|Odkrywanie|

Nowy Jork, Stany Zjednoczone.

Emma włączyła ekspres do kawy jak zawsze, piętnaście minut przed szóstą, żeby móc wziąć prysznic i się przygotować. Zawsze wypijała swoją pierwszą filiżankę kawy przed wyjściem do biura. Emma była analitykiem ryzyka w dużej międzynarodowej firmie z siedzibą w Niemczech. Była najlepsza w swojej pracy, od ponad roku nieprzerwanie była najlepszym pracownikiem. Była nieustępliwa, surowa, obsesyjnie dbająca o czystość, uporządkowana, perfekcjonistka i... wyjątkowa kobieta. Wszyscy, którzy ją znali, podziwiali ją, ale nie wszyscy.

"Gdzie jest mój krawat?!" krzyknął Jamie, jej narzeczony, wychodząc z sypialni w samych bokserkach i waląc w drzwi łazienki. Emma, pod wodą, koncentrowała się na masowaniu skóry głowy przez minutę, którą zawsze na to poświęcała rano. "Czy ty ciągle bawisz się z włosami? Spóźnię się, kobieto," znów uderzył w drzwi, zirytowany. Emma otworzyła oczy i zacisnęła szczękę, zerkając na drzwi przez zamglone od pary szkło. "Emma?" krzyknął ponownie. Wielokrotnie zastanawiała się, dlaczego jest zaręczona z mężczyzną, który był jej całkowitym przeciwieństwem. Na początku był miły, adorował ją, dawał jej przestrzeń i szanował wszystko, co robiła, ale od czasu zaręczyn zmienił się. Zaczął ją krytykować, stał się bardziej niecierpliwy i łamał zasady, które miała w swoim eleganckim mieszkaniu, które teraz dzielili. "Emma!" miał zamiar ponownie uderzyć w drzwi, gdy je otworzyła, całkowicie naga i mokra, ale wściekła.

"Nie możesz sam poszukać krawata?" Starał się opanować irytację.

"Nie mogę go znaleźć. Myślałem, że mogłaś go przestawić."

"Nie ruszam twoich rzeczy, tak jak ty nie ruszasz moich, kochanie," powiedziała z powściągliwym sarkazmem. "Czy pamiętasz, gdzie go ostatnio położyłeś?" Zacisnął usta w cienką linię.

"Na wieszaku za drzwiami szafy," wymamrotał przez zaciśnięte zęby.

"To idź tam poszukać. Jeśli tam go zostawiłeś, to powinien tam być. A teraz pozwól mi dokończyć prysznic!" wykrzyknęła zirytowana. Pokiwał głową i poszedł szukać krawata. Emma szybko skończyła to, co musiała, aby wyjść dokładnie na czas. Jamie poszedł do szafy, sprawdził za drzwiami i próbował nie uśmiechnąć się. Tam był, wisząc.

O szóstej piętnaście Emma już wsiadała do swojego SUV-a, żeby jechać do pracy. Jamie wsiadł na miejsce pasażera i zapiął pas.

"Moja mama chce wiedzieć, czy może zaprosić jeszcze dziesięć osób," powiedział Jamie, pisząc na telefonie. Emma zatrzymała samochód, kiedy to usłyszała. Obrócił się, żeby na nią spojrzeć, zaskoczony. "Co się stało?" Ręce Emmy zacisnęły się na skórzanej kierownicy.

"Dziesięć osób więcej? A te trzydzieści, które zaprosiła cztery dni temu? Umówiliśmy się, że ślub będzie prosty i tylko z najbliższymi."

"Kochanie, to przyjaciele rodziny."

"Ten ślub jest dla nas. Nie zapraszamy całego Nowego Jorku. Jest ustalona liczba posiłków dla gości. Nie mogę kupić więcej posiłków; już kupiłam trzydzieści cztery dni temu."

"Masz pieniądze. Jaki problem?" Słysząc to, Emma nie powiedziała nic więcej, ale wszystko zaczęło się w niej gotować. "Więc? Dziesięć osób więcej? Powiem jej, że tak," Jamie wrócił do swojego telefonu i pisał, podczas gdy ona próbowała kontrolować swoje zdenerwowanie. Spojrzała z powrotem na drogę i kontynuowała jazdę. Po drodze przemyślała wszystko związane ze ślubem: zapłaciła za WSZYSTKO. Całą recepcję i... podróż poślubną. A przypominając sobie, że on wciąż ma pępowinę połączoną z matką, zaczęła wątpić, czy naprawdę chce przez to przechodzić. Czy to naprawdę było to, czego chciała na resztę swojego życia?

Dotarli do firmy, w której oboje pracowali. Jamie był szefem działu kadr, a ona analitykiem ryzyka finansowego, najlepszym w firmie.

"Jemy razem lunch o zwykłej porze?" zapytał, zanim każde z nich weszło do swojej windy na swoje piętra. Po raz pierwszy, odkąd byli razem, Emma powiedziała nie.

"Mam spotkanie. Zjedz beze mnie." Uniósł brew, a ona nie czekała dłużej. Weszła do windy i zaczęła ćwiczenia oddechowe. "Lunch razem o zwykłej porze?" powiedziała na głos ironicznym tonem. Kiedy dotarła na swoje miejsce, postępowała zgodnie z codzienną rutyną: schowała swoje rzeczy osobiste, włączyła komputer, wypiła swoją drugą kawę i zabrała się do pracy.

"Emma?" zawołała jej bezpośrednia przełożona. Spojrzała znad ekranu, żeby ją zobaczyć.

"Tak?" Pani Byrne uśmiechnęła się do niej.

"Możesz przyjść do mnie na chwilę? Musimy porozmawiać o dniach, które zarezerwowałaś na ślub i podróż poślubną." Emma skinęła głową, wstała z krzesła, zablokowała ekran hasłem i poszła za panią Byrne do jej biura. Pani Byrne zaproponowała jej krzesło, a Emma usiadła, czekając, aż szefowa zacznie mówić. "No cóż, Emma. Z nową fuzją z firmą Müller będziemy mieć więcej pracy i..." przerwała, "Będzie dużo pracy, jak wrócisz z podróży poślubnej."

"Wiem, pani Byrne," powiedziała Emma.

"Czy myślisz, że utrzymasz to samo tempo, kiedy już będziesz mężatką?" Emma skinęła głową i zawahała się po raz drugi.

"Oczywiście, nie musisz się o to martwić."

"Mam nadzieję. Jesteś najlepszą analityczką ryzyka, jaką mamy. Twoje analizy i kwantyfikowanie wszystkich ryzyk związanych z bankami i innymi instytucjami finansowymi uczyniły nas najlepszymi w kraju."

"Dziękuję..." Emma uśmiechnęła się.

"A tak w ogóle, masz wszystko gotowe na ślub? To już za dwa dni." Emma skinęła głową. "Co powiesz na to, żeby zacząć urlop już dzisiaj?" Uniosła brwi w zaskoczeniu.

"Dzisiaj?" zapytała Emma.

"Tak, twój harmonogram jest czysty. Te dwa dni są na mój koszt. Idź do spa, sauny, zrelaksuj się na weekend. Co ty na to?" Emma skinęła głową.

"Czy mogę wyjść po lunchu? Chcę uporządkować swoje biuro."

"Dobrze, oczywiście. W takim razie zobaczymy się na twoim ślubie," pani Byrne mrugnęła, a Emma uśmiechnęła się.

"Jeszcze raz dziękuję..." Wyszła z biura szefowej, już planując resztę popołudnia. Taka właśnie była Emma, zawsze aktywna. Weszła do swojego biura i zrobiła to, co chciała zrobić przed wyjazdem na dwutygodniowy urlop, spędzając całe przedpołudnie na organizowaniu i przestawianiu wszystkiego. Gdy nadeszła pora lunchu, zadzwoniła do swojego narzeczonego, ale nie odebrał. Zadzwoniła na jego komórkę, ale również bez odpowiedzi. Emma pomyślała, że może jest w stołówce, ale nie znalazła go tam. Jeden z jego kolegów widział go rozmawiającego z jedną z recepcjonistek.

"Tom?" Mężczyzna odwrócił się do niej.

"Cześć, Emma, idziesz teraz na lunch?"

"Nie, szukam Jamie'go. Widziałeś go?" Tom zmarszczył brwi.

"Nie, myślałem, że idziecie razem na lunch. Wspominał coś o tym, że idzie do mieszkania."

"Och," Emma zmarszczyła brwi. "Dzięki, Tom." Pożegnała się i zaniosła pudełko do swojego samochodu, umieszczając je na tylnym siedzeniu swojego SUV-a. Potem wsiadła i pojechała prosto do ich mieszkania. Emma ciągle się zastanawiała, dlaczego Jamie nie powiedział jej, że wychodzi na lunch. Dziesięć minut później dotarła do budynku, niosąc pudełko pod pachą. Wchodząc po schodach, w myślach przeglądała liczbę potraw na ślub za dwa dni, mając nadzieję, że szef kuchni nie będzie miał nic przeciwko, jeśli w ostatniej chwili doda dziesięć więcej. Włożyła klucz do zamka i weszła. Zamykając drzwi, usłyszała głos Jamie'go.

"Jesteś tutaj," postawiła pudełko i poszła go szukać, zdejmując buty, żeby włożyć je do szafy. Przeszła korytarzem do ostatnich drzwi i kiedy je otworzyła, zamarła.

"Emma!" zawołał Jamie, próbując zakryć swoją nagość. Brunetka leżąca naga w ich łóżku była blada. "To nie tak, jak myślisz..." zaczął mówić Jamie. Emma weszła do szafy i podeszła do półki, gdzie trzymała wszystkie swoje wysokie obcasy. Zdjęła te, które miała na sobie, wypełniając puste miejsce. Odwróciła się i znalazła swoje domowe kapcie. Kiedy wyszła, oboje pospiesznie się ubierali, ale gdy ją zobaczyli, zamarli.

"Kiedy skończycie pakować swoje rzeczy, zabierzcie też te prześcieradła. Nie chcę ich w swoim mieszkaniu."

"Co? To wszystko, co masz do powiedzenia?" wykrzyknął Jamie, zdumiony.

"A co chcesz, żebym powiedziała? Jasne jest, że zdradzasz mnie ze swoją asystentką za moimi plecami. Ułatwiam ci sprawę: weź swoje rzeczy, te prześcieradła i wynoś się z mojego mieszkania."

"Emma, proszę, pobieramy się za dwa dni. Mamy wszystko gotowe—" Emma skrzyżowała ramiona. "Proszę, nie stracimy wszystkiego. To tylko wpadka. Po ślubie będziemy mieli siebie na resztę życia."

Emma podeszła do łóżka i gwałtownym ruchem zerwała białe prześcieradła, rzucając je Jamie'emu w twarz.

"Spakuję twoje rzeczy i wyślę je do domu twojej matki, więc wynoś się."

"Emma..." Jamie próbował ją uspokoić.

"WYNOŚ SIĘ, TERAZ." Zaskoczył się; nigdy wcześniej nie mówiła w ten sposób. Brunetka wybiegła z mieszkania, ale Jamie nie chciał odejść.

"Mamy wszystko na nasz ślub, kochanie." Zbliżyła się, stając przed nim.

"Ja mam wszystko na MÓJ ŚLUB. To ja za wszystko zapłaciłam, więc ja się tym zajmę."

"Czemu zawsze tak robisz?" Uniosła brew.

"Co teraz powiesz? Że potrzebowałeś akcji, bo nie możesz jej znaleźć w swoim własnym łóżku ze swoją narzeczoną? Przepraszam, poprawię się: BYŁĄ narzeczoną. Więc lepiej wyjdź z tego mieszkania w tym, co masz na sobie, albo wyrzucę cię sama."

"Poczekam, aż się uspokoisz, dobrze? A potem porozmawiamy."

"Nie będziemy rozmawiać, kiedy wyjdziesz przez te drzwi. Nie będziemy rozmawiać dziś, jutro ani przez resztę naszego życia, Jamie. Oficjalnie," Emma zdjęła pierścionek zaręczynowy i podała mu go, "nie jesteśmy NICZYM. TERAZ WYNOŚ SIĘ. Nie, czekaj," wyrwała pierścionek z powrotem, "to jest moje. Też zapłaciłam za to moimi pieniędzmi."

Jamie podszedł do wyjścia z niedbale zapiętymi spodniami i koszulą. Emma trzasnęła drzwiami przed jego twarzą, gdy się odwrócił, żeby spróbować mówić. Westchnęła głęboko, ale najbardziej martwiło ją to...

...że nie miała łez do wylania.