เซสชั่นกับนักบำบัดโรค

ผมถอนหายใจช้าๆ ความหงุดหงิดคุกรุ่นอยู่ข้างในขณะจ้องมองรถเอสยูวีสีดำสองคันในกระจก แหงล่ะ อเลสซานโดรไม่มีทางปล่อยให้ผมไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่แล้ว ผมน่าจะรู้ดีกว่านี้ ไม่น่าหลงเชื่อเลยแม้แต่วินาทีเดียว ว่าตัวเองพอจะมีสิทธิ์ควบคุมชีวิตตัวเองได้บ้าง

ผมบังคับตัวเองให้เอนหลังพิงเบาะ กำหมัดแน่นวางไว้บนหน้าขา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ