Rozdział 1

Rozdział 1

„Znam cię, kiedyś szedłem z tobą we śnie.”

Śpiąca Królewna

Jak wszystkie wilkołacze dzieci, legenda o Bogu Księżyca była jednym z moich ulubionych opowiadań na dobranoc. Mama przykrywała mnie kołdrą i opowiadała, jak tysiące lat temu Bóg Księżyca stworzył pierwsze wilkołaki. Jak niedługo potem upewnił się, że każdy wilkołak rodzi się z bratnią duszą.

Słuchałam z szeroko otwartymi oczami, jak mówiła, że Bóg Księżyca nie był tylko bóstwem do czczenia przez wilki, ale wieki temu rządził nami jak król. Oczywiście, to było zanim został przeklęty na wieczny sen, a wilkołaki zostały pozostawione same sobie.

Mogłam słuchać legendy o Bogu Księżyca noc po nocy, bo dla mnie to była tylko legenda. Opowieść na dobranoc, która zajmowała to samo miejsce w mojej głowie co Święty Mikołaj czy Zajączek Wielkanocny.

I jak wszystkie opowieści na dobranoc, wyrosłam z niej. Nie było czasu na opowieści na dobranoc, gdy nasza wataha została zaatakowana, a moi rodzice zostali zabici. Albo gdy zostałam oddana pod opiekę mojego starszego brata, który sam ledwie był dzieckiem.

Ale potem dorosłam i dowiedziałam się czegoś, co nie tylko zmieni moje życie, ale cały nadprzyrodzony świat.

Bóg Księżyca nie był opowieścią na dobranoc.

Był prawdziwy i wracał, by odzyskać świat, którym kiedyś rządził.

Zamierzał odzyskać to, co do niego należało.

A to obejmowało mnie, jego partnerkę.

🌔🌕🌖

Nie mogłam zobaczyć jego twarzy, ale czułam go.

Jedna z jego opalonych dłoni wplotła się w moje włosy, druga opadła na moją talię. Staliśmy pod światłem pełni księżyca, a ja nagle zdałam sobie sprawę, jak skąpe było moje ubranie. Tylko cienka biała sukienka, nawet bez majtek pod spodem.

„Jesteś moja, mała wilczyco,” ciemny, chrapliwy głos wyszeptał mi do ucha, a mój oddech zatrzymał się, gdy poczułam jego chłodny oddech na skórze.

„Nie,” udało mi się wydusić, „Nie twoja.”

„Tak,” warknął nisko, a ja westchnęłam, gdy jego usta dotknęły mojego karku. Jego pocałunek rozpalił wszystko, czego dotknął, a jego uchwyt na moich włosach nagle się zacieśnił. „Jesteś moja. Moja mała wilczyco. Czekam na ciebie.”

To cud, że nie straciłam całkowicie zmysłów od jego dotyku na mojej skórze, ale jakoś miałam jeszcze na tyle zdrowego rozsądku, by zapytać, „Kim jesteś? Gdzie jesteś?”

Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu na moim karku. „Wkrótce się dowiesz, mała wilczyco… ale zmienisz świat. Zmienisz wszystko.”

To było ostatnie, co pamiętałam, zanim gwałtownie usiadłam na łóżku, a zimny pot oblał moją skórę.

To był tylko sen.

Nie byłam w lesie i na pewno nie miałam na sobie jakiejś skąpej białej sukienki – wciąż byłam ubrana w starą koszulkę mojego brata i puchate spodnie od piżamy. Nie było też żadnego tajemniczego mężczyzny w zasięgu wzroku.

To było dziwne.

Ludzie czasami mają dziwne sny o nagich mężczyznach dotykających ich i roszczących sobie do nich prawa, prawda?

Na pewno nie ma się czym martwić.

Spojrzałam przez okno i zaklęłam – słońce już wstało.

Cholera.

Jestem spóźniona, a Rae mnie zabije.

---

Były tylko dwie rzeczy, których byłam pewna na tym świecie: po pierwsze, że mrożona kawa jest warta spóźnienia na trening o kilka minut, a po drugie, Rae skopie mi tyłek za spóźnienie na trening.

Na szczęście miałam plan awaryjny, aby zapobiec temu drugiemu – był to karmelowy macchiato w mojej prawej ręce, ulubiony napój Rae.

Niestety, gdy szybkim krokiem przemierzałam pole i dostrzegłam morderczy wzrok Rae, zaczęłam wątpić w skuteczność tego planu.

„Jesteś spóźniona, Ollie,” warknęła, gdy się zbliżyłam. Jej twarz była wykrzywiona w grymasie, a ramiona skrzyżowane na piersi. Była kilka cali wyższa ode mnie, więc musiałam unieść głowę, żeby na nią spojrzeć.

„Technicznie rzecz biorąc, jestem tylko dziesięć minut spóźniona,” powiedziałam, „I nie sądzę, żeby można było być spóźnionym na coś, co odbywa się przed 8 rano. Poza tym, przyniosłam ci macchiato.” Wręczyłam jej napój.

Ciemne oczy Rae zwęziły się, ale po chwili westchnęła i wzięła kawę z moich rąk. „Masz szczęście, że przyszłaś z kofeiną,” mruknęła, biorąc duży łyk.

„Uwierz mi, wiem.”

Teraz, gdy uspokoiłam poranną złość Rae kawą, odwróciłam się, aby stawić czoła pozostałym wojownikom stada, którzy zebrali się na trening o 7 rano.

Cóż, wojownicy to mocne słowo dla małej grupy nastolatków i przednastolatków, którzy byli rozrzuceni po polu. Jak ja, większość z nich nie wyglądała na szczęśliwych z powodu wczesnego wstawania.

Mając dwadzieścia jeden lat, Rae i ja byliśmy najstarszymi tutaj. Prawdziwi wojownicy stada, ci, którzy nie wyglądali, jakby dopiero zaczynali szkołę średnią, byli w prawdziwej bitwie. Pojechali, aby pomóc jednemu z naszych sąsiednich stad, Storm Claws, odeprzeć niebezpieczną grupę łotrów, którzy wkraczali na terytorium Storm Claw.

Nawet nasz własny Alfa pojechał z nimi. Od tygodni nie widzieliśmy ani nie słyszeliśmy wiele od Alfy Romana ani tych wojowników stada, a z każdym nowym dniem ich nieobecność coraz bardziej niepokoiła stado.

Alfa Roman zabrał ze sobą najlepszych wojowników stada, co pozostawiło nasze własne terytorium słabo chronione. Mógł równie dobrze postawić ogromny znak na wyjściu, który mówił: MOJE STADO JEST WRAŻLIWE! NAJEŻDŻAJCIE NAS.

I rzeczywiście byliśmy wrażliwi.

Poza mną, Rae i moim starszym bratem, Hudsonem, większość wilków, które zostały, to starsi, nowe matki i ich dzieci.

Nie dokładnie najlepsze warunki dla najbardziej przerażającej armii.

Z wojownikami poza obozem, Rae i ja byliśmy odpowiedzialni za prowadzenie zajęć z treningu wojowników dla nowych wilków. Najgorszą częścią tej pracy nie było to, że musiałem uczyć grupę marudnych nastolatków – najgorsze było to, że Rae nalegała, aby wszyscy byli na polu gotowi do treningu o 7 rano.

„Dobra, wszyscy!” Rae krzyknęła. „Dzisiaj skupimy się na walce wręcz, bez form wilka.” Kilka dzieciaków jęknęło na to, ale jedno z ostrych spojrzeń Rae natychmiast je uciszyło.

„Dobierzcie się w pary, ludzie,” powiedziałem, „Pamiętajcie – bez przemian i bez pazurów. Trzymajcie to czysto.”

Rae i ja staliśmy razem i obserwowaliśmy, jak uczniowie dobierają się w pary. Byłem wdzięczny za takie dni – kiedy mogłem nadzorować, zamiast uczestniczyć w demonstracjach, gdzie Rae zwykle mnie pokonywała.

Gdy tylko zaczęli swoje praktyczne walki, Rae zapytała cicho, „Czy Hudson słyszał coś od Alfy Romana ostatnio?”

Hudson był moim bratem, a także Betą Alfy Romana, i został, aby prowadzić stado pod nieobecność Alfy Romana.

Pokręciłem głową. „Nie. Jest tak samo w ciemności jak my.”

Rae westchnęła. „To absurdalne, minęły ponad trzy tygodnie od wyjazdu Alfy Romana. Powinien już wrócić.”

„Mówisz mi,” prychnąłem, odwracając się do Rae.

Nawet w tak wczesnych godzinach Rae wyglądała jak zawsze – idealnie. Ani śladu podkrążonych oczu, a jej umbra skóra zdawała się lśnić w porannym świetle. Rozkwitała na tych wczesnych sesjach treningowych – nawet jeśli zabijały resztę z nas.

Ja, z drugiej strony, wyglądałem jakbym mógł wstać z łóżka pięć minut temu. Moja koszulka i spodnie dresowe nic nie pomagały, a ledwo udało mi się ujarzmić moje kręcone brązowe włosy w kucyk. Większość dni, moje włosy zdawały się żyć własnym życiem. To był cud, jeśli udało mi się je poskromić, a dzisiaj cudu nie było.

Rae nie miała takich problemów z włosami. Odkąd ją znałem, goliła głowę. Styl pasował do niej, a kiedy zapytałem ją, dlaczego goli włosy, Rae powiedziała mi, że nie chce, aby jej włosy przeszkadzały jej w walce.

Gdybym tylko mógł nosić ogoloną głowę.

„Leah! Rozszerz postawę!” Rae nagle krzyknęła do chudej dziewczyny próbującej uderzyć swojego przeciwnika.

„Co zamierzasz robić, gdy regularni instruktorzy treningowi wrócą?” zapytałem Rae.

Uniosła brwi. „Co masz na myśli?”

„Mam na myśli, że masz te dzieciaki rzucające ciosy przed świtem i przemieniające się w sekundy – nie ma mowy, żeby mogły się z tym równać.”

Rae przewróciła oczami, ale widziałem cień uśmiechu na jej twarzy. „Och, proszę,” powiedziała, „Nie jestem aż tak dobra.”

„Żartujesz sobie?” prychnęłam, „Jesteś jedną z najlepszych wojowniczek w stadzie – nic dziwnego, że Alfa Roman niemal błagał cię, żebyś poszła z nim.”

Nie przesadzałam. Mogłam sobie poradzić, jeśli musiałam, ale Rae naprawdę była jedną z najlepszych walczących, jakie mieliśmy. Pokonała doświadczonych wojowników stada dwa razy większych od siebie. Tak jak ja, nigdy nie była w prawdziwej bitwie, ale nie miałam wątpliwości, że poradziłaby sobie świetnie, gdyby była.

„Poprosił tylko raz,” powiedziała Rae, „Nie było żadnego błagania. Nie powiedziałabym 'tak', nawet gdyby błagał. Nie zamierzam porzucić ciebie i babcię tylko dlatego, że Alfa Roman chce, żebym się pobrudziła we krwi w sporze, w którym nie powinniśmy nawet brać udziału.”

Nie mogłam winić Rae za silne uczucia wobec nieobecności Alfy Romana – większość pozostałych członków stada też je miała.

„Jonathan!” Rae zawołała, celując w chudego chłopaka na środku pola. Zatrzymał się w połowie ataku, zwracając uwagę na Rae. „Są inne miejsca, gdzie możesz próbować uderzyć przeciwnika, poza twarzą. Na przykład w brzuch lub nogi.”

„Albo w gardło,” dodałam, „Osobiście jestem wielką fanką gardła. Nikt się tego nie spodziewa.”

Rae wypuściła cichy śmiech obok mnie, a Jonathan tylko skinął głową z szeroko otwartymi oczami. Większość nowych wilków była przerażona Rae. Była przerażająca – przynajmniej dla każdego, kto nie był jej najlepszym przyjacielem.

„Kiedy ta lekcja się skończy,” powiedziałam Rae, „Na pewno idę na drzemkę.”

„Właściwie…”

Zmrużyłam oczy na nią. „Nie mów mi, że zapisałaś nas na kolejną lekcję.”

Widziałam, jak na twarzy Rae pojawia się nieśmiały uśmiech, co nigdy nie wróżyło dobrze. „No, nie dokładnie lekcję,” powiedziała, „Chodzi o to, że rozmawiałam wczoraj z Hudsonem i powiedział, że Luna Baila jest chora, więc nie ma nikogo, kto mógłby dzisiaj zrobić czytanie dla dzieci.”

„Rae, proszę, powiedz mi, że nas na to nie zgłosiłaś,” jęknęłam. Już widziałam, jak popołudniowa drzemka, na którą czekałam, wymyka mi się z rąk.

Nowy plan: nigdy nie pozwalać Rae i Hudsonowi rozmawiać sam na sam. Wyraźnie wymyślają razem okropne pomysły.

„Słuchaj, nie było nikogo innego, kto mógłby to zrobić,” odpowiedziała Rae, „I to tylko godzina! Już mam książkę Luny Baili. Wszystko, co musimy zrobić, to ją przeczytać.”

„To znaczy, że ja ją przeczytam, podczas gdy ty będziesz siedzieć z tyłu i grać na telefonie,” poprawiłam.

Rae spojrzała na mnie, wypychając wargi w swoją charakterystyczną minę „smutnego pieska”. „Proszę, Ollie. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką.”

Patrzyłam na nią przez chwilę, a potem westchnęłam.

„Masz szczęście, że cię kocham.”

Bogowie Księżyca, dajcie mi siłę. Muszę spędzić popołudnie, czytając dla gromady dzieciaków naładowanych cukrem.