1. NIESZCZĘŚLIWE ŻYCIE

ꭗ — East Houghton Manor, Surrey

PAŹDZIERNIK 2018

ㅤ

Dziś jest szaro, oczywiście, jak można się było spodziewać.

Jakby nawet niebo opłakiwało brak Marshalla, który pozostawił pustkę w naszych sercach — szczególnie w moim, kiedy dzień zaczął się spokojnym porankiem, a jego serce przestało bić.

Rak, powiedzieli.

Ale jak to możliwe? Nikt nie wiedział, aż do momentu, gdy wziął ostatni oddech. Lekarz, który był również przyjacielem rodziny, uszanował życzenie Marshalla, by utrzymać to w tajemnicy przed mediami, a przede wszystkim przed rodziną.

Teraz, gdy jego ciało jest zamknięte w rodzinnym grobowcu obok Louisa Houghtona, jego pierworodnego, zastanawiam się, czy znosił ten cały ból samotnie tylko po to, by nie obciążać tych, którzy go kochali mimo jego wad, i których on również kochał.

Dotykam tabliczki na nagrobku, marmur zimny pod moimi palcami, przesuwając się po wyrytych słowach, które zaciskają ból w mojej piersi.

ㅤ

Marshall Edward Houghton

12. Hrabia Houghton

1943 – 2018

Lojalny sługa Korony i Kraju.

Uhonorowany za życia i ukochany przez tych, którzy go najlepiej znali.

Niech znajdzie wieczny pokój, jakiego dawał za życia.

ㅤ

Myślałam, że wypłakałam już wszystkie łzy, ale moje oczy nadal pieką, jakby nie uroniły ani jednej od momentu, gdy znalazłam go zimnego w łóżku, myśląc o tym, jak śmierć, mój stary przyjaciel, może być dla mnie tak okrutna.

Zawsze była częścią mojego życia, ale miałam nadzieję, że zostawi mnie w spokoju z jednym człowiekiem, który mnie zaakceptował.

Oczywiście nie, jak mogłam na to liczyć?

Pierwszy raz mój świat się zawalił, gdy miałam pięć lat.

Straciłam rodziców w tragicznym wypadku z udziałem trzech innych samochodów i uciekającej ciężarówki. Na szczęście nic z tego czasu nie pamiętam. Mówią, że zablokowałam wspomnienia, bo były zbyt bolesne. Ale nadal śnię o dźwiękach i kolorach syren.

Później dowiedziałam się, że spędziłam dwadzieścia minut wśród wraków, z rodzicami już martwymi na przednim siedzeniu.

Na szczęście moje najwcześniejsze wspomnienie jest kolorowe. Moja ciotka Amelia, młodsza siostra mojej matki, wzięła mnie pod opiekę i traktowała jak własne dziecko. To były szczęśliwe lata. Miałam rodzinę i kuzynkę tak bliską, że nie byłoby błędem nazywać ją siostrą.

Ale potem, znowu, śmierć przyszła po mnie i zabrała życie mojej ciotki w kolejnym wypadku samochodowym.

To klątwa Sinclairów, mówili.

Po bohaterskiej śmierci mojego dziadka, Harolda Sinclaira, który uratował człowieka teraz spoczywającego za tą tabliczką, jego potomkowie umierali jeden po drugim.

Jestem ostatnią osobą z krwią Sinclairów i to coś, co będzie mnie prześladować przez resztę życia...

No, nie dokładnie jedyną już teraz.

Wiatr delikatnie porusza stare drzewa. Szum liści brzmi jak cichy lament, prawie smutna pieśń, i zastanawiam się, czy Marshall może to usłyszeć, gdziekolwiek teraz jest.

Stoję przed grobowcem, nie przejmując się lekkim deszczem, który zaczyna padać. Krople spływają po mojej twarzy, mieszając się z łzami, których już nie próbuję powstrzymać.

W pewnym sensie cieszę się, że pada... w ten sposób nikt nie musi widzieć, jak bardzo jestem rozbita wewnętrznie.

„Odszedłeś bez pożegnania,” szepczę, głos drży. „Bez dania mi szansy, by ci podziękować za wszystko.”

To on mnie dostrzegł, mój najważniejszy ojcowski wzór.

To Marshall wziął mnie pod swoje skrzydła i sprawił, że poczułam się ceniona.

„Zajmę się wszystkim,” obiecuję, prawie szeptem. „Dziedzictwem, pamięcią, twoim testamentem… Wszystkim, co zostawiłeś.”

Dotykam brzucha, delikatnie głaszcząc nowe życie rosnące wewnątrz — coś, o czym nigdy nie zdążyłam mu powiedzieć.

Moje palce wahają się, czując na chwilę ciężar złotego pierścionka na moim palcu, ale nie mam odwagi wypowiedzieć tego na głos.

Ściskając łodygę białej róży w dłoni, pozwalam, by kolce przebijały moją skórę. W ogóle mnie to nie obchodzi. Nawet nie czuję bólu.

Nawet gdy moja krew plami płatki na czerwono, nie mrugam.

Właściwie, to więcej niż mile widziane.

„Dziadku…” uśmiecham się przez łzy, „zostaniesz pradziadkiem.”

Zamykam na chwilę oczy i pozwalam, by wyznanie wsiąkło w ciszę. Sekret, który trzymałam tylko dla siebie, bije pod moją skórą, żywy, ciepły i przerażający.

Marshall zasłużył, żeby wiedzieć.

Ale teraz jest już za późno.

Klękam delikatnie i kładę zakrwawioną różę u stóp krypty, obserwując, jak płatki wchłaniają deszcz i znów stają się białe, jakby dano im drugą szansę.

Potem wstaję powoli, ręce spoczywają na moim brzuchu, chroniąc życie we mnie jak starożytny, cenny skarb, i wracam do rezydencji powolnymi krokami, pozwalając deszczowi obmyć mnie... mój smutek, moje żałoby — a przynajmniej próbować.

Wnętrze jest ciche, ale nie puste. To rodzaj ciszy, która ciąży, jakby każda część domu wciąż odbijała stłumione głosy z czuwania, przyciszone kroki i szeptane kondolencje.

Zapach starego drewna i wosku świec unosi się w powietrzu, zmieszany z zanikającą wonią świeżo ściętych kwiatów, i wszystko wydaje się zamrożone, jakby czas nie ruszył się od jego śmierci.

Wchodzę po schodach w głównym holu cicho i powoli, wiedząc, że moje buty zostawią mokre ślady na perskim dywanie, ale nie przejmuję się... Teraz wszystko wydaje się bez znaczenia.

Moje ciało prowadzi mnie, jakby wiedziało, dokąd iść, zanim ja zdecyduję, i oczywiście, dokąd miałabym pójść? Jest jedno ostatnie miejsce, w którym muszę się pożegnać, by naprawdę go puścić.

Gabinet Marshalla.

Ale już uchylone drzwi sprawiają, że na chwilę się zatrzymuję.

Ten pokój zawsze był święty dla starego hrabiego. Pamiętam, jak chowałam się za skórzanym fotelem lub uchylonymi drzwiami, aby oglądać go czytającego cicho, okulary zsuwające się z nosa.

Ale kiedy popycham drzwi opuszkiem palca, moje oczy rozszerzają się na coś, co sprawia, że moje serce przestaje bić.

Krew odpływa z mojej twarzy, a ciemność przysłania mi wzrok. Muszę chwycić framugę drzwi, aby moje nogi nie odmówiły posłuszeństwa.

Christopher, mój mąż, z rozczochranymi brązowymi włosami i lekko rozpiętą czarną koszulą, siedzi w tym samym fotelu, który kiedyś uważałam za fortecę... najlepszą kryjówkę ze wszystkich.

Mój mąż, z tym zwykłym, odległym, poważnym spojrzeniem i tymi zimnymi brązowymi oczami... i Evelyn, jego kochanka, siedząca na biurku Marshalla z nogami skrzyżowanymi, jakby była właścicielką tego miejsca.

Widok ich w tej świętej przestrzeni uderza mocniej niż jakakolwiek śmierć. Moja klatka piersiowa zaciska się tak mocno, że nie mogę oddychać.

Na chwilę cisza krzyczy.

Evelyn powoli odwraca głowę, jakby czekała na ten moment z odrobiną okrutnej satysfakcji, i uśmiecha się, zadowolona, że widzi mnie złamaną na wszystkie możliwe sposoby.

„Nie mogliście nawet poczekać, aż ciało ostygnie?” Moje słowa są ciche, drżące, oczy wypełniają się łzami bardziej bolesnymi niż żałoba — są wypełnione zdradą.

Wiedziałam, oczywiście.

Wiedziałam, że serce Christophera zawsze należało do tej kobiety… Ale miałam nadzieję, że nasze małżeństwo, nawet jeśli było wymuszone, wystarczy, aby powstrzymać jego uczucia do niej.

Oczekiwałam szacunku dla woli, porządku jego dziadka, który właśnie został pochowany obok nagrobka swojego ojca.

„Charlotte,” mówi Christopher chłodno, jego oczy opadają na podłogę, jakby nie mógł spojrzeć mi w twarz. A może naprawdę nie może.

Jego szczęka jest tak zaciśnięta, że mięsień drga pod jego przystrzyżoną brodą, a palce trzymające teczkę zaciskają się mocniej, zanim w końcu wyciąga ją w moją stronę.

Nie wstaje.

Nie patrzy na mnie.

Jednak widzę, że na jego twarzy jest tylko pogarda.

Czeka tylko, aż do niego podejdę, jak pies, jak robiłam to przez te wszystkie lata, i mówi bez względu—„Chcę rozwodu.”

„Rozwodu?” powtarzam, a szok zamienia się w cichy, drżący śmiech.

Christopher w końcu na mnie patrzy, jego ostre, intensywne oczy przeszywają mnie na wylot, zamieniając ten śmiech w skrzywiony uśmiech.

Moje palce lekko się zwijają, drapiąc framugę drzwi.

„Po co? Żebyś mógł być z tą rozbijaczką rodzin?” Patrzę gniewnie na Evelyn, która uśmiecha się, jakby jej czerwone usta skosztowały mojej krwi. „Naprawdę nie mogłeś nawet uszanować żałoby swojej rodziny, Christopher…”

„Wiesz dobrze, że nigdy tego nie chciałem.” Wskazuje niejasno między nami, nie patrząc już na mnie. „Nigdy nie chciałem tego małżeństwa. Wszyscy mnie zmusiliście — ty, Charlotte… i tamten stary człowiek.”

Gdybym nie wiedziała lepiej, pomyślałabym, że prawie się zakrztusił tymi słowami. Gdybym nie wiedziała lepiej, mogłabym nawet uwierzyć, że ma gulę w gardle od chwili, gdy usłyszał, że Marshall zasnął i już się nie obudził… że opuścił ten świat, zanim mieliśmy szansę się pożegnać.

„Evelyn jest…” Przerywa, przełykając ciężko, jego zaczerwienione oczy zmęczone, z ciemnymi, głębokimi cieniami, zwracając się do mnie. „Evelyn jest kobietą, którą kocham.”

Te słowa… Słyszałam je tyle razy wcześniej, ale nigdy nie rozbiły mnie tak, jak teraz. Zawsze cięły głęboko, zostawiały wszystko we mnie surowe, krwawe, odsłonięte i chaotyczne.

Ale teraz…

Teraz wszystko jest nagie.

Tak samo wrażliwa, jak byłam tyle razy przed nim, mając nadzieję, pragnąc dotyku, gestu, szansy. Tak samo nagie jak prawda, którą teraz rzuca mi w twarz z tą samą zimnością, z jaką zdejmuje się pierścionek.

Moje serce rozpada się na milion kawałków, a ja znowu tracę oddech.

Gardło mi się ściska, oczy pieką, ale walczę z łzami.

Nie jestem nawet pewna, dlaczego tym razem odmawiam im upadku, w końcu płakałam przed Christopherem tyle razy.

Błagałam go, by dał nam szansę.

Upokarzałam się.

Klęczałam przed nim, moja dusza była naga, z posiniaczonymi kolanami od gonienia za miłością, która nigdy nie chciała tam być.

Przez sześć miesięcy grałam żonę, kochankę, przyjaciółkę, cień — i nadal to nie wystarczyło.

Nigdy nie zrobiło to żadnej różnicy.

Teraz mój mąż patrzy na mnie z tym wyrazem twarzy… pustym, niemal ulżonym… Jakbym była dla niego ciężarem…

Dożywocie w sukni ślubnej.

„Wiesz, ile razy przełykałam to wszystko w milczeniu?” szepczę, robiąc krok naprzód, nie przerywając kontaktu wzrokowego. „Ile razy słyszałam to echo w twojej nieobecności? W tym, jak mnie nie dotykałeś… w tym, jak wracałeś późno i nigdy nie patrzyłeś na mnie właściwie?”

Christopher spuszcza wzrok, ale nic nie mówi.

Evelyn, z kolei, krzyżuje ramiona, a jej uśmiech jeszcze bardziej się rozszerza. Kręci kosmyk swoich czarnych włosów wokół palca z nudnym, obojętnym gestem.

„Sprawiłeś, że uwierzyłam, że to wszystko moja wina — że nie byłam wystarczająca, że byłam trudna, dramatyczna, zaborcza.” Śmieję się znowu, tym razem pełna czystego sarkazmu i goryczy. „Czy kiedykolwiek ci na mnie zależało?”

Christopher zaciska szczękę, a ja robię kolejny krok, puszczając uchwyt na framudze drzwi i zbliżając się, aż poczuję jej perfumy zmieszane z jego… aż poczuję gorzki smak zdrady na końcu języka.

„Chcesz rozwodu?” Kręcę głową, unosząc podbródek wyzywająco, z nowym śmiechem na ustach. „Szkoda... Nie dam ci ani grosza.”

„Dasz,” mówi po prostu, jakby nie był nawet trochę zaniepokojony. „Nie proszę, Charlotte.”

Głos Christophera drży miękko, ginąc w dźwięku kropli uderzającej o podłogę i rozbijającej krótką ciszę. Powoli, lekko, jego oczy rozszerzają się i opadają na moją rękę, rozmazaną ciepłą, gęstą krwią od cierni.

Nadal, nawet gdy rozlewam swoją krew w tym świętym pokoju, nic nie czuję.

Jestem tak znieczulona, że nawet moje serce już nie boli.

Evelyn zbliża się do Christophera, wciąż nosząc ten drwiący uśmiech, i dotyka go z taką swobodą, że moja krew zastyga. Jej ręce spoczywają na jego ramieniu i szyi, w zaborczym, przemyślanym geście, aby przypomnieć mi, że jest jego — że zawsze była.

„Zawsze dostawałaś, co chciałaś, Charlotte…” Głos Evelyn jest miękki i aksamitny. „Miałaś nazwisko, tytuł, dom, ale teraz moja kolej. Proszę, nie bądź taka… nie możemy być winni temu, że się zakochaliśmy. Poza tym, Christopher zawsze jasno mówił, że kocha mnie. To ty przyszłaś między nas i wszystko zrujnowałaś. Jak to jest sprawiedliwe?”

Moje ręce krwawią, ale czuję, jakby ta krew nie była nawet moja... jakby cięcie należało do kogoś innego.

Gniew wzbiera w moich żyłach, gorący, powolny i gęsty.

Ale to nie jest ten rodzaj gniewu, który wybucha... To ten, który eroduje, który spoczywa głęboko w kościach... cichy, zimny, niemal dostojny gniew, ten, który nie potrzebuje krzyku, aby być zrozumianym.

"Charlotte, nie utrudniaj tego bardziej, niż to konieczne. Mój dziadek nie żyje... nie ma sensu tego przeciągać."

"Już ci mówiłam, Christopher. Nie dam ci tego cholernie rozwodu," warczę, moje oczy ostrzą się, podobnie jak mój głos. "Naprawdę myślisz, że pozwolę tej niskiej klasy dziwce zająć moje miejsce?"

"Nie musisz niczego decydować — teraz jestem hrabią. To moja decyzja."

"Gratulacje, Christopher, pewnie jesteś zachwycony!" odpowiadam sarkastycznie, przyglądając się im obu od stóp do głów, nie mogąc powstrzymać gniewu, który grozi wybuchem. Potem rzucam szyderczy uśmiech i dodaję, "Ale zapomniałeś o jednym małym szczególe, kochanie."

Christopher milczy, ale jego oczy lekko drgają, mała szczelina pojawia się w murze obojętności, który starannie budował.

"Podczas gdy byłeś zajęty obcowaniem z kochanką podczas czytania testamentu, nie usłyszałeś klauzuli siedemnastej."

Evelyn zatrzymuje się w połowie ruchu włosami, jej wyraz twarzy na chwilę sztywnieje, a Christopher naprawdę blednie, jakby krew nadal spływająca z mojej ręki właśnie opuściła jego twarz.

"Klauzula... co?" Jego głos wychodzi słaby.

Podnoszę podbródek, uśmiech wciąż na moich ustach, ale teraz zimniejszy, bardziej kontrolowany, niemal okrutny jak on.

"Z udziałami Marshalla możesz pozostać większościowym akcjonariuszem firmy. Ale jeśli się rozwiedziemy..." robię pauzę, pozwalając moim słowom wsiąknąć.

Uśmiech Evelyn na chwilę gaśnie, a ona pochyla się w stronę Christophera, szepcząc mu do ucha, "Kochanie, co to oznacza?"

"Oznacza to, że Marshall Houghton przekazał wszystkie swoje udziały w firmie mnie, a nie Christopherowi."

Evelyn blednie, jej twarz w końcu skręca się w coś, co rozpoznaję i smakuję — panikę.

"Kłamiesz! To nie ma sensu! On jest prawowitym spadkobiercą... jest wnukiem Marshalla—"

"Ale kochał mnie bardziej niż kogokolwiek," mówię dumnie, wiedząc, że moje słowa zranią głębiej niż Christopher kiedykolwiek przyzna. Nie mam krwi Houghtonów, oczywiście... Ale Marshall nigdy nie ukrywał swojego faworyzowania.

"Zadzwoń do swoich prawników, Christopher. Potwierdź to, co mówię. Możesz się ze mną rozwieść, jeśli chcesz, ale te udziały wymkną ci się z rąk jak piasek. A na końcu..."

Kładę rękę na brzuchu, ponownie podnosząc podbródek i patrząc na nich z wyższością, "... sprawię, że stracisz absolutnie wszystko."

"A jak to zrobisz?!" Evelyn drwi, jej śmiech wyraźnie wymuszony.

"Jak?" powtarzam, a słowo kapie jak słodki jad. "Jestem legalną żoną, dziedziczką udziałów... w ciąży z kolejnym bezpośrednim spadkobiercą rodziny Houghtonów."

Christopher w końcu na mnie patrzy, naprawdę patrzy. Jego oczy lekko się rozszerzają, jakby wiadomość była prawdziwym koszmarem, najbardziej nieprzyjemną niespodzianką jego życia, i przyznaję, że boli jeszcze bardziej.

Potem jego wyraz twarzy ciemnieje czymś, czego nie rozumiem, i nie jestem pewna, czy chcę.

Cisza w pokoju staje się absolutna, sekundy ciągną się... aż Christopher w końcu przerywa ją zimnym, dalekim, obojętnym głosem:

"Bardzo dobrze. Jeśli wybierasz pozostanie w małżeństwie bez miłości, niech tak będzie. Ale od dziś Evelyn będzie mieszkać z nami w posiadłości Rosehollow. Akceptuj to lub podpisz papiery rozwodowe — możesz narzekać ile chcesz."

Ściskam krwawiącą rękę, sprawiając, że więcej kropli plami biuro Marshalla w ponure pożegnanie, połykając wszystkie moje protesty.

"Ale pamiętaj, że nigdy nie będziemy szczęśliwą, namiętną parą..." robi pauzę, patrząc na mnie zmęczonymi oczami, potem dodaje cicho, przez zaciśnięte zęby, "Przysięgam, Charlotte... Nigdy cię nie pokocham."