Jeden

Eira, 24

Nie mogłam się powstrzymać.

Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który rozprzestrzeniał się na mojej twarzy, gdy wpatrywałam się w swoje odbicie w lustrze. Moja suknia w kolorze kości słoniowej idealnie przylegała, każdy detal dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam, odkąd byłam małą dziewczynką marzącą o tym dniu.

Felix i ja, po czterech latach miłości, śmiechu i wyzwań, wreszcie tu byliśmy. To był najszczęśliwszy dzień mojego życia.

„Bora Bora, prawda?” Nyla wpadła do mojego pokoju, jej twarz rozświetlona tym samym podekscytowaniem, które czułam. Jej głębokie brązowe oczy iskrzyły się, gdy się uśmiechała. „Oszczędzałaś na tę podróż poślubną od wieków.”

„Oczywiście, Bora Bora,” odpowiedziałam, mój głos lekki jak powietrze. „Wyobraź sobie bycie z miłością swojego życia w tak doskonałym miejscu. Nie możesz sobie tego wyobrazić, Nyla.”

Jej śmiech był zaraźliwy i wkrótce obie chichotałyśmy. Moja siostra zawsze była moją kotwicą, największą kibicką. Widząc ją tutaj, ubraną w miękką lawendową suknię, która podkreślała jej promienny uśmiech, prawie się rozpłakałam.

„Wyglądasz jak księżniczka,” powiedziała, jej głos drżący z emocji. „Wiedziałam, że ta sukienka będzie na tobie idealna.”

Odwróciłam się, mocno ją przytuliłam, opierając podbródek na jej ramieniu, zamykając oczy, aby delektować się jej słodkim zapachem. „A ty zawsze byłaś moją dobrą wróżką.”

Zanim któraś z nas zdążyła się zbytnio wzruszyć, do pokoju weszła nasza mama, jej obecność była jak zawsze ciepła i kojąca. „Moje piękne córki,” powiedziała, obejmując nas obie mocno. „Eira, czas.”

Spojrzałam jeszcze raz w lustro i wzięłam głęboki oddech. To było to.

Wyszłyśmy razem, Nyla trzymała mój bukiet, a mama prowadziła nas. Dom tętnił rozmowami i śmiechem, gdy goście krążyli po ogrodzie. Tata nalegał, żebyśmy zorganizowali wesele tutaj, i muszę przyznać, że przeszedł samego siebie. Rozległy trawnik, ozdobiony białymi różami i miękkimi złotymi światłami, wyglądał jak coś z marzeń.

Gdy dotarłyśmy do schodów, mama pospieszyła do taty, mówiąc, że jest zdenerwowany i potrzebuje jej, aby uspokoić nerwy.

Miłość moich rodziców była wszystkim, o czym marzyłam. Kochali się bezwarunkowo przez 27 lat. Chciałam tego.

Felix był dla mnie wszystkim, i zrobiłabym wszystko, aby spędzić wieczność w jego ramionach.

Poprawiłam suknię, przygotowując się do zejścia ze schodów z Nylą u boku. Ale zanim zdążyłam zrobić pierwszy krok, ktoś mocno na mnie wpadł, prawie wytrącając mnie z równowagi.

Rozległ się głośny trzask, a ja spojrzałam w dół, widząc podarcie części mojej sukni.

„O mój Boże!” Nyla wykrzyknęła, zanim zdążyłam zareagować. Nie patrząc, kto na mnie wpadł i zniszczył moją suknię ślubną, pobiegła z powrotem do naszego pokoju, przeklinając bez opamiętania.

Zanim podniosłam wzrok z podartej części sukni, głęboki, hipnotyzujący głos rozbrzmiał, przyprawiając mnie o dreszcze.

„Uważaj, ptaszku.”

Ptaszku?

Podniosłam wzrok, a oddech ugrzązł mi w gardle. Przede mną stał mężczyzna, który mógłby być wyrzeźbiony z kamienia—ostry zarys szczęki, przenikliwe niebieskie oczy i uśmiech, który czułam jak zimny nóż na skórze. Przechylił głowę, obserwując mnie z drapieżną intensywnością, która sprawiła, że krew w moich żyłach zamarła. Był wszystkim, tylko nie świętym.

Jego zapach tak mocno wdarł się do moich nozdrzy. Mogę się założyć, że nigdy nie zapomnę, jak pachniał, bo tak jak on, wszystko na nim sprawiało, że traciło się przytomność.

Jego wygląd przypominał samego diabła. Tak kuszący, a jednocześnie tak grzeszny, że aż bolało patrzeć.

„Czy zniszczyłem twoją suknię, cara mia?” zapytał, jego ton był stanowczy, ale dziwnie delikatny. Nie mogłam nie zauważyć kpin w jego głosie, i z wielu powodów, których nie mogłam określić, zadrżałam na jego słowa.

Próbowałam mówić, ale udało mi się tylko słabo kiwnąć głową. Włoski. Sposób, w jaki mówił, mieszanka brytyjskiego i włoskiego akcentu, utrudniał mi oddychanie. Jak można mieć oba akcenty jednocześnie?

Z jakiegoś dziwnego powodu nie mogłam się zmusić do mówienia. Nagle poczułam się niema.

Jego usta drgnęły, nie w uśmiechu, lecz w grymasie. Wydawał się cieszyć, że straciłam głos w jego obecności, i nadal nie mogłam się powstrzymać od pytania dlaczego.

Pochylił się bliżej, jego oddech ciepły na moim policzku. Próbowałam cofnąć się, ale jego ręka chwyciła moje ramię, zanim zdążyłam, a moje włosy stanęły dęba na jego dotyk.

Ostry oddech uciekł z moich ust, zanim zdążyłam się powstrzymać. Jego oczy przesunęły się na moje usta, a potem z powrotem na twarz.

„Mam nadzieję, że to jedyna rzecz, która się dziś zniszczy, ptaszku,” wyszeptał, jego uśmiech się rozszerzył.

Skinął głową, puścił moje ramię i wycofał się. Tak szybko, jak się pojawił, zniknął w tłumie.

Stałam zamrożona, jego wpływ pozostawał długo po jego odejściu. Nawet nie zauważyłam, kiedy Nyla wróciła z igłą i nitką.

„O co chodziło?” Nyla zapytała, jej głos ledwo szeptem.

„Ja... ja nie wiem,” wykrztusiłam, serce waliło mi jak młot, gdy zmusiłam się, by odwrócić wzrok od miejsca, gdzie stał mężczyzna.

Jego zapach wciąż unosił się wokół nas, sprawiając, że czułam się nieswojo. Było coś pierwotnego w sposobie, w jaki mówił - coś, czego nie mogłam się pozbyć.

Gdy dotarliśmy do taty, wymusiłam uśmiech i chwyciłam jego ramię na dole schodów, w tym samym miejscu, gdzie trzymał je dziwny mężczyzna. Moje ręce drżały, gdy mu je oddałam. Uśmiechnął się do mnie. „Gotowa, kochanie?”

Kiwnęłam głową, rzucając ostatnie spojrzenie za siebie. Mężczyzna zniknął. Może to było nic. Ale uczucie w moim żołądku mówiło co innego.

„Mam nadzieję, że to jedyna rzecz, która dziś się zepsuje, ptaszku.”

Jego słowa odbijały się echem w mojej głowie, ale dźwięk oklasków przyciągnął mnie z powrotem do rzeczywistości.

Ceremonia się rozpoczęła, a wszystkie myśli o nieznajomym zniknęły, gdy zobaczyłam Feliksa czekającego na mnie przy ołtarzu. Jego uśmiech był wszystkim - miękki, słodki i pełen miłości.

„Wyglądasz oszałamiająco,” szepnął, gdy do niego dotarłam.

„A ty wyglądasz, jakbyś zaraz miał się rozpłakać,” drażniłam się, wywołując cichy śmiech z jego strony.

Śluby minęły jak w mgnieniu oka, słowa płynęły między nami jak poezja. Kiedy ksiądz w końcu ogłosił: „Możesz pocałować pannę młodą,” Feliks przyciągnął mnie do siebie, jego usta pochwyciły moje w pocałunku, który obiecywał wieczność.

Zamknęłam oczy, wypychając z pamięci drapieżnego mężczyznę. Na chwilę świat zniknął. Ale równie szybko, jak zniknął, rozpadł się.

Ogłuszający huk rozległ się, dźwięk odbijał się echem jak grzmot.

Ciało Feliksa szarpnęło się przeciwko mnie, a on nagle zwiotczał. Odsunęłam się, moje ręce drżały, gdy na niego spojrzałam.

Wyglądał blado, a moje oczy opadły na niego.

Z moich ust wyrwał się jęk, gdy krew zabarwiła jego nieskazitelnie białą koszulę, rozprzestrzeniając się jak ciemny, złowieszczy kwiat.

„Feliks?” wykrztusiłam, mój głos ledwie słyszalny. To, co się działo, wydawało się niezrozumiałe.

Jego oczy spotkały moje, pełne bólu i strachu. Chwycił się za brzuch, krew sączyła się z kącika jego ust, gdy upadł na kolana.

„O mój Boże!” krzyknęłam, sięgając po niego, ale wokół mnie wybuchł chaos.

Dźwięk wystrzałów rozbrzmiewał wokół mnie, ale byłam na to wszystko obojętna, patrząc, jak miłość mojego życia całkowicie blednie.

Wtedy ksiądz upadł obok nas, kałuża krwi tworzyła się pod jego bezwładnym ciałem. Goście krzyczeli i rozbiegali się, ich przerażone krzyki wypełniały powietrze, gdy rozlegały się kolejne strzały.

„Co się dzieje?” krzyczałam, trzymając Feliksa, który coraz bardziej oddalał się ode mnie. „Feliks, proszę... Proszę zostań ze mną. Proszę!”

„O mój Boże!” krzyknęłam w momencie, gdy upadł w moją rękę. „Nie... Feliks!”

„Eira!” głos Nyli przebił się przez chaos. Odwróciłam się w jej stronę, tylko po to, by zobaczyć mężczyznę trzymającego nóż przy jej gardle.

Delikatnie odkładając Feliksa, próbowałam rzucić się w jej stronę, ale zanim zdążyłam, ktoś chwycił mnie brutalnie, szarpiąc mnie w tył.

Pistolet przycisnął się do mojej głowy, zimny metal wbijał się w moją skórę.

„Rusz się, a ona zginie,” warknął głos w moim uchu.

Zamarłam, moje oczy biegały wokół w poszukiwaniu pomocy. Ciała leżały na ziemi, twarze wykrzywione w strachu i bólu. Moi rodzice byli związani i zakneblowani, ich wyrazy twarzy mieszanką przerażenia i bezradności.

„Nie krzywdź ich, proszę,” błagałam, mój głos się łamał. „Proszę...”

„Proszę, nie dotykaj mojej rodziny,” głos taty wyrwał się, drżący. „Cokolwiek chcesz, ja...”

„Dasz mi to, czego chcę? Interesujące.”

Ten głos, ten sam przy schodach wcześniej, rozbrzmiał, przeszywając mnie jak wcześniej. Tym razem brzmiał gniewnie lub zirytowany. W jego tonie było tyle nienawiści, której nie mogłam zrozumieć.

Podniosłam głowę, by spotkać jego wściekłe oczy.

Szły w moją stronę z celowymi krokami, jego lodowate oczy były utkwione w moich.

„Witaj, mała panna młoda,” powiedział, jego głos gładki, ale przesycony jadem. Na jego ustach błąkał się ten sam okrutny uśmieszek.

„Proszę.” Zaszlochałam, mój głos drżał. „Proszę, nie krzywdź mojej rodziny.”

Pochylił się blisko, jego oddech ciepły przy moim uchu. „Potrzebuję, żebyś zrobiła jedną rzecz, agentko.”

Agentka? O czym on mówił?

„Twój ojciec powiedział, że da wszystko,” powiedział, jego ton przesycony złośliwością. „Chcę wszystko.”

Zanim zdążyłam przetrawić jego słowa, dał ostry znak jednemu ze swoich ludzi.

„Nie! Proszę, nie!” krzyczałam, gdy rozległy się strzały.

Ciała moich rodziców upadły na ziemię, bez życia.

A Nyla... Gardło mojej młodszej siostry zostało rozcięte.

W mojej głowie zdawała się rozbrzmiewać syrena, gdy patrzyłam, jak moja rodzina upada, a coś we mnie pękło. Gniew i rozpacz wzbierały we mnie, popychając mnie do przodu. Ale zanim zdążyłam się ruszyć dalej, ostry ból eksplodował z tyłu mojej głowy.

Zatoczyłam się, moje nogi ugięły się pode mną, a ja upadłam na ziemię. Moje spojrzenie utknęło na bezwładnej postaci Nyli, a wszystko, co mogłam zrobić, to wyciągnąć do niej rękę w myślach. Syrena wyła w mojej świadomości, gdy ciemność powoli mnie pochłaniała. W pustce pozostał tylko głos diabła.

„Włóżcie ją do furgonetki.”