บทที่ 6 Chapter 6
Chapter 6
“พี่ก็ดีใจเหมือนกันที่เอมจำพี่ได้” ตรีชาติพูดไม่ต่างกับเพื่อน “สวยมากอย่างนี้ ชักอยากจีบมาเป็นแม่ของลูกเลย”
เขมนัทต์หน้าตึงขึ้นทันใดเมื่อได้ยินคำพูดชาติ คันไม้คันมืออยากซัดหน้าเพื่อนรักสักโครม เขายังไม่ทันเอ่ยตอบโต้ เสียงสร้อยระย้าชิงดังขึ้นเสียก่อน
“คงไม่ได้นะธาร์ม เอมแม่จองให้เกมส์แล้ว และแม่มั่นใจว่า ครั้งนี้แม่ต้องได้หลานแน่ๆ” ดูจากสายตาเขมนัทต์ สร้อยระย้ารู้แล้วว่า ลูกชายพร้อมกลืนน้ำลายตัวเอง จากไม่ใส่ใจเป็นวิ่งเข้าใส่ “ใช่ไหมเกมส์ ครั้งนี้เกมส์จะไม่ทำให้แม่ผิดหวังใช่ไหมลูก”
เพชรภูมิกับตรีชาติมองหน้าเขมนัทต์ที่หันไปมองเอมิกา ทั้งสองสนิทสนมกับเขมนัทต์สิบกว่าปี ย่อมรู้สัยใจคอเขมนัทต์ดี แล้วรู้ด้วยว่า ความคิด ความตั้งใจเขมนัทต์เปลี่ยนไป
“ก็ต้องรอดูกันต่อไปครับ แต่ผมจะพยายาม” เขมนัทต์กลัวเสียหน้า เลยแบ่งรับแบ่งสู้
“แม่มีเรื่องจะบอกเกมส์ เรื่องที่ว่านี้คือเรื่องเวลาในการทำลูก แม่ว่าสามเดือนมันดูน้อยไป เผื่อหลานของแม่จะมาในเดือนที่สี่ ห้าและหก แม่เลยขยายเวลาเป็นหกเดือน แม่คุยกับเอมแล้ว เอมโอเค แม่เลยบอกให้แกรู้”
“คุณแม่ขยายเวลาให้อย่างนี้ คงคิดว่านายไม่มีน้ำยาไง เพราะฉะนั้นนายต้องทำให้คุณแม่เห็นว่า น้ำยานายไม่บูด ถ้าน้ำยาบูดเสียหน้าแน่” ตอนนี้เพชรภูมิเชื่อมั่นว่า เขมนัทต์ไม่ทำเช่นที่ผ่านมา คราวนี้อาจพร้อมใจและเต็มใจมีทายาท
“นั่นสิ ผู้หญิงหกคนที่ผ่านมา ไม่ท้องเลยสักคน น้ำยานายบูดแน่ๆ ครั้งนี้นายต้องลบคำสบประมาทให้ได้นะ ไม่งั้นถูกล้อยันแก่แน่ๆ” ตรีชาติพูดเสริม ทั้งที่รู้เหตุผลที่หญิงสาวเหล่านั้นไม่ท้อง
“บางทีอาจไม่ได้อยู่ที่ฉันก็ได้นะ ผู้หญิงที่ผ่านมาไข่อาจยังไม่ตก มันไม่ถูกจังหวะเลยไม่ท้อง” เขมนัทต์แก้ตัว “ฉันเชื่อว่าน้ำยาฉันดี ลูกของฉันอาจมาภายในเดือนนี้ก็ได้”
“แล้วแม่จะคอยดูนะ แม่อยากเลี้ยงหลานมากๆ เลย ยังไงเกมส์กับเอมก็พยายามมีลูกด้วยกันหน่อยนะลูก” ไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นคำขอร้อง เขมนัทต์เห็นแววตามารดาแล้วรู้สึกผิด หากเขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่สร้อยระย้าหามาให้ ไม่แน่ว่าอาจทำให้สร้อยระย้าสมหวังนานแล้ว ไม่เลยผ่านมาจนถึงวันนี้
“ผมจะพยายามครับ” เป็นการรับปากที่เขมนัทต์ตั้งใจว่า ครั้งนี้คงเลี่ยงไม่ได้
เอ...หรือว่าเป็นความต้องการของเขาด้วยก็ไม่รู้
เอมิกาเป็นคนเดียวที่แทบไม่พูดอะไร เธอตื่นเต้นและเกิดความเขินอาย เพราะรู้ดีว่า วิธีการมีลูกคืออะไร หัวใจสาวเต้นหนักมาก ทั้งกลัวและหวาดหวั่น
ยามเธอเขิน แก้มทั้งสองข้างจะขึ้นเลือดฝาด ยิ่งทำให้ดวงหน้าเอมิกาสวยโดดเด่นขึ้นเป็นกอง คนนั่งอยู่ใกล้ๆ เผลอมองเป็นนานสองนาน มองค้างราวกับว่า ทั้งโลกไม่มีจุดน่าสนใจเท่าดวงหน้าเอมิกา
สร้อยระย้ายิ้มพอใจเมื่อเห็นสายตาลูกชายขณะมองเอมิกา เป็นสายตาที่ไม่มีความเกลียดชัง ไม่ชอบหน้า ตรงกันข้าม มีความชื่นชมอย่างเต็มเปี่ยม เห็นแล้วจุดประกายความหวังได้หลานขึ้นกระจ่างเต็มฟ้า
งานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน...
21.05 น.
มือเรียวสวยเอื้อมมาหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ตรงราวเหล็กติดกับห้องอาบน้ำ นำมันมาเช็ดตามร่างกายจนแห้ง เธอก้าวออกมาจากห้องนั้น มาหยุดยืนหน้ากระจกบานใหญ่ตรงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ขวดโลชั่นบำรุงผิวถูกหยิบขึ้นมา เธอเทเนื้อครีมลงบนฝ่ามือ ก่อนลูบไล้เนื้อครีมบนผิวกายจนทั่ว ตามด้วยแป้งเด็กผลัดใบหน้า ลำแขนและช่วงอก ซึ่งเป็นเรื่องที่เธอทำทุกครั้งหลังอาบน้ำ
“อ้าว...ลืมเอาชุดนอนเข้ามาหรือนี่” หญิงสาวพูดกับตัวเอง เอมิกาจึงใช้ผ้าขนหนูพันรอบอก เปิดประตูห้องน้ำแล้วก้าวเดินออกไปด้านนอก
เท้าเล็กชะงักอยู่หน้าประตูห้องน้ำ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเขมนัทต์กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง และตอนนี้เขาหันมามองตน หัวใจสาวเต้นไม่เป็นจังหวะแม้จะเตรียมใจว่า เขาต้องเข้ามาในห้องนี้ แล้วเธอต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย แต่พอถึงเวลาจริง เอมิกากลับมีความตื่นเต้นเป็นที่สุด ความเย็นสบายจากการอาบน้ำเมื่อครู่ เวลานี้ร่างกายเธอรุมร้อนราวกับคนเป็นไข้ ก้าวเท้าแทบไม่ออก
หัวใจเอมิกาสั่นไม่หยุด สั่นหนักมากยามสายตาเห็นเรือนกายส่วนบนเปล่าเปลือย กล้ามอกเขาแน่นมาก สวยงามจนอยากนำมือไปลูบไล้ หน้าท้องเป็นลอนคลื่นสมบูรณ์แบบเหลือเกิน ส่วนล่างที่อยู่ใต้ผ้าห่ม เอมิกาคิดว่า คงไม่มีอะไรปกปิด เขมนัทต์เตรียมพร้อมสำหรับการผลิตทายาท
โอ้...อยากจะเป็นลม แค่เห็นท่อนบนยังหายใจไม่ทั่วท้อง หากเขาสะบัดผ้าห่มเปิดเผยท่อนล่าง เธอคงหายใจสะดุดแน่นอน
ในขณะเดียวกันเขมนัทต์ไม่คิดว่า หัวใจตนจะเต้นแรงเมื่อเห็นเอมิกาในสภาพเช่นนี้ ทั้งที่เขาเคยเห็นผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อยหรือนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวมานักต่อนัก เด็กกะโปโลในอดีตที่เวลานี้ สวยผิดหูผิดตา สวยจนแทบจำไม่ได้ สวยน่ามองน่าสัมผัส งดงามเสียจนทำลายความตั้งใจที่ว่า จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่มารดาจัดหามาให้
