Ostrzeżenie dotyczące treści i prolog - Królowa Hybryda Alpha

Ostrzeżenie o Treści

Ta książka zawiera potencjalnie wyzwalające elementy wymienione poniżej. Jeśli którykolwiek z tych elementów jest dla ciebie wyzwalaczem, proszę zachować ostrożność podczas czytania. Staram się być wrażliwy na treść i nic nie jest w niej zawarte bez powodu.

Szczegółowe opisy i/lub akty: -

Przemoc seksualna

Przemoc fizyczna

Przemoc psychiczna

Manipulacja psychologiczna (gaslighting)

Porwanie i próba porwania

Tortury

Handel ludźmi

Przebiegłam przez oświetlone świecami korytarze kamiennego laboratorium. Dotarłam do ciężkich drewnianych drzwi, otworzyłam je i przekroczyłam próg. Obserwowałam trzy kobiety, które siedziały przy małym stole. Każda z nich patrzyła w czarne lustro, zanim skierowała się do swojego osobistego skryby, aby zapisać to, co zobaczyła.

Wszyscy byliśmy połączeni ze źródłem. Ale trzy Wyrocznie, znane również jako Losy, miały najsilniejsze połączenie. Z łatwością kierowały strumieniami źródła. Umiejętnie wyciągały swoje fragmenty i splatały je razem z nićmi mocy.

„Panie!” zawołałam je z powrotem do bieżącej osi czasu, a jedna po drugiej ich oczy się rozjaśniły i znów zobaczyły pokój. Kiedy wszystkie trzy spojrzały na mnie, uśmiechnęłam się.

„Diana!” najmłodsza z trzech zawołała radośnie. Pozostałe dwie spojrzały na nią, jedna z troskliwym rozbawieniem, a druga z irytacją. Dziewica uśmiechnęła się do innych, a potem zwróciła się do mnie. Położyły przed sobą swoje zapiski i zaczęły je studiować.

„Naczynie stworzone z dwóch wielkich mocy…” zaczęła Dziewica,

„...tworzone przez dwadzieścia pięć cykli słońca…” kontynuowała Matka,

„...przyniesie stworzenie wielkiego wojownika,” zakończyła Starucha.

„Będzie w niej zawarta esencja zarówno Alfa bestii, jak i Kapłanki czarownicy…”

„...w więzi z esencją Diany w najczystszej formie…”

„...do stworzenia niezrównanego gatunku hybrydowego.”

„Tylko gdy spotka swojego Króla, który ukłoni się przed jej wielkością…”

„...czy będzie on cieniem czy światłem, decydując, gdzie przechylą się wagi naszego losu…”

„...osiągnie katalizator swojej suwerennej mocy.”

Z determinacją zanotowałam ich przepowiednię. Popełniliśmy błąd. Zwykli ludzie widzieli nas jako bogów, a niektórzy z naszej mieszanki wzięli to zbyt poważnie, na potencjalne zniszczenie wszystkiego, co jest nam drogie. Poprosiłam o narzędzie do walki, aby ponownie wyrównać przechylającą się równowagę.

Powtórzyłam przesłanie jako jedno.

„Naczynie stworzone z dwóch wielkich mocy, tworzone przez dwadzieścia pięć cykli słońca, przyniesie stworzenie wielkiego wojownika.

Będzie w niej zawarta esencja zarówno Alfa bestii, jak i Kapłanki czarownicy, w więzi z esencją Diany w najczystszej formie, do stworzenia niezrównanego gatunku hybrydowego.

Tylko gdy spotka swojego Króla, który ukłoni się przed jej wielkością, czy będzie on cieniem czy światłem, decydując, gdzie przechylą się wagi naszego losu, osiągnie katalizator swojej suwerennej mocy.”

Spojrzałam na trzy Wyrocznie i zobaczyłam, że już patrzyły w moją stronę. Ale już mnie nie widziały. Razem powiedziały,

„To jest Przepowiednia Królowej Alfa Hybryd!”

Kaeleigh (wiek 5 lat)

Zgubiłam się w lesie, biegnąc przez niego. Gałęzie ciągle mnie uderzały i drapały, a moja nocna koszula, kolana i ręce były ubłocone od wszystkich upadków. Było mi zimno, byłam mokra i przestraszona, i bardzo chciałam do mamy.

Słyszałam krzyki i wrzaski dookoła mnie i widziałam pomarańczowe poświaty tam, gdzie były pożary. Próbowałam podążać za panią Taylor, naszą nauczycielką, do bezpiecznego domu, kiedy potknęłam się i spadłam ze skarpy. Musiała nie zauważyć, że zostałam z tyłu. Nie wiedziałam, co się dzieje. Wiedziałam tylko, że mama wyrwała mnie z łóżka i powiedziała, że musimy dotrzeć do bezpiecznego domu.

Usłyszałem warkot za sobą i odwróciłem się gwałtownie, aby zobaczyć parę świecących złotych oczu wpatrujących się we mnie. Powoli cofałem się od tych oczu, które zbliżały się do mnie. Powoli, z cienia, wyłonił się ogromny wilk, właściciel tych oczu. Wiedziałem, że to był Alfa Wilk, ale wiedziałem, że to nie był Alfa Ezra. To był inny Alfa. Próbowałem cofnąć się dalej, ale potknąłem się o korzeń i upadłem na plecy w brud. Wilk wyglądał jak wilki, kiedy miały zamiar skoczyć na siebie podczas treningu. Ale wilki nie skakały na mnie. Byłem za młody, żeby trenować, mama tak mówiła.

Usłyszałem kolejny warkot za sobą i od razu rozpoznałem mojego tatę w jego wilczej formie. Moja mama była obok mnie i podniosła mnie z ziemi. Pchnęła mnie za siebie, żebym nie widział dużego, strasznego wilka.

„Hayley!” krzyknęła moja mama, a ja krzyknąłem, gdy poczułem, że ktoś ciągnie mnie od tyłu. Spojrzałem w górę i zobaczyłem moją ciocię Hayley. Złapała mnie za rękę i zaczęła ciągnąć mnie od mamy. Złapałem się mamy.

„Nie, mamo!” płakałem, „Nie chcę iść.” Moja mama odwróciła się do mnie i przytuliła mnie.

„Idź z Hayley, do schronu.” Pchnęła mnie w stronę cioci, „Zabierz ją w bezpieczne miejsce,” a Hayley pociągnęła mnie. Spojrzałem za siebie i zobaczyłem, jak duży, zły wilk skacze na tatę, a mama machała rękami. Potem Hayley pociągnęła mnie za drzewo i nie mogłem ich już widzieć.

Biegliśmy przez las, Hayley trzymała mnie za rękę. Dotarliśmy do polany, gdzie był schron. Ale schron płonął, a ludzie leżeli wszędzie. Zobaczyłem panią Taylor przy wejściu. Była bardzo nieruchoma, po prostu leżała tam. Hayley rozejrzała się po wszystkich ludziach i zaczęła płakać. Spojrzałem na nią i ścisnąłem jej rękę, a ona spojrzała na mnie.

„Wszystko będzie dobrze, Kae,” powiedziała, wycierając łzy. „Zaopiekuję się tobą.” Hayley rozejrzała się jeszcze raz i uśmiechnęła się. „Wiem, gdzie możemy pójść.” Pociągnęła mnie za rękę i znów zaczęliśmy biec przez las.

Właśnie minęliśmy jezioro, kiedy znów potknąłem się o korzeń. Poleciałem do przodu, a moja ręka wysunęła się z ręki Hayley.

„Kaeleigh!” krzyknęła Hayley, gdy upadłem. Poczułem, że ktoś mnie podnosi. Krzyczałem i próbowałem wyrwać się z ich uścisku, kopiąc i uderzając.

„Kae! Przestań, to ja,” Jonathan, syn Alfy Ezry i przyszły Alfa naszej watahy, Scarlet Circle, zawołał, a ja przestałem, rozpoznając jego głos i zapach.

„O mój Boże, Jonathan,” zapłakałem i mocno go przytuliłem. Był jednym z moich ulubionych ludzi i od razu poczułem się bezpieczniej przy nim. Uwielbiałem patrzeć, jak trenuje. Miał tylko trzynaście lat, więc jeszcze kilka lat, zanim jego wilk się pojawi, ale był jednym z najlepszych młodych wojowników w watahy. Przytulił mnie mocno i uśmiechnął się do mnie.

„Nie martw się, Kae Kae, obiecałem ci, że zawsze będę cię chronić,” szepnął.

„Jonathan,” syknęła Hayley, a Jonathan spojrzał na nią, a potem na bok. Przyciągnął mnie bliżej i zawarczał. Próbowałem obejrzeć się za niego, ale znów się przesunął, żebym nie mógł zobaczyć, co jest za nim.

„Jonathan, myślę, że powinniśmy udać się do zagłębienia,” szepnęła Hayley, a Jonathan skinął głową.

„Dobry pomysł,” powiedział, rozglądając się. „Większość walk jest w mieście, z dala od jeziora.”

„Walka!” wykrzyknąłem, ale wyszło to jako przestraszony pisk. „Kto walczy?” Jonathan uśmiechnął się do mnie.

„Nie martw się, Kae, nikt nie walczy w pobliżu ciebie.” Zobaczyłem, jak Jonathan patrzy na Hayley. Rozpoznałem to jako ten sam wyraz twarzy, jaki mama czasem dawała tacie, kiedy rozmawiali o czymś, czego nie chcieli, żebym wiedział.

Jonathan wyjrzał zza drzewa i westchnął.

„Wydaje się czysto,” powiedział, a Hayley skinęła głową.

„Dobra kochanie, teraz będziemy biegać, okej?” powiedział Jonathan. „Musisz trzymać się mnie bardzo mocno, możesz to zrobić?” Skinęłam głową na jego pytanie i mocno objęłam go za szyję. Jonathan wzmocnił swój uchwyt na mnie i ponownie skinął głową w stronę Hayley. Wyjrzała zza drzewa i odwzajemniła gest. Oboje ruszyli na polanę, rozglądając się wokół, a potem Jonathan szepnął, żeby biec, i zaczęli sprintować przez polanę w kierunku jeziora. Wtuliłam głowę w ramię Jonathana i trzymałam się kurczowo, gdy biegł przez las w stronę jeziora. Wspomnieli o dolinie, więc wiedziałam, dokąd zmierzamy. Dolina była tuż obok jeziora. Była całkowicie otoczona przez klify, które graniczyły z południem naszego terytorium. Jedyną drogą wejścia i wyjścia była szczelina w klifach, którą trudno było dostrzec przez drzewa przed nią. Pamiętam, że byłam zła, bo kiedyś, gdy bawiliśmy się w chowanego, wszystkie starsze dzieci ukryły się tam, a ja nie wiedziałam, że to miejsce istnieje. Dopiero kiedy siedziałam przy jeziorze, płacząc, bo nie mogłam nikogo znaleźć, Jonathan pokazał mi wejście. Powiedział, że to miejsce jest magiczne, a kamienie ułożone w krąg wewnątrz są magiczne i czarownice używały ich do rzucania zaklęć. Zazwyczaj bałam się tam wchodzić, ale jeśli Jonathan był ze mną, wiedziałam, że mnie ochroni.

Byliśmy już przy jeziorze, gdy usłyszałam warczenie. Podniosłam głowę, żeby zobaczyć dwa wilki tuż za nami. Krzyknęłam, gdy jeden z nich skoczył, a Jonathan upadł na ziemię z mną w ramionach.

„Jonathan, Kaeleigh!” krzyknęła Hayley, unikając drugiego wilka. Widziałam więcej wilków wychodzących z linii drzew i próbowałam wydostać się z ramion Jonathana, gdy bronił się przed jednym z wilków.

„Jonathan, zabierz ją w bezpieczne miejsce,” krzyknęła Hayley, „Teraz!” i Jonathan podniósł się i wziął mnie z podłogi. Zaczęłam krzyczeć, gdy zmierzał w stronę wejścia do Doliny. Próbowałam się wyrwać, ale nie puszczał.

„Biegnij!” zawołała Hayley, „Oni już aktywowali ochronę, obiecuję, że za wami pójdę.” i Jonathan wzmocnił swój uchwyt na mnie, biegnąc w stronę Doliny. Spojrzałam za jego ramię, gdy zobaczyłam, jak Hayley walczy z jednym z wilków. Krzyknęłam ponownie, gdy inny zaatakował ją od tyłu, a z jej szyi poleciała czerwień i jej oczy zrobiły się puste, a ona upadła na ziemię.

Jonathan nawet nie spojrzał za siebie, gdy wbiegł do ukrytego wejścia. Poczułam, jak moje uszy zatykają się, gdy weszliśmy. Jak tylko byliśmy w środku, było cicho. Jonathan przebiegł na drugi koniec, mijając krąg kamieni, i postawił mnie na ziemi.

„Dobra Kae Kae, teraz musimy być bardzo cicho,” powiedział. „Możesz to dla mnie zrobić?” Skinęłam głową. Byłam tak przestraszona, że trzęsłam się i chwyciłam jego rękę najściślej, jak mogłam.

„Jonathan, proszę, nie zostawiaj mnie,” powiedziałam między szlochami, a on ukląkł obok mnie.

„Nie martw się, Kae, będę cię chronił, obiecuję, aż do mojej ostatniej chwili i z ostatnim oddechem.” Spojrzałam na niego przez chwilę. Jego słowa brzmiały inaczej, bardziej formalnie. Jak wtedy, gdy Alfa Ezra, Beta Jeremy i mój tata rozmawiają o sprawach stada.

Wyrwałam się z myśli, gdy poczułam, jak ziemia się trzęsie, i spojrzałam na Jonathana z przerażeniem. Jonathan spojrzał w stronę wejścia, gdzie wydawało się, że coś świeci.

„Cholera!” wykrzyknął, gdy rozległ się głośny dźwięk, który sprawił, że moje uszy bolały. Jonathan stanął przede mną.

„Zostań na dole, Kae, nie ruszaj się,” powiedział, gdy zobaczyłam cienie na drugim końcu Doliny. Potem zobaczyłam, jak mnóstwo wilków wpada do Doliny, a Jonathan krzyknął coś, czego nie mogłam usłyszeć. Nagle znów zrobiło się bardzo głośno, a odgłosy walki wróciły.

Próbowałam spojrzeć zza Jonathana, ale zasłaniał mi prawie wszystko. A potem nagle nie zasłaniał, bo poleciał przez ziemię i uderzył w jedną ze ścian klifu. Krzyknęłam ponownie, kiedy upadł z dźwiękiem przypominającym trzask. Spojrzałam w górę i zobaczyłam stojącego tam mężczyznę. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

„Cześć,” powiedział, klękając, a ja mogłam wyraźnie zobaczyć jego oczy. Były naprawdę ciemnozielone i miały złote lub miedziane plamki. Uśmiechnął się, a jego oczy błysnęły jak wilkowi i wiedziałam, że to był ten drugi Alfa, którego widziałam walczącego z moim tatą. Wyciągnął rękę w stronę mojej twarzy, a ja cofnęłam się, a on zaśmiał się.

„No, no, jaka z ciebie cennostka? Myślę, że będziesz doskonałą partnerką dla mojego syna,” powiedział, a ja pokręciłam głową. Wiedziałam, co to są partnerzy, to byli mama i tata, a także Alfa Ezra i Luna Elaina. Ale byłam za młoda na partnera. To było wiele lat przede mną. Mama tak mówiła.

„Ach tak, doskonała partnerka,” powiedział i znów wyciągnął rękę w moją stronę.

„Zostaw ją, ty zwierzę,” usłyszałam krzyk Jonathana. „Zabiję cię, jeśli dotkniesz choćby jednego włosa na jej głowie.” Spojrzałam i zobaczyłam, że trzymają go dwaj inni mężczyźni. Straszny Alfa warknął i spojrzał na Jonathana.

„Zamknijcie tego pieprzonego kundla,” warknął, a ja zobaczyłam, jak jeden z mężczyzn owija ramieniem szyję Jonathana, tak jak robił to, gdy mnie nosił. Tym razem jednak Jonathan się szarpał i nagle wyglądał na przestraszonego, gdy jego twarz zrobiła się czerwona. Straszny Alfa stanął przede mną, gdy usłyszałam trzask i krzyknęłam, patrząc na Jonathana, który wpatrywał się we mnie pustymi oczami.

Skoczyłam, żeby do niego pobiec, ale straszny Alfa złapał mnie i zaczął nieść w stronę wejścia do Jaskini. Krzyczałam i próbowałam się wyrwać z jego ramion, ale jego uchwyt tylko się zacieśniał.

„Przestań się szarpać, cennostko. To nic nie da.” Krzyczałam ponownie, wiedząc, że nie mogę przestać walczyć. Łzy płynęły mi po twarzy, gdy próbowałam ugryźć strasznego Alfę, ale on tylko śmiał się ze mnie. Wyszedł z Jaskini i zaczął iść w stronę linii drzew, kiedy nagle poczułam wstrząs i oboje polecieliśmy. W pewnym momencie straszny Alfa puścił mnie, a ja poleciałam na jedną ze skał. Krzyknęłam, gdy moje ciało uderzyło w ścianę i upadłam na dno.

Moja mama podbiegła, gdy spojrzałam w górę i zobaczyłam mojego tatę, Alfę Ezrę i Beta Jeremy'ego, okrążających strasznego Alfę. Patrzyłam, jak walczą, i razem zaatakowali strasznego Alfę. Potem straszny Alfa miał swoje ogromne szczęki na szyi mojego taty. Alfa Ezra skoczył na niego, ale on nie puścił. Patrzyłam, jak mój tata opada, a potem usłyszałam trzask, gdy straszny Alfa potrząsnął nim jak szmacianą lalką. Moja mama nagle krzyknęła i złapała się za klatkę piersiową. Spojrzała na mnie, a ja zobaczyłam łzy na jej twarzy. Pochyliła się i pocałowała mnie w czoło, a potem wstała i odwróciła się. Czarnie plamy pojawiły się w moich oczach i walczyłam, żeby widzieć. Ostatnią rzeczą, którą zobaczyłam, zanim ogarnęła mnie ciemność, było jakieś światło wokół mojej mamy, gdy biegła na strasznego Alfę.

Obudziłam się na płacz i krzyki oraz porozrzucane rozmowy.

„Jak nas znaleźli?” głos Luny Elainy „Musieli być...”

„Nie ważne jak, musimy się znowu ukryć,” powiedział Beta Jeremy.

„Mam pomysł,” powiedział Alfa Ezra, „Ale musimy ruszyć dziś w nocy.”

„Ale co z Hayley?” zawołała Luna Elaina, „I Jonathan?” zaszlochała głośno.

„Jaskinia jest w płomieniach. Oboje zginęli,” szepnął Beta Jeremy. „Ochrona jej jest teraz naszym priorytetem. Tego chcieli. Możemy opłakiwać później.”

„Mamo,” wyszeptałam, a Luna Elaina nagle znalazła się przede mną, chwytając moją rękę kilka sekund później. Spojrzała na mnie ze smutkiem na twarzy.

„Wszystko w porządku, kochanie,” powiedziała. „Odpoczywaj. Przed nami długa droga, ale jesteśmy tutaj, żeby cię chronić.” Poczułam coś wilgotnego na czole i poczułam, jak sen znów mnie ogarnia, wciągając w czerń.