Rozdział 1: Wielbiciel

Hana

Alice i Liam są przy mnie. Moje dwie najlepsze przyjaciółki próbują przekonać mnie, żebym nie opuszczała własnej imprezy z okazji ukończenia studiów. I nie robią tego na marne, bo dzięki Nathanowi jedna z najważniejszych nocy w moim życiu została zrujnowana.

Zostawił mnie. Porzucił mnie tutaj, sama, w noc, w której myślałam, że po raz pierwszy się kochamy. Obiecał, że poczeka, ale chyba nie zmotywowałam go wystarczająco. Wyznając bez najmniejszego śladu winy na twarzy, że sypiał z kimś innym.

Rozumiem, że pozostanie dziewicą w wieku 21 lat może być wyzwaniem, ale wiedział, w co się pakował. Nie mógł dotrzymać słowa ani żadnych innych obietnic, które mi złożył.

Na szczęście Dean Kelly załatwił całą pracę, która miała być moja, rozmawiając z inwestorami i właścicielami dużych firm. Moje doskonałe wystąpienie wykonało większość pracy, ale Kelly zawsze był dla mnie miły. Przynajmniej jedna oferta pracy musi wyniknąć z tego, żeby zrekompensować tę katastrofalną noc.

„Zapomnij o tym palancie, Hana. Nie będziesz go pamiętać za kilka miesięcy. Masz przed sobą niesamowitą przyszłość,” mówi Alice. Liam się zgadza, choć sytuacja wydaje się go nie przejmować. Nigdy nie ukrywał swoich niezbyt subtelnych zalotów.

„Ten biznesmen wydawał się chętny, żeby cię zatrudnić,” słyszę go mówić i przewracam oczami.

„Myślę, że jego zamiary były inne,” odpowiadam, sprawiając, że się śmieją, co sprawia, że ja też się śmieję. „Ale oferta pracy na pewno by się przydała.”

„Na pewno ją dostaniesz!” Alice próbuje mnie pocieszyć.

„Mam nadzieję. Chcę być niezależna i nie musieć wracać do rodziców w Japonii,” staram się brzmieć optymistycznie.

„Przestań wyglądać tak ponuro, bawmy się,” Liam ciągnie Alice na parkiet. Ona próbuje mnie wciągnąć, ale unikam jej prób.

Widzę bar tuż przed sobą, i to staje się moim celem. Nie trwa to długo, a zanim jeszcze zamówię cokolwiek, barman stawia przed mną drinka. Odsuwam szklankę z powrotem, ale on nalega, mówiąc, że to od wielbiciela.

Wielbiciela? Prycham, trudno mi to brać na poważnie. Ale on subtelnie przechyla głowę w lewo, wskazując kogoś. Podążam za jego wzrokiem i widzę go.

Nawet bez wyraźnego widzenia rozpoznaję go jako jednego z biznesmenów z dziekanem, zdecydowanie młodszego niż większość. Wygląda na czterdziestkę, choć bardzo dobrze zachowany jak na swój wiek.

Jego ciało jest widocznie silne mimo tkaniny, która je ukrywa. Jego włosy, prawie całkowicie siwe, są starannie zaczesane do tyłu. Krótka, przycięta broda podkreśla jego wyraźnie zdefiniowaną szczękę.

To jeden z tych mężczyzn, którzy wyglądają, jakby wyszli z filmu.

Absurdalnie atrakcyjny. Bardziej niż mogłabym wyrazić, mimo że jest dużo starszy ode mnie. Co taki mężczyzna jak on mógłby chcieć ode mnie? Zastanawiam się, czy jak ja, zapomniał swoich soczewek kontaktowych w domu i nie widzi wyraźnie.

Ale udowadnia mi, że się mylę, gdy siada blisko mnie. Bardzo blisko. Prawie czuję jego oddech na policzku, a nawet opierając się o ladę, moje ciało drży.

Nigdy wcześniej nie czułam się tak.

„Nie chciałem cię przestraszyć, Hana. Chciałem tylko pogratulować ci ukończenia studiów.” Jego głęboki głos wywołuje dreszcze w moim kręgosłupie.

„Kim jesteś i skąd wiesz, kim jestem?” Jego ręka natychmiast unosi się nad moją, jakby próbując mnie uspokoić. To nie działa; jego dotyk tylko pogarsza mój stan.

„Właśnie przedstawiłaś się przy tamtym stole, pamiętasz?” Wskazuje miejsce, gdzie byliśmy chwilę temu, wraz z dziekanem.

Cholera! Jego uśmiech mógłby sprawić, że każdy stopniałby w tej chwili.

Powinno być przestępstwem, żeby istniał taki mężczyzna jak on.

„Przepraszam, jestem zdenerwowana.”

„Czy cię przerażam, Hana?” Sposób, w jaki podkreśla moje imię, sprawia, że moje wnętrzności się skręcają. Moje oddechy stają się rzadkie, a przestrzeń między nami zdaje się zmniejszać z każdą sekundą.

Boże, rozpadam się.

„Jestem tylko ostrożną dziewczyną, Panie...” urywam, zdając sobie sprawę, że nadal nie znam jego imienia.

„Kauer. John Kauer.” Jego palec przesuwa się po wilgotnej szklance, wycierając krople spływające po nietkniętym drinku. Szyderczy uśmiech na jego ustach, a on patrzy na mnie.

Kauer. Brzmi znajomo, ale nie mogę sobie przypomnieć, gdzie go wcześniej słyszałam.

Trudno się skoncentrować; sposób, w jaki na mnie patrzy, jest intensywny, jak drapieżnik gotowy pożreć swoją ofiarę. Czuję strach, ale jednocześnie pragnę iść naprzód. Zmuszam się do kontynuowania i zrozumienia wiru emocji, które uderzają mnie, gdy John patrzy na mnie tak głęboko.

„Pan John Kauer.” Efekt wypitego szampana zaczyna działać, a mój głos staje się bardziej przeciągły i powolny. Widzę, jak jego twarz się napina, i wydaje się, że podoba mu się sposób, w jaki go nazywam.

„Jesteś oszałamiającą kobietą, Hana.” Chrypka w jego głosie wywołuje dreszcze w moim kręgosłupie, jego uśmiech wciąż się utrzymuje.

Zastanawiam się, czy ludzie nas obserwują, zastanawiając się, dlaczego jest tak blisko. W tej chwili już mnie to nie obchodzi.

...