Rozdział 1

Eleanor POV

Zawsze wiedziałam, że nasze małżeństwo miało termin ważności.

Trzy lata temu, kiedy Derek ukląkł przede mną przy łóżku szpitalnym swojej babci Małgorzaty i oświadczył się, oboje wiedzieliśmy, że to jedynie trzyletnia gra.

Zgodziłam się, bo kochałam go zbyt długo, gotowa przyjąć każdą chwilę, którą mi ofiarował. Ale przez te trzy lata, niemal cały czas był w Londynie, czyniąc nasze małżeństwo pustym tytułem.

Teraz, gdy nasz trzyletni kontrakt zbliża się do końca, zaczęłam przygotowywać się na nieuniknione.

Derek musi być zadowolony, że wreszcie może zakończyć tę farsę. A jednak głęboko w środku, głupia część mnie wciąż pielęgnuje niemożliwą nadzieję, jakby troszczyła się o zimowy kwiat, który nie ma szans przetrwać mrozu.

Mężczyzna, którego kocham, zawsze widział we mnie tę trzynastoletnią sierotę, która wtargnęła do jego idealnego świata – przypadek charytatywny, nigdy żonę, na pewno nie kochankę.

Moje palce wciąż lekko piekły od kolców róż, gdy przyglądałam się aranżacji ślubnej, którą właśnie skończyłam na ślub w Kościele Świętej Trójcy.

Kaskada białych róż i delikatnych gipsówek wypełniała sklep upajającym zapachem, każdy płatek był cichym świadkiem obietnic, które wiedziałam, że często były tak kruche, jak one same.

Późne popołudniowe słońce przesączało się przez wykuszowe okna Czterech Pór Roku Kwiaciarnia, rzucając złote wzory na wypolerowane drewniane podłogi, które kiedyś reprezentowały moje jedyne zwycięstwo poza cieniem rodziny Wells.

Gdy tylko cofnęłam się, aby ocenić swoją pracę, zadzwonił mój telefon.

"Eleanor Wells," odpowiedziałam, wstrzykując profesjonalizm w mój głos mimo zmęczenia przenikającego do kości.

"Więc jednak żyjesz!" Głos Olivii rozbrzmiał przez głośnik, żywy i bezwstydny jak zawsze. "Wysłałam ci trzy SMS-y! Nie zgadnę – jesteś zajęta graniem wzorowej żony, bo twój mąż wrócił do miasta?"

Moje serce nie tylko przestało bić. "O czym mówisz?"

"Serio? Derek. Wylądował na Logan dziś rano. Nie wiedziałaś?" Zaskoczenie w głosie Olivii szybko przekształciło się w słuszną furię.

Chwyciłam krawędź lady tak mocno, że moje kostki zbielały, gładki marmur był chłodny w dotyku – ostry kontrast do gorąca narastającego we mnie.

"Nigdy nie mówi," powiedziałam cicho, mój puls dudnił pod spokojną powierzchnią.

"To dokładnie dlatego musisz być przygotowana, gdy wręczy ci te papiery rozwodowe," kontynuowała Olivia, jej słowa były ostre jak nożyce, których użyłam do róż.

"Mężczyzna spędza z tobą pół roku po ślubie, potem ucieka do Londynu na dwa i pół roku, wracając raz lub dwa razy do roku, jakby dawał audiencję zwykłemu śmiertelnikowi. Tymczasem Wall Street Journal nie może przestać pisać sonetów o finansowym geniuszu Dereku Wellsie, który rewolucjonizuje strategie inwestycyjne w wieku dwudziestu ośmiu lat."

W następnej sekundzie mój telefon zasygnalizował przychodzącą wiadomość od Olivii: przypadkowe zdjęcie Dereka na lotnisku Logan. Nawet na ziarnistym obrazie jego ostry podbródek, przenikliwe oczy i ten wiecznie zmarszczony czoło były nie do pomylenia.

"Pomijając fakt, że w waszym małżeństwie praktycznie nie ma żadnych emocjonalnych podstaw," dodała Olivia, "twój mąż ma twarz, która jest przestępczo przystojna. Powinno być nielegalne wyglądać tak dobrze, będąc jednocześnie takim elokwentnym duchem w twoim życiu."

Patrzyłam na jego profil, czując znajomy ból rozkwitający w mojej piersi, rozwijający się jak jeden z moich cieplarnianych piwonii – piękny i skazany na zwiędnięcie. "Powinnam iść," wymamrotałam, nagle świadoma, jak powietrze wokół mnie się rozrzedziło.

Po odłożeniu słuchawki, wpatrywałam się w aranżację ślubną w oknie mojego sklepu, chwilowo przeniesiona z powrotem do własnego ślubu trzy lata temu w historycznym Kościele Południowym.

Wspomnienie skrystalizowało się z gorzką klarownością zimowego powietrza—lodowate oczy Dereka, gdy wsunął pierścionek na mój palec, uprzejmy uśmiech, który nigdy nie zakłócił mrozu, Catherine Wells obserwująca z wyrachowaną dezaprobatą, i Margaret Wells promieniejąca z wózka inwalidzkiego, jedyna, która naprawdę świętowała tę misterną teatralną produkcję przygotowaną dla jej korzyści.

Szybko zamknęłam sklep, ignorując zawroty głowy, które krążyły we mnie z powodu pominięcia lunchu. Na zewnątrz, ulica Nowy Świat pulsowała wieczornym tłumem—studenci z beztroskim śmiechem, turyści mapujący pokolenia bogactwa poprzez architekturę, miejscowi paradujący z psami wypielęgnowanymi bardziej starannie niż niektóre dzieci. Nikt z nich nie mógł zobaczyć niewidzialnego zegara odliczającego czas nad moją głową.

Podczas jazdy taksówką do Dzielnicy Wzgórz mentalnie inwentaryzowałam naszą kuchnię, planując obiad, który mógłby przypaść Derekowi do gustu. Ceglana fasada kamienicy wyłoniła się między historycznymi domami, jej okna odbijały zachodzące słońce jak obojętne oczy. W zeszłym tygodniu zwolniłam gospodynię, którą zatrudnił—jaki był sens, skoro przez większość roku mieszkałam sama?

W środku dom był cichy i nieskazitelny, gdy przeglądałam zawartość lodówki i zdecydowałam się na łososia z sosem koperkowym, który Derek wspomniał, że lubił w L'Espalier, zanim zamknęli. Spędziłam dwie godziny przygotowując posiłek, aranżując talerz tak starannie, jak jeden z moich kwiatowych projektów, łącząc go z Chablis, które jego brat Alexander podarował nam na ostatnie święta.

Minęła godzina. Potem dwie. Derek się nie pojawił.

Moje telefony przechodziły prosto na pocztę głosową. Moje wiadomości pozostały nieprzeczytane. "Jak zawsze," wyszeptałam do siebie, słowa rozpuszczały się w pustej jadalni jak cukier w deszczu.

Przeglądając bezmyślnie media społecznościowe, zwrócił moją uwagę post. Thomas Stone, jeden z przyjaciół Dereka, udostępnił zdjęcie z napisem "Witamy w domu!" Był tam Derek w Somerset Club, otoczony przyjaciółmi, z kieliszkiem whisky w ręku i rozpiętym kołnierzykiem—uniwersalnym znakiem, że był zrelaksowany i dobrze się bawił.

Zjadłam zimny obiad sama, walcząc z łzami, które groziły spadnięciem na mój talerz. Łosoś, który zajęło mi godziny doskonalić, teraz smakował jak popiół moich oczekiwań.

Po dokładnym posprzątaniu kuchni—rytuał, który zawsze mnie uspokajał—wzięłam długi prysznic, pozwalając gorącej wodzie zmyć moje rozczarowanie. Myślałam o wzorcu powrotów Dereka: oczekiwanie, przygotowania, nieuchronne rozczarowanie.

Otulona moją jedwabną nocną koszulą, usiadłam w naszym łóżku królewskiej wielkości, moje palce instynktownie znalazły srebrny wisior w kształcie gwiazdy na mojej szyi—jedyny prezent, jaki Derek kiedykolwiek mi dał. Kupił go pospiesznie dzień przed naszym ślubem, kiedy ktoś zwrócił uwagę, że nie dał mi prezentu zaręczynowego. Ceniłam go mimo wszystko.

Nie mogąc zasnąć, przypomniałam sobie dzień, kiedy po raz pierwszy przybyłam do domu Wellsów. Miałam trzynaście lat, nowo osierocona po śmierci rodziców w tym skandalu finansowym, o którym nikt w rodzinie Wellsów nigdy nie rozmawiał. Byłam przerażona, ściskając moją małą walizkę. Piętnastoletni Derek ledwo mnie zauważył, zbyt zajęty swoimi sprzętami lacrosse, żeby zauważyć przestraszoną dziewczynę w swoim holu. Jak to dziwne, że przez ponad dziesięć lat przeszliśmy od obcych do rodziny, tylko po to, by znów stać się obcymi po ślubie.

Dźwięk otwierających się drzwi sypialni wyrwał mnie z myśli. Szybko usiadłam, pulsując, jedwabne prześcieradła szepcząc przeciw mojej skórze jak wymieniane sekrety.

Kroki przekroczyły próg—celowe, miarowe, boleśnie znajome. Nie mogłam wyraźnie widzieć w słabym bursztynowym blasku mojej lampki nocnej, ale mogłam wyczuć jego obecność, elektryczną i nieuniknioną jak nadchodząca burza. Słaby zapach drogiej wody kolońskiej i whisky unosił się po pokoju, owijając się wokół mnie jak niewidzialne macki.

Wtedy usłyszałam to—moje imię, wypowiedziane głosem zarówno intymnie znajomym, jak i dziwnie obcym, jakby te trzy lata nieobecności zmieniły jego samą strukturę.

"Eleanor."