บทที่ 13 13

เวทิกาหูอื้อ ตาลาย ไม่อยากเชื่อว่าประโยคที่ได้ยินจะมาจากคนที่มีอาชีพน่านับหน้าถือตาอย่างเขา เป็นเด็กหมออย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก!

“พูดอะไรบ้าๆ!” มือเล็กผลักอกหนาแน่นออกอย่างแรง เธอไม่มีทางยอมขายศักดิ์ศรีของตัวเองเป็นครั้งที่สอง แค่การต้องยอมเป็นนางบำเรอให้เสี่ยวาโย มันก็มากเกินจะรับไหวแล้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ