Rozdział 1

Miałam jeden dzień do ukończenia dwudziestu jeden lat, wtedy mogłabym opuścić to piekło, które nazywałam swoją watahą, i żyć jako samotny wilk. W wieku osiemnastu lat wilki są uważane za dorosłe, ale samotne wilki są rzadkością, ponieważ życie bez więzi z watahą może doprowadzić wilka do szaleństwa. Nasze prawo zabrania wilkom poniżej dwudziestego pierwszego roku życia życia w samotności, aby utrzymać populację wyrzutków w ryzach.

„Jutro, Rena, ty i ja opuścimy to piekło i znajdziemy prawdziwy dom.” Głaskałam futro czarnego wilka, który stał się moim przyjacielem rok temu.

„Co robisz, leniuchując?” Ostry głos przeciął spokojne powietrze za domem watahy. „Czy trzymamy cię tutaj, żebyś marnowała nasze powietrze?” Szybko wstałam, gdy Felicity zbliżyła się do mnie. „Ty bezużyteczny szmelcu!” Moja twarz odwróciła się na bok, a ja zatoczyłam się, gdy jej dłoń połączyła się z moim lewym policzkiem w głośnym policzku.

„Mam przerwę.” Oburzenie zabrzmiało w moim głosie, gdy obejmowałam policzek. „Zasługuję na odpoczynek po nieustannej pracy przez dwanaście godzin –“ Kolejny policzek przerwał mi w pół zdania.

„Ta brudna suka!” Krzyknęła, czerwona na twarzy. „Jak śmiesz mi odpowiadać?” Zrobiła krok bliżej, ale zatrzymała się, gdy Rena warknęła nisko w gardle.

„Rena, odpuść,” ostrzegłam moją przyjaciółkę. Ona już wystarczająco cierpiała z powodu okrutnych tortur dla mnie, a za każdym razem, gdy ją popychałam, żeby odeszła, wracała do mnie.

W przeciwieństwie do mnie, Rena była zwykłym wilkiem, a nie zmiennokształtną. Nie mogłam powiedzieć, czy rozumiała mnie, gdy mówiłam jej, żeby opuściła watahę, znalazła inne miejsce albo schowała się. Zawsze stała przy mnie, a to zawsze kończyło się jej zranieniem.

„Ty i ten twój głupi kundel,” Felicity mruknęła, patrząc na Renę, która wciąż warczała, a intensywność dźwięku rosła z każdą chwilą. „Cokolwiek,” przewróciła oczami, udając, że dźwięki dochodzące z gardła Reny jej nie przerażają. „Zgłoszę cię mojemu ojcu.” Z tymi słowami przeszła obok mnie, jej ramię uderzyło mnie wystarczająco mocno, żeby mnie zatoczyło.

„Rena, nie –“ Bez patrzenia wstecz wiedziałam, co się zaraz wydarzy. Rena rzuciła się na Felicity, pazury wbijając w jej ramię, gdy druga dziewczyna próbowała się przemienić. „Zostaw ją. Wpadniesz w kłopoty!” Moje oczy przeszukiwały teren. Nie słyszałam nic, ale z zapachem krwi unoszącym się w powietrzu, ludzie wkrótce tu będą.

„Rena –“ Zawołałam głosem zdławionym emocjami. „Proszę –“ Jeśli mnie rozumiała, nie dawała tego po sobie poznać. Walczyła z Felicity jak wściekły pies. Córka Alfy przemieniła się w swojego brązowego wilka, ale brakowało jej morderczych intencji, żeby walczyć z Reną, która walczyła jak szalona bestia gotowa zabić.

„Felicity!” Głos zagrzmiał za moimi plecami. Odwracając się, zobaczyłam Kade'a, który biegł w stronę walczących wilków. Dwóch innych mężczyzn podążało za nim i w ciągu kilku sekund rozdzielili walkę.

„Co zrobiłaś?” Wyraz twarzy Kade'a sprawił, że przełknęłam ślinę, cofając się. Patrzył na mnie czerwonymi oczami, robiąc krok do przodu, podczas gdy ja cofałam się jeszcze bardziej.

„Kade,” Felicity zapłakała żałośnie, gdy mężczyzna narzucił na nią płaszcz. „Ona nasłała na mnie tego agresywnego wilka.” Wskazała drżącym palcem w moim kierunku.

„To nieprawda. Ona specjalnie na mnie wpadła, a Rena broniła –” Skoczyłam, żeby bronić mojej przyjaciółki.

„Dość.” Skrzywiłam się na lodowaty jad w tych słowach. „Dlaczego nie potrafisz spędzić jednego dnia bez robienia problemów?” Warknął mi w twarz. „Co zyskasz, raniąc Felicity?” Objął swoją siostrę, przytulając ją do siebie.

Chciałabym coś powiedzieć w swojej obronie, ale nikt nigdy mi nie wierzył. Moje słowa nie miały znaczenia w porównaniu do Felicity. Prawda była taka, że gdyby zobaczył ją bijącą mnie na ziemię z tylko jednym zadrapaniem na twarzy, to i tak byłaby moja wina. Felicity była cenną córką Alfy i ukochaną członkinią stada, podczas gdy ja byłam nieszczęsną omega córką Beta, złą dziewczyną, która zabiła swoją matkę. Te traktowania nie były dla mnie nowe. Całe życie próbowałam zasłużyć na ich miłość, ale teraz się poddałam. Ich bolesne słowa już mnie nie dotykały. Po dwudziestu jeden latach radzenia sobie z nimi, jeden ostatni dzień nie miał dla mnie znaczenia.

„Przepraszam.” Pochyliłam głowę, walcząc z łzami, które groziły wylaniem się z moich oczu. Cały Silver Moon widział już wystarczająco dużo moich łez. Nie zasługiwali na satysfakcję z zobaczenia mnie złamaną po raz ostatni.

„Przepraszaj za wilka, którego właśnie zabiłaś.” Moja krew zamarła na te słowa wypowiedziane z wrogością i twardymi oczami. „Odetnijcie jej głowę.” Wydał rozkaz mężczyznom stojącym za nim na baczność.

„Nie, nie Rena! To była moja wina –” Krzyknęłam, nie mogąc powstrzymać łez, gdy usłyszałam skomlenie Reny. Dwóch rosłych mężczyzn odciągnęło moją przyjaciółkę, podczas gdy ona walczyła. „To była moja wina.” Próbowałam biec za nimi, aby pomóc Renie moimi bezużytecznymi rękami, ale Kade mnie zatrzymał.

„Stój.” Rozkaz Alfy był niemożliwy do zignorowania dla jakiegokolwiek wilka pod jego dowództwem. Kiedy Kade mówił swoim głosem Alfy, moje ciało posłusznie stawało w miejscu.

„Proszę, ona jest jedyną, którą mam. Obiecuję – obiecuję, że nigdy więcej nie sprawię żadnych kłopotów. Nigdy więcej nie sprawimy kłopotów, jeśli ty –“ błagałam, moje nogi były zgięte pod mną.

„Zamknij się, przyprawiasz mnie o ból głowy,” warknął, odgarniając włosy z twarzy, trzymając Felicity, która udawała, że jest ranna. Rany na jej ramionach same się goiły dzięki krwi Alfy, ale ona ciężko oddychała przez usta, udając ból.

„Twoja kara zostanie ustalona później,” powiedział. Felicity uniosła głowę odrobinę, żeby uśmiechnąć się do mnie złośliwie, zanim znów opadła bezwładnie w ramionach brata. „Dałem ci wiele szans, żebyś pozbyła się tego psa, ale ty go trzymałaś. Jej krew jest na twoich rękach.” Spojrzałam na swoje drżące ręce, gdy odchodził, zostawiając mnie z tymi słowami, które przygniotły moją duszę.

Odległe wycie mojego przyjaciela rozbrzmiało w moich uszach i odblokowało moje nogi. Drżałam od stóp do głów, biegnąc, podążając za ostrym zapachem krwi, który należał do mojego jedynego towarzysza. Niestety, wpadłam na moją przełożoną, gdy skręciłam za róg.

„O, tu jesteś.” Złapała mnie za rękę. „Twoja trzydziestominutowa przerwa skończyła się dziesięć minut temu. Co jeszcze tu robisz?” Mówiąc to, pociągnęła mnie za sobą. „Nieważne. Jest dużo do zrobienia, czy zapomniałaś, że od dzisiaj wieczorem będziemy przyjmować gości?” Wzięła mnie za rękę i pociągnęła z powrotem do domu stada.

„Pani –“ próbowałam się wyrwać, ale jej uścisk był jak żelazo. Straciła cierpliwość, gdy próbowałam się wyrwać po raz drugi.

„Nie ma czasu na twoje dramaty!” warknęła, a wszelkie przejawy uprzejmości zniknęły z jej tonu. „Mamy za dużo do zrobienia w przygotowaniach do jutrzejszego przekazania. Jeśli się nie uspokoisz, będę musiała wezwać Betę,” zagroziła, machając palcem przed moją twarzą.

„Ale mój przyjaciel –“ spojrzałam w kierunku, z którego słyszałam wycie Rena.

Oczekiwałam, że Beta Maria zrozumie, jak się czuję w tej sytuacji, ponieważ była jedyną w tym stadzie, która okazywała mi jakąkolwiek sympatię. Może była surowa i zawsze skupiona na pracy, ale czasami okazywała mi empatię. Miałam nadzieję, że to będzie jeden z tych momentów.

"Ten wilk nie żyje!" Warknęła, kładąc ręce na biodrach. "Chcesz za nim podążać?" Zapytała, jej oczy błyszczały z niecierpliwości. "Jeśli chcesz zachować głowę, musisz wrócić do pracy. Kade wkrótce zostanie naszym Alfą. Jutro przyniesie nowy świt dla stada Srebrnego Księżyca. Musimy wszyscy wykonywać nasze obowiązki, chyba że chcesz obrazić obecnego Alfę i jego Lunę," ostrzegła mnie. Skinęłam głową na znak zrozumienia, ale nie rozumiałam. Nie w pełni. Dlaczego nie mogłam opłakiwać przyjaciela, którego właśnie straciłam, bo musiałam planować przyjęcie dla kogoś, kogo nienawidziłam!?

"Jeśli porzucisz swoje obowiązki, będziesz cierpieć bardziej, a jestem pewna, że ten wilk by tego nie chciał." Maria poklepała mnie po ramieniu. "Trzymaj ją w sercu i opłakuj później. Teraz musisz zająć się swoimi obowiązkami."

Łatwo było jej doradzać mi w sytuacji, której nigdy nie doświadczyła. Jak łatwo było jej powiedzieć mi, bym odłożyła żałobę i kontynuowała swoje obowiązki jako niewolnica stada, które nigdy nie doceniło mojej ciężkiej pracy. Całe życie poświęcałam się dla tego stada, mając nadzieję, że pewnego dnia zauważą moje poświęcenie i docenią mnie. Oddałam wszystko – swoją osobę i godność – by zadowolić tych ludzi, ale jedyne, co robili, to brali więcej, niż mogłam dać, obdzierali mnie do cna i karali za zbrodnie, których nie popełniłam.

Moja Rena zginęła na darmo.

Moje serce bolało. Ból rozrywał mnie od środka, gdy szłam do pralni, by kontynuować swoją pracę jako niewolnica tego stada. Mimo że mój ojciec był Betą tego stada, nigdy nie pozwolono mi na żadne luksusy. Żyłam od pierwszego do pierwszego, jak sierota, mimo wysokiej pozycji mojego żyjącego ojca.

Przez następne siedem godzin musiałam prasować pościel i zanieść ją do pokojów gościnnych. Moje łzy spływały na więcej niż jedną pościel, gdy ścieliłam łóżka w ponad dwudziestu pokojach, przygotowując je na przybycie gości zaproszonych na uroczystość przejęcia władzy przez Kade'a.

Im dłużej pracowałam, tym więcej łez spływało z moich oczu. Moje kończyny były zmęczone, ale mój smutek i żal napędzały moją pracę. Ciężar na mojej piersi dusił mnie i czułam potrzebę ucieczki, zostawienia wszystkiego za sobą i nigdy nie oglądania się wstecz. Jednak strach przed staniem się samotnym wilkiem zmuszał mnie do kontynuowania pracy. Dopóki nie byłam wystarczająco dorosła, by przetrwać jako samotna wilczyca, ryzykowałam staniem się dziką, jeśli opuściłabym stado.

Zmieniłam ostatnią pościel po północy i chwiejącymi się nogami zeszłam na dół do swojego pokoju. O czwartej nad ranem, za mniej niż cztery godziny, Maria oczekiwała mnie w kuchni, bym dołączyła do przygotowań śniadania dla stada.

Po wejściu do mojego ciemnego i zagraconego pokoju, zastałam Kade'a półleżącego na moim łóżku z napiętą miną.