Rozdział 1

Nigdy w najdzikszych, najbardziej kofeinowych marzeniach nie przypuszczałam, że skończę jako żona Arta Williama Jr., legendarnego miliardera, CEO Luxy Fashion Inc. Tego samego Arta Williama, który zdobił okładki Fortune, Forbes, GQ i Womanizer 101 Weekly - okej, ta ostatnia to tylko blog fanowski, ale rozumiesz o co chodzi.

Ja? Jestem Emily Rowling. Lat 23. Zawód: Profesjonalna nikt. Czasami heroina. I bardzo zdezorientowana.

Pozwól, że cofnę się w czasie.

Wszystko zaczęło się we wtorek. Taki wtorek, kiedy kawa jest zimna, czynsz jest do zapłacenia, a twój ex polubił twoje Instagramowe historie tylko po to, żeby zrujnować ci życie. Szłam przez Central Park - słuchawki w uszach, wizyta u terapeuty na myśli - gdy usłyszałam dziwny dźwięk duszenia za sobą. Obróciłam się i zobaczyłam starszą kobietę drapiącą się po szyi, jej twarz przybierała kolor moich wyciągów z kredytu studenckiego.

Bez zastanowienia rzuciłam się, żeby zrobić jej Heimlicha, jak nauczył nas nauczyciel zdrowia w liceum - był obsesyjnie zafascynowany prawidłowym CPR. I tak po prostu, wykrztusiła ciastko, które wylądowało w eleganckim łuku prosto na nieskazitelnie białą koszulkę biegacza.

„O Boże,” wychrypiała starsza kobieta, łapiąc oddech. „O! To było moje ulubione ciastko.”

„Cóż,” powiedziałam, dysząc, „przynajmniej nie zabiło cię, pani.”

Wydała drogi śmiech, uniosła brew i poklepała mnie po ręce. „Dziękuję, kochana; uratowałaś mi życie. Chodź ze mną.”

„Co?”

„Do szpitala, oczywiście. Chcę, żebyś była tam, gdy będą robić badania. Poza tym jestem samotna. Uratowałaś mnie. To najmniej, co mogę zrobić, kochana.”

Byłam oszołomiona.

Uśmiechnęła się i zapytała, jakbyśmy były sąsiadkami. „Jak masz na imię, kochana?”

„Jestem Emily, pani.”

„Jakie piękne imię. Mów mi Babciu.”

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Już byłam spóźniona na terapię, bez grosza, a ona miała oczy jak każda babcia z Disneya, którą kiedykolwiek narysowano.

„Chodź ze mną.”

Więc powiedziałam, „Okej.”

Przewiń trzy godziny później, jedna kroplówka w szpitalu i dwa bardzo niezręczne przejazdy windą później…

Obróciła się do mnie, oczy błyszczące jakby właśnie znalazła swoje nowe ulubione zabawki. „Emily, wierzysz w przeznaczenie?”

„Hmm, wierzę w darmowe Wi-Fi i darmową kawę.”

Zachichotała. „Jesteś miła i mądra. Posłuchaj - mam wnuka. Wolny, przystojny, bogaty. Bardzo bogaty, ale okropny z kobietami. Chcę, żebyś sprawiła, że się w tobie zakocha.”

Co do cholery?

Zakrztusiłam się winogronową sodą. „Przepraszam?”

„Nie proszę cię, żebyś była szpiegiem, kochana, ani żebyś kogoś zabiła, wiesz. Pomyśl o tym jak o misji. Od przeznaczenia. Spotkałam tyle dziewczyn, ale żadna z nich nie miała iskry i życzliwości. Jesteś miła, piękna i masz iskrę.”

Pochyliła się. „Oczywiście dobrze ci zapłacę, i będziesz mieszkała w moim penthouse.”

Nie wiem, co się stało, ale jej słowa wydawały się jak błogosławieństwo z nieba. Oczywiście, ponieważ jestem bez grosza, wszystko co brzmiało jak 'pieniądze' było jakby zesłane z nieba. I nie jestem głupia, żeby odrzucić przeznaczenie…jakkolwiek to nazywasz.

Czy wspomniałam, że kupiła mi sukienkę i buty? Nie byle jaką sukienkę - klasyczną kremową, jedwabną, która obejmowała moje krzywizny jakby wiedziała, że mają kredyty studenckie. Dała mi też pierścionek. Potem zadzwoniła do sędziego. Jej kumpla z golfa.

Powinnam była uciec. Powinnam skoczyć z limuzyny i wrócić metrem do anonimowości. Ale nie zrobiłam tego. Byłam zbyt zszokowana, zbyt zaskoczona i zbyt przytłoczona poleceniami starszej kobiety, która mówiła jakby była królową Norwegii.

Powinnam była uciec. Ale nie zrobiłam tego.

Bo to, co wiedziałam, to że stałam w dusznym biurze sędziego, ubrana w pożyczoną sanity, i tam był.

Art William Jr.

Mężczyzna. Mit. Chodząca arogancja w designerskich włoskich loafersach.

Stał przy oknie, przewijając telefon jakby był mu winien czynsz. Jego twarz była ostrzejsza niż ton mojego właściciela, a jego linia szczęki mogła ciąć szkło. Jego struktura kości była nieskazitelna, jego skóra blada, ale wydawała się dotknięta światłem księżyca, a może wróżką. Poruszał się z taką męską płynnością, każdy krok był zamierzony i elegancki. Jak królewski.

Porównanie go do Armana, mojego brytyjskiego ex - dupka, który mnie zdradził - było jak porównanie psa do smoka. Arman mógł być imponującym mężczyzną, ale nie był niczym w porównaniu do czystej, pierwotnej intensywności miliardera CEO stojącego przede mną. Ten człowiek nie był tylko potworem w włoskim garniturze, był siłą natury.

I nie mogłam powstrzymać zazdrości o tę moc. Moje własne, biedne ograniczenia bolały, gdy patrzyłam na niego, zdając sobie sprawę, że nigdy nie będę mogła władać taką siłą, taką pewnością siebie.

Jego asystentka, glamazonka o imieniu Serena, stała obok, balansując trzema telefonami i kubkiem Starbucks jakby jej życie od tego zależało.

"Możemy to załatwić szybko?" Art powiedział, nawet nie podnosząc wzroku. "Mam lot do Londynu za trzy godziny."

Niepewność w powietrzu była gruba i przytłaczająca i nie mogłam go ignorować. Nie mogłam ignorować jego perfum. Nie teraz, nie kiedy każda część mnie krzyczała, żeby spojrzał na mnie i zwrócił uwagę.

"Art, kochanie," jego babcia zaćwierkała, łącząc swoje ramię z moim. "To jest Emily. Twoja nowa żona."

Jego głowa uniosła się gwałtownie. Jego oczy prześlizgnęły się po mnie jakbym była podejrzanym zwrotem. "Czy to jakiś żart?" Jego głos, gładki i ociekający pogardą, miał ton autorytetu, który sprawiał, że zgrzytałam zębami.

Jezus. Ten człowiek mógł sprawić, że każda kobieta zapomniałaby jak oddychać bez nawet jej dotykania. Był niegrzeczny, ale... Jego oczy - te oczy - dwie ciemne otchłanie, które mogły cię uwięzić, jeśli nie byłabyś ostrożna. A jego głos? Słodka melodia, która mogła ściągnąć księżyc z nieba.

"Och, to bardzo prawdziwe," powiedział sędzia, już otwierając ciemną książkę w skórzanej oprawie. "Dobrze, wszyscy. Zaczynajmy, dobrze?"

Mrugnęłam. "Czekaj. Robimy to teraz?"

Pani William uśmiechnęła się, "Oczywiście, kochanie. Powiedziałam, że wyjdziesz za mąż dzisiaj, prawda, Artie?"

Westchnął. Westchnął. Jakbym była przegapionym Uberem. "Dobrze. Ale zróbcie to szybko."

"Przepraszam," wymamrotałam i spojrzałam na niego, naprawdę na niego patrząc, "Nie jestem automatem z przekąskami. Jestem człowiekiem."

Jego brew uniosła się. "Świetnie. Człowiek z zadziornością." Zatrzymał się, cisza między nami była gruba od niewypowiedzianych rzeczy. "Moja ulubiona." Kiedy spojrzał na mnie ponownie, jego spojrzenie było intensywne, bogate i poszukujące. To nie była przypadkowa inspekcja - to było coś innego, coś, czego nie mogłam w pełni zrozumieć. Ale sprawiło, że moja blada skóra zaczęła się palić, a oddech zatrzymał się w piersi.

Ceremonia trwała trzy i pół minuty. Nawet nie słyszałam połowy z niej - byłam zbyt zajęta zastanawianiem się, czy przypadkowo nie dołączyłam do sekty.

Kiedy przyszła pora na obrączki, wcisnął jedną na mój palec bez patrzenia. Potem, jakbym była radioaktywna, pochylił się, pocałował mnie w policzki tak szybko, że poczułam się jakby uderzył mnie zimny wiatr, i powiedział -

"Babciu, teraz jesteśmy w porządku. Wyślę umowę przedślubną do twojej sekretarki." Jego oczy znów prześlizgnęły się po mnie i przysięgam, że to było najbardziej niepokojące w nim - głębokie, ciemne otchłanie z błyskami szaro-zielonych odcieni. Były gorące, drapieżne, wymagające, drogie i nie mogłam oderwać wzroku.

Potem wyszedł.

Stałam tam, mrugając.

"Gratulacje," sędzia powiedział z mrugnięciem "Teraz możesz kwestionować wszystkie swoje życiowe decyzje."

Pani William przewróciła oczami na sędziego i zaklaskała. "Czyż nie jest cudowny, kochanie?"

"Cudowny?" powtórzyłam, "Babciu, pocałował mnie jakbym była zrobiona z kryptonitu!"

Ona tylko promieniała. "Och, kochanie. To tylko sposób, w jaki okazuje miłość. Jak kaktus."

Kaktus? Co to miało znaczyć?

I tak właśnie ja, Emily Rowling, zawodowa nikt z talentem do Heimlicha i legendarnym sarkazmem, sierota, biedna jak ślimak, skończyłam jako żona słynnego Art William Jr. Playboya stulecia.

Więc oto jestem teraz, w penthouse większym niż moje dziecięce sąsiedztwo. Z nazwiskiem, którego nawet nie zdobyłam potem. I mężem, który być może jest uczulony na emocjonalne ciepło i człowieczeństwo.

Ha! Co mogłoby pójść nie tak?