Rozdział 1

Julianna

Chciałam mieszkać w akademiku i być niezależna jak moi przyjaciele z liceum.

Większość moich znajomych z liceum chciała opuścić Rhode Island, ale ja wolałam zostać. Po co się przeprowadzać 100 mil, skoro dostałam się do świetnej szkoły w pobliżu?

Czułam się smutna i samotna, bo wydawało się, że to była zła decyzja. Byłam w swoim pokoju, podczas gdy moi przyjaciele byli na imprezie. Oszczędzałam pieniądze, ale nie mogłam sobie pozwolić na życie samotnie, a żaden z moich przyjaciół nie szukał mieszkań. Wszyscy, których znałam w szkole, byli bliżej innych, zostawiając mnie samą.

Gdy autobus zatrzymał się na moim przystanku, poczułam się lepiej. Wstałam i czekałam przy drzwiach. Rozejrzałam się po kampusie. Nadal spokojnie. Byli tam tylko letni badacze i studenci.

Dziś miałam tylko torbę, ponieważ nie miałam szkoły ani pracy. Spotkałam się ze starym przyjacielem na kawę. Miałam na sobie top na ramiączkach i szorty. Nie wyglądałam nadzwyczajnie, ale poświęciłam więcej czasu na przygotowanie się niż zwykle na kampus.

Szłam do "The Grind", kawiarni na kampusie, blisko centrum sztuki, w uroczym budynku. Sprawdziłam tablicę z ofertami wewnątrz.

Nie byłam bardzo towarzyska. Byłam nieśmiała wobec obcych i zbyt podekscytowana z przyjaciółmi. Często musiałam zmieniać swoje zachowanie w zależności od sytuacji.

"Hej, co mogę dla ciebie zrobić?" zapytała kobieta za ladą, a jej kolczyk w ustach przykuł moją uwagę, na chwilę mnie rozpraszając.

"Um, czy mogę prosić o mrożoną latte, średni rozmiar?" zapytałam cicho, szukając portfela w torbie.

"Jak z mlekiem?"

"Proszę!" wzruszyłam ramionami i zachowałam lekkość.

"To będzie 6,20 dolara; masz gotówkę czy kartę?" zapytała, a nagle moje serce zaczęło bić szybciej. Prawie 7 dolarów za mrożoną latte?

"Proszę użyć mojej karty." Westchnęłam i wyciągnęłam kartę debetową. Gdy ją przyłożyłam, czułam, jakby płakała. Dała mi paragon, a ja czekałam na Carlo przy stoliku.

Powiesiłam torbę na oparciu krzesła i rozejrzałam się za telefonem. Gdy zadzwonił, informując mnie o wiadomości, odblokowałam go, żeby ją przeczytać.

CARLO [11:01 AM]

"Spóźnię się, zobaczymy się za pięć minut."

Jest teraz 13:06, więc powinien być tutaj wkrótce.

"Julianna-banana!" usłyszałam duży krok Carlo, jak się zbliżał, i zobaczyłam go też. Wstałam i dałam mu szybki uścisk, bo cieszyłam się, że go znowu widzę. Był jedynym, który kiedykolwiek tak mnie nazywał.

"Cześć Carlo." Uśmiechnęłam się do niego, a on odwzajemnił uśmiech. Zmienił fryzurę i pozbył się wąsów, co było dobrym posunięciem. Zwykł mówić, że przyciągały dziewczyny, i nie mylił się. Dziewczyny rzeczywiście zdawały się za nim chodzić.

"Wyglądasz dobrze, co nowego?" zapytał, a ja tylko wzruszyłam ramionami.

"Niewiele, złap kawę i pogadamy." Wskazałam, a on się uśmiechnął, idąc do lady.

Po kilku minutach wrócił do stolika z dużym kubkiem kawy. Usiadł i zdjął swoją starą flanelę. "Co zamówiłeś?" zapytałam.

"Gdzie jest twoja zwykła czarna kawa?"

"Jeszcze ją serwują." Wzruszyłam ramionami i spojrzałam w górę, by zobaczyć baristę, który zmagał się z ekspresem do kawy. "Nie ma sprawy, po prostu nie chciałam czegoś gorącego."

"Na pewno jest ciepło." Skinął głową i wziął łyk swojej czarnej kawy. "Więc jak się masz i jak było na praktykach?"

"Było całkiem dobrze, dużo się nauczyłam i tak dalej." Wzruszyłam ramionami.

Carlo i ja byliśmy oboje zajęci, więc nie utrzymywałam z nim kontaktu tak dobrze, jak powinnam. Nie byliśmy naprawdę bliskimi przyjaciółmi od początku, a teraz prawie w ogóle nie byliśmy w swoich życiach.

"Powiedzieli, że mogę zacząć pracę za dwa tygodnie."

"Co?" Uśmiechnęłam się i zapytałam, a on skinął głową. "Wow, to świetnie! Gratulacje!"

"Fajnie, że jak zdobędziesz ten dyplom, możesz od razu znaleźć pracę." Zaśmiał się, a ja również się zaśmiałam i przewróciłam oczami. "Nie mogę uwierzyć, że skończyłem liceum."

"Zawsze zapominam, że nie jesteśmy w tym samym roczniku," mówię z wzruszeniem ramion. "Więc jaki masz plan?"

"Za kilka dni wracam do Nowego Jorku," mówi, a moje brwi unoszą się. "Twoje wyczucie czasu było dobre, gdy próbowałeś zorganizować spotkanie."

"Wyjeżdżasz!" powtarzam, a on skinął głową. "Wow, to wielki krok!"

"Wiem," wzrusza ramionami. "Ale myślę, że jestem gotowy na wyjazd."

"To nie twoja wina," uspokajam go. Kobieta za ladą przynosi mi mój napój. Wkładam słomkę i mieszam ją z lodem. Nie jestem smutna z tego powodu, bo to prawda; Carlo i ja nigdy nie byliśmy naprawdę blisko, zwłaszcza po zakończeniu naszego kursu filozofii.

"Co u ciebie?" Zmienia temat i pyta, więc odchrząkuję.

„Nic nowego, wiesz, jaki jestem, raczej nudny,” mruknąłem. „Pracuję nad pracą dyplomową.”

„Wow, imponujące,” kiwnął głową, gdy mamrotałem. „O czym jest twoja praca?”

„Historia, ze szczególnym naciskiem na wczesny okres nowożytny,” powiedziałem mu, a on kiwnął głową.

Starałem się nie pasować do stereotypu typowego studenta Uniwersytetu Browna z przypadkowymi kolczykami, tęczową garderobą i ręką nieustannie w górze. Byłem naprawdę zainteresowany swoimi studiami i trzymałem się na uboczu.

„Jaki jest główny punkt?” zapytał, a ja wzruszyłem ramionami.

„Mój profesor i ja wciąż nad tym pracujemy, ale chodzi o to, jak seksizm ewoluował na przestrzeni czasu w wczesnych cywilizacjach.”

„Brzmi jak dużo,” pokręcił głową, odchylił się i przeczesał ręką swoje piaskowe włosy. „Czy nadal pracujesz na basenie Coleman?”

Dostałem pracę jako ratownik na basenie w centrum fitnessu szkoły w pierwszym roku. Miałem certyfikat, więc postanowiłem go wykorzystać, aby dostać pracę na kampusie. Zazwyczaj robiłem to między zajęciami, a większość czasu po prostu pilnowałem pływaków i sam robiłem kilka okrążeń dla zabawy.

„Tak, dostałem podwyżkę w zeszłym miesiącu,” powiedziałem z nutą dumy, a on się roześmiał.

„Super,” wzruszył ramionami. „Wyglądasz inaczej.”

Starałem się nie być zbyt podekscytowany, gdy to powiedział. Zrzuciłem trochę zbędnych kilogramów i czułem się lepiej ze swoim wyglądem. Poza tym moje włosy urosły od czasu, gdy ostatnio mnie widział, i miałem opaleniznę z lata. Dzisiaj włożyłem trochę więcej wysiłku niż zwykle w styl „bezdomny szyk”, który składał się z starych dżinsów, ciepłych swetrów i zużytych tenisówek. Dostałem się dobrze spać, nałożyłem prosty makijaż i ułożyłem włosy.

„Myślę, że moja depresja w końcu ustępuje, może dlatego, że jest lato,” drażniłem go, a on się zaśmiał. „Wyglądasz inaczej też, ale za każdym razem, gdy cię widzę, wyglądasz inaczej.”

„Wiem, moja dziewczyna nie lubiła wąsów, więc się ich pozbyłem,” powiedział z wzruszeniem ramion.

„Jesteś znowu z Kaylą?” zapytałem, próbując przypomnieć sobie imię jego poprzedniej dziewczyny.

„Nie, poznałem kogoś nowego w Jersey,” potwierdził. Carlo zawsze był sercem podrywaczem, z niekonwencjonalnymi poglądami na temat randek i związków oraz długą listą numerów telefonów. Był typem faceta, którego nigdy nie rozważałbym jako partnera, trochę czerwonym światłem.

„Jej imię to Emma, i powiedziałem jej, że muszę najpierw wrócić do domu, aby załatwić kilka spraw tutaj.”

„Jaka ona jest?”

„Jest zabawna, miła i wysoka,” powiedział, a ja przewróciłem oczami na ostatnią część. „A ty? Ktoś szczególny w twoim życiu?”

Powiedziałem mu, „Absolutnie nikogo. Mieszkam z rodzicami, a ich pokój jest tuż obok mojego. Poza tym nie mam samochodu. Nie idealne dla randek.”

Szczerze mówiąc, nie bardzo mi zależy, czy randkuję z kimś, czy nie. Nie zmienia to wiele w moim życiu, ponieważ jestem zbyt zajęty, aby randkować.

„Kiedy ostatnio wyszedłeś z kimś?” zapytał, a ja uniosłem brwi.

„Nie jestem pewien.”

„Wciąż mieszkasz u rodziców? Nie mogę uwierzyć, że jeszcze się nie wyprowadziłeś, Julianno. Minęły dwa lata,” zauważył.

Odpowiedziałem, „Naprawdę nie mogę. Wynajęcie miejsca tutaj na własną rękę jest zbyt drogie, a właściwie lubię być w domu.” Broniłem swojego wyboru, krzyżując nogi i opierając się z powrotem na krześle.

W rzeczywistości cieszyłem się, że jestem w domu. Kocham moją mamę i tatę, nawet mojego irytującego młodszego brata Jessego. Lubiłem domowe posiłki, których nie musiałem przygotowywać, grać w Scrabble z rodziną i oglądać The Great British Bake-Off z mamą. Jedyną rzeczą, której nie lubiłem, było chodzenie do pracy.

„Musisz się wyprowadzić,” nalegał.

Przewracając oczami, odpowiedziałem, „Nie żartuj, Carlo.”

Westchnąłem i przyznałem, „Wiem.”

Ale to nie takie proste; to tylko autobus.

„Autobus, który zajmuje ci godzinę, aby dostać się na kampus?” wyzwał. „Słuchaj, Julianno, twój plecak zawsze wygląda, jakby ważył tonę, co oznacza, że nie dostajesz wystarczająco dużo snu. Nie widziałem cię od miesięcy, ale oczywiste jest, że koniec semestru zrobił cuda dla twojego zdrowia psychicznego.”

„Więc co mam z tym zrobić?” zapytałem. „Wszystko to prawda, ale to jest moja rzeczywistość. Nikt nie szuka współlokatora.” Wydmuchnąłem powietrze, odchyliłem się na krześle, chwyciłem szklankę i wziąłem gorzki łyk napoju.

Nie jestem pewien, czy jestem nawet wystarczająco dorosły na to. Nigdy nie wydaje mi się, że mam swoje życie w porządku, i nie wiem, czy poradziłbym sobie z opłacaniem rachunków.

„Czekaj,” powiedział z dziwnym wyrazem twarzy, wyciągając telefon. „Mam pomysł, który może rozwiązać nasze problemy.”