บทที่ 1
โนอาห์
นี่คือทุกสิ่งที่ผมทุ่มเทมาทั้งชีวิต
แล้วทำไมกันวะผมถึงรู้สึกอยากวิ่งหนีไปให้พ้น
อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของเงินใหม่และพื้นหญ้าเขียวขจีที่ได้รับการดูแลอย่างดี วิทยาเขตแห่งนี้สวยหยาดเยิ้มราวกับหลุดออกมาจากหน้าปกนิตยสาร เป็นสถานที่ประเภทที่ไม่มีวันเว้นที่ว่างไว้ให้คนอย่างผม เว้นแต่จะมีใครตายหรือถูกตัดสิทธิ์ออกไป
แต่ผมก็มาอยู่ที่นี่จนได้ ในฐานะควอเตอร์แบ็กมือใหม่ของทีมเท็กซัสวูล์ฟส์ ตัวเลือกอันดับแรกจากการคัดตัวช่วงฤดูร้อน โอกาสหนึ่งในล้าน
ผมบินมาถึงที่นี่เมื่อเช้า ได้รับกระเป๋าดัฟเฟิลติดตราสโมสร กุญแจห้องพัก ตารางเวลาที่พิมพ์มาให้เรียบร้อย และคำแสดงความยินดีที่ผมไม่ได้ยินมันเลยเพราะเสียงหัวใจที่เต้นรัวอยู่ในอก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วเกินไป
พวกเขาบอกว่าผมคู่ควรกับมัน บอกว่าผมมีพรสวรรค์ บอกว่าผมมีแวว... แล้วผมก็ มี จริงๆ ด้วยโว้ย แต่ถึงอย่างนั้นความตื่นตระหนกก็ยังคงเกาะกุมอยู่ที่ลำคอราวกับควันไฟ
นี่ไม่ใช่การแข่งบอลระดับมหา'ลัย นี่คือของจริง
นี่คือ... ทุกสิ่งทุกอย่าง
และผมจะไม่ยอมปรากฏตัวในสภาพของไอ้ตัวน่าสมเพชที่ฟลุกเข้าระบบมาได้ ผมรู้ดีว่าโลกแบบนี้มันเป็นยังไง ถ้าอยากให้คนยอมรับ ก็ต้องได้มันมาตั้งแต่จังหวะแรกที่ลงสนาม ไม่มีข้ออ้าง ไม่มีโอกาสแก้ตัว ห้ามพลาดแม้แต่ครั้งเดียว
ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาเพื่อน
ผมมาเพื่อยึดครอง
แต่ถึงอย่างนั้น...
การสร้างความประทับใจแรกที่ดีก็ไม่เคยทำร้ายใคร
โดยเฉพาะเมื่อมาจากไอ้รังเน่าๆ ที่ผมเพิ่งทิ้งมา ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ข้างคฤหาสน์ที่เหมือนบ้านพักชมรม ที่ซึ่งปาร์ตี้ต้อนรับช่วงฤดูร้อนของทีมกำลังดำเนินไปอย่างดุเดือดอยู่ข้างใน
ผมแต่งตัวสบายๆ กางเกงยีนส์รัดรูป เสื้อยืดแขนกุด สวมหมวกแก๊ปลงมาต่ำๆ เป็นลุคที่ดูเท่แบบไม่ต้องพยายาม นั่นแหละคือเคล็ดลับ เดินเข้าไป ยิ้มมุมปาก ตบมุกกวนๆ สักสองสามมุก ทำตัวเหมือนอยู่ที่นี่มานานแล้ว แสร้งทำไปจนกว่าจะคุมเกมได้
ผมจะไม่ยอมให้ใครที่นี่มองว่าผมฟลุก
เหมือนที่ผมโดนมาทั้งชีวิต
ถึงกระนั้น นิ้วมือของผมก็ยังชื้นเหงื่อขณะที่ผลักประตูเข้าไป
ข้างในนั้นโกลาหลวุ่นวาย เสียงเพลงดังกระหึ่ม แก้วพลาสติกสีแดง เบียร์ปองอยู่ฝั่งหนึ่ง โต๊ะพูลอยู่อีกฝั่ง ฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนคละคลุ้งในอากาศเหมือนควัน ผู้ชายเต็มไปหมด บ้างก็หัวเราะ บ้างก็ตะโกน บ้างก็เบ่งกล้าม
มีสองสามคนหันมามองตอนที่ผมเดินเข้าไป
ผมยิ้มมุมปาก
พยักหน้าให้
ทำหน้ากวนๆ แบบ "เออ กูนี่แหละคนนั้น"
มีคนตบหลังผมแล้วตะโกนว่า "โย่! คิวบีวัน!" เหมือนเราเป็นเพื่อนเก่ากัน
ผมหัวเราะหึๆ สั้นๆ และตื้นเขิน แต่ในใจกลับกำลังมองหาทางหนีทีไล่
ผมคว้าเครื่องดื่มมาแก้วหนึ่ง ค่อยๆ จิบ ปล่อยให้พวกเขาพูดไป ปล่อยให้พวกเขาประเมินผม ผมวางท่ากวนๆ พอที่จะแทรกตัวเข้าไปในวงสนทนาได้ แต่ไม่มากเกินไปจนดูน่าหมั่นไส้
แล้วบทสนทนาก็เปลี่ยนเรื่อง
"—ไม่นะ กูบอกเลยมึง พวกซับบางคนในโอเบย์เน็ตน่ะดังนะเว้ย แบบว่า กูสาบานเลยว่าปีก่อนกูจำคนนึงได้ หน้าเหมือนนักบอลทีมแพนเทอร์สเลย"
"ตอแหลน่า ไม่มีทางที่พวกเขาจะเสี่ยงขนาดนั้นหรอก"
"มึงจะแปลกใจเพื่อนเอ๊ย ที่นั่นมันนิรนาม เต็มไปด้วยพวกวิตถาร แม้แต่เบต้าอย่างมึงก็ยังหาเศษหาเลยได้"
เสียงหัวเราะดังครืนขึ้น มีคนสำลักเบียร์ อีกคนพูดติดตลกว่า "กูเคยสมัครเข้าไปทีนึง มีผู้ชายคนนึงพยายามจะให้กูเรียกเขาว่าแด๊ดดี้แล้วก็เห่า กูเผ่นเลยสิวะ"
หัวใจผมกระแทกดังตึงในอก
โอเบย์เน็ต
ผมเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แค่เสียงกระซิบในโลกออนไลน์ ไม่เคยคิดจะคลิกเข้าไปดู แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับมันที่ติดอยู่ในใจ ความรู้สึกเย็นเยียบวาบขึ้นมาตามสันหลังเหมือนมีแมงมุมไต่
ผมเค้นเสียงหัวเราะ "ฟังดูน่าสนุกดีนี่หว่า สงสัยต้องสมัครบ้างแล้ว ไปสอนพวกนั้นให้รู้ว่าลูกผู้ชายตัวจริงเขาคุมเกมบนเตียงกันยังไง"
เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก มีคนเอาศอกกระทุ้งผม "เชี่ย ไอ้เด็กใหม่นี่แม่งก็ร้ายไม่เบานะ นับถือเลยว่ะ"
ผมแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ ยิ้ม จิบเครื่องดื่ม
แต่ข้างในสมองของผมกลับไม่ยอมหยุดคิด
เมื่อถึงเที่ยงคืน ผมก็กลับมาที่ห้องพัก อยู่คนเดียว กระสับกระส่าย รสชาติของเบียร์ราคาถูกและความมั่นใจจอมปลอมยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้น
ความเงียบกลับดังยิ่งกว่าเสียงในงานปาร์ตี้เสียอีก ผมนั่งลงบนขอบเตียง โทรศัพท์อยู่ในมือ นิ้วโป้งจ่ออยู่เหนือเบราว์เซอร์
แค่อยากรู้อยากเห็นน่า ผมบอกตัวเอง แค่เข้าไปดูเฉยๆ ไม่มีอะไรแปลกๆ หรอก
โอเบย์เน็ต
ผมพิมพ์ชื่อนั้นลงไปและสร้างบัญชีง่ายๆ ขึ้นมา
ข้างในนั้นมีแต่เงาและแสงไฟนีออน
กระทู้สนทนา โปรไฟล์ ไฟล์บันทึก
มีทุกอย่างตั้งแต่คำสั่งไปจนถึงคำสารภาพ... และไฟล์เสียง ตรงนั้นคือที่ที่สายตาของผมหยุดลง
มิสเตอร์เอ
ได้รับเรตติ้งสูงสุด นิรนาม รูปโปรไฟล์ขาวดำ: ชายในชุดสูทเนี้ยบกริบกับมือที่สวมถุงมือกำลังกำเข็มขัดไว้
ผมคลิกเข้าไป
และทุกสิ่งก็หยุดนิ่ง
เสียงของเขากระแทกเข้ามาในโสตประสาทราวกับแรงโน้มถ่วง
ทุ้มต่ำ... สงบนิ่ง... และเปี่ยมด้วยการควบคุม
ไม่ดัง ไม่ก้าวร้าว แค่สม่ำเสมอและทรงอำนาจ ทุกถ้อยคำถูกกลั่นกรองมาอย่างดีและแม่นยำ ราวกับว่าเขาเข้ามาอยู่ในหัวของคุณแล้ว และไม่จำเป็นต้องขึ้นเสียงเลยแม้แต่น้อยเพื่อจะทำให้คุณคุกเข่าลง
ผิวผมร้อนผ่าว ปากคอแห้งผาก
ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดด้วยซ้ำ...แต่ให้ตายสิ ผมกลับแข็งขืนขึ้นมาอยู่ดี
ความละอายแผดเผาร้อนรุ่มในอก
ผมเป็นบ้าอะไรไปวะเนี่ย
ผมไม่ควรจะชอบอะไรแบบนี้ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมไม่ได้ชอบ...เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่ในชีวิตจริง
แต่ถึงอย่างนั้น...
นิ้วผมจ่ออยู่เหนือปุ่มส่งข้อความ
ผมจ้องมองมัน ลังเล ได้ยินเสียงพ่อในหัว...ปิศาจตัวร้ายที่สุดของผม...กำลังตราหน้าว่าผมน่าละอาย เรียกผมว่าไอ้อ่อนแอ ผมหลับตาแน่น
แค่ครั้งเดียว ผมบอกตัวเอง แค่เล่นสนุกๆ
เอาวะ
ก่อนที่จะได้คิดซ้ำสอง ผมก็พิมพ์ลงไป
“พนันได้เลยว่าคุณรับมือผมไม่ไหวหรอก”
ผมกดส่งก่อนที่จะเปลี่ยนใจได้ทัน ยิ้มเยาะ แล้วรอ
คำตอบกลับมาแทบจะในทันที
คุณเอ:
“เธอคิดผิด
คำถามที่แท้จริงคือ...เธอจะรับมือ ‘การเชื่อฟัง’ ได้หรือเปล่า”
ความร้อนค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในช่องท้อง
ผม:
“ทำไมผมต้องทำด้วยล่ะ
บางทีคนที่คุมเกมอาจจะเป็นผมก็ได้”
คุณเอ:
“เธอไม่ใช่
เธอไม่ได้อยากเป็นด้วยซ้ำ เธออยากถูกสั่งให้ทำนั่นทำนี่มากกว่า
เด็กผู้ชายแบบเธอส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างนั้น”
เด็กผู้ชายแบบผม?
ผม:
“คุณคิดว่าผมเป็นพวกหน้าตัวเมียที่ชอบให้คนอื่นมาชี้นิ้วสั่งงั้นเหรอ”
คุณเอ:
“ฉันคิดว่าเธอคือลูกแกะขี้กลัวในชุดสิงโต
ดีแต่เห่า ไม่มีโซ่ล่าม
และเบื้องหลังเสียงโวยวายทั้งหมดนั่น สิ่งที่เธอโหยหาจริงๆ คือการถูกครอบครอง ถูกชี้นำ และถูกลงทัณฑ์”
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ถ้อยคำเหล่านั้นกระทบเข้าที่ไหนสักแห่งลึกๆ... ผมบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่เกม แค่คนแปลกหน้าบนอินเทอร์เน็ตที่มีรสนิยมแบบดอมและปากคอเราะร้าย
แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้
ผม:
“และผมเดาว่าคุณก็คงทำแบบนั้นได้สินะ”
คุณเอ:
“ฉันทำได้ และฉันจะทำ เราทั้งคู่ต่างก็รู้ดี
และฉันคิดว่าเธอเกลียดตัวเองที่มันทำให้เธอมีอารมณ์มากขนาดนี้”
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
และไม่ใช่แค่เกลียดที่มันเป็นแบบนั้น แต่มันทำให้ผมหวาดกลัวจนแทบคลั่ง
ผม:
“คุณมันบ้าไปแล้ว และคุณไม่รู้จักผม...!”
“ทำไมผมต้องอยากถูกลงโทษด้วย”
“แล้วผมจะมีอารมณ์กับผู้ชายได้ยังไง ผมเป็นชายแท้—”
นิ้วผมยังคงพิมพ์ข้อความที่สี่ติดต่อกันตอนที่คำตอบเดียวของเขาส่งกลับมา
คุณเอ:
“เธอต้องหายใจหน่อยนะ เบบี้บอย”
อกผมหยุดเคลื่อนไหว
ผมอ่านมันอีกครั้ง
เบบี้บอย
พระเจ้า...
ให้ตายสิ
ผมปล่อยโทรศัพท์ทิ้งราวกับว่ามันร้อนลวกมือ
หน้าจอสว่างขึ้นอีกครั้ง
คุณเอ:
“ฝันดีล่ะ เธอจะเป็นของฉันก่อนที่เธอจะพร้อมยอมรับมันเสียอีก”
แชตจบลง เขาไปแล้ว
แต่ประโยคนั้น—หายใจหน่อยนะ เบบี้บอย—กลับฝังแน่นอยู่ในหัวราวกับเป็นเสียงกระซิบ ไม่ใช่ตัวอักษรที่พิมพ์มา
เช้าวันต่อมาทุกอย่างเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม
ผมแทบไม่ได้นอน หัวก็ปวดตุบๆ ผมดูโทรมสุดๆ และรู้สึกแย่กว่านั้น แต่เรามีการประชุมทีมครั้งแรกของฤดูกาลกับโค้ชดาวเด่นคนใหม่ ผมโยนชุดซ้อมใส่ตัว เอาน้ำลูบหน้า แล้ววิ่งเหยาะๆ ข้ามแคมปัสไปยังอาคารของทีม
โถงฝึกซ้อมของทีม ‘วูล์ฟส์’ มีแต่เหล็ก กระจก และหยาดเหงื่อ ผู้เล่นทยอยกันเข้ามา เสียงดังและเต็มไปด้วยความมั่นใจ บางคนยังอยู่ในโหมดปาร์ตี้ ผมพยายามก้มหน้าก้มตาขณะนั่งลงที่ด้านหลัง แต่ทุกคนก็รู้ว่าผมเป็นใคร
ควอเตอร์แบ็กคนใหม่ ความหวังใหม่
ผมเกลียดมันตั้งแต่ตอนนี้แล้ว
มีคนตะโกนขึ้น “ระวัง! โค้ชมาแล้ว!”
บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไป ทุกคนยืดตัวตรง เสียงเบาลง
ผมหันไป—และโลกทั้งใบก็แคบลง
เขาเดินเข้ามาเหมือนเป็นเจ้าของพวกเราทุกคน
สูงใหญ่ ไหล่กว้าง ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ มั่นคง ราวกับกำแพงที่คุณไม่มีทางผลักให้ขยับได้แม้จะพยายามแค่ไหน เขาอยู่ในชุดกางเกงสแล็คสีดำและเสื้อโปโลของทีมที่รัดแขนเขาราวกับชุดเกราะ
แต่ทันทีที่เขาเอ่ยปาก เลือดในกายผมก็เย็นเฉียบ
“สวัสดีตอนเช้า หนุ่มๆ ผมโค้ชเมอร์เซอร์ พวกคุณคงรู้อยู่แล้วว่าฤดูกาลนี้มีความคาดหวังอะไรบ้าง ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้พวกคุณ แต่มาเพื่อผลักดันพวกคุณ ทำลายพวกคุณ และสร้างพวกคุณขึ้นมาใหม่ในเวอร์ชันที่ดีที่สุดของตัวเอง เวอร์ชันที่จะนำชัยชนะมาให้เรา”
ทั้งห้องเงียบกริบ
ผมลืมหายใจ
เป็นไปไม่ได้...
ผมเบือนหน้าหนี ทุกถ้อยคำของเขาตรงกับเสียงจากเมื่อคืนที่ยังสลักลึกอยู่ในสมอง
ภาพการประชุมที่เหลือพร่าเลือนไปหมด หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ ความคิดสับสนวุ่นวาย พยายามกล่อมตัวเองว่าผมคงจินตนาการไปเอง แค่เรื่องบังเอิญ ใช่ไหม
แล้ว—ดวงตาของเขาก็สบเข้ากับผม
สีฟ้าอมเทาเหมือนเหล็กกล้า อ่านไม่ออก
“เบลค นายดูไม่มีสมาธิ ทัศนคติของนายต้องปรับปรุง”
ท้องผมวูบโหวง สัญญาณเตือนภัยทุกอย่างในหัวกรีดร้องว่า กูจำเสียงนี้ได้
และไม่มีทางปฏิเสธได้เลย
การจะตั้งสมาธิกับเกมต่อไปได้คงเป็นเรื่องที่ยากบรรลัย
เขาหยุด...นานพอที่จะทำให้มันเจ็บแสบ
“หลังซ้อมเสร็จมาพบผมที่ห้องทำงาน...ตามลำพัง”
