บทที่ 4 บทที่ 3 ทำสัญญา
บทที่ 3 ทำสัญญา
10:10AM ของอีกวัน
บรึ๊น~
เสียงท่อบึ้มรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ดังกระหึ่มจนกระจกร้านกาแฟจุดนัดหมายคุยงานสั่นสะเทือนอย่างหนัก เบฬินปิดกุญแจดับเครื่องรถแล้วถอดหมวกกันน็อกออก เสยผมดกดำที่ไม่ได้เซ็ตลวกๆ แล้วก้าวลงจากรถ แว่นกันแดดสีดำสนิทถูกหยิบขึ้นมาสวมใส่
เสียงรองเท้าบูทหนังสีน้ำตาลเข้มหุ้มข้อกระทบกับพื้นกระเบื้องร้านกาแฟดังขึ้นจนลูกค้าที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ต่างหันมามอง
'ว้าว....แกเทพบุตรมาโปรดแน่ๆเลย ผู้ชายอะไรดูแบดมากอ่ะแก~'
'หุ่นชั่งน่ากิน ไหนจะใส่แว่นตาดำไหนจะแจ็คเก็ตหนังรองเท้าหนังอีกโอ๊ย...เห็นแล้วอยากกิน~'
เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นในระหว่างที่เบฬินเดินผ่านโต๊ะกาแฟที่มีลูกค้าสาวๆนั่งไปยังเคาน์เตอร์ ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเสียงซุบซิบนั่น สีหน้าและท่าทางยังเรียบเฉย
เขาใช้แขนค้ำเคาน์เตอร์ไว้แล้วถอดแว่นตากันแดดราคาแพงออกแล้วเหน็บไว้ที่คอเสื้อ ขยับแจ็คเก็ตหนังราคาแพงเล็กน้อย แล้วหันมามองหน้าพนักงาน
"เอสเปรสโซร้อน" สั่งเสร็จก็เดินมานั่งที่โต๊ะข้างกระจกหน้าร้าน พลางเปิดแขนเสื้อมองเวลาที่แสดงบนหน้าจอนาฬิกาข้อมือ
"ป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก" เบฬินพึมพำเสียงขุ่น คิ้วเข้มๆเริ่มขมวดเข้าหากันยุ่ง ชายหนุ่มนั่งกอดอกจ้องมองบานประตูร้านอยู่หลายสิบนาที
"เบื่อจริงๆ ทำงานกับคนแบบนี้" เริ่มบ่นกระปอดกระแปด พลางยกกาแฟร้อนขึ้นจิบเบาๆ สายตาก็ยังสอดส่องไปนอกร้าน และเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ
จากสิบนาทีกลายเป็นยี่สิบนาที จากยี่สิบนาทีเป็นชั่วโมง เบฬินเริ่มยกมือขึ้นนวดคลึงระหว่างคิ้ว ลมหายใจร้อนพ่นออกมาเพื่อระบายความหงุดหงิด
"ทำไมกูต้องมานั่งรอเสียเวลาด้วยวะแม่ง!" สบถคำอย่างหัวเสีย แต่ก็ยังจำใจนั่งรอต่อไป ด้วยเพราะเป็นคำสั่งของเจ้านาย
กริ่ง...
เสียงประตูกระจกถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับร่างบอบบางที่ก้าวเดินเข้ามาในร้าน ราวกับทุกอย่างสโลว์โมชัน ทุกอย่างเคลื่อนไหวช้าลงเมื่อเกวลินสะบัดผมยาวดกดำสยายเต็มหลัง เธออยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีสดใสผูกเชือกด้านหลัง สวมใส่รองเท้าส้นสูงสีครีมสูงกว่าห้านิ้ว
"หึ!" เจ้าของใบหน้าคมเข้มแค่นหัวเราะแข็งๆในลำคอแล้วเบือนหน้าหนี
"คุณ? คุณคือคนที่ผู้การเอกสิทธิ์นัดให้มาคุยใช่ไหมคะ?" วิลลี่ถามอย่างเกรงใจ แต่ก็ได้เพียงความเงียบกลับมา เบฬินตวัดสายตาดุดันมองหน้าวิลลี่อย่างเอาเรื่อง
"ขอโทษด้วยนะคะที่ให้รอนาน พอดี..." ไม่ทันที่วิลลี่จะได้กล่าวคำขอโทษและบอกเหตุผลกับคนที่รอนาน เสียงหวานของนางแบบสาวก็ดังขึ้น
"เราเข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ คุณต้องการค่าจ้างเท่าไหร่กับการมาทำงานเป็นการ์ดคุ้มกันฉัน" คนโดนถามมองคนที่เพิ่งพูดจบเพียงหางตา จากนั้นก็ยืดตัวขึ้นนั่งตัวตรง มือหนาผสานกันแน่นระหว่างขา แล้วเงยหน้ามองเจ้าของเสียงหวานเมื่อสักครู่
"เศษเงินของพวกคุณผมคงไม่อยากได้ เพราะบ้านไม่ได้จนขนาดนั้น" บอกเสียงขุ่นสีหน้าเรียบนิ่ง ในขณะที่เกวลินเริ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อารมณ์เริ่มตึงๆเมื่อได้ฟังชายหนุ่มพูดแบบนั้น
"นี่ฉันไม่ได้ว่างมาเสียเวลากับคุณนานขนาดนั้นหรอกนะ จะเอายังไงก็ว่ามา"
"พูดมาได้ไงวะ! เสียเวลางั้นเหรอ? หึ!" เบฬินแค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยันแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำให้เกวลินต้องเงยหน้ามองเขา เธอถอดแว่นกันแดดออก ทั้งเขาและเธอจึงได้สบสายตากัน
"ผมก็โคตรเสียเวลาเลยว่ะ มาทำห่าอะไรก็ไม่รู้เสียเวลาฉิบหายเลย แล้วยังจะมาเจอผู้หญิงแบบคุณอีก มันโคตรเสียเวลาเลย" เขาเท้าเอวมองเธอด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนจะผลุนผลันออกไป
"ไอ้บ้า! กล้าดียังไงมาว่าฉัน เวลาฉันมันมีค่ามากกว่านายอีกไอ้บ้า!!" ตะโกนด่าทอชายหนุ่มตามหลัง ทว่าเบฬินกลับหยุดเดินแล้วแค่นหัวเราะในลำคอแข็งๆ แล้วหมุนตัวกลับมามองเธอ ซึ่งเกวลินก็ลุกขึ้นกอดอกมองหน้าเขาเหมือนกัน
"เวลาคุณมันมีค่าแค่ไหนกันนะ ผมต้องเสียเวลานั่งรอคุณเป็นชั่วโมงๆ ทั้งที่งานตัวเองก็มีเหมือนกัน มาเลด! ไม่มีคำขอโทษ! ผมคงทำงานกับผู้หญิงแบบคุณไม่ได้" ว่าจบก็หันหลังเดินออกไปแบบไม่ใยดี วิลลี่ที่มองเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นก็รีบมาจับแขนเกวลินไว้แล้วรีบวิ่งมาดักทางเบฬินไว้
"คุณคะ..เอ่อพี่ขอโทษแทนน้องเกลด้วยนะคะ น้องอาจจะเครียดกับงาน และวันนี้พี่ก็พยายามมาให้ทันแล้วนะคะ แต่มันก็สาย...ขอโทษด้วยนะคะ ช่วยเข้าไปคุยกันก่อนนะ" วิลลี่เว้าวอนอย่างหนักเพื่อให้ชายหนุ่มเข้าไปคุยเพื่อตกลงกันให้แน่ชัด
"ผมเห็นใจคุณนะ แต่ผมให้โอกาสแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ถ้ายัยนั่นมาพูดจากับผมแบบนั้นอีกผมก็ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน ไม่ว่าใครหน้าไหน!" ขบกรามบอกเสียงลอดไรฟัน ดวงตาคมกริบจ้องมองหน้าผู้จัดการสาวสองอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่เกวลินทำลอยหน้าลอยตามองเขาอยู่ข้างในร้านกาแฟ
"เอ่อ..นี่ค่ะเอกสารทุกอย่างที่เตรียมมา ช่วยอ่านสักนิดด้วยนะคะ" วิลลี่ยื่นเอกสารสัญญาที่เตรียมมาให้ชายหนุ่มเมื่อเขายอมกลับมา เบฬินหยิบกระดาษเอสี่ที่มีตัวอักษรสีดำกว่าครึ่งหน้ากระดาษขึ้นมาอ่านทุกตัวอักษรทุกบรรทัด แล้วพยักหน้าตอบเบาๆ
"ถ้าคุณโอเค ก็เซ็นชื่อตรงนี้เลยค่ะ" เขาทำหน้านิ่งมองตานิ้ววิลลี่ที่ชี้มาตรงช่องให้เซ็นชื่อ
"ผมทำงานตามคำสั่งเท่านั้น และคุณไม่ใช่คนออกคำสั่งผมจำไว้ สัญญาพวกนี้ไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องสนใจ เพราะผมรับภารกิจคุ้มกันคุณ และผมรู้จักงานผมดี" เขาบอกเสียงเข้ม พลางยื่นเอกสารทำสัญญาคืนให้ผู้จัดการสาวสอง วิลลี่มองหน้าเกวลินแล้วยิ้มแหยๆ
"งั้นก็ทำตามที่ดิฉันจะบอกด้วยนะคะ เพราะมันสำคัญมาก" เลิกคิ้วเข้มๆขึ้นเป็นเชิงรอฟัง พลางเหลือบตามองเกวลินที่นั่งไขว่ห้างกอดอกทำหน้าไม่พอใจอยู่ข้างๆวิลลี่
"คุณต้องคุ้มกันเกวลินทุกๆงานที่เธอไป และคอยขับรถให้เธอด้วย อย่าให้เธอขับรถเองเป็นอันขาด และห้ามพูดคุยกับเธอในเชิงชู้สาว ห้ามอยู่กับเกลสองต่อสอง ห้ามถ่ายรูปหรือวิดีโอ และข้อสุดท้าย.."
"..." เชิดหน้าขึ้นน้อยๆรอฟัง
"ห้ามคุณมีความรู้สึกรักน้องเกล"
