Rozdział 1 Ujawniona sprawa

"Boli, proszę, delikatniej... nie wytrzymam."

"Nie dasz rady? Myślę, że potrzebujesz więcej!"

"Przestań, przestań, naprawdę nie mogę... mój drogi szwagrze."

"Jeśli jeszcze raz wspomnisz, że jestem twoim szwagrem, ukarzę cię."

"Ale... ty... ty jesteś moim szwagrem... To tak głęboko, jesteś niesamowity."

Drzwi do głównej sypialni na końcu korytarza były lekko uchylone, a dźwięki dochodzące ze środka wślizgiwały się do uszu Lily Martin jak jadowite węże.

Krew Lily Martin natychmiast zamarzła, a szklanka, którą trzymała, wysunęła się z jej palców, rozbijając się na dywanie. Woda rozlała się szybko, przypominając gnijący kwiat.

Wpadła przez drzwi, a scena przed nią sprawiła, że jej żołądek się skręcił. Jedwabne prześcieradła, które starannie wybrała, były w nieładzie, a nagie plecy Erica Allena były zwrócone w jej stronę. W jego ramionach była Haven Martin, ubrana w jedwabną koszulę nocną, która miała być dla Lily, z sugestywnymi czerwonymi śladami na obojczyku.

Haven Martin skuliła się w ramionach Erica Allena, jej oczy natychmiast zaczerwieniły się, a łzy płynęły jak zerwane perły. "Lily, to nie jest tak, jak myślisz. Ja... tylko pomagałam Ericowi znaleźć dokument..."

Eric spokojnie przykrył Haven kocem i odwrócił się, jego twarz odzyskała zwykły spokój, z ledwie zauważalną irytacją. "Skoro to zobaczyłaś, nie będę tego ukrywał. Haven i ja naprawdę się kochamy. Bycie z tobą było tylko dlatego, że byłaś korzystna dla mojej kariery."

Lily chciała się zaśmiać, ale jej gardło było jak przetarte papierem ściernym, nie mogła wydobyć z siebie dźwięku.

Osiem lat. Stała przy nim, pomagając mu wznieść się z pogardzanego nieślubnego dziecka na stanowisko prezesa Horizon Innovations Group. Przekazała mu firmę z rodziny matki, pomagając mu rozwinąć ją w potęgę.

A teraz?

Eric odniósł sukces i odrzucił ją.

Myślała, że jest jego jedyną prawdziwą miłością, ale w rzeczywistości była tylko kamieniem milowym!

Lily spojrzała na Haven ukrywającą się za Ericiem, jej półukryta twarz zdradzała tajemniczą satysfakcję. Nagle przypomniała sobie broszkę z perłami, którą zostawiła jej matka, a która zaginęła kilka dni temu i została później znaleziona w szkatułce z biżuterią Haven. Haven wyśmiała to, mówiąc, że Lily musiała ją zgubić.

Na dole usłyszała dźwięk otwieranych drzwi przez służącą Jadę, a potem dwa zestawy kroków zbliżających się.

Przypomniała sobie.

Jej ojciec, Zane Martin, i macocha, Celeste Phillips, mieli przyjść do jej nowego domu dziś. Planowali zjeść rodzinny obiad przed ślubem.

Lily, chwytając się ostatniej nadziei, wybiegła, by szukać sprawiedliwości u Zane'a.

"Tato!"

Zane zobaczył jej bladą twarz i bałagan na podłodze, od razu wszystko rozumiejąc. Jego brwi zmarszczyły się, ale nie z gniewu, na który Lily liczyła. Celeste podeszła bliżej, trzymając Lily za ramię, a silny zapach jej perfum sprawił, że Lily zakręciło się w głowie. "Lily, uspokój się. Haven jest jeszcze młoda, a Eric był tylko chwilowo zdezorientowany..."

"Chwilowo zdezorientowany?"

Lily strząsnęła jej rękę, patrząc na Zane'a z niedowierzaniem. "Tato, oni byli w moim pokoju ślubnym..."

Zane przerwał jej, "Dość! Rodzina Martinów i rodzina Allenów nie mogą stracić twarzy w Harmony City! Jutrzejszy ślub odbędzie się zgodnie z planem, ale..." Zawahał się, jego wzrok przesunął się na Haven, która chowała się za Ericiem, "ale panną młodą będzie Haven. Jako jej starsza siostra, nie możesz być wielkoduszna i pozwolić im być szczęśliwymi?"

Pozwolić im być szczęśliwymi?

Lily miała wrażenie, że usłyszała największy żart na świecie. Spojrzała na trójkę osób, które miały być jej najbliższymi, a ich twarze nie wyrażały żadnej winy, jakby to ona była winna. Celeste podała jej filiżankę ciepłej wody, jej ton był jak zawsze łagodny. "Lily, napij się wody i uspokój się. Jeśli to wyjdzie na jaw, nikomu nie będzie dobrze. Tylko tym razem, dla dobra rodziny Martinów."

Gdy filiżanka zbliżyła się do jej ust, Lily poczuła delikatny zapach migdałów. Odwróciła głowę, filiżanka spadła na podłogę, a dźwięk był ostry i przeszywający.

"Co próbujesz zrobić?"

Zane'owe oczy stały się zimne, podszedł, aby chwycić jej nadgarstek. Celeste, teraz trzymająca strzykawkę, wbiła zimną igłę w jej skórę, a Lily poczuła, jak świat wiruje.

Głos Zane'a dotarł do jej uszu, "Nie obwiniaj mnie za bezwzględność. To ty nie rozumiesz."

Gdy obudziła się ponownie, jej gardło było jak wypełnione palącą watą, nie mogła wydobyć z siebie dźwięku, bez względu na to, jak bardzo się starała. Jej ciało było słabe, nie była w stanie nawet podejść do okna, nie mówiąc już o otwarciu żelaznych krat.

Na zewnątrz niebo było ciemne, a ona była zamknięta w swoim pokoju, bez telefonu i urządzeń komunikacyjnych. Słyszała rozmowę Haven i Celeste przez drzwi.

"Mamo, nadal się boję..."

"Czego się boisz? Gdy nasz plan się powiedzie, kto będzie pamiętał o Lily? Zawsze miałaś wyjść za Erica."

"Ale Eric..."

"Nie martw się, Eric ma oczy tylko dla ciebie. Powiedział, że od dawna jest zmęczony chłodnym zachowaniem Lily. Zawsze zachowuje się wyniośle, jak jej martwa matka!"

Lily skuliła się w kącie łóżka, łzy cicho spływały po jej policzkach. Wszystko było kłamstwem — życzliwość Zane'a, łagodność Celeste, obietnice Erica, bliskość Haven — wszystko to były starannie zaplanowane oszustwa. Była trzymana w ciemności, widząc ich prawdziwe twarze dopiero w ostatniej chwili.

Gdy księżyc wzniósł się na niebie, drzwi się otworzyły, a Eric stanął w wejściu, patrząc na Lily skuloną w kącie. Jego wzrok zatrzymał się na jej twarzy, a jego serce zadrżało.

Długie włosy Lily były rozczochrane, kosmyki przyklejały się do jej bladych, niemal przezroczystych policzków, podkreślając jej delikatną linię szczęki. Jej oczy były spuchnięte, ale wciąż przejrzyste jak głęboka sadzawka, teraz wypełnione rozpaczą i gniewem, co nadawało jej złamane piękno. Jej ubranie było pomięte, kołnierzyk lekko rozpięty, ukazując jej smukły obojczyk, a skóra lśniła w świetle księżyca jak delikatny jadeit.

Adamowe jabłko Erica poruszyło się mimowolnie.

Zawsze wiedział, że Lily jest piękna, i chciał posiąść to piękno.

Ale Lily była zbyt nieustępliwa, zawsze zachowywała dystans, nigdy nie pozwalała mu się dotknąć, nalegając, że zachowa się dla nocy poślubnej, jakby był jakimś potworem. Gdyby nie była tak sztywna, nie potrzebowałby Haven, żeby rozładować swoje frustracje.

Haven była inna - niewinna na zewnątrz sypialni, uwodzicielska wewnątrz, nigdy nie sprawiała mu przykrości jak Lily.

"Lily, wiem, że mnie głęboko kochasz. Jeśli teraz mnie posłuchasz, dam ci szansę. Zostań przy mnie jako moja kochanka. To lepsze niż... zginąć bez śladu, prawda?"

Myśląc o planie na przyszłość, patrzył na jej piękną twarz, czując pewien żal. Taka oszałamiająca piękność, szkoda by było nie mieć jej choć raz.

Eric wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej policzka, ale Lily odepchnęła jego dłoń. Jej oczy były pełne gniewu i pogardy, jak sztylety wbijające się w serce Erica.

Jego cierpliwość się wyczerpała, twarz pociemniała, gdy chwycił ją brutalnie.

Wcześniejszy opór Lily wyczerpał większość jej sił. Poczuła ostrze noża w dłoni, tego, którego używała do otwierania paczek, pozostawionego na stoliku nocnym. Teraz była to jej jedyna nadzieja na przetrwanie.

Z ostatkiem sił chwyciła ostrze i zamachnęła się na Erica.

Eric tego nie przewidział. Nie zdążył się uchylić, a na grzbiecie jego dłoni pojawiło się głębokie cięcie, z którego natychmiast zaczęła tryskać krew.

Był zarówno zszokowany, jak i wściekły, patrząc na ranę z morderczym wyrazem w oczach.

"Lily! Oszalałaś?!"

W tym momencie w drzwiach pojawiła się Haven, jakby znikąd. Rzuciła się do Erica, zakrywając usta udawanym szokiem i krzycząc: "Eric! Jesteś ranny! To wszystko wina Lily. Jak mogła ci to zrobić?"

"Lily zawsze była surowa wobec Erica, ale żeby go zranić? Lily, masz innego mężczyznę? Dlatego tak traktujesz Erica? Mów, Lily!"

Haven doskonale wiedziała, że Lily była odurzona i nie mogła nic powiedzieć, a mimo to nalegała, by Lily się broniła.

Lily przejrzała intrygi Haven, ale co mogła zrobić?

Każda walka teraz byłaby tylko żartem w oczach Haven.

Nawet jeśli miałaby umrzeć dzisiaj, nie pozwoli Haven śmiać się ostatnia!

Ostatnia nuta wahania Erica zniknęła pod wpływem Haven. Tak, dopóki Lily żyła, była nieustannym przypomnieniem, że jego obecny sukces zawdzięczał jej.

Horizon Innovations Group było dziedzictwem dziadka Lily ze strony matki. Chociaż Lily dobrowolnie grała drugie skrzypce, wynosząc Erica na wysokie stanowisko, dopóki żyła, fotel prezesa nigdy nie był bezpieczny. Była cierniem w jego boku.

Lily musiała odejść. Musiała umrzeć!

Oczy Erica stały się zimne, wypełnione jedynie morderczymi zamiarami. Wyrwał Lily nóż z ręki i rzucił go na ziemię, brutalnie ciągnąc ją jak śmieci, zaczął wyciągać ją na zewnątrz.

"Jeśli nie doceniasz tego, co masz, nie obwiniaj mnie za bezwzględność."

Lily została siłą wciągnięta i wepchnięta do nieoznakowanego vana. W środku było zupełnie ciemno, ale czuła Haven siedzącą obok, jej oddech wypełniony ledwo powstrzymywaną ekscytacją. Kiedy van zatrzymał się na krawędzi klifu, Lily została wypchnięta, a oślepiający promień latarki uderzył ją w twarz.

Wiedziała, że dzisiaj umrze.

W obliczu śmierci zrozumiała, że ból i strach zniknęły. Pozostała tylko ciekawość, jaką śmierć zaplanowała dla niej ta rodzina.

"Victor! Chodź tu!" Eric krzyknął w stronę lasu.

Przybiegł barczysty, brzydki mężczyzna z twarzą pełną blizn, śmierdzący tanim tytoniem. Bezczelnie przyciągnął Lily do siebie, jego tłuste ręce obmacywały jej ciało w sposób przyprawiający o mdłości. Lily była zbyt słaba, by się bronić, leżała bezwładnie jak złamana lalka.

Victor trzymał Lily jedną ręką i ciągnął Haven drugą, prowadząc obie na krawędź klifu.

W tym momencie powietrze wypełnił ryk silników i wycie syren.

Przyjechało mnóstwo ludzi i samochodów.

Na ustach Lily pojawił się zimny uśmiech.

Scena była gotowa, aktorzy i publiczność na miejscu. Przedstawienie miało się rozpocząć. Tak spektakularna scena, chciała ją obejrzeć.

Niestety, dzisiaj mogła być tylko aktorką.

Nagle Haven zaczęła płakać i drżeć, "Lily, proszę, każ mu mnie puścić! Wracajmy do domu, dobrze?"

Victor grał dalej, szarpiąc Haven brutalnie, "Zamknij się! Zepsułaś mi zabawę i chcesz wracać do domu?"

Haven płakała jeszcze mocniej, jej głos drżał, "Nie chciałam! Chciałam tylko powiedzieć Lily, żeby przygotowała się do ślubu. Nie spodziewałam się, że wy dwoje będziecie to robić! Jesteście obrzydliwi!"

"Obrzydliwi? Co ty wiesz? To czysta przyjemność! Gdybyś nie przeszkodziła, mielibyśmy świetną zabawę! Zepsułaś nam radość, więc nie zasługujesz na życie!"

Z tymi słowami Victor uniósł nóż, gotów dźgnąć Haven.

"Stop! Nie krzywdź jej!"