Rozdział 164

Ricky również wspina się na stołek, podczas gdy ja zaciskam szczęki, starając się powstrzymać łzy, i zaczynam przygotowywać talerze dla nich obojga, desperacko chcąc zrobić coś miłego dla nich, a jednocześnie dręczona faktem, że nic, co zrobię, nie zmniejszy smutku tego dnia. Dzieci też są ciche, od...