บทที่ 72 รอคอย

"พ่อครับแม่ครับ" วศินตะโกนเรียกพ่อกับแม่ของเขาเสียงดัง  พร้อมกับวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน

"มีอะไรลูก เสียงดังเชียว" แหวนเอ่ยกับลูกชาย ขณะที่เดินลงบันไดมาจากชั้น2ของบ้าน นึกแปลกใจกับท่าทางของลูกชายมากๆ ทั้งที่เมื่อก่อนลูกชายเหมือนต้นไม้ใกล้ตายลงไปทุกวัน

"นั่นนะสิ เรียกซะตกอกตกใจเลย" วสันต์เอ่ยพร้อมกับมองหน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ