บทที่ 6 อาหลิ่ว
พรุ่งนี้...
นางพร้อมแล้ว
นางจะเดินทางเข้าไปประจำการเป็นทหารใหม่อยู่ในค่ายทหารเดียวกันกับจูหยวนจาง
ก่อนหน้านี้นางก็ยังไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างนี้หรือไม่
แต่...
จูหยวนจาง...
ยิ้มของเขา
ทำนาง
ลืมไม่ลง
นางทนไม่ได้
ถ้าจะต้องห่างกัน
นางทนไม่ได้
ถ้าจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั่น
นางทรมาน...
ไม่ว่ายิ้มนั้นเขาจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
ไม่ว่าเขาจะมีวัตถุประสงค์ใดในรอยยิ้มนั้น
แต่
เขาก็ได้ทำสำเร็จแล้ว
เขาทำนางลืมไม่ลง...
บรรยากาศภายในค่ายทหารหน้าด่านแห่งนี้คลาคล่ำไปด้วยเหล่าทหารทั้งคนใหม่และคนเก่าปะปนกันไป
หลิวหลีอยู่ในชุดที่แต่งกายได้แนบเนียนมีหนวดเคราติดอยู่บนใบหน้าได้อย่างเป็นธรรมชาติ
หญิงสาวลงแป้งให้ตนเองมีสีผิวที่คล้ำลงกว่าสีผิวจริงถึงสามส่วน ภายใต้เสื้อผ้าที่ได้รับการแจกจ่ายจากค่ายทหารแห่งนี้ที่กลมกลืนกับเหล่าทหารคนอื่นๆ หญิงสาวได้รัดผ้าเอาไว้ตรงหน้าอกอย่างแน่นหนา มีเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเสริมช่วงไหล่ใส่ไว้ด้านในอีกชั้นหนึ่ง พร้อมด้วยสนับศอกและสนับเข่าใส่เอาไว้กันกระแทกยามที่ต้องฝึกฝน สวมทับด้วยชุดประจำการของทหารประจำค่ายหน้าด่านแห่งนี้ได้อย่างแนบเนียน
หลิวหลีเตรียมการมาอย่างดีเยี่ยม
นางใช้อำนาจและเงินที่มีปลอมแปลงเอกสารได้ไม่ยาก ยามนี้หญิงสาวเปลี่ยนชื่อของตนเป็น อาหลิ่ว และจะพูดให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เนื่องจากมีสิ่งเดียวที่ไม่สามารถปลอมแปลงได้ นั่นก็คือ เสียงอ่อนหวานของสตรีเพศ โดยเฉพาะเสียงของนางมักจะหวานใสกว่าสตรีอื่นอยู่ไม่น้อย
นางหวังอยู่ในใจว่าจูหยวนจางจะไม่สามารถจำนางและไม่สามารถจับนางได้
เพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้น นางย่อมถูกเขาลากออกไปจากค่ายทหารอย่างแน่นอน
นางอยากเห็นเขาในทุกอิริยาบถ ในทุกกิจกรรมที่เขากระทำ แม้จะมิได้ใกล้ชิดก็ไม่เป็นไร นางต้องการเพียงเท่านั้น
เท่านั้นจริงๆ
เฮ้อ!
หญิงสาวถอนหายใจให้กับความโง่งมของตนเองอีกครั้ง
ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่มิทราบได้
แต่! ช่างเถอะ
ขอทำตามใจหน่อยแล้วกัน
หลิวหลีเสียอย่าง
"ทหารพร้อม!" เสียงทรงพลังของทหารนายหนึ่งพลันเอ่ยขึ้นดึงหลิวหลีให้หลุดจากภวังค์ความคิดของตน
เขาน่าจะเป็นหัวหน้าหน่วยกระมัง หลิวหลีคิดในใจขณะเคลื่อนกายทำตามบรรดาทหารคนอื่นๆ
เสียงหัวหน้าหน่วยคนเดิมยังคงตะแบง "ประจำตำแหน่ง!"
พรึ่บ!
ทุกคนยืนตัวตรงเรียงเป็นแถว หลิวหลีก็เช่นเดียวกัน นางทำตามคนด้านข้างได้อย่างดีเยี่ยม
หญิงสาวสามารถทำได้อย่างแนบเนียนเพราะลองฝึกมาบ้างแล้วก่อนหน้าที่จะเข้ามายังค่ายทหารแห่งนี้ ทั้งยังเคยฝึกการต่อสู้ การยิงธนู การขี่ม้า มาบ้างแล้วเมื่อครั้งที่อยู่ตระกูลของนาง
มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คุณหนูตระกูลใหญ่อย่างนางจะทำการว่าจ้างครูอาจารย์แต่ละแขนงมาประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้ตั้งแต่ยังเยาว์วัย
"นั่ง!" หัวหน้าคนเดิมสั่ง หลิวหลีจึงนั่งลงอย่างพร้อมเพรียงกับคนด้านข้างเช่นเดิม
"ยืน!" หัวหน้าคนนั้นสั่งอีก หญิงสาวก็ยังคงทำตามได้เป็นอย่างดี
"หันซ้าย!"
"หันขวา!"
หัวหน้าคนเดิมยังคงสั่งการอย่างต่อเนื่อง เพื่อเป็นการอบอุ่นร่างกายสร้างความคุ้นชินสำหรับการฝึกฝนในลำดับต่อไป หลิวหลียังคงทำตามอย่างนึกสนุก
"ทุกคน...หยุด!" สิ้นเสียงหัวหน้าหน่วย ทุกคนในที่นี้จึงหยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างพร้อมเพรียงเงียบงัน
"ทำความเคารพ!" หัวหน้าหน่วยนายนั้นกล่าวขึ้นหลังจากตนเองได้ทำความเคารพบุรุษผู้มาใหม่ไปก่อนหน้าแล้ว บรรดาทหารชั้นผู้น้อยทุกคนจึงทำตามอย่างพร้อมเพรียงเช่นเดิม หลิวหลีก็เช่นเดียวกัน นางทำตามอย่างไม่มีการขาดตกบกพร่อง
"ยินดีต้อนรับเหล่าทหารกล้าทุกคน" เสียงทรงอำนาจมากกว่าหัวหน้าหน่วยดังขึ้น
เสียงนั้น เสียงนั้น...
หลิวหลีที่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่ไกลออกไปจากหัวแถวถึงกับตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงนั่น
เสียงของจูหยวนจาง!
"ข้าจะให้พวกเจ้าได้พักเพียงครู่ก่อนจะขอชมฝีมือที่ติดตัวมาของแต่ละคน ได้หรือไม่!" จูหยวนจางจบประโยคด้วยคำถามที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ
เสียงเหล่าทหารตอบรับกันอย่างพร้อมเพรียงก่อนแยกย้ายกันออกไปเพื่อพักตามจุดต่างๆของลานกว้างแห่งนี้
เหลือเพียงหลิวหลีที่ยังคงยืนทำตาปริบๆ
วันนี้จูหยวนจางแต่งกายด้วยชุดทหารประจำตำแหน่งรองแม่ทัพ แม้จะมิได้สวมชุดเกราะเต็มยศแต่อย่างใด
แต่เขา...
เขาช่างดูองอาจสมชายชาตรีเป็นอย่างมาก มากจริงๆ
มาดเคร่งขรึมนั่นอีก
แล้วก็กิริยาของเขาขณะก้าวเดิน
อืม...
แล้วก็
เขาทำหน้าเข้มได้ตลอดเวลาจริงๆ
มีมาดทรงพลังอย่างยิ่ง
หลิวหลีคิดในใจขณะเหม่อมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไกลออกไปตรงตำแหน่งประจำที่ของรองแม่ทัพ
"อาหลิ่ว ทางนี้" เสียงของนายทหารคนหนึ่งตะโกนเรียกหลิวหลีอย่างดังจนทหารคนอื่นๆต่างหันมามองตามเสียง
เขาชื่ออาต้วน
อาต้วนเป็นคนที่ยืนอยู่ด้านข้างของหลิวหลีตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มต้นจนได้รับคำสั่งให้พัก เขาและนางได้แนะนำตัวเองคร่าวๆแล้วก่อนหน้านี้
อาต้วนนับได้ว่าเป็นสหายคนแรกของหลิวหลี เพราะเขามิได้ถือสากับอาการทำตัวคล้ายกับเป็นใบ้ของหลิวหลีมากนัก ทั้งยังเป็นฝ่ายชวนคุยโดยไม่รู้เหน็ดเหนื่อยแนะนำนู่นนี่จนหลิวหลีไม่ต้องเสียเวลาสอบถามแต่อย่างใด
"ยัง ยังจะเหม่อมองท่านรองแม่ทัพอยู่ มานี่" ประโยคส่งท้ายของอาต้วนทำหลิวหลีถึงกับชะงักกึกก่อนจะรีบม้วนตัวกระโจนไปหมายจะปิดปากนั่น
ฮึ่ม!
อาต้วนนะ อาต้วน!
