บทที่ 48 บทที่ 48

“อานิจ...อานิจเป็นอะไรคะ”

เสียงใสๆ ของเด็กหญิงวัยสองขวบกว่าดังขึ้น พร้อมกับที่มือเล็กเอื้อมมาเขย่ามือเรียวบางเบาๆ ทำให้อนามิกาหลุดจากอาการเหม่อลอย และหันมาสนใจเด็กหญิงที่นั่งตาแป๋วอยู่ตรงหน้า

“จ๋า...หนูดีเรียกอานิจ อยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ” เสียงหวานรีบเอ่ยถามอย่างเอาใจและห่วงใย

“เปล่าค่ะ แต่ห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ