Rozdział 1

Dziecko nadchodziło.

To wszystko było takie dziwne. Została przewieziona do szpitala po upadku. Lekarze i pielęgniarki otoczyli ją, podczas gdy ona cierpiała niewyobrażalny ból. Dziecko nadchodziło. To była jedyna myśl, którą mogła z siebie wydobyć.

Dziecko nadchodziło.

Dlaczego? Jak?

Miała jeszcze trzy tygodnie. Trzy tygodnie! Ale Jared musiał się pojawić i wszystko zepsuć, jak zawsze.

Pan i Pani Fuller musieli przybyć, kiedy usłyszeli wiadomość, między narkotykami a niewyobrażalnym bólem, który odczuwała, słyszała ich głosy, odległe, zaniepokojone. Ciągle pytali o dziecko, nie o nią.

Nie wiedziała, co się stało, wszystko było zamglone. To była łaska, to Lori wiedziała. To była łaska, że los postanowił wymazać jej pamięć.

Bo nie byłaby w stanie tego znieść.

---

Obudziła się następnego ranka, światła w jej szpitalnym pokoju były jasne, prawie oślepiające. Zajęło jej chwilę, zanim jej oczy przyzwyczaiły się do światła. Kiedy jej oczy wreszcie się przyzwyczaiły, zobaczyła, że w jej pokoju nie było ani jednej duszy. Nikogo.

Nie spodziewała się nikogo. Pan i Pani Fuller też nie, byliby zbyt zajęci nowym dzieckiem. Mieliby pełne ręce roboty.

Próbowała poruszyć ramionami, ale była obolała na całym ciele. Tak obolała.

Boże, jak to boli. Pomyślała, zamykając oczy z bólu. Nie wiedziała, jak długo miała zamknięte oczy, zmuszając się do snu, tylko po to, aby pozbyć się bólu.

Na szczęście, chwilę później weszła ciemnowłosa pielęgniarka.

"Obudziłaś się. To dobrze."

Powiedziała, a Lori próbowała mówić, ale jej gardło było tak suche i drapieżne. Próbowała sięgnąć do szafki nocnej, gdzie była butelka wody, ale prosty ruch sprawił jej ogromny ból.

"Nie martw się. Podam ci ją."

Powiedziała pielęgniarka, biorąc butelkę wody.

Nalała wodę do małego plastikowego kubka obok jej szafki nocnej i dostosowała łóżko Lori, aby mogła usiąść i napić się.

Lori wzięła dwa łyki i zatrzymała się.

"Co się stało?"

Zapytała, rozglądając się.

"Zemdlałaś zaraz po cesarskim cięciu. Wszyscy byli przerażeni i zaniepokojeni. Lekarz myślał, że nie przeżyjesz."

Powiedziała pielęgniarka, odkładając kubek z powrotem na szafkę nocną. Sprawdziła jej parametry życiowe, zapisując je na notatniku.

"Pamiętasz, co się stało?"

Zapytała pielęgniarka, a Lori pokręciła głową.

"Nie mogę sobie przypomnieć. Pamiętam tylko, że przyszłam tutaj... i ból..."

Powiedziała, a pielęgniarka skinęła głową.

"Tak. Byłaś w ogromnym bólu."

W tej chwili wszedł lekarz, był wysoki, łysiejący i miał okulary, Lori miała wrażenie, że wygląda znajomo. Musiała go widzieć, kiedy przybyła do szpitala.

"Dzień dobry, pani Wyatt. Jak się pani czuje?"

Zapytał, a Lori wzruszyła ramionami.

"Nie wiem, jak się czuć, jestem obolała na całym ciele. Boli mnie."

Powiedziała, a lekarz spojrzał na pielęgniarkę. Wymienili spojrzenie, o którym nic nie wiedziała.

"Pani Wyatt, była pani w bardzo krytycznym stanie, kiedy została pani przewieziona wczoraj wieczorem."

Lori skinęła głową. Oczywiście, że była, miała przedwczesny poród.

"Przygotowaliśmy panią na awaryjne cesarskie cięcie. Operacja była udana. Niestety, dziecko zmarło, według naszych raportów było w stresie i miało również anomalie oddechowe."

Lori zamilkła.

Dziecko nie przeżyło?!

Co?!

"Co?"

Powiedziała cicho, a lekarz westchnął.

"Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy, ale nie miało zbyt dużych szans od samego początku, podejrzewaliśmy to, kiedy zaczęła pani przedwczesny poród."

Dodał lekarz, a Lori jęknęła. Dźwięk, który wydobył się z jej ust, nie był ludzki. Nie brzmiał nawet jakby pochodził od niej.

"Gdzie on teraz jest?"

Zapytała, a lekarz westchnął.

"Pan i Pani Fuller przyszli po jego ciało. Przynieśli dokumenty, które pokazywały, że zrzekła się pani praw do bycia jego matką."

Nie mogli nawet poczekać?!

Albo pozwolić jej go zobaczyć?

"Ale! Ale! Nawet go nie widziałam! Nie pozwolili mi go zobaczyć!!!"

Zawołała, a lekarz i pielęgniarka wymienili ciche spojrzenia ponownie.

"Pani Wyatt, była pani nieprzytomna przez długi czas i prawnie mieli pełne prawo do odebrania jego ciała."

Lori zaczęła się ruszać w łóżku, ignorując oślepiający ból.

"Gdzie on jest? Gdzie on teraz jest?! Chcę zobaczyć mojego syna!"

Krzyknęła, stawiając jedną nogę na zimnej marmurowej podłodze, sam ruch sprawiał jej ogromny ból, ale zdołała go znieść.

Pielęgniarka podbiegła do niej, jej silne ramiona obezwładniały ją i próbowały przeciągnąć z powrotem na łóżko.

"Nie możesz się teraz ruszać, pani Wyatt, nie jesteś jeszcze wystarczająco silna!"

Podeszła blisko do Lori, a Lori z całych sił odtrąciła jej rękę.

Lekarz rzucił pielęgniarce jedno spojrzenie.

"Uspokójcie ją. Musi odpocząć."

Powiedział, wychodząc z pokoju.

W tym momencie wbiegła kolejna pielęgniarka, Lori nadal płakała, krzyczała i odpychała pielęgniarkę. Druga pielęgniarka podbiegła i przygwoździła ją. Po mniej niż minucie Lori poczuła senność i wszystko stało się czarne.

---

Gabriel Caine krążył po korytarzach oddziału szpitalnego, był zdenerwowany, trochę przestraszony i trochę zły. Suzie była szalona. Bardzo szalona. Nie powiedziała mu, że zaczyna rodzić. Termin miała za kilka dni, myślał, że jest bezpieczna.

Specjalnie powiedział jej, żeby zadzwoniła, jeśli poczuje, że dziecko nadchodzi, bo czuł się wystarczająco winny, zostawiając ją samą, gdy dziecko było tak blisko narodzin. Niestety, zdecydowała się go nie słuchać.

Był w Nowym Jorku, kiedy zadzwoniła Grace.

Pędził z Nowego Jorku do domu. Dotarł tak szybko, jak mógł, przybył na czas, dziecko było w drodze, ale jeszcze się nie urodziło.

Martwił się, jego wataha była równie zaniepokojona, szczerze mówiąc.

Choć on i Suzie byli trochę więcej niż nieznajomymi, wciąż się o nią troszczył, na swój sposób.

Gabriel poznał Suzie na corocznej konwencji Alfów, która odbyła się w Kanadzie. Była częścią innej watahy, mniejszej watahy, ale przez całą noc na przyjęciu robiła do niego maślane oczy. Nie znał jej, nie wiedział o niej wiele, tylko to, że była wilkołakiem, choć wilkołakiem niższej rangi.

Planował zachować się najlepiej, jak potrafi, więc ignorował wszystkie jej zaloty, ale później spotkała go w barze, do którego poszedł po zakończeniu przyjęcia, i oboje dużo pili, a skończyli w hotelowym pokoju.

Obudził się następnego dnia, nagi i już żałując swoich działań. Opuszczając pokój hotelowy, zanim ona się obudziła, zostawił trochę pieniędzy na nocnym stoliku, żeby mogła wrócić do domu.

Nie zostawił nawet numeru, pod który mogłaby zadzwonić.

Trzy miesiące później, Gabriel wrócił z biegu, kiedy jego beta podał mu telefon, twierdząc, że ma pilny telefon od dziwnej kobiety imieniem Suzie. Zapomniał już o niej wtedy, ale odebrał telefon z grzeczności.

Suzie twierdziła, że jest w ciąży, a na początku był oburzony, ale potem się uspokoił. Zapłacił za jej lot do Denver i kazał jej zrobić test DNA.

Wynik był pozytywny, dziecko było jego. Suzie stanowczo protestowała, żeby je zatrzymać, Gabriel się zgodził, nie miał innych zamiarów.

Oczywiście był lekko rozczarowany sobą. Rzadko się zdarzało, żeby alfa jednej z najbardziej prestiżowych watah na świecie miał nieślubne dziecko. Nawet jego własna rodzina była zaskoczona.

Suzie szybko się wprowadziła, nie miał z tym problemu, tylko dał jej do zrozumienia, gdzie jest jej miejsce. Tak, była matką jego dziecka, ale nigdy nie będzie jego partnerką ani Luną, te pozycje pozostaną nieobsadzone, dopóki nie pojawi się jego prawdziwa partnerka.

Suzie ignorowała to i próbowała rządzić jego betami, ale tolerował jej nadmiar, ponieważ była matką jego dziecka.

Wyjechał na krótko, na wyjazd służbowy, tylko po to, by otrzymać przerażający telefon, że zaczęła rodzić.

Lekarz wyszedł z sali operacyjnej, szybko zdejmując krwawe rękawiczki.

Miał ponury wyraz twarzy, jego serce biło szybko.

"Pan Caine... Przykro mi."

Gabriel zacisnął szczęki, przygotowując się na wiadomość.

"Straciliśmy matkę. Ale ma pan piękną córeczkę."

Choć czuł się z tego powodu winny, trochę jego napięcia ulotniło się po usłyszeniu ostatniej części.

"Pani Garcia miała zatrzymanie akcji serca zaraz po porodzie, nie mieliśmy pojęcia o jej historii medycznej, gdybyśmy wiedzieli, moglibyśmy ją uratować."

Gabriel skinął głową, wciąż nie wiedząc, co powiedzieć.

"Mogę teraz zobaczyć moją córkę?"

Zapytał, a lekarz skinął głową.

Wkrótce potem pielęgniarka wyszła, pchając wózek z dzieckiem z sali operacyjnej, a Gabriel podszedł, żeby spojrzeć.

Płakała, krzyczała jakby wściekła, a serce Gabriela pękło na dźwięk jej głosu. Na jej przeraźliwy krzyk.

Jego córka miała dorastać bez matki.

Miała dorastać bez Suzie.

Gdzieś w jego sercu, Gabriel czuł, że już ją zawiódł.