บทที่ 4 EP 01 มีเขาบนหัว เอาตัวไม่รอด [2]
ทำไมมันง่ายขนาดนั้นกันนะ?
ผมได้แต่สงสัยในใจแล้วมองตามอาจารย์มาเรื่อยๆ กระทั่งอาจารย์วางชุดข้อสอบที่คงปริ้นท์เตรียมเอาไว้ให้ผมลงบนโต๊ะ
“อาจารย์ไม่ได้บอกผมก่อนว่าจะให้ผมสอบเลย” ผมรีบทักท้วง
เดิมทีผมเข้าใจว่าจะแค่แวะมาตกลงกันก่อนนี่นา เพราะหากจะให้ผมสอบซ่อมเลยก็ควรจะบอกกันล่วงหน้า ผมจะได้มีเวลาเตรียมตัว จากประสบการณ์ที่ผมสอบตกรวมสอบซ่อมมาแล้วหลายครั้ง มันทำให้ผมฉลาดพอจะรู้ว่าตัวเองโง่ ถ้าให้ผมสอบตอนนี้ผลสอบมันก็ไม่น่าจะต่างจากเดิมมากนัก
“มันไม่ยากหรอกน่า คุณยังไม่ทันจะเห็นข้อสอบเลย”
น้ำเสียงของอาจารย์เจือเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย สายตาหรี่แคบลงเพ่งมองผมอย่างพินิจพิจารณาทำให้ผมต้องก้มหน้ามอข้อสอบเพราะคงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
ความประหลาดใจเกิดขึ้นทันทีเมื่อสิ่งที่ผมเห็นคือหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า ตัดสินใจจะหยิบมันขึ้นมาเพื่อเปิดอ่านหน้ากระดาษในหน้าถัดไป เพราะบางทีแผ่นแรกอาจเป็นแค่ใบปะหน้าชุดข้อสอบก็ได้
หมับ!
สองตาของผมเบิกโพลงและหันไปมองอาจารย์แดนสวรรค์ที่อยู่ๆ เขาก็ขยับมายืนประชิดตัวผมทางด้านหลังโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
สัญชาตญาณของผมบอกว่าตอนนี้ทุกอย่างไม่ปกติ แต่ผมก็ยังพยายามที่จะสงบสติอารมณ์เอาไว้ เพราะไม่ว่าจะทางสายตาที่อาจารย์มองผม รอยยิ้มที่อาจารย์กำลังยิ้มให้ผม รวมถึงฝ่ามือของอาจารย์ที่ตอนนี้วางทับอยู่บนหลังมือของผมที่จับชุดกระดาษข้อสอบอยู่อีกที ทั้งหมดนั้นมันกำลังปลุกสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดของผมขึ้นมา เพราะผมมั่นใจว่าตอนนี้ผมกำลังถูกคุกคามทางเพศ!
“ผมรู้ว่าคุณฉลาด อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ” อาจารย์พูดกับผมแบบนั้นแล้วเหยียดยิ้ม นัยน์ตามีประกายของความคาดหวังในตัวผมสูงมากทีเดียว
“ผมขอดูข้อสอบก่อนก็แล้วกันครับ” ผมต่อรอง วินาทีนี้ผมคงต้องเอาตัวให้รอดก่อนเป็นอย่างแรก
“ตามสบาย” อาจารย์แดนสวรรค์ยิ้มแล้วค่อยๆ เลื่อนฝ่ามือออกไปจากมือของผมเบาๆ สัมผัสแบบนั้นทำเอาขนอ่อนในตัวผมลุกชันไปหมด แต่ไม่ได้ลุกเพราะมีอารมณ์ร่วมหรอกนะ มันตรงกันข้ามกันเลยมากกว่า
ผมพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างอดทนก่อนจะค่อยๆ ยกชุดกระดาษข้อสอบนั่นขึ้นมา ซึ่งพอยกมันขึ้นมาจากโต๊ะเท่านั้นแหละ บางอย่างที่ถูกกระดาษทับเอาไว้ด้านล่างก็ทำให้ผมใจหายวาบ
กึก!
เสียงหน้าขาของผมกระแทกกับเก้าอี้ไม้ตรงหน้าทำสติของผมขาดผึง รับรู้ได้ถึงความต้องการของอีกฝ่ายที่จงใจจะขยับสะโพกของตัวเองลงมาบนสะโพกของผมจนน่าตกใจ และยิ่งได้เห็นสิ่งที่อยู่ใต้ข้อสอบด้วยแล้วล่ะก็ ผมก็ตัดสินใจได้ทันทีว่าต้องปกป้องตัวเองก่อน
พลั่ก!
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นผมก็กลับหลังหันแล้วปล่อยหมัดหลุนๆ กระแทกเข้ากับใบหน้าของคนที่ยืนยิ้มให้ผมสุดแรง เรียกว่าเหวี่ยงออกไปสุดกำลังจนอีกฝ่ายปลิวไปกระแทกกับโซฟาทางด้านหลังโดยไม่มีเวลาให้ตั้งตัว และก็ไม่ต้องรอให้มันได้ทันมีสติหรือว่าหันกลับมา ผมก็เดินปรี่เข้าไปยกเท้าถีบเข้าที่หน้าอกของมันซ้ำอีกรอบ
“ไอ้เลโก้!”
“เออ กูชื่อเลโก้!” ผมตะคอกบอกอย่างเดือดดาลแล้วเดินย้อนกลับที่โต๊ะ หยิบของที่มันตั้งใจวางเอาไว้ใต้ชุดกระดาษที่ก่อนหน้านี้ผมเข้าใจว่ามันคือข้อสอบขึ้นมาแล้วเดินย้อนกลับไปหามันอีกครั้ง
“อยากแอ้มกูงั้นเหรอ” ผมกดเสียงต่ำ ก่อนจะฉีกซองถุงยางอนามัยสีชมพูแปร๋นออกอย่างรวดเร็ว จัดการสวมมันเข้ากับนิ้วมือสามนิ้วของผมแล้วนั่งยองๆ ลงตรงหน้าไอ้สารเลวนั่นด้วยอารมณ์เดือดพล่านในอก
“แดกนี่ไปก่อนเถอะมึง” บอกเสียงเข้มอีกครั้งแล้วใช้มือขวากระชากหนังหัวไอ้โรคจิตขึ้น ก่อนจะยัดนิ้วของผมที่สวมถุงยางเอาไว้ล้วงเข้าไปในปากมันจนมันหน้าแดงเถือก ไอค่อกไอแค่กไม่หยุด น้ำหูน้ำตาไหลออกมาจากอาการสำลัก
“แค่กๆ ๆ ๆ เล...โก้”
“ทีหลังอย่าเสือกมายุ่งกับตูดกู” ตะคอกด้วยความโมโหและยังล้วงคอมันไม่หยุด จากนั้นก็ดึงมือออกจากปากสกปรกๆ ของมันโดยตั้งใจทิ้งถุงยางเอาไว้ในปากโสโครกๆ นั่นของมันนั่นแหละ
“อยากแดกนักก็แดกเข้าไป!”
“แค่กๆ ๆ เล...แค่กๆ ๆ”
มันพยายามเรียกผมด้วยเสียงที่ขาดห้วง สองมือปัดแขนและมือของผมออกจากใบหน้าของมันสุดชีวิตเพราะผมใช้ทั้งสองมือบังคับให้มันกลืนของของมันลงไป ทำอย่างนั้นอยู่นานหลายวินาที จนในที่สุดมันก็จำใจต้องกลืนเพราะอากาศหายใจใกล้หมด
“ไอ้เลโก้!”
“กูรู้แล้วว่ากูชื่อเลโก้ แล้วอย่าคิดว่ากูจะกลัวมึงนะ เชิญมึงเอาเรื่องนี้ไปบอกทุกคนตามสบาย ถ้ามึงคิดว่ามึงแน่จริงมึงทำเลย แต่อย่ามาหาว่ากูไม่เตือน!”
อุ่ก!
หลังจากที่ผมประกาศกร้าวอย่างต้องการจะท้าทายออกไป ก็ทิ้งท้ายด้วยการฟาดขายาวๆ เตะอัดเข้าที่ชายโครงของมันซ้ำอีกหนึ่งรอบ ทำเอามันนอนคู้ตัวเป็นกุ้งแล้วเดินออกมา ทิ้งไอ้ชั่วใจสกปรกในคราบของอาจารย์ให้นอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น มันมองผมด้วยสองตาที่แดงก่ำไม่แพ้กับสีหน้าของมันที่คงกำลังโกรธจัด
“ไอ้เวรเอ๊ย!”
