บทที่ 1

อาร์เธอร์ วิลเลียมส์ เสร็จสิ้นการประชุมนานาชาติที่ยาวนานถึงสี่ชั่วโมงและกลับมายังห้องรับรอง

เขาถอดเสื้อสูทออกอย่างสบายๆ และเสื้อเชิ้ตก็เผยให้เห็นเรือนร่างสมส่วนแข็งแกร่งของเขาได้อย่างเต็มที่ ใต้เข็มขัดคือเรียวขาที่ยาวตรง

ขณะที่เขากำลังปลดกระดุมเม็ดแรกที่คอเสื้อ เขาก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านหลัง

ดวงตาของเขาเย็นเยียบลงทันทีด้วยความระแวดระวัง “ใคร?”

โคลอี้ บราวน์ ออกมาจากที่ซ่อนพร้อมรอยยิ้ม โผเข้าสู่อ้อมแขนของเขาและซุกไซ้หน้าอกของเขาราวกับลูกแมว

“เซอร์ไพรส์ไหมคะ?”

'น้ำแข็ง' บนใบหน้าของอาร์เธอร์ละลายลงในทันที เขาโอบกอดเธอและประทับจูบเบาๆ ลงบนหน้าผากของเธอ

“คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ?”

โคลอี้เงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาที่สวยงามราวกับแก้วเจียระไนของเธอเต็มไปด้วยดวงดาวนับไม่ถ้วน

เธอเริ่มพูดอย่างเขินอาย “คุณหมอบอกว่าร่างกายของฉันใกล้จะกลับมาเป็นปกติแล้ว และช่วงนี้เป็นช่วงไข่ตกของฉันพอดีค่ะ ถ้าเราพยายามกันให้เต็มที่ เราอาจจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้ก็ได้”

เมื่อเธอพูดจบ ปลายหูที่บอบบางของเธอก็แดงก่ำ

เธอมีภาวะมีบุตรยากมาแต่กำเนิด และต้องบำรุงร่างกายมาหลายปีนับตั้งแต่เธอออกจากวงการบันเทิง

โดยเฉพาะช่วงหลังๆ นี้ ที่เธอต้องดื่มยาขมๆ ทุกวัน

เธอรู้ดีว่าอาร์เธอร์ปรารถนาที่จะมีลูกมากแค่ไหน

แต่เมื่อเร็วๆ นี้ เกิดปัญหากับสำนักงานสาขาขึ้น

เขาต้องเดินทางมาจัดการด้วยตัวเอง เธอจึงแอบตามเขามาโดยหวังว่าพวกเขาอาจจะมีข่าวดี

นิ้วของโคลอี้ลากไล้เป็นวงกลมอย่างหยอกล้อบนหน้าท้องที่แน่นของอาร์เธอร์ จากนั้นค่อยๆ เลื่อนลงไปเกี่ยวเข็มขัดของเขา ลมหายใจของเธอรินรดข้างหูของเขาอย่างนุ่มนวลและเชื้อเชิญ

“ประชุมเสร็จแล้วใช่ไหมคะ? จะไม่มีใครมารบกวนเราใช่ไหม?”

ลูกกระเดือกของอาร์เธอร์ขยับขึ้นลง ดวงตาของเขาเข้มขึ้นด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจปิดบัง

“ไม่มีใครหรอกครับ แต่บางคนคงต้องเตรียมตัวร้องขอความเมตตาแล้วล่ะ จุดไฟแล้วก็ต้องรับผิดชอบดับไฟด้วยนะ”

พูดจบ เขาก็อุ้มโคลอี้ที่เอวบางขึ้นอย่างกะทันหันและก้าวฉับๆ ไปยังห้องนอน

โคลอี้ร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ แขนขาวนวลของเธอโอบรอบคอของอาร์เธอร์แน่น ขณะที่รอยยิ้มยั่วยวนปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ

ด้านนอก ฝนเริ่มโปรยปรายลงมา หน้าต่างถูกเปิดทิ้งไว้ ปล่อยให้สายลมพัดเข้ามาจนต้นไม้บนโต๊ะทำงานสั่นไหว

เสียงหอบหายใจที่ถูกกดกลั้นของชายหนุ่มและเสียงครางแผ่วเบาขาดห้วงของหญิงสาวประกอบกันเป็นท่วงทำนองที่ไพเราะที่สุด

เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง อาร์เธอร์อุ้มโคลอี้ไปที่ห้องน้ำเพื่อทำความสะอาด

ภายใต้แสงไฟ ผิวที่บอบบางของโคลอี้—ขาวราวกับหยก—บัดนี้ประดับไปด้วยรอยแดงจ้ำๆ งดงามจนแทบหยุดหายใจ

เธอเป็นดั่งดอกป๊อปปี้ที่บานสะพรั่งเต็มที่ ส่งกลิ่นอายเย้ายวนรุนแรงที่สุดในอากาศ

เสพติดจนเข้ากระดูกดำ

อาร์เธอร์ทำความสะอาดให้เธออย่างพิถีพิถัน ห่อเธอด้วยผ้าห่มผืนบาง แล้ววางเธอลงบนโซฟา

“หิวไหมครับ? เดี๋ยวผมให้ผู้ช่วยเอาอาหารขึ้นมาให้ก่อน แล้วเราค่อยออกไปทานมื้อค่ำกันทีหลัง”

“ฉันไม่หิวค่ะ”

โคลอี้ส่ายหน้า แต่แล้วสายตาของเธอก็พลันไปเห็นลิปสติกแท่งหนึ่งใต้โซฟา

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่เมื่อพิจารณาถึงความรักที่พวกเขามีให้กันในฐานะเพื่อนรักวัยเด็กมานานหลายปี ประกอบกับความรักที่ลึกซึ้งและคอยเอาใจใส่ของอาร์เธอร์ที่มีต่อเธอ

พวกเขาทั้งคู่ต่างเป็นแกะดำของครอบครัว เป็นตัวตนที่ทุกคนอยากจะซ่อนไว้

พวกเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่มาจากจุดที่ถูกมองข้าม ผ่านช่วงวัยเยาว์มาเคียงข้างกันท่ามกลางความพลิกผันนับไม่ถ้วน

โคลอี้ไม่ได้เก็บเรื่องลิปสติกมาใส่ใจ—บางทีอาจเป็นของลูกค้ผู้หญิงที่เผลอทำตกไว้ระหว่างการประชุมทางธุรกิจ

แต่เธอได้มองข้ามบางสิ่งที่สำคัญไป

นี่คือห้องรับรองส่วนตัวของอาร์เธอร์ หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา แม้แต่ผู้ช่วยของเขาก็ไม่สามารถเข้ามาได้ ไม่ต้องพูดถึงลูกค้าผู้หญิงเลย

แม้กระทั่งการพูดคุยเรื่องธุรกิจ ก็จะเกิดขึ้นในสถานที่สาธารณะอื่น ๆ

เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่พวกเขาปล่อยตัวปล่อยใจให้แก่กันและกัน ลองใช้สถานที่และท่วงท่าที่แตกต่างกันออกไป

จนท้ายที่สุด เธอก็แทบไม่มีแรงจะลุกจากเตียง

เธอนอนแผ่บนผ้าปูที่นอนผ้าไหม เรือนผมสลวยของเธอแผ่สยายราวกับสาหร่ายทะเลรอบตัว

โคลอี้มองอาร์เธอร์ด้วยสายตาพร่ามัวและอ้อนวอน

“ที่รัก เราพักกันก่อนนะ ฉันเหนื่อยจะแย่แล้ว”

อาร์เธอร์ใช้มือสองข้างค้ำยันใบหน้าของเธอไว้ ดวงตาของเขาเปี่ยมล้นไปด้วยความอ่อนโยน

“โคลอี้ ผมจะรักคุณตลอดไป”

“ฉันก็เหมือนกันค่ะ”

บทรักครั้งนี้ เมื่อเทียบกับความอ่อนโยนตามปกติของพวกเขา กลับแฝงไปด้วยความต้องการเป็นเจ้าของ ราวกับว่าเขาต้องการจะรั้งโคลอี้ไว้ข้างกายตลอดไป

โคลอี้อ่อนเพลียอย่างที่สุด เธอกำลังจะเคลิ้มหลับไปเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่เย็นเยียบสัมผัสข้อเท้า

เธอเปิดตาขึ้นโดยสัญชาตญาณและเห็นกำไลข้อเท้าหยาดน้ำตาแห่งวาฬประดับอยู่บนข้อเท้าของเธอแล้ว

ไพลินสีน้ำเงินเม็ดงามซึ่งใหญ่กว่าไข่นกพิราบ ถูกล้อมรอบด้วยเพชรบนตัวเรือนที่ถักทออย่างประณีตพันรอบข้อเท้าของเธอเป็นชั้น ๆ อย่างบอบบาง

ภายใต้แสงไฟ ไพลินส่องประกายเจิดจรัสอย่างน่าทึ่ง

นี่คืออัญมณีเกรดสูงสุดที่ติดเทรนด์ยอดนิยมอยู่บ่อยครั้งเมื่อไม่นานมานี้ มันถูกประมูลไปในราคาหลายสิบล้านและเป็น "หยาดน้ำตาแห่งวาฬ" หนึ่งเดียวในโลก

อาร์เธอร์ติดตะขออย่างระมัดระวังแต่ไม่ได้ละมือออกไป เขากลับกุมเท้าเล็ก ๆ กลมมนของเธอไว้

“ชอบไหม”

โคลอี้ขยับข้อเท้า ทำให้หยาดน้ำตาแห่งวาฬแกว่งไกวเบา ๆ “ฉันชอบมากค่ะ”

เธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องเครื่องประดับหรือราคาของมันเป็นพิเศษ

อาร์เธอร์มอบแต่สิ่งที่ดีที่สุดและล้ำค่าที่สุดให้เธอเสมอ

เขานอนลงข้างหลังเธอ โอบแขนรอบร่างกายของเธอ

“ผมดีใจที่คุณชอบ ตอนที่ผมเห็นประกาศประมูล ผมตั้งใจลางานครึ่งวันเพื่อไปประมูลสร้อยเส้นนี้มาให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ”

“คุณดีกับฉันจังเลย ที่รัก”

โคลอี้ง่วงงุนอย่างหนักแล้วและผล็อยหลับไปทันทีที่พูดจบ

เธอไม่ทันสังเกตเห็นแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวงแหนอย่างรุนแรงของอาร์เธอร์ และไม่ได้ยินคำกระซิบของเขา

“ถึงแม้จะไม่มีลูก ผมก็จะรักคุณตลอดไป อย่าทิ้งผมไปนะ โคลอี้...”

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อโคลอี้ตื่นขึ้น อาร์เธอร์ก็ไม่อยู่แล้ว แต่มีแก้วน้ำอุ่นวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

นิสัยที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงของเขา

โคลอี้สวมชุดคลุมผ้าไหม ดื่มน้ำจนหมด และเดินเท้าเปล่าลงไปชั้นล่างในรองเท้าแตะ

ขณะเดินบนพรมแคชเมียร์ผสมไหม เธอสังเกตเห็นกล่องของขวัญหลายกล่องจัดวางอยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว

แม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดอยู่เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นโคลอี้ตื่น

“คุณผู้หญิงตื่นแล้วหรือคะ นี่คือสินค้าคอลเลกชันล่าสุดที่คุณอาร์เธอร์ให้คนนำมาส่งให้จากในวงการค่ะ”

โคลอี้พยักหน้า “ฉันเห็นแล้ว”

เธอเดินลงบันไดและเปิดกล่องหนึ่งออกดูอย่างไม่ใส่ใจ มองดูกเครื่องประดับที่ออกแบบอย่างวิจิตรบรรจงข้างในด้วยความรู้สึกหวนหาอดีตเล็กน้อย

แม้ว่าเธอจะทิ้งโลกแห่งการออกแบบไปหลายปีแล้ว แต่อาร์เธอร์ก็มักจะให้คนส่งผลงานใหม่ ๆ จากดีไซเนอร์คนอื่นมาให้เธอเสมอ

เธอวางมือบนหน้าท้องของตัวเองโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังและความคาดหวัง

ครั้งนี้ เธอจะต้องท้องให้ได้

อาร์เธอร์รอมานานเหลือเกินแล้ว

ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาควรจะมีลูกเป็นของตัวเองสักที

“ช่วยย้ายทั้งหมดนี่ไปไว้ที่ห้องของฉันด้วย”

โคลอี้ปัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป แต่ทันทีที่เธอพูดจบ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นพร้อมกับข้อความใหม่จากน้องสาวต่างมารดาของเธอ เอเวอรี่ สก็อตต์

มันคือรายงานผลการตรวจครรภ์

ตามมาด้วยถ้อยคำเยาะเย้ย: [โคลอี้ ฉันท้องแล้ว อยากจะลองเดาไหมล่ะว่าใครเป็นพ่อของเด็ก?]