บทที่ 1 Intro...[1]
ทันทีที่อาจารย์เดินออกจากห้องเรียนไปหลังจากที่หมดเวลาสอน เสียงพูดคุยกันของเพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็ดังขึ้นรอบกายของผมเหมือนเฉกเช่นทุกวัน ซึ่งถ้าเหตุการณ์ทุกอย่างเป็นปกติ ผมคงจะเข้าร่วมวงสนทนาด้วยอยู่หรอกนะ แต่วันนี้คงต้องบอกตรงๆ ว่าผมไม่โอเคเลยจริงๆ
“ไงวะไอ้เลโก้ นั่งหน้าจ๋อยเป็นหมาหงอยเลยนะมึง” ไอ้ปาล์มหันมาแซว มันตบบ่าผมเหมือนต้องการจะให้กำลังใจ แต่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของมันกำลังยิ้มเยาะ
“ไม่เอาๆ ไม่แซวเพื่อนดิปาล์ม เดี๋ยวมันน้อยเลิกคบมึงขึ้นมา ไม่มีใครเลี้ยงเหล้า มึงจะมานั่งเสียใจทีหลังไม่ได้นะเว้ย” ไอ้ยอร์ช เจ้าของฉายายอร์ชเจ็ดเรือพูดเหมือนดีแต่เหี้ยเหมือนเดิม
สุดท้ายก็ไอ้บุ๊กที่นั่งฟังทุกอย่างยิ้มๆ อยู่เงียบๆ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นหรือว่าถากถางผมเป็นคำพูดใดๆ ออกมาแต่แววตาที่เป็นประกายของมันก็แสดงเจตนารมณ์ที่ไม่ได้ต่างจากไอ้สองคนแรกสักนิด
“เอาน่า มึงก็อย่าคิดมากดิวะ ไหนมึงเคยบอกกูว่าสอบได้เป็นเรื่องตลก สอบตกเป็นเรื่องธรรมชาติไง”
“นั่นดิ ถึงจะออกแนวธรรมชาติลงโทษไปหน่อย เพราะนี่ก็สอบซ่อมครั้งที่สามแล้ว มึงก็ยังไม่ผ่าน แต่มึงอย่าลืมนะเว้ยไอ้เลโก้ ว่าครั้งที่สี่ห้าหกมันยังมี” ไอ้ปาล์มกับไอ้ยอร์ชมันยังไม่ละความพยายามที่จะให้กำลังใจผม แม้ใบหน้าของพวกมันจะยังแฝงไปด้วยรอยยิ้มซ้ำเติมอยู่ตลอดเวลาก็ตาม
เฮ้อ~ ยิ่งฟังผมก็ยิ่งรู้สึกมืดแปดด้าน นี่มันจะต้องมีครั้งที่สี่ห้าหกแบบที่พวกมันพูดจริงๆ น่ะเหรอ ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองด้อยสติปัญญาชะมัด
“ไสหัวไปให้พ้นๆ หน้ากูเลยไป กูอยากอยู่เงียบๆ”
“อ้าววว”
พวกมันสามคนหันมาร้องอ้าวใส่ผมพร้อมกัน แต่ผมพูดจริงๆ นะ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะมาล้อเล่นหรือว่าวิ่งไล่เตะพวกมันเหมือนที่ชอบทำหรอก แต่ถ้าไล่แล้วยังไม่ไป รับรองว่าเดี๋ยวมีกระทืบ!
“อาการมึงมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไหนลองเล่าให้หมอฟังหน่อย เดี๋ยวจะได้จ่ายยารักษาตามอาการถูก” ไอ้บุ๊กที่นั่งยิ้มเงียบๆ มาได้สักพักถึงเอ่ยถาม ผมถึงกับย้อนถามมันในใจว่าหมอพ่องงง!
ว้อยยย! หงุดหงิดชะมัด ถึงปกติผมไม่ค่อยจะใส่ใจกับเรื่องผลการเรียนการสอบเท่าไหร่นัก แต่นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่อาจารย์ใจดีให้โอกาสผมสอบซ่อมเพื่อแก้ตัวเป็นกรณีพิเศษ ซึ่งผลก็ออกมาอย่างที่พวกมันพูดกัน นั่นคือผมสอบตก เหี้ยกว่านี้ไม่มีอีกแล้วแน่นอนครับ
“ให้เล่าก็ไม่เล่า งั้นไหนมึงเอามาดูดิ๊”
แล้วมือไอ้ยอร์ชก็ไวกว่าปาก เพราะมันพูดยังไม่ทันจบ ก็แย่งซองสีขาวในมือของผมไปแล้วเปิดเอาเอกสารข้างในมาแกะอ่านอย่างโคตรเสียมารยาท ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน
“เอกสารแจ้งผลการสอบ โอ้โห ต้องเซ็นชื่อรับทราบด้วยว่ะ”
นั่นไง มันน่าให้ผมเครียดมั้ยล่ะ
“เสือกไม่มีใครเกินเลยนะพวกมึง!” ผมแกล้งว่าฉุนๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ใบโปรดขึ้นพาดบ่าพร้อมกับเอื้อมมือไปแย่งเอกสารส่วนตัวของผมคืนแล้วหุนหันพลันแล่นเดินออกมาจากห้องเรียนทันที
งี่เง่า! ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องอะไรที่มันโคตรซวยแบบนี้ด้วยวะ ผมผิดเหรอที่โง่ คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้นี่หว่า ถ้าเลือกได้ทุกคนก็อยากจะเกิดมาฉลาดทั้งนั้น แต่ถึงผมจะโง่ ผมก็หน้าตาดีนะ ว่าไม่ได้
“เดี๋ยวสิวะไอ้เลโก้ นั่นมึงจะไปไหน วันนี้กูจอดรถที่หน้าหอสมุด”
“พวกมึงกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวกูหาทางกลับเอง” ผมตะโกนตอบไอ้ยอร์ชโดยไม่ได้สนใจจะหันหน้ากลับไปมองมันด้วยซ้ำ ตอนนี้ผมมีอย่างอื่นให้ต้องรีบจัดการก่อนเพราะมันโคตรสำคัญกับชีวิตผม
เร่งฝีเท้าเดินเร็วๆ มาตามโถงทางเดินตรงไปที่ห้องพักอาจารย์ ภาวนาให้อาจารย์แดนสวรรค์ยังไม่กลับก็แล้วกัน (ชื่อจริงๆ ของแกคือแดนสรวง)
