บทที่ 136

โนอาห์

หัวใจผมกระแทกซี่โครงแรงจนเจ็บ ไปชั่ววินาทีหนึ่ง ผมถึงกับหายใจไม่ออก

“เชี่ยไรวะ—?”

มือของวิลเลียมบีบคอผมแน่นขึ้นก่อนจะผลักผมกลับไปกระแทกกับผนัง ลมหายใจทั้งหมดพรั่งพรูออกจากปอด แล้วเขาก็ปล่อย แต่ไม่ได้ถอยไปไหน ร่างของเขายังคงขังผมไว้กับที่ ดวงตาเรียบเฉยและเย็นชาดุจเหล็กกล้าในฤดูหนาว ผมไอพลา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ