Rozdział 1: Błogosławiony

Perspektywa Loizy

Bycie Kapłanką Bogini Księżyca wyostrzyło moją intuicję daleko poza przeciętnego wilkołaka. Gdy zostaniesz wybrana do tej świętej roli, Bogini obdarza cię swoimi błogosławieństwami, bez względu na twoje plemię czy pochodzenie. Podczas mojego szkolenia w Avalonie, daleko od mojej watahy w ciepłym sercu Karaibów, spotkałam istoty wielu gatunków. Poza Avalonu byli wrogami; w jego granicach panowała harmonia. Taka jest droga Bogini. Niech będzie błogosławiona.

Otrzymałam możliwość kontynuowania edukacji jako Najwyższa Kapłanka dzięki moim osiągnięciom, ale izolacja mnie zżerała. Były inne wilczyce w Avalonie, ale nie były Osupa—nie były moją watahą. Choć żyliśmy w pokoju, tęskniłam za domem. Byłam tam od piątego roku życia; to wszystko, co znałam. Mój znak Półksiężyca, zdobyty na końcu mojego szkolenia, pojawił się na moim lewym przedramieniu—nie przez żelazo, ale od wewnątrz. Chwila palącego bólu, a potem znak, świecący wewnętrznym ogniem. W wieku czternastu lat wróciłam na Wyspę Karaya, do Watahy Osupa—jej lokalizacja znana tylko naszym najbliższym sojusznikom.

Po tak zwanej Erze Odkryć, nasza obecność na wyspach zanikała, podobnie jak rdzenne plemiona, które kiedyś czciły nas jako bogów. Niektórzy, desperacko próbując zadowolić "nowych bogów" przybywających na ich brzegi, ujawnili nasze słabości—srebro i wilcza jagoda. To był poważny błąd. Starając się ocalić siebie, przypieczętowali nasz los i swój. Gdy poddawali się chorobom i niewolnictwu, staliśmy się łowni. Nic nie wiedzieliśmy o broni palnej, żyjąc pokojowo wśród tubylców, rozwiązując spory bez rozlewu krwi, chroniąc ich w zamian. Nigdy nie twierdziliśmy, że jesteśmy bogami, bo to oznaczałoby utratę błogosławieństwa Bogini.

Byliśmy Taíno, byliśmy Karibami, byliśmy Arawakami—krwi wojowników, nawigatorów i mistyków. Nasze dziedzictwo było utkane z wielu nici, każda dodająca naszą siłę i wytrzymałość. Początkowo było trzynaście watah; po ludobójstwie pozostało tylko pięć. Zjednoczyliśmy się, tworząc Watahę Osupa. Morze było tak samo częścią nas jak las—zapach słonego powietrza tak znajomy jak ziemia nasączona deszczem i tropikalne kwiaty. Nasi zwiadowcy, wypływając w kanoe, znaleźli schronienie na niezamieszkanej wyspie—dużej, żyznej, doskonałej. Nazwaliśmy ją Karaya, taíno słowo oznaczające "księżyc", na cześć Bogini.

Przyjęliśmy różnorodność. Łączenie się poza naszym rodzajem nie było tabu; niektórzy znaleźli swoje prawdziwe partnerki wśród Europejczyków i Afrykanów przywiezionych jako niewolnicy. To mieszanie uczyniło nas silniejszymi. Nowe języki, nowe kultury, rytm afrykańskich bębnów—wszystko to zjednoczyło nas w potężną watahę. To było nasze ostatnie schronienie, i przysięgliśmy je chronić. Na naszym terytorium srebro i niewolnictwo były zakazane.

Nauczyliśmy się języków najeźdźców i niewolników. Nasze szkolenie stało się bardziej rygorystyczne, nie tylko w zakresie siły fizycznej, ale także w zakresie umiejętności morskich, wojny partyzanckiej i, przede wszystkim, skrytości i szpiegostwa. Infiltrowaliśmy konkwistadorów, którzy polowali na nas na swoich statkach, nieświadomych kim jesteśmy. Byliśmy wystarczająco zróżnicowani, że wielu z nas mogło uchodzić za Europejczyków lub Afrykanów. Wysyłaliśmy zespoły na każdy ląd, zbierając informacje, ucząc się każdej kultury, każdego języka, każdej watahy. Nasza misja była jasna: nigdy nie dać się zaskoczyć. Szukaliśmy również innych watah, mając nadzieję na stworzenie sojuszy. Mało wiedzieliśmy, że watahy wilkołaków w innych krajach często były wrogie naszej wizji zjednoczonego świata wilkołaków. Byliśmy wtedy naiwni, przyzwyczajeni do jedności, którą dzieliliśmy na Karaibach, nadal się ucząc, nadal ewoluując.

Z biegiem wieków nie tylko staliśmy się mistrzami szpiegostwa — dostosowaliśmy się do nowych technologii. W przeciwieństwie do innych watah, których terytoria były określone przez granice, naszym terytorium był ocean. To była nasza linia obrony, i nauczyliśmy się wyprzedzać innych o krok. Rozwinęliśmy sonar zanim zrobili to ludzie, więc każde zbliżające się zagrożenie było wykrywane. Stworzyliśmy także mechanizm maskujący, aby ukryć naszą wyspę przed satelitami i sonarami — nasz dom stał się niewidzialny dla świata. Jeśli podczas naszych misji szpiegowskich natrafiliśmy na innowacyjną technologię, kradliśmy ją i dostosowywaliśmy do naszych potrzeb.

Nie będąc już ścigani, przyjęliśmy nasze pierwotne instynkty jako łowcy. Polowaliśmy na technologię, nie tylko w celach obronnych, ale także ofensywnych, medycznych i aby rozwijać nasze szpiegostwo. Opracowaliśmy sposoby ukrywania naszego zapachu przed każdym nadnaturalnym bytem o wyostrzonych zmysłach. Doskonaliliśmy umiejętności walki z całego świata, ucząc się unieszkodliwiać przeciwników poprzez punkty nacisku. Anatomia i Chemia stały się kluczowymi przedmiotami, ponieważ nawet najsłabsi z nas mogli przetrwać z tą wiedzą.

Następnie przyszły do nas kapłanki Bogini Księżyca. Wybrały trzy dziewczyny jako potencjalne kapłanki. Zawsze byłyśmy oceniane, a tylko jedna podróżowała do Avalonu na szkolenie. Kiedy przyszła moja kolej, przeszłam próby i otrzymałam zaszczyt zostania kapłanką w treningu. Miałam nauczyć się Tajemnic — kontroli nad żywiołami, zrozumienia innych nadnaturalnych istot oraz poznania ich mocnych i słabych stron, tak jak one poznawały moje. Dzięki tej wymianie nieustannie odkrywaliśmy nowe sposoby ukrywania się przed światem ludzi.

Jednakże istniała jedna zasada: nie wolno nam było dzielić się słabościami innych istot z naszą watahą, naszym plemieniem czy naszym klanem. Złamanie tej zasady oznaczało utratę Błogosławieństw Bogini Księżyca. Każdy nadnaturalny klan o tym wiedział, i kiedy dziewczyna wracała do domu po szkoleniu, nikt nie pytał o takie informacje. Dzielono się tylko wiedzą o tym, jak ukrywać się przed ludźmi i innymi nadnaturalnymi istotami.

W wieku czternastu lat, po przejściu prób i zostaniu oficjalną kapłanką, moja tęsknota za watahą i rodziną stała się nie do zniesienia. Alfa, drogi przyjaciel mojego ojca, i jego Beta, zadowoleni z moich postępów, nie naciskali na mnie, aby dążyć do dalszych tytułów jak Wysoka Kapłanka czy Główna Kapłanka. Te, które mogły opanować żywioły do tego stopnia, że natura ulegała ich woli. Wiedział, że moja rodzina za mną tęskniła, i rozumiał moją potrzebę powrotu. Alfa Gúarionex zawsze miał słabość do mojej rodziny. Jego Luna była dla mnie jak druga matka. Kiedy się urodziłam, moja matka zachorowała, a Luna Isla przywróciła mnie do zdrowia — właśnie urodziła ich syna.

Gdybym tylko wtedy wiedziała to, co wiem teraz, nie byłabym na tyle głupia, by myśleć, że bycie zwykłą kapłanką wystarczy. Moja słabość, moje samolubne pragnienie powrotu do domu, drogo kosztowało ten dom. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Zawiodłam.