บทที่ 4 บทที่ 4 เด็กของนาย
บทที่ 4 เด็กของนาย
ความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้ร่างเพรียวระหงที่นอนหลับลึกอยู่บนเตียงนุ่มสะดุ้งตื่นตกใจ ดวงตากลมลืมโพล่งขึ้นอย่างตกใจ เธอหยัดกายจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มตัวบนเตียงอีกครั้ง เพราะความเจ็บที่แล่นพร่านไปทั่วร่าง
หญิงสาวสะอื้นไห้ออกมาอย่างแรง ก่อนจะกวาดดวงตามองไปรอบห้องนี้...นี่ห้องใคร หลังมือซ้ายรู้สึกเจ็บๆ เหมือนเข็มทิ่ม เธอจึงยกขึ้นดูและก็ตกใจแทบสิ้นสติ
‘น้ำเกลือ…’ หญิงสาวส่ายหัวอย่างไม่เชื่อว่าคนที่ทำร้ายเธอจะให้หมอหรือพยายามมาดูแลเธอ ทุกครั้งที่เขาทำร้ายถ้ามันไม่จบลงที่เตียง ก็ต้องที่ห้องลับที่บ้าน...เขาจะทิ้งเธอเหมือนหมูเหมือนหมา และเป็นเธอที่ต้องหอบร่างพาตัวเองไปหาหมอเองทั้งนั้น
สติสัมปชัญญะสุดท้ายที่จำได้คือ...เธออยู่ในกองขยะ โดยมีน้ำมันๆ เปื้อนทั้งตัว หญิงสาวจับหน้าจับตาตัวเอง ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นดู...ร่างกายเธอโดนทำความสะอาดเปลี่ยนเสื้อผ้าหมดแล้วยกเว้นเส้นผม
“..........” ผู้หญิงสูงวัยใส่ชุดคอบัว เธอเปิดประตูเข้ามา จ้องมองเธอและยกยิ้มให้เล็กน้อย
“ตื่นแล้วหรือคะ...เป็นอย่างไรบ้างคะ” เดือนอ้ายเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายหยัดกายพิงหัวเตียงไว้
“คุณเป็นใครคะ” ผู้หญิงตรงหน้าที่ยื่นมือมาแตะเนื้ออ่อนที่คอเธอเพียงยกยิ้ม
“ดิฉันเป็นคนของนายค่ะ มาดูแลคุณ...”
“นาย?” คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปม
“ค่ะ”
“ที่นี่ที่ไหนคะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”
“ไนต์คลับ XXX ค่ะ” งั้นเธอยังคงอยู่ที่เดิม...
“นายคุณชื่ออะไรคะ”
“คุณวิลค่ะ อนาวิล”
“ฉันอยากเจอนายคุณ...ขอเจอได้ไหมคะ” ผู้ดูแลเงยหน้ามาสบตาหญิงสาวที่ใบหน้าฟกช้ำทั้งหน้า แขนขาเรียวสวยมีแต่ร่องรอยโดนทำร้าย
“ไม่ง่ายค่ะ” เดือนอ้ายเอื้อมมือมาแตะแขนคนพูด
“ขอร้องเถอะค่ะ ฉันต้องการความช่วยเหลือจากเขา” หยดน้ำตาสีใสไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย เธอสะอื้นไห้และยกมือขึ้นพนมตรงหน้า
ผู้ดูแลถอนหายใจออกมา ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ไม่ทราบว่ามาได้อย่างไร แต่นายไม่มีทางทำร้ายผู้หญิงแบบนี้แน่ๆ หากเขาจะฆ่าคงยิงให้ตายๆ ไป ไม่มาซ้อมให้เจ็บช้ำเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้…
“คุณช่วยฉันได้ไหมคะ...แค่ให้ฉันเจอเขา ที่เหลือฉันจัดการเอง”
“อยากเจอนายก็ต้องเป็นผู้หญิงของนายค่ะ ถึงจะได้เจอ...” สำหรับผู้หญิงแล้วจะเจอนายมันไม่ง่ายขนาดนั้น นอกจากธุรกิจนายก็ไม่สุงสิงกับใครง่ายๆ หรอก และเขาก็ช่างเลือก!
“..........”
“เสื้อผ้าฉันจัดการให้คุณเรียบร้อย แขวนไว้ในตู้ หากน้ำเกลือหมดขวดแล้ว จะมีคนมารับคุณออกไป...ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัว” ผู้ดูแลลุกขึ้นค้อมหัวก่อนจะเดินออกไป
หญิงสาวชันเข่าปิดหน้าร้องไห้ออกมา...กลับหรอ เธอจะกลับยังไง กลับไปเธอจะโดนอะไรอีก ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เธอต้องหนีหายไปเป็นอาทิตย์ไม่ก็เป็นเดือน
จะแวบกลับไปก็ต้องเข้าบริษัทที่มีคนเยอะๆ แต่สภาพแบบนี้จะแบกหน้าไปบริษัทยังไง อย่าว่าแต่เพื่อนเลย...ชีวิตเธอไม่มีใครแล้ว เพราะเธอไม่เอาใครนั่นเอง! เพื่อแลกกับความรักโง่ๆ
เธอทิ้งทุกอย่างได้หมด! วันนี้ที่เธอเป็นแบบนี้มันคือกรรมที่เธอทำ มันก็ถูกแล้วที่ชีวิตเฮงซวยแบบนี้! เพราะเธอเลือกเอง!!
ไปค่ะ ไปเป็นผู้หญิงของวิลไหม..
