บทที่ 64 บทที่ 64

“หยุดร้องไห้ซะ ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้ว ผมจะพาไปรับยา”

กฤชเพชรไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงได้อีก แต่ขยับมาประคองร่างบางลงจากเตียง

แม้จะไม่อยากให้เขาแตะเนื้อต้องตัว แต่มือแข็งแรงของเขาช่างมีอิทธิพลกับความรู้สึกอันแสนอ่อนไหวของเธอเหลือเกิน เรี่ยวแรงจะขัดขืนจึงแทบไม่มี

“นิจลุกเอง เดินเองได้ค่ะ ไม่ต้องประคอง...