บทที่ 8 ช่วงเวลา

วีคแอนด์ที่แสนพิเศษจบลงแล้ว พสุธรกอดร่างบอบบางแนบชิดไม่ห่าง ตั้งแต่คืนวันศุกร์จนถึงเช้ามืดของวันจันทร์ เค้าไม่แตะเอกสารสักแผ่น ไม่อ่านรายงานสักเรื่อง มือของเค้าแนบชิดอยู่ที่ร่างกายของเธอ ปากหนาวนเวียนจูบไปที่ส่วนต่างๆของร่างกาย ร่องรอยรักถูกฝังเอาไว้จนทั่ว รอยยิ้มที่น้อยกว่าน้อยจะมี กลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี เพียงได้เห็นคนข้างๆนอนหลับอย่างอ่อนแรง หลังจากโดนเค้าจัดการจนอยู่หมัด

"พี่ไปทำงาน บัวก็ต้องไปทำงาน "

เค้าบอกเธอระหว่างมื้ออาหาร บัวชมพูลุกมาชงกาแฟ ปิ้งขนมปัง เตรียมอาหารเช้าให้เค้าอย่างง่ายๆ เสื้อแขนยาวสีฟ้าอ่อนกับกระโปรงสีเข้มดูเรียบร้อยเหมาะสม สิ่งหนึ่งที่เค้าประทับใจในตัวเธอก็คือเรื่องการแต่งตัว บัวชมพูแต่งตัวสุภาพ แต่ไม่ได้ดูเชย เสื้อผ้าที่ใส่ไม่ใช่ของมีราคาแต่ก็ดูสวย เมื่ออยู่บนร่างกายเธอ

บัวชมพูใจหายขึ้นมาทันที ตลอดวีคเอนด์นี้เธอมีความสุข มีความสุขมากเหลือเกิน เค้าร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อน แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นอ่อนหวาน เสียงเค้าเรียกชื่อของเธอ ทำให้ห้วใจของเธอสั่นไหว เธอยอมรับอย่างไม่อายว่า เธอชอบการกระทำของเค้า ชอบที่เค้าอยู่บนตัวเธอ สอดใส่กายแกร่งขยับโยกลงมา ทำให้เธอมีความสุขจากการได้รับสัมผัสของเค้า

รอยจูบของเค้า ยังอุ่นร้อนอยู่บริเวณหน้าผาก เค้าจูบลาเธอก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องมา

"เจอกันวันศุกร์นะบัว " เสียงเค้ากระซิบข้างหูแล้วจูบน้ำคำพูดอีกครั้ง

บัวชมพูหัวหมุนอยู่กับเอกสารทั้งวันจนถึงตอนเย็นเช้าวันจันทร์งานเต็มมือไปหมด เธอแทบจะไม่ได้จับโทรศัพท์เลย มีเสี้ยวนาทีที่คิดว่าเค้าจะคิดถึงเธอบ้างไหม จะอยากโทรหาเธอบ้างหรือเปล่า มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะพบว่ามันว่างเปล่า ไม่มีมิสคอล และ ไม่มีไลน์จากคนที่เฝ้ารอ

เอกสารนับร้อยแผ่นวางเรียงรายบนโต๊ะ วีคเอนด์นี้ไม่มีเวลาอ่านอะไรเลย เค้าต้องรีบแล้ว ลูกน้องหลายคนวนเวียนเข้ามารายงานผลงานของตัวเองและขอคำแนะนำ พสุธรมองดูเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำงานๆจะได้วันศุกร์ไวไว

ชาตรีเดินยิ้มเข้ามาอารมณ์ดี สายตายิ้มยั่วร้ายกาจมองตรงไปที่ลูกพี่อย่างรู้ทัน

"มีอะไร " ลูกพี่ทำเสียงเครียดถาม แต่คนฟังกลับยิ้มแล้วส่ายหัว

"โถ คนมีความสุขจะยิ้มก็ยิ้มมาเถอะน่า ทำเก็กไปได้ แววตาระยิบระยับขนาดนี้ มองยังไงก็รู้ว่าคุณพสุธรแฮปปี้มากกก"

คนถูกแซวคว้าของใก้ลมือปาไปทันที

"อย่ามากวนประสาท ไปไหนก็ไป" ชาตรีลุกขึ้นยืนแล้วบอกเสียงเครียด

"ดุแบบนี้ระวังคุณบัวจะกลัวนะครับ" พสุธาหมั่นไส้นัก ไอ้นี่มันน่าโดนจริงๆ

อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ผ่านไปแล้ว บัวชมพูได้แต่เฝ้ารอโทรศัพท์ของเค้า แต่ก็ไม่มี ทุกคืนที่กลับบ้าน เธอได้แต่ดมกลิ่นของเค้าที่ติดอยู่ที่หมอน เธอคิดถึงเค้า อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า และอยากคุยกับเค้า มือกดโทรศัพท์นับสิบครั้งแต่ก็ไม่กล้าโทร ไลน์พิมพ์ข้อความต่างๆนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่กล้าส่ง เธออึดอัด เธออยากคุย เธออยากรู้ว่าเค้าทำอะไร แต่เธอไม่กล้า เพราะเรื่องของเธอและเค้า ต้องเป็นความลับ

พสุธรทำงานในห้องทำงานจนดึก เพ้นท์เฮ้าส์ชั้น18เป็นห้องขนาดใหญ่มาก เค้าซื้อมาแล้วตกแต่งเอง ห้องนอนใหญ่1ห้องนอน และมีห้องเอาไว้ทำงานอีกด้วย นาฬิกาบอกเวลาดึกมากแล้ว ป่านนี้เธอคงหลับไปแล้วใช่ไหม ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา เค้าโหมงานหนัก เคลียร์งานที่ค้างจนดึกทุกคืน เพื่อให้หลับ ร่างกายบอบบางที่เคยดึงมานอนซุกอกตัวเองเอาไว้ ทำให้อดคิดถึงไม่ได้ เตียงนอนขนาดใหญ่ ดูจะกว้างเกินไป สำหรับเค้าแล้ว

บัวชมพูเตรียมจดรายการของที่จะต้องซื้อ วันนี้วันศุกร์ เธอจะเตรียมอาหารรอเค้า เค้าบอกว่า เค้ากินได้ทุกอย่าง กินผักได้เกือบทุกชนิด และทานได้ทุกเมนู

"พี่กินได้ทุกอย่าง ไม่เลือกเลย "

"ดีจังเลยค่ะ บัวยังเลือกกิน ผักเลย" พสุธรตักอาหารใส่จานคนข้างๆแล้วมองเธอด้วยความเอ็นดู

"เวลาจะทำกับข้าว ก็เลือกที่บัวชอบแล้วกัน ถ้าบัวอิ่มแล้ว พี่ก็จะได้กินบัวต่อ " เธอแทบจะสำลักข้าว เค้าพูดออกมาหน้าตาเฉยไม่มีท่าทีเขินอาย แต่ทำไมคนฟังถึงอายขนาดนี้