บทที่ 9 คิดถึง

อาหารสด อาหารแห้ง วางกองอยู่เต็มเค้าเตอร์ครัว บัวชมพูรีบจัดการงานของตัวเองทันที อาทิตย์ที่แล้ว พี่พุมาถึงประมาณทุ่มนิดๆ อาทิตย์นี้น่าจะมาเวลาเดิม

"บัว พี่ไม่ว่าง อาทิตย์นี้คงไม่ได้เจอ "

เค้าโทรมาหาเธอในรอบ1อาทิตย์ พร้อมกับประโยคสั้นๆไม่กี่คำ บัวชมพูรับคำเค้าเบาๆ ก่อนจะได้ยินเค้าถามว่า

"พี่ไปเมืองจีน จะเอาอะไรไหม " เธอบอกปฏิเสธไป ก่อนที่สายจะตัดลง

อาหารถูกเก็บไปหมดแล้ว เค้าไม่ว่าง เค้าไม่มา เธอบอกตัวเองเบาๆ ใบหน้าสวยที่เคยมีรอยยิ้มหม่นหมองลงขึ้นมาทันที เธอคิดถึงเค้ามาก มากจนไม่รู้จะทำยังไง แสงไฟข้างนอกสว่างไสวส่องเข้าาภายในห้องที่มืดมิด เธออยากจะรู้ว่า เค้าจะคิดถึงกันบ้างไหม

ชาตรียืนหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเตรียมรับพายุอารมณ์ พี่พุรอวันศุกร์นี้มาตลอดอาทิตย์ ถึงไม่พูดแต่เค้ารู้ว่า นัดวันศุกร์ของพี่พุสำคัญมาก พสุธรแจ้งลูกน้องล่วงหน้าแล้วว่า ต่อไปนี้ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนมาก ห้ามติดต่อมา หรือถ้าด่วนจริงๆให้ติดต่อชาตรีก่อน เพราะเค้าจะไม่ทำงานช่วงวันหยุดแล้ว

"เจ้าสัวจะบินด่วนเย็นนี้ครับ ผมจัดการกระเป๋าให้แล้ว เอกสารพร้อมแล้วครับ บินวันศุกร์เย็น กลับไฟล์วันจันทร์เช้าครับ "

พสุธรข่มอารมณ์ไว้ กัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความผิดหวัง ความไม่พอใจ แต่ก็ต้องยอมรับมัน มือหนาโบกมือไล่ให้ออกไป เค้าอยากอยู่คนเดียว สักพัก

"ดูแลงานให้ดีนะ แล้วก็ดูแลบัวด้วย " ชาตรีรับปากหนักแน่น

"ครับ ไว้ใจผมได้เลยพี่พุ "

พสุธรหลับตาในความมืดระหว่างเดินทาง งานนี้ได้เงินเจ็ดหลัก งานนี้ได้รับความไว้วางใจและชื่อเสียง แต่ต้องแลกมากับความผิดหวังในเรื่องส่วนตัว ชายหนุ่มใช้ความคิดของตัวเองระหว่างเดินทาง เค้าต้องมีสมาธิ ไม่ฟุ้งซ่าน อีกไม่กี่วันก็ได้เจอ เธอไม่ได้หายไปไหน เธอยังอยู่ที่นั่น รอเค้าอยู่แน่นอน

คืนวันศุกร์วันเสาร์วันอาทิตย์ผ่านไปอย่างเชื่องช้า เธอคิดถึง เธออยากเจอ อยากคุยกับเค้าเหลือเกิน ใบหน้าหวานหงอยเหงาอีกแล้ว บัวชมพูไม่อยากปล่อยให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เพราะคิดถึงเค้าเลย

เพื่อนร่วมงานเอ่ยทักในเช้าวันจันทร์ เธอยิ้มแกนๆตอบไป แล้วลงมือทำงาน รอต่อไป ที่ทำได้คือรอวันศุกร์นี้ต่อไป มือบางหยิบปฏิทินตั้งโต้ะขึ้นมา แล้วขีดทำเครื่องหมาย อีก5วัน เท่านั้น เธอก็จะได้พบหน้าเค้าแล้ว ตั้งสติให้มั่น แล้วลงมือทำงานของตัวเองได้แล้ว บัวชมพูบอกกับตัวเพื่อจะได้ไม่โฟกัสกับเค้า ไม่โฟกัสแต่เรื่องของเค้า อยู่เพียงอย่างเดียว

ชาตรีโทรหาลูกพี่เป็นระยะ รายงานเรื่องงาน และเรื่องสำคัญ

"คุณบัวไม่ได้ไปไหนครับ วันหยุดก็อยู่ที่คอนโดทั้งวัน "

คนฟังรับคำเสียงเบา

" เช้านี้ไปทำงานแล้วใช่ไหม "

ไปแล้วครับ "

"ดี เท่านี้แหละ เครื่องจะออกแล้ว "

การเดินทางที่ยาวนาน ทำให้เค้าอ่อนล้า เรื่องงานไม่มีปัญหาอะไร เค้าต้องยอมยึดเอาความสบายของลูกค้าวีไอพีเป็นหลัก เจ้าสัวไม่ใช่คนมีเวลาว่างมากนัก ถ้าท่านนัดแล้ว เค้าต้องไป เสียงเอ่ยชมทำให้เค้ามีกำลังใจและรอยยิ้มขึ้นมา

"ทำงานแบบนี้ ถ้ามีแฟนที่ไม่เข้าใจคงแย่ ดีแล้วที่ยังโสด ทำงานไปก่อน "

พสุธรยิ้มออกมา แฟนหรอ แบบเค้าจะมีแฟนหรอ คงยาก แต่ภาพของคนที่อยู่เอ็มคอนโดชั้น14ผุดขึ้นมาในความคิดทันที

พสุธรไม่ใช่คนช่างพูดช่างคุย ในที่ทำงานเค้าเป็นนายที่เงียบขรึม มุ่งมั่น และ ตั้งใจทำงาน คำแนะนำ และข้อตำหนิที่บอกลูกน้องไป ทำให้ทุกคนเชื่อและฟัง แต่หลังจากกลับมาจากเมืองจีน ลูกน้องต่างขยาดในความดุของเค้า เหมือนเค้าจะเงียบขึ้นอีก หรือบางที ที่สายตาของเค้ามองใคร ก็ทำให้คนนั้น คล้ายจะมีความผิด หรือ รู้สึกร้อนๆหนาวๆไปตามใคร

เลขาสาวหยิบถุงของฝากเอามาจากห้องนาย พร้อมกับแจกให้ลูกน้อง

"นาย ดูอารมณ์ไม่ดีนะคะ คุณชายตรี " คนถูกถามพยักหน้า เพราะรู้ดีแก่ใจว่า นายหงุดหงิดเรื่องอะไร

"ช่วงนี้งานเยอะมากครับ คดีก็มาก นายก็คงเหนื่อย "

ชาตรีให้ความสำคัญกับพี่พุเสมอ ถ้าอยู่กันตามลำพัง จะเป็นพี่พุ แต่ถ้าคุยกันแบบนี้ จะเป็นนาย หรือ คุณพสุธร ทุกคำ และคนอื่นๆก็จะเรียก คุณชาตรี เสมอเพราะรู้ตำแหน่งและความสำคัญดี

"พี่พุ ไปบริษัทโน้นไหม เอกสารเสร็จแล้ว "