บทที่ 4 ข่าวร้าย
ถ้าการมีบุตรมิได้เกิดจากความรักของบิดาที่มีต่อมารดา
เมื่อคิดได้ดังนั้นหลิวหลีจึงไม่รอช้า นางรีบจ่ายเงินเพื่อซื้อหนังสือเล่มนั้นในทันที ก่อนจะรีบเดินตรงไปเพื่อเข้าร้านขายโอสถตามคำแนะนำในหนังสือเกี่ยวกับตัวยาที่ทำให้นางระงับการตั้งครรภ์เอาไว้ได้
เมื่อกลับมาถึงเรือนในจวนแล้วนั้นหลิวหลีจึงไม่รอช้า นางรีบกระวีกระวาดเข้าไปยังห้องครัวพร้อมทั้งสั่งกำชับไม่ให้บ่าวไพร่คนใดได้เข้ามา
และเพียงไม่นานยาสมุนไพรทั้งหลายก็ถูกบรรจุอยู่ในหม้อและถูกต้มเสร็จสรรพ หญิงสาวไม่รอช้ารีบนำยาหม้อนี้ใส่ถ้วยแล้วยกขึ้นดื่มกินในทันที
"นั่นเจ้า กำลังทำอะไร!" เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นทำหลิวหลีถึงกับสำลัก แค่ก แค่ก
"อะไรกัน โอสถพวกนี้" จูหยวนจางเอ่ยถามขึ้นเมื่อมองเห็นยาสมุนไพรมากมายพร้อมด้วยหม้อต้มขนาดย่อม เขาสังเกตเห็นบ่าวไพร่ถูกสตรีนางนี้ไล่ให้ออกไปจากโรงครัวจึงเกิดสงสัยและเดินเข้ามาดู มิคาดว่านางจะแอบต้มโอสถกินแบบลับๆล่อๆ
ฮึ! นางคงกำลังบำรุงร่างกาย เพื่อจะได้มีทายาทกับเขาสินะ!
ช่างเป็นมารยาที่ตื้นเขินสิ้นดี!
คิดจะใช้แผนตื้นๆจับเขาเอาไว้
โง่งม!
"ตามข้ามา" จูหยวนจางสั่งเสียงเข้มก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องครัวไป หลิวหลีจึงไม่รอช้ารีบเดินตามไปติดๆ
นี่เขาเคืองนางเรื่องใดกัน
หรือว่าเขาจะรู้ว่า นางยังไม่พร้อมจะมีบุตรกับเขา
หึ!
ช่วยไม่ได้
นางเป็นคนตั้งครรภ์ ฉะนั้นแล้ว มันเป็นสิทธิ์ของนาง
ว่านางจะยินยอมตั้งครรภ์หรือไม่!
เวลาเพียงไม่นานจูหยวนจางและหลิวหลีก็เดินเข้ามายังห้องส่วนตัวของพวกเขา
เมื่อหลิวหลีเดินตามจูหยวนจางเข้ามาในห้องส่วนตัวแล้วจูหยวนจางจึงเดินเข้าไปที่โต๊ะหนังสือเพื่อหยิบจดหมายราชการฉบับหนึ่งส่งให้หลิวหลี
หญิงสาวเพียงก้มมองอย่างฉงนก่อนรับจดหมายนั่นมาเปิดอ่าน
"จดหมายสั่งการให้ไปประจำการค่ายทหารหน้าด่าน" หลิวหลีอ่านออกมาโดยไม่รู้ตัวอย่างตกตะลึง
"ใช่" จูหยวนจางรับคำนิ่งๆ พลางปรายสายตาคมเข้มจ้องมองนาง
เขากับนางต้องแยกกันอยู่โดยคำสั่งที่มิอาจปฏิเสธได้ แผนการต่างๆของนางที่คิดจะยึดเหนี่ยวเขาเอาไว้คงยากเสียหน่อย ชายหนุ่มคิดในใจอย่างเย้ยหยันจ้องมองใบหน้านวลเนียนของนางผู้เป็นภรรยาอย่างท้าทาย
หลิวหลีเงยหน้าขึ้นสบสายตาคมของผู้เป็นสามี หญิงสาวเพียงเม้มริมฝีปากของตนอย่างเก็บข่มอารมณ์มากมาย
นี่นางต้องแยกกันอยู่กับเขาเช่นนั้นหรือ แล้วจะแต่งงานเพื่ออะไร
ไม่!
นางไม่ยอม!
หลิวหลีคิดในใจอย่างดื้อดึง ไร้ความจำนนยินยอมใดๆ
ชายหนุ่มหญิงสาวจ้องหน้ากันและกันนิ่งงันไร้วาจาใดๆ
ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้าจะทำอย่างไร ชายหนุ่มคิดพลางยกมุมปากมอบรอยยิ้มเย้ยหยันส่งไป
คิดจะหนีห่างจากข้าเช่นนั้นหรือ ไม่มีทาง หญิงสาวคิดพลางหรี่ตามองอย่างไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อสิ่งใด
นิสัยของนางมักเป็นเช่นนี้ ใครจะว่าโง่งมก็ช่าง
นางไม่สน!
และแล้วกำหนดการเดินทางไปประจำการที่ค่ายทหารของจูหยวนจางก็มาถึง
พรุ่งนี้แล้วสินะ... หลิวหลีคิดในใจขณะนั่งมองจูหยวนจางเก็บข้าวของเตรียมตัวเดินทางอยู่ที่ตั่งตรงโต๊ะไม่ห่างจากชายหนุ่มมากนัก
"ท่านพี่" หลิวหลีอดใจเอาไว้ไม่ได้จึงเอ่ย "ให้ข้าช่วยเตรียมของนะเจ้าคะ"
จูหยวนจางเพียงปรายตามองหลิวหลีเพียงอึดใจก่อนเบี่ยงตัวหลบออกไปให้หญิงสาวได้เข้าไปจัดการกับข้าวของเครื่องใช้ของตน โดยที่เขายืนมองและคอยบอกกล่าวว่าต้องเตรียมอะไรอย่างไร
หลิวหลีทำตามคำของจูหยวนจางทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่วว่องไวพลางจดจำทุกรายละเอียดเอาไว้ว่าสิ่งใดบ้างที่ต้องเตรียมไปสำหรับอาศัยอยู่ในค่ายทหาร
ทุกอย่าง
นางจำได้
ทั้งหมด…
จูหยวนจางยังคงยืนจับจ้องมองไปที่ร่างระหงของผู้เป็นภรรยาที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับการจัดเตรียมข้าวของ พลางคิดในใจ
พรุ่งนี้แล้วสินะที่เขาจะต้องเดินทาง
อา...
เขาต้องทำอะไรสักอย่างกับภรรยาของเขา
เพื่อที่นางจะได้เฝ้ารอเขาอย่างทรมาน
ให้สมกับที่นางบังอาจมาผูกมัดเขา
นางบังอาจผูกมัดเขาด้วยสมรสพระราชทานบ้าๆนี่…
เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม
"เอาล่ะ!เสร็จแล้ว" หลิวหลีกล่าวออกมาเบาๆขณะจ้องมองไปที่สัมภาระของสามี นางกำลังประมวลผลทุกสิ่งอย่างเอาไว้ในหน่วยความจำพร้อมทำไม้ทำมือนับแต่ละสิ่งอย่างถ้วนถี่โดยมิได้สนใจใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง
"คืนนี้..." จูหยวนจางเอ่ยขึ้นเบาๆด้วยประโยคที่คนฟังถึงกับขนลุก "เราควรนอนแต่หัวค่ำนะ เมียรัก"
“หือ...”
ประโยคนั้นทำหลิวหลีถึงกับชะงักงันตัวเกร็งแข็งทื่อเป็นท่อนไม้อยู่เบื้องหน้าของจูหยวนจาง
เขา...
เขาว่าอะไรนะ?
หลิวหลีถึงกับตาโต
กิริยาของหลิวหลีทำจูหยวนจางนึกขันอย่างสาแก่ใจ
ยัง
ยังไม่หมด
ยังมีอีก
เขาจะทำให้นางลืมเขาไม่ลงตลอดระยะเวลาที่เขาต้องไปประจำการที่ค่ายทหารหน้าด่านเลย
คอยดู...
คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่รอช้า เขารีบช้อนตัวของหญิงสาวขึ้นไว้แนบอกก่อนหมุนตัวพาร่างบางมาวางเอาไว้ที่บนเตียงนอนอย่างแผ่วเบา
หลิวหลียังคงตัวเกร็งแข็งทื่อตาโตเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขาก้มหน้าลงมาแล้วจูบนางอย่างนุ่มนวล เขาจูบนางอย่างใจเย็นไล้เลียไปมาก่อนจะใช้ปลายลิ้นค่อยหยอกเย้าจนนางเผลอไผลเผยอริมฝีปากแยกออกจากัน
