บทที่ 23 บทที่ 22 ไม่รู้ตัว

บทที่ 22 ไม่รู้ตัว

ธันวานั่งจิบชาร้อนอย่างสบายใจโดยไม่สนใจคนข้างกายที่นั่งทำแก้มป่องอยู่ นับดาวเขี่ยข้าวเล่นเพราะมันขมปากเธอจึงกินไม่อร่อย รสชาติมันจืดชืดไปหมด

"อิ่มแล้วค่ะ" เด็กสาวเอ่ยบอกคนตัวโตแต่แทนที่เขาจะละสายตามามองเธอสักนิดกลับเมินเฉยและเงียบไปราวกับคำพูดของเธอเป็นเพียงอากาศพัดผ่านหูเท่านั้น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ