Rozdział 158

Nie wygląda, jakby chciał, burza wciąż żyje pod jego skórą. Ale nie mówi ani słowa. Stoi tylko, trzymając mnie za rękę jakby miał połamać kości, zanim puści, i tym razem nie próbuję złagodzić ciszy, która następuje. Wisi ciężko, przypominając, jak świat wciąż nas widzi.

Kiedy docieramy do kasy, prze...