บทที่ 7 EP 02 สารภาพยังไงให้โทษไม่ลด [2]
“นั่งสิ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่จะเอาเอกสารมาให้”
“นั่งลง”
ผมน่าจะรู้นะว่าวันนี้ไม่ใช่วันของผม
แล้วผมก็ต้องนั่งลงตามคำสั่ง ที่ถึงแม้พี่อาทิตย์จะใช้เพียงแค่ระดับเสียงปกติ แต่การที่เขาพูดซ้ำเป็นครั้งที่สองก็ไม่ใช่สัญญาณที่ดีนัก ซึ่งผมก็ทำได้เพียงนั่งรอเงียบๆ
ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงพี่อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่เขาจะปิดแฟ้มตรงหน้าลง เท่าที่ผมเห็น ยังมีปากกาวางคั่นหน้ากระดาษในแฟ้มอยู่นั่นแปลว่าเขายังทำงานไม่เสร็จหรอก
“ผมไม่รีบครับ”
“แต่ฉันรีบ” พี่อาทิตย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นนิดหน่อย ดวงตาสีนิลจ้องมองมาที่ผมนิ่งๆ อีกครั้ง และนั่นแหละ วินาทีที่ทำให้สมองผมเหมือนจะหยุดสั่งการไปชั่วขณะ
ผมลอบกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ แล้ววางซองสีขาวลงบนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนไปตรงหน้าพี่อาทิตย์ สีหน้าของเขาแสดงความเบื่อหน่ายในตัวผมออกมาอย่างให้เห็นได้ชัดเจน
“เรื่องเดิมๆ อีกแล้วเหรอ”
จะว่ายังไงดีล่ะ เฮ้อออ~
“ไม่ใช่ครับ” ผมตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก และพอผมพูดจบดวงตาคู่คมก็หรี่แคบลงเล็กน้อยคล้ายกับจะประหลาดใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่คิดจะหยิบสิ่งที่ผมยื่นให้ขึ้นไปเปิดอ่านเลย
“ผมสอบตกครับ”
นั่นแหละครับ ที่สุดแล้วผมก็ต้องสารภาพเองเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว
“หน้าตานายดูหนักใจกว่าตอนถูกเชิญผู้ปกครองเพราะเกือบฆ่าคนตายสมัยมัธยมปลายอีกนะเลโก้” พี่อาทิตย์ช้อนตามองอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหยิบซองสีขาวตรงหน้าไป...ใส่ไว้ในลิ้นชัก
“พี่ไม่คิดจะเปิดมันอ่านสักหน่อยเหรอครับ”
“ฉันอ่านมาตั้งไม่รู้กี่ฉบับแล้ว ใช้ภาษาต่างกันแต่ความหมายมันไม่น่าจะต่างกันหรอก”
มันก็จริงของเขานะ
“ถ้าหมดธุระแล้วก็ออกไปได้”
“พี่ไม่ถามผมหน่อยเหรอว่าผมสอบตกวิชาอะไร หรือว่าไม่คิดจะดุผมบ้างเหรอครับ” ผมรีบถามด้วยความประหลาดใจ พูดจบก็ได้ยินเสียงพี่อาทิตย์ถอนหายใจยาวอีกรอบ
อะไรกันล่ะ นี่ผมอุตส่าห์ทำใจมาตั้งหลายชั่วโมงเลยนะ
“เรื่องนั้นฉันก็ทำตั้งแต่ที่พ่อกับแม่ฉันฝากให้นายดูแลนายแล้วเหมือนกัน แต่ไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไร”
ฉึก~รู้สึกเหมือนโดนมีดปักอกเลยแฮะ
“ผมขอโทษครับที่ทำให้พี่ผิดหวัง”
“ฉันไม่เคยคาดหวังในตัวนายหรอกเลโก้ ออกไปได้แล้ว”
นั่นสินะ คนอย่างผมมีอะไรที่เขาคาดหวังได้กันล่ะ วันๆ มีแต่สร้างปัญหา
“ครับ แต่ผมยังมีเรื่องจะบอกพี่อีกเรื่อง”
“นายจะบอกว่านายเกือบจะฆ่าอาจารย์ที่ปรึกษาของนายเพราะเขาตรวจข้อสอบให้นายสอบตกใช่รึเปล่า” พี่อาทิตย์ถามทีเล่นทีจริง แต่นั่นกลับทำให้ผมนิ่งลงและมองหน้าเขาด้วยสายตาจริงจัง และยิ่งผมนิ่งไปนาน ดวงตาของพี่อาทิตย์ก็ยิ่งดุดันขึ้นเมื่อผมกำลังแสดงออกว่าผมยอมรับผิด
“ให้ตายสิเลโก้!”
“ผมขอโทษครับ ผมยอมรับว่าผมทำร้ายมะ...ทำร้ายเขา แต่ผมไม่ได้ทำเพราะผมไม่ยอมรับว่าตัวเองสอบตกสักหน่อย อีกอย่างเขาไม่ถึงกับเกือบตายด้วย...มั้ง” ผมพยายามอธิบาย
พี่อาทิตย์ถึงกับนั่งเงียบสนิท หน้าอกของเขาผายขึ้นเพราะเขากำลังพยายามระงับสติอารมณ์ด้วยการสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แต่อย่างน้อยผมก็คิดว่าเขาเชื่อที่ผมพูดนะ เพราะคนอย่างผมไม่เคยหนีความผิด ถ้าอะไรที่ผมทำผมก็ยอมรับกับเขาเสมอ
“แล้วทำๆ ไม?”
“ผมพยายามจะแก้ปัญหา”
“ด้วยการซ้อมเขา?”
