi, a wszyscy wiemy, że jego Luna przechodzi "karę" za bzdury. Sposób, w jaki ten samiec bez skrupułów maltretuje swoją samicę Lunę, budzi we mnie odrazę, pozostawiając w ustach gorzki smak. Wzbiera we mnie potrzeba. Potrzeba zabicia tego wilka, gdy tylko nadarzy się okazja.

"Tak nie powinno się traktować kobiety, Alfa Lan," mówię, łącząc się myślowo z Elriam, mając miękkie serce dla Luny May. Moje serce topnieje dla wszystkich kobiet.

"Nie obchodzi mnie to. Alfa samica? Tylko głupia, słaba dziewczyna." Mówi, a jego myślowa łączność z własną watahą przypadkowo się ujawnia. Szybko odwracam się do niego, pokazując błysk kłów, sposób, w jaki celowo do mnie mówił, nie nazywając mnie moim tytułem, lecz płcią, obraził mnie i "przypadkowo" sprawił, że usłyszałam jego myśli.

"Rozumiem, dlaczego twoja Luna ci się sprzeciwia. Nie wiesz, jak być dobrym samcem."

„Śmiesz mi dawać rady?” Ryknął z wyraźnym irytacją, która go ogarnęła. Nienawidził faktu, że ja, kobieta, próbuję mu wskazać jego błędy.

„To dlaczego masz ze mną umowę handlową?” zapytałam z chytrym uśmiechem na twarzy. Jego wataha nie przetrwa bez mojej pomocy i wykorzystuję to na swoją korzyść.

„Nie handlowałbym z tobą, gdyby twoje ziemie nie miały tego, czego potrzebuję. Wolałbym zginąć, niż dobrowolnie wejść do watahy rządzonej przez kobietę, która nazywa siebie cholernym Alfą. Uważam twoją watahę za odrażającą, a ciebie za godną pogardy.” Odwrócił się, aby splunąć na moje ziemie, a moje zaciśnięte pięści drżały gwałtownie z głęboką żądzą zemsty, która we mnie wzbierała. Jaka śmiałość, aby okazać taki brak szacunku moim wilkom i mojemu domowi. Mam tego dość, zniszczę go dziś wieczorem, wytrzymałam już wystarczająco jego pogardę.

Zanim jednak zdążyłam wbić pazury w jego gardło i pozbawić go życia, moje uszy wychwyciły ohydne słowa jego odrażającego bety, Jordana. „Beta Elriam, wyglądasz olśniewająco jak zawsze.” Powiedział do mojej bety, bezczelnie przesuwając knykcie po jej kości policzkowej, gdy ona cofała się z obrzydzeniem. Nienawidziła go.

„Nie dotykaj mnie.” Szepnęła, cofając się od niego, ale ten mężczyzna napierał dalej, nie zważając na jej otwarte odrzucenie. Miał odrażający zwyczaj nękania jej.

„Zastanawiam się, co kryje się pod twoją koszulą. Czy nie miałabyś nic przeciwko, żeby mi to pokazać?” Zapytał, ciągnąc za kołnierz jej koszuli, żeby zajrzeć do środka, a ona odepchnęła jego rękę, niskie warknięcia gniewu wibrowały w jej piersi.

„Nie bądź taka niegrzeczna, bo ukarzę cię, jak to robimy z naszymi samicami. Powiedz mi, jak ci się podoba być przykuta i bita? Czy myśl o tym cię podnieca? Chciałbym cię tak zobaczyć.”

Zrobiłam stanowczy krok naprzód, by rozpocząć wojnę między nami, mój gniew przejmował nade mną kontrolę, ale zatrzymałam się, gdy Elriam pokręciła głową w sprzeciwie, próbując mnie powstrzymać.

Elriam zawsze radziła mi być cierpliwą i nie złościć się na tego mężczyznę, ale to ostatni raz, kiedy zignoruję takie zniewagi zarówno od bety Jordana, jak i Alfy Lana. Następnym razem, gdy to się zdarzy, pokażę im, kto jest prawdziwym Alfą wśród nas.

Zmierzch szybko ustąpił nocy i nasze spotkanie zakończyło się dobrze, gdy druga wataha w końcu zostawiła nas w spokoju. Ale mój gniew wrzał pod powierzchnią z powodu poważnego braku szacunku, jaki otrzymaliśmy od tych dwóch mężczyzn. Nienawidzę, gdy moja Beta jest atakowana.

„Elriam, czy wszystko w porządku?” zapytałam ją cicho, musiała być zaniepokojona nękaniem przez betę Jordana.

„Tak, Alfa, dziękuję, że zawsze się o mnie troszczysz. Jestem wdzięczna za stałą życzliwość i opiekę, jaką mi okazujesz.” Odpowiedziała.

„Jesteś jedyną kobietą, której ufam, jedynym wilkiem, o którego naprawdę się troszczę.”

„I dlatego trzymam się blisko ciebie i upewniam się, że nie wpadasz w kłopoty z innymi watahami, bo jesteś inna niż inni Alfowie.”

„Jak to?” zapytałam z ciekawością.

"Masz piękne serce." Mówi z uśmiechem, a ja kiwam głową z wdzięcznością na jej słodkie słowa.

"Przepraszam, zapomniałam wspomnieć. Spotkanie Alf jest jutro, ponieważ niedawno zostałeś naszym przywódcą, musisz iść na to spotkanie. To tam wszyscy Alfy z całego świata spotykają się, aby zawierać sojusze lub prosić o wsparcie od innych stad." Wyjaśnia dla mojego zrozumienia.

"A dlaczego muszę iść na to spotkanie?" Pytam, z nutą irytacji w głosie. Nie lubię nowych miejsc.

"To korzystne dla naszego stada, Alpha, potrzebujesz tego. Stado tego potrzebuje."

"Niech tak będzie."

~~

Następnego ranka

"Do kogo należy ta samica? Nie ma tu dla niej miejsca. To nie jest miejsce dla samic." Autorytatywny i silny głos starszego wilka rozbrzmiewa po całym pomieszczeniu, wysokie ściany niosą dźwięk jego dezaprobaty wobec mojej obecności, która stała się jasna w momencie, gdy weszłam do sali konferencyjnej.

"Myślę, że się mylisz, bo to jest miejsce dla mnie. Jestem Alfą." Błysk zębów z mojej strony, gdy mój wojowniczy duch się budzi, powolne dzikie oblizanie dolnej wargi, aby go sprowokować, oczy wpatrują się w niegrzecznego samca, podczas gdy spokojnie kroczę do mojego należnego miejsca przy stole.

Szepty i pomruki rozchodzą się po sali, plotki rozprzestrzeniają się jak pożar, gdy badają mnie od stóp do głów. Ich garnitury są schludne, w wielu przypadkach eleganckie, a gdziekolwiek spotykam czyjeś spojrzenie, jest to tylko po to, aby rozpoznać w nim pogardliwe i nieprzyjazne spojrzenie. Uważają mnie za niegodną.

Bezwstydnie oceniają mnie zaskoczonymi, pełnymi obrzydzenia i kalkulującymi męskimi oczami, co sprawia, że mój żołądek ściska się z wściekłości. Powietrze, które jest wypełnione testosteronem Alfa samców, sprawia, że czuję się chora do głębi.

Jestem głęboko zaznajomiona z tego rodzaju nieustępliwymi spojrzeniami, bo to jest moja codzienność. Spotykać się z nienawiścią, obrzydzeniem i upokorzeniem duszy, którą posiadam. To nie dlatego, że mnie nie znają. Oni wiedzą. Wiedzą o bitwach, które wygrałam dla mojego stada. I na pewno czują siłę, którą posiadam.

Może po prostu udają ślepych i głuchych, aby pozostać nieświadomymi mojej rosnącej potęgi. Albo może nie przewidzieli, że oficjalnie stanę się Alfą i że będę siedzieć tutaj przy tym samym stole co oni.

Po raz pierwszy, oprócz wszystkich tych uczuć, wyczuwam ich strach. Strach przed pierwszą samicą Alfą. Strach przed wyzwaniem ze strony kobiety w zbroi. Głośna gadanina zamiera w ciszy. Nikt już nie mówi na moje szyderstwa i niskie warknięcia otwarcie prezentowane im. Ekscytacja zemstą pozostaje w mojej głowie.

Urodzić się jako samica alfa i rządzić nie było moim wyborem, ale moim przeznaczeniem. Moje dzieciństwo nie było pełne troski, ciepła ani miłości. Raczej było wypełnione walką. Walką o przetrwanie. Walką tylko po to, by zobaczyć piękno słońca następnego dnia. Moi rodzice stawiali stado przed umierającym szczenięciem, a moi bracia, którzy pluli mi pod nogi za to, że urodziłam się kobietą. Nie miałam nikogo, kogo mogłabym nazwać swoim. Nikogo, kto po prostu mnie przytulił i powiedział "Wszystko będzie dobrze."

Jedynym powodem, dla którego zostałem przy życiu, było to, że uzdrowiciel miał wizję mojej przyszłości, mojego panowania i dobrobytu, który przyniosę stadu. I od tamtej pory walczyłem o to. Skręcona długa historia krwawej walki i brutalnych zabójstw. Dlatego mam prawo tu być.

Rozglądam się po stole. Rzadko zdarza się, aby tak potężne wilki zbierały się w jednym miejscu. Są tu na najważniejsze globalne wydarzenie, gdzie większość Alf z całego świata spotyka się, aby tworzyć sojusze lub negocjować ważne sprawy. To również pierwszy raz, kiedy postanowiłem wziąć udział w takim dużym wydarzeniu jako Alfa. Unikałem tego, wiedząc, że swoją obecnością tylko doleję oliwy do ognia.

Opadam na krzesło obok głowy stołu. To znak rangi. Alfy patrzą na moje zachowanie osłupiałe, gdy siadam, ale trzymają usta zamknięte. Elriam stoi za mną, pokazując swoją siłę, patrząc niedbale od jednego Alfy do drugiego. Uśmiecham się złośliwie na to, co widzą moje oczy i szepczę do Elriam: „To będzie zabawne.”

Tak, to będzie zabawne.

Z bolesną powolnością sala zaczyna się zapełniać, każdy wilk ma inny wyraz twarzy, gdy na mnie patrzy. A dla każdego samca, który patrzył dłużej, mój wilk ryczał i chodził w środku, nie lubiąc ich otwartych myśli o nas. Nieznane twarze i ciekawość dotycząca właściciela miejsca obok mnie budują moją niechęć do tłumów i nieznanych wilków. Biorę głębokie oddechy i dodaję sobie odwagi, prosząc mojego wilka o siłę i przewodnictwo.

Głos samca alarmuje nas, gdy jego słowa rozbrzmiewają po sali, uwalniając mnie od myśli, sprawiając, że moje uszy się nastawiają w oczekiwaniu.

„Witajcie Alfy. Spotkanie wkrótce się rozpocznie, bo on jeszcze tu nie jest, dlatego zaczniemy, gdy przybędzie.”

Wilki kiwają głowami na znak uznania, z wyjątkiem mnie. Nie wiem, o kim mówił ten samiec. Spoglądając w lewo, zauważam, że miejsce jest nadal puste. Czeka cierpliwie, aby zostać zajęte. Nie jestem pewien dlaczego, ale nagle moje serce bije mocno z niecierpliwością. Coś jest nie tak. Uczucie, które mnie przeraża, ale też zapiera dech w piersiach.

„Elriam, powiedz mi, o kim mówi ten samiec? Czy ten wilk jest ważny?” Pytam ją.

„Alfa, on jest...” Podnosi się na moje pytanie, przygotowując się do odpowiedzi.

Jednak zanim zdążyła dokończyć swoją odpowiedź, głośne trzaśnięcie głównych drzwi przerywa jej, zaskakując nas wszystkich. Głośne, ciężkie kroki zbliżają się do sali, dźwięk krzeseł szurających po podłodze narasta. Alfy opuszczają swoje miejsca, wstając z krzeseł, aby uklęknąć na marmurowej podłodze z pochylonymi głowami.

Kim jest ten samiec? Jaką ma władzę, że nawet inne Alfy kłaniają się, zanim jeszcze znajdzie się w ich obecności? Te pytania palą się w głębi mojego umysłu. Czuję tylko kłopoty, on jest kłopotem.