Rozdział 1

SIERRA

Mój wzrok opadł z drogi na mapę obok mnie, próbując ustalić, czy rzeczywiście jestem na właściwej drodze. Jechałam już prawie osiem godzin, a moje nowe mieszkanie miało być pięć godzin od starego. Rozejrzałam się wokół, zastanawiając się, czy jest ktoś, kogo mogłabym zapytać o drogę.

Na szczęście dostrzegłam kawiarnię kilka przecznic dalej. Przyspieszyłam trochę, nagle chcąc coś zjeść. Rano nie zawracałam sobie głowy śniadaniem, zbyt zdenerwowana wyjazdem. Skręciłam w wolne miejsce parkingowe i zatrzymałam samochód.

Wzięłam torebkę i klucze, po czym zamknęłam drzwi, blokując auto. Ruszyłam w stronę wejścia, zauważając, że stacja benzynowa była większa, niż myślałam. Podniosłam głowę wysoko, odmawiając poczucia się małą za parkowanie mojego starego obdrapanego samochodu wśród innych, które wyglądały znacznie drożej.

Za ladą stał wysoki blondyn. Spojrzał na mnie, przerywając czyszczenie, gdy tylko weszłam, mały dzwonek wiszący na drzwiach sygnalizował mu moją obecność. Wyglądał na nieco ponad dwadzieścia lat, z jakiegoś powodu wydawał się nie na miejscu.

Przeszłam obok stolików do miejsca, gdzie stał, hałas z pokoju zagłuszał dźwięk moich butów na obcasach. Usiadłam na stołku przy barze, rozglądając się wokół. "Poproszę filiżankę kawy," zamówiłam. "Ze śmietanką, bez cukru."

Ledwie minutę później moja kawa była już przede mną. Uniosłam brwi ze zdziwieniem. Nie spodziewałam się, że będzie gotowa tak szybko. "To było szybkie," nie mogłam powstrzymać komplementu.

"Nie wystarczająco szybkie," odpowiedział. Podniosłam powieki, przyglądając mu się. Kącik jego ust unosił się w małym uśmieszku, a on utrzymywał mój wzrok, nawet gdy sprzątał.

Jego oczy miały jasny odcień niebieskiego, a blond włosy były na tyle długie, że opadały mu na twarz. Był przystojny, ale niestety nie w moim typie. Nie że coś by się zmieniło, gdyby był. Robiłam sobie przerwę od mężczyzn po tym, jak przyłapałam mojego narzeczonego w łóżku z jedną z moich przyjaciółek noc przed naszym ślubem.

Dlatego potrzebowałam zmiany scenerii, i to szybko. Kochałam Willa, i myślałam, że on kocha mnie równie mocno. Okazało się, że bardziej lubił zaspokajać swoje pragnienia. Odsuwając wszystkie myśli o nim na bok, zanim mój nastrój się zmienił, uśmiechnęłam się do barmana.

"Przepraszam, czy wiesz, gdzie jest Lakeside Avenue?" zapytałam w połowie kawy. Jego brwi zmarszczyły się z dezorientacją, a mój żołądek opadł rozczarowany, wiedząc, że nie będzie w stanie mi pomóc z wyrazu jego twarzy.

Pokręcił głową, jego włosy lekko się poruszyły. "Przepraszam, właśnie zacząłem tu pracować i nie wiem, gdzie to jest." Powiedział dość uprzejmie. Moja twarz opadła na jego odpowiedź, ale wciąż udało mi się uśmiechnąć do niego, zanim z powrotem skupiłam się na kawie.

"Znasz kogoś, kto mógłby pomóc?" usłyszałam, jak pytam po chwili. Patrzył na mnie przez kilka sekund, prawdopodobnie rozważając moje pytanie. Po kilku sekundach potrząsnął głową.

"Nie, przykro mi."

Poczułam, jak serce mi opada. Chciałam go poprosić, żeby zapytał kogokolwiek, kto pracował dłużej w sklepie, ale po jego odpowiedzi poczułam się nagle odrętwiała. Może odrętwiała to nie było właściwe słowo.

Czułam się zmęczona. Dosłownie czułam, jak ostatnia reszta siły wycieka ze mnie. Ile jeszcze mogłam znieść? Wyglądało na to, że to nie był mój tydzień. Na początku złamano mi serce, a teraz miałam trudności ze znalezieniem mieszkania, do którego powinnam się wprowadzić cztery godziny temu.

Moje serce się ścisnęło, a oczy zaszły łzami. Zapłaciłam za kawę, wzięłam resztkę z kubka i praktycznie wybiegłam z pokoju, zanim ośmieszę się i rozpłaczę przed nim lub kimkolwiek innym.

Słysząc kliknięcie drzwi za sobą, ruszyłam nogami i zaczęłam biec, aby zamknąć krótką odległość między mną a moim nie na miejscu samochodem. Ledwo zaszłam daleko, gdy wpadłam na kogoś.

Mocno.

Dwie silne ramiona szybko wyciągnęły się, aby złapać mój upadek, i patrzyłam w lekkim szoku, jak moja kawa wyślizgnęła się z mojej dłoni i rozlała na jego białą koszulę. Brązowe plamy szybko pojawiły się na przodzie jego klatki piersiowej, a ja niemal modliłam się, żeby ziemia otworzyła się i pochłonęła mnie całkowicie.

"Przepraszam," szybko przeprosiłam, robiąc kilka kroków w tył. Czy mogłam być jeszcze bardziej głupia? Podniosłam wzrok na jego twarz i poczułam, jak całe moje ciało oblewa się zawstydzonym odcieniem czerwieni. Zaufaj mi, żeby ośmieszyć się przed kimś, kto wyglądał tak cool i opanowany.

Jego brwi na chwilę zmarszczyły się z irytacją, gdy patrzył na swoją zniszczoną koszulę. Próbował to jednak ukryć, gdy podniósł głowę, żeby spojrzeć na mnie, i poczułam lekkie zaskoczenie, że nie chciał, żebym widziała jego niezadowolenie, mimo że wyraźnie byłam winna, nie patrząc, gdzie idę.

"Nic się nie stało," odpowiedział, jego głos był chrapliwy. Patrzył na mnie, jakby próbował mnie rozszyfrować. Jego głos był jedwabisty i głęboki. Brzmiał, jakby właśnie wstał z łóżka. Włosy na karku stanęły mi dęba. "To był wypadek."

Oddech mi się zatrzymał, gdy zablokował wzrok na mnie. Ciemne oczy patrzyły na mnie, jego spojrzenie sprawiało, że stałam nieruchomo. Miał ciemnobrązowe włosy, krótkie po bokach i dłuższe z przodu. Sposób, w jaki poruszały się lekko na wietrze, sprawiał, że chciałam przeczesać je rękami.

Był cholernie przystojny. Prawdziwa definicja wysoki, opalony i przystojny. Silna szczęka, wysokie kości policzkowe i ramiona, które już wiedziałam, że są silne, wyglądał jak model. Może nawet nim był. Próbowałam coś powiedzieć, ale moje gardło nie działało. Czułam, jak moje tętno przyspiesza.

Jego wzrok przebiegł wzdłuż mojego ciała. Próbowałam sobie przypomnieć, jak wyglądam. Miałam na sobie t-shirt, podarte dżinsy i czarne buty. Przeklinałam się w duchu za to, że nie zadałam sobie trudu, by nałożyć makijaż przed wyjściem z mojego dawnego mieszkania. Naprawdę trudno było mi sobie wyobrazić życie bez Willa.

Jego niezmienny wzrok powoli przesuwał się z powrotem w górę mojego ciała, jeszcze wolniej niż wcześniej. Czułam gorąco wszędzie. Dobrze wiedzieć, że wciąż mogę się podniecić. Wygląda na to, że tylko moje serce cierpi, a reszta jest w porządku.

Serce zaczęło mi bić szybciej, gdy przeniósł uwagę na swój zegarek. Teraz, gdy wydawało się, że wyszłam z transu, przyjrzałam mu się dokładniej. Był ubrany tak formalnie, że byłam skłonna założyć, iż zmierzał na spotkanie.

I właśnie zrujnowałam mu koszulę.

Gdyby jego marynarka nie była rozpięta, prawdopodobnie zrujnowałabym także ją. Czując się różnymi odcieniami głupoty, próbowałam przeszukać mózg w poszukiwaniu rozwiązania. Moje oczy wychwyciły supermarket kilka przecznic dalej od kawiarni.

"Mogłabym spróbować to wyczyścić," usłyszałam, jak mówię. Jego wzrok natychmiast wrócił do mnie, a jego brwi ściągnęły się, wyraźnie zastanawiając się, jak zamierzam to zrobić.

Wskazałam sklep na końcu drogi. Odwrócił głowę, podążając za moim palcem. Jego wyraz twarzy był zaskoczony, jakby dopiero teraz zauważył, że rzeczywiście jest tam supermarket.

"Czy możesz być szybka?" zapytał uprzejmie, ponownie spoglądając na swój zegarek. Jego kolejne słowa potwierdziły to, co już zgadłam. "Mam spotkanie za około trzydzieści minut."

"Oczywiście," usłyszałam, jak mówię drżącym głosem. Uśmiechnęłam się delikatnie, gdy szłam do swojego samochodu, dumna, że się opanowałam i nie byłam już niezgrabnym, jąkającym się bałaganem, jak wcześniej.

Zmusiłam się, by iść do samochodu z podniesioną głową, ponownie odmawiając poczucia wstydu. Mój samochód był więcej niż brzydki i nie był też w dobrym stanie. Wiedziałam o tym, ale nie miałam wystarczająco pieniędzy, by coś z tym zrobić.

Otwierając drzwi, pochyliłam się nad siedzeniem i otworzyłam bagażnik. Zamykając drzwi i obchodząc samochód, sięgnęłam do bagażnika i wyjęłam paczkę detergentu, którą spakowałam wcześniej. Biorąc suszarkę do włosów, ostrożnie zamknęłam bagażnik.

Wysoki, opalony i przystojny stał przed moim samochodem, jego wzrok śledził każdy mój ruch w sposób, który sprawiał, że czułam się trochę niekomfortowo. Zmuszając się, by spojrzeć mu w oczy, skinęłam głową w kierunku supermarketu, sygnalizując, że możemy ruszać.

Odwzajemnił mi małe skinienie głowy, idąc obok mnie. Starałam się iść trochę szybciej, nie mając ochoty na rozmowy z nim. Na szczęście, on też nie wydawał się mieć ochoty na rozmowy ze mną. Czułam tylko jego wzrok palący się na boku mojej twarzy, zastanawiając się, kiedy przeniesie uwagę na coś innego.

Nie odrywał ode mnie wzroku przez całą drogę do sklepu.

---

Jeden z pracowników był na tyle uprzejmy, że pokazał nam drogę do łazienki. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, wchodząc do damskiej łazienki, ale na pewno nie tego, że on również tam wejdzie i zamknie drzwi.

Dotarło do mnie, gdy usłyszałam, jak zamek się zamyka, że jestem zamknięta w łazience z absolutnym nieznajomym, którego imienia nawet jeszcze nie znałam. Mógł być mordercą lub seryjnym zabójcą, kto wie.

A ja głupio zrobiłam z siebie jego następną ofiarę.

"Spokojnie," powiedział z rozbawieniem, zauważając wyraz mojej twarzy. Jego ciemne oczy błyszczały z humorem, gdy zaczął zdejmować kurtkę. "Pomyślałem, że przyda nam się trochę prywatności."

To było głupie, powiedziałam sobie, nawet gdy czekałam, aż zdejmie koszulę. Na swoje usprawiedliwienie, nigdy wcześniej tego nie robiłam. Nigdy nie znalazłam się zamknięta w pokoju z kimś, kogo poznałam ledwie godzinę temu. Patrzyłam na jego sylwetkę, wciąż próbując zdecydować, czy czuję się bezpiecznie w jego obecności.

"Proszę," powiedział, podając mi kurtkę, wbijając we mnie swoje spojrzenie. Zacisnęłam zęby, próbując nie gapić się na niego. Już wystarczająco się napatrzyłam. Z kąta oka zauważyłam jego nagą klatkę piersiową i twarde mięśnie brzucha.

Wzięłam od niego koszulę, ciesząc się, że nadal potrafię zachować spokój mimo wewnętrznego chaosu. Prawie pospiesznie zaczęłam zmywać plamę z kawy. Nie próbował nawiązać rozmowy ani się przedstawić, wybierając zamiast tego obserwowanie mnie.

Moja twarz była gorąca i przez chwilę zastanawiałam się, czy słyszy bicie mojego serca. To był nowy rekord. Stać samotnie w łazience z półnagim nieznajomym.

Półnagim przystojnym nieznajomym, który jeszcze się nie przedstawił. Zresztą ja też nie byłam zbyt skłonna do przedstawiania się.

"Może wiesz, gdzie jest ulica Jeziorna?" zapytałam w końcu, aby przerwać ciszę. Na szczęście wiedział. Jego głos pół-echo odbijało się w łazience, gdy próbował wyjaśnić, jak tam dotrę.

Coś o skręcie w lewo i dużym znaku. Już wiedziałam, że będę zgubiona przez co najmniej pół godziny. Mój zmysł orientacji był kompletnym dnem. Co było zrozumiałe, ponieważ nie jeździłam zbyt często.

Po kilku minutach umyłam i wysuszyłam jego koszulę, podając mu ją z powrotem. Starałam się zachowywać naturalnie, gdy się ubierał. Wyszliśmy razem z kabiny, ignorując dezaprobujący wzrok starszej pani. Przeszliśmy krótki dystans z powrotem do supermarketu.

Podziękował mi, potem wsiadł do swojego samochodu i odjechał. Miałam tylko jedną myśl, gdy wrzucałam detergent i suszarkę do włosów na siedzenie pasażera w swoim samochodzie.

Nawet nie poznałam jego imienia.