บทที่ 2
คำพูดของแพทย์ก้องในหูของทาเลียอีกครั้ง
“คุณคลาวด์ คุณเป็นโรคมะเร็งกระเพาะอาหารครับ คุณต้องได้รับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นคุณอาจเสียชีวิตภายในเวลาไม่ถึงสามเดือน”
ที่ด้านนอกของประตู เสียงฝีเท้าของอดัมค่อยๆ เดินหายไป มันชัดเจนเลยล่ะ เขาไม่ได้คิดจะเข้ามาดูเธอแต่อย่างใด เขาไม่ได้สนใจเลยว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงได้รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
ทาเลียทรุดตัวลงข้างห้องน้ำและยิ้มอย่างอ่อนแรง
ใช่ เธอมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสามเดือนจริงๆ และสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดคือการได้ชุดแต่งงาน เพราะเมื่อนานมาแล้ว อดัมเคยสัญญากับเธอไว้ว่าเธอจะได้สวมชุดแต่งงานที่เขาเป็นคนออกแบบในงานแต่งงานของพวกเขา...
“อืด—”
ทันใดนั้น ทาเลียก็ได้ยินเสียงบางอย่างสั่น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นชื่อผู้โทรบนหน้าจอ เป็นสายเรียกเข้าจากแม่ของเธอ
นับตั้งแต่แอกเนสเกิดอุบัติเหตุ นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ของเธอโทรมาหา
เธอเม้มริมฝีปากก่อนจะกดปุ่มรับสาย
เสียงของคุณนายคลาวด์ดังมาจากปลายสายอีกด้าน “ทาเลีย พรุ่งนี้น้องสาวของแกบำบัดเสร็จแล้ว เราไม่ได้อยู่กันเป็นครอบครัวนานแล้ว แกต้องกลับบ้านมาเพื่อกินข้าวเย็นให้พร้อมหน้าพร้อมตา”
แอกเนสกลับมาแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่แม่ของเธอติดต่อมาหา!
ทาเลียกำหมัดแน่น ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอก็ตอบกลับไปด้วยเสียงเอื่อยๆว่า “โอเคค่ะ”
ถึงเวลาแล้วที่เธอและแอกเนสจะยุติความบาดหมางกันสักที
วันรุ่งขึ้น เธอแต่งหน้าหนาเตอะเพื่อปกปิดความป่วยและความอ่อนแอ จากนั้นเธอก็รีบไปที่คฤหาสน์ของตระกูลคลาวด์
ทันทีที่เธอผลักประตูออก เธอเห็นแอกเนสนั่งอยู่บนรถเข็นและจ้องมาที่เธอ สายตาของนางเต็มไปด้วยความประสงค์ร้าย
“ทาเลีย ไม่ได้เจอกันตั้งสามปี แต่เธอยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะ ชีวิตของภรรยาเศรษฐีคงจะสบายมากเลยสินะจ๊ะ!”
การเยาะเย้ยของแอกเนสทำให้ใบหน้าของธาเลียเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในทันที
เธอจ้องไปที่รถเข็นของแอกเนสและพูดขึ้นเรียบๆ “แอกเนส ในเมื่อเธอกลับมาแล้ว เธอก็ควรไปอธิบายนะ”
“อธิบายเหรอ?”
แอกเนสที่ได้ยินแบบนั้นกัดฟันของเธอทันทีและพูดขึ้นมาด้วยความฉุนเฉียวว่า “เมื่อหลายปีก่อน แกผลักฉันตกบันได ขาของฉันหักก็เพราะแก ตอนนี้ฉันยืนด้วยสองเท้าของตัวเองไม่ได้อีกแล้ว! ทาเลีย คลาวด์ แกคือต้นเหตุที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ แกอยากให้ฉันอธิบายอะไรอีกเหรอ?”
ทาเลียจ้องมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา
มันเป็นเวลาสามปี แอกเนสหลอกพ่อแม่ของพวกเขาว่าทาเลียเป็นต้นเหตุของอุบัติเหตุของเธอมาเป็นเวลาสามปี เธอไม่เพียงแค่ไม่รู้สึกผิดเท่านั้น แต่เธอยังต้องการใส่ร้ายพี่สาวของเธอต่อไปอีกด้วย
ทาเลียไม่คิดเลยจริงๆ ว่าน้องสาวของเธอจะเลวทรามและไร้ยางอายได้ถึงเพียงนี้!
“แอกเนส คลาวด์ ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธอหรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสามปีที่แล้ว เธอคิดว่าคำโกหกของเธอจะอยู่ใด้ตลอดไปเหรอ?”
“พี่สาวที่รัก พี่ก็เห็นพฤติกรรมที่อดัมและพ่อแม่ทำกับพี่มาตลอดหลายปีนี้แล้วนี่ มันก็ชัดเจนว่าพวกเขาเชื่อใครและอยู่ข้างใคร ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
แอกเนสเยาะเย้ยเธอด้วยท่าทางอวดดีราวกับเธอ มั่นใจว่ายังไงเรื่องโกหกของเธอก็ไม่มีทางถูกเปิดเผย
ระหว่างที่เผชิญหน้ากันอยู่นั้น แอกเนสก็เห็นร่างหนึ่งจากหางตาของเธอ
สีหน้าของแอกเนสเปลี่ยนไป แอกเนสจับที่วางแขนรถเข็นในทันใด พยายามลุกขึ้นยืน แล้วก็ล้มลงกับพื้นไปซะอย่างนั้น เธอคว้ากระโปรงของทาเลียและอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร “ทาเลีย ได้โปรดอย่าโกรธฉันเลย ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรกลับมา...”
ทาเลียขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจว่าแอกเนสกำลังทำอะไรอยู่
แต่แล้วในวินาทีถัดมา ก็มีเงาปรากฏขึ้นเหนือตัวเธอ เธอสัมผัสได้ถึงความกดดันจากด้านหลัง
“ทาเลีย คลาวด์ คราวนี้เธอจะทำอะไรอีก!”
อดัมคว้าข้อมือของทาเลียและบีบไว้แน่น
“กว่าแอกเนสจะดีขึ้นได้ ถ้าเธอกล้าทำร้ายแอกเนสอีก ฉันฆ่าเธอแน่!”
แอกเนสส่ายหัวในขณะที่ร้องไห้อยู่ “พี่อดัม อย่าโกรธพี่ทาเลียเลยนะคะ น้องล้มลงไปเพราะไม่ระวังเองค่ะ น้องไม่ได้เจอพี่ทาเลียนานและคิดถึงเธอมาก… พี่อดัมคะ ในที่สุดเราก็ได้มารวมตัวกันพร้อมหน้าพร้อมตา อย่าโกรธเธอเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เลยนะคะ?”
อดัมเหลือบมองทาเลียอย่างเย็นชาแล้วเหวี่ยงมือเธอออกไป จากนั้นเขาก็ก้มลงช่วยแอกเนสให้ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง
หน้าของทาเลียซีดเผือดและตัวเริ่มสั่นเทา...
