บทที่ 4 ฉันสามารถรักษาคุณได้

ตลอดหลายปีที่อาศัยอยู่ต่างประเทศ เพื่อหาเลี้ยงลูกๆ อลีนาจึงต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ช่วงแรกได้เพื่อนร่วมห้องช่วยดูแลเด็กๆ ให้ แต่พอเพื่อนกลับประเทศไป นานวันเข้าเด็กๆ ก็เริ่มฝึกฝนจนสามารถอยู่บ้านกันเองได้

เรื่องนี้ทำให้อลีนาเบาใจไปได้มาก

อลีนาเดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด ซื้อของใช้ในบ้านและของใช้เด็ก แล้วก็เลือกเสื้อผ้าให้ลูกๆ อีกสองสามชุด พอลองคิดดูแล้วเธอก็เดินไปยังแผนกเสื้อผ้าบุรุษ

เสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นขาดรุ่งริ่งไปหมด ถือซะว่าเธอทำบุญซื้อเสื้อผ้าผู้ชายให้เขาสักสองชุดก็แล้วกัน

ไม่อย่างนั้นจะปล่อยให้เขาโป๊ตลอดก็คงไม่ได้

ขณะที่กำลังเลือกอยู่นั้น ทีวีด้านบนก็กำลังรายงานข่าวล่าสุด: "เมื่อเร็วๆ นี้ กรณ์ ประธานคนใหม่ของบริษัท ศิริเอก ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทราบมาว่าเกิดจากการขับรถเร็วเกินกำหนดทำให้เสียหลัก พลิกคว่ำตกหน้าผาและระเบิด แต่ไม่พบร่างของกรณ์ในที่เกิดเหตุ ต่อไปนี้คือภาพสถานการณ์ในขณะนั้น หากมีพยานผู้เห็นเหตุการณ์โปรดติดต่อญาติ มีรางวัลนำจับอย่างงาม"

อลีนาเงยหน้าขึ้นมอง แต่ภาพบนหน้าจอตัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอจึงมองไม่ทัน

เดิมทีตั้งใจว่าจะดูหน้าตาของกรณ์สักหน่อย แต่ก็ไม่ทันได้เห็น

เธอยืนรอฟังข่าวต่ออีกสักพัก แต่ก็ไม่มีข่าวเกี่ยวกับกรณ์อีก

อลีนาเห็นว่าดึกแล้ว จึงตัดสินใจกลับบ้าน

อีกด้านหนึ่ง สุพรรณีกำลังเลือกเสื้อผ้าผู้ชายอยู่ หางตาเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคยฝั่งตรงข้าม เธอชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเพ่งมองให้ชัด

เห็นเพียงหญิงสาวรูปร่างสมบูรณ์แบบ หน้าตาสวยโฉบเฉี่ยว กำลังเลือกเสื้อผ้าผู้ชายด้วยท่าทีสง่างามและสุขุม

คุ้นตาเหลือเกิน

สุพรรณีขมวดคิ้วเรียวสวย คาดเดาอย่างไม่เต็มใจสุดขีดว่า ผู้หญิงสวยคนนั้นคือพี่สาวต่างแม่ของเธอ!

อลีนา!

นังนั่นโผล่มาแล้วเหรอ?!

พอสุพรรณีเห็นอลีนากำลังจะไป เธอก็รีบวิ่งตาม แต่ถูกฝูงคนขวางไว้ บวกกับอลีนาเดินเร็ว เพียงไม่กี่ก้าวเธอก็คลาดกันจนได้

นังแพศยานั่นจะรีบเดินไปไหนนักหนา!

สุพรรณีก่นด่าพลางนึกอะไรขึ้นได้ จึงกดโทรศัพท์ออกไป: "พี่ธงชัย เมื่อกี้ฉันเจออลีนาค่ะ จริงๆ นะ ต่อให้มันกลายเป็นเถ้าถ่านฉันก็จำได้ ตกลง พี่ไปสืบมานะว่ามันพักอยู่ที่ไหน ครั้งนี้อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้เด็ดขาด!"

ตอนนั้น อลีนาหนีไปทั้งที่ยังไม่ได้หย่า ทำให้เธอต้องอยู่กินกับธงชัยในสถานะที่คลุมเครือ ถึงแม้จะมีลูกชายด้วยกันแล้ว แต่ก็ยังตกเป็นขี้ปากของพวกคุณนายไฮโซหลังมื้ออาหารอยู่ดี

สี่ปีแล้ว เธอต้องทำให้อลีนาหย่าให้ได้!

......

เจ้าตัวเล็กทั้งสามเชื่อฟังมาก ไม่แตะต้องของอันตรายใดๆ น้องเบนซ์เล่นหมากรุกสากลเป็นเพื่อนนิน่า ส่วนน้องแชมป์นั่งอ่านหนังสือ คอยช่วยนิน่าเดินหมากเป็นครั้งคราว

ผ่านไปไม่นาน นิน่าก็นั่งไม่ติด ยัดตัวหมากรุกใส่มือน้องแชมป์: "หนูจะไปดูว่าคุณลุงหล่อตื่นหรือยัง!"

ยังไม่ทันที่น้องแชมป์กับน้องเบนซ์จะทันตั้งตัว นิน่าก็วิ่งปรู๊ดออกไปแล้ว สองแฝดไม่มีทางเลือกจึงต้องรีบวิ่งตามไป

"คุณลุงหล่อยังไม่ตื่นเลย จะตายแล้วหรือเปล่านะ"

นิน่าเอามือประคองแก้มป่องๆ ดวงตาไร้เดียงสาจ้องมองคนที่อยู่บนเตียงตาไม่กระพริบ

น้องเบนซ์พูดว่า: "ไม่หรอก หม่ามี้ฝีมือรักษาเก่งกาจ ต้องช่วยชีวิตได้แน่ๆ"

น้องแชมป์ยื่นมือไปอังจมูกผู้ชายคนนั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม: "ยังหายใจอยู่"

นิน่า: "งั้นก็ดีเลย คุณลุงหล่อตัวสูงใหญ่แข็งแรง ต้องช่วยหม่ามี้ทำงานได้เยอะแน่ๆ ให้ช่วยตากสมุนไพรก็ยังดี"

กรณ์: "......"

อะไรเป็นอะไรเนี่ย?

ทำไมข้างหูถึงได้หนวกหูขนาดนี้?

เหมือนนกกระจอกแตกรังเลย

กรณ์ขมวดคิ้วเข้ม ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

"ว้าย! คุณลุงหล่อตื่นแล้ว!"

ภาพแรกที่เห็น กรณ์เห็นเด็กหญิงตัวน้อยผิวขาวผ่องเหมือนตุ๊กตาฝรั่ง ทำเอาเขาตะลึงไปชั่วขณะ

น้องเบนซ์รีบพูดขึ้น: "น้องแชมป์ คุณลุงตื่นแล้ว!"

น้องแชมป์ขยับเข้าไปใกล้ จ้องมองกรณ์แล้วพูดด้วยท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย: "คุณตื่นแล้ว หม่ามี้บอกว่าถ้าคุณตื่นแล้วก็แปลว่าปลอดภัย"

หนึ่ง สอง สาม...

เด็กสามคนนี้หน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบ โผล่หน้ามาเหมือนเห็ดน้อยเลยแฮะ... กรณ์เอ่ยปาก น้ำเสียงแหบพร่ายิ่งนัก: "ที่นี่ที่ไหน?"

อย่าบอกนะว่าอยู่ในบ้านเห็ด

น้องแชมป์ตอบ: "ที่นี่คือชานเมือง บ้านคุณยายผมครับ"

กรณ์ถาม: "ผู้ใหญ่บ้านพวกเธอช่วยฉันไว้เหรอ?"

นิน่ายิ้มแฉ่งตอบว่า: "หม่ามี้เป็นคนช่วยคุณไว้ค่า คุณลุงหล่อ ทำไมคุณถึงตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้นล่ะคะ?"

ดวงตาสีนิลของกรณ์ฉายแววเย็นยะเยือก

ตอนนั้นรถของเขาถูกวางยา พอถึงทางโค้งบนเขา รถก็เสียหลักพุ่งลงหน้าผาทันที

โชคดีที่เขากระโดดออกจากรถที่เสียการควบคุม กลิ้งไปหลายตลบจนไปติดค้างที่ต้นไม้ ช่วยชะลอความเร็วในการร่วงหล่น กลิ้งต่ออีกหน่อยแล้วก็จำอะไรไม่ได้แล้ว

แม่ของเจ้าเห็ดน้อยพวกนี้เป็นคนช่วยเขาไว้เหรอ?

กรณ์ถามต่อ: "แล้วหม่ามี้พวกเธอล่ะ?"

"ไปซื้อของครับ"

"แล้วคุณยายล่ะ?"

"อยู่บนสวรรค์ ที่นี่มีแค่พวกเราสามคนกับหม่ามี้"

กรณ์ถามไปตามมารยาท: "แล้วพ่อพวกเธอล่ะ?"

เจ้าตัวเล็กทั้งสามเงียบกริบ

น้องเบนซ์เบะปาก: "คุณลุงครับ คำถามลุงเยอะไปหน่อยนะ"

กรณ์: "......"

เอาล่ะสิ เกิดมาเพิ่งเคยโดนเจ้าเห็ดน้อยดุใส่เป็นครั้งแรก

"คุณลุงหล่อ ดื่มน้ำค่ะ" นิน่ารีบส่งน้ำให้ทันที กระพริบตาปริบๆ ถามว่า: "คุณลุงหล่อชื่ออะไรคะ? เป็นคนทีไหนเหรอ?"

กรณ์มองเด็กหญิงตัวน้อยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู จิตใจก็พลอยอ่อนลง รับแก้วน้ำมาดื่มไปหลายอึก

พอเห็นเขาไม่ตอบ น้องเบนซ์ก็ขมวดคิ้ว: "คุณลุงความจำเสื่อมหรือเปล่า?"

นิน่าตะลึง: "ความจำเสื่อม?"

น้องเบนซ์พยักหน้า: "ไม่เคยดูในทีเหรอ พอรถชนส่วนใหญ่ก็ความจำเสื่อมกันทั้งนั้น คุณลุงก็น่าจะเป็นเหมือนกัน ไม่งั้นทำไมถึงไม่ตอบล่ะ?"

กรณ์ทั้งขำทั้งขัน เจ้าเด็กแสบสามคนนี้

ในตอนนั้นเอง เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น

นิน่าตาเป็นประกาย: "หม่ามี้ต้องกลับมาแล้วแน่ๆ!"

จากนั้นเจ้าตัวเล็กทั้งสามก็วิ่งตึงตังออกไป

"หม่ามี้!"

นิน่ากำลังจะเปิดประตู แต่น้องแชมป์ขวางไว้

ทั้งสามหยุดดูผ่านช่องประตู เห็นผู้หญิงแปลกหน้ายืนอยู่ข้างนอก

ทั้งสามถามพร้อมกัน: "คุณเป็นใคร?"

"สวัสดีจ้ะเด็กๆ ผู้ใหญ่ไม่อยู่เหรอ? น้าเป็นแม่บ้านที่จ้างมาทำความสะอาดนะจ๊ะ..."

พี่ทราย แม่บ้านเห็นแฝดสามหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบก็อดตื่นเต้นไม่ได้

"อ๋อ ไม่รู้สิครับ น้าค่อยมาใหม่เถอะ!"

พูดจบ เด็กๆ ก็พากันเดินกลับเข้าไป

พี่ทราย: "......"

นี่มันสถานการณ์อะไรเนี่ย?

นิน่าเดินไปหันมองไป: "น้องแชมป์ ไม่เปิดประตูให้คุณน้าคนนั้นจะดีเหรอ?"

น้องแชมป์ตอบ: "นอกจากหม่ามี้กับแม่ทูนหัวแล้ว ไม่ว่าเป็นใครก็ห้ามเปิดให้เด็ดขาด"

อลีนารีบเร่งกลับบ้าน ทางโทรศัพท์แม่บ้านโทรตามหลายรอบแล้ว พอเธอกลับมาถึง แม่บ้านก็กลับไปอย่างหัวเสียแล้ว

ช่วยไม่ได้ อลีนาคงต้องหาจ้างคนใหม่

พออลีนาเดินเข้ามา นิน่าก็วิ่งถลาเข้ามาหา

"หม่ามี้ คุณลุงหล่อตื่นแล้วค่า!"

"เหรอจ๊ะ? ตื่นเมื่อไหร่ เขาพูดอะไรบ้างไหม?"

อลีนาวางของในมือลง แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนแขก

น้องแชมป์กับน้องเบนซ์ก็อยู่ด้วย นิน่ารายงานสถานการณ์ไปพลางรื้อค้นถุงขนมไปพลาง พี่ชายทั้งสองก็พลอยสนใจไปด้วย

อลีนาเดินไปที่ข้างเตียง โน้มตัวลงเล็กน้อย วางมือนุ่มๆ บนหน้าผากของกรณ์เพื่อวัดไข้

การเข้ามาใกล้แบบกะทันหันทำให้กรณ์เผลอสูดหายใจเข้าลึกๆ

นึกไม่ถึงว่าคนที่ช่วยเขาไว้จะเป็นผู้หญิงสาวสวยขนาดนี้

"คุณเป็นคนช่วยผมเหรอ?"

"ใช่ค่ะ คุณยังมีไข้ต่ำๆ เดี๋ยวฉันต้มยาแล้วคุณค่อยกินนะ"

นิ้วเรียวของอลีนาแตะที่ข้อมือของกรณ์เพื่อจับชีพจร พอเห็นเขาจะขยับตัว เธอก็พูดเสียงเข้ม: "อย่าขยับซี้ซั้ว ขาขวากับแขนซ้ายคุณหัก ตอนนี้ยังลุกไม่ได้"

"อะไรนะ?!"

กรณ์ตกใจสุดขีด เพิ่งจะรู้ตัวว่าแขนขาตัวเองไร้ความรู้สึก รอดตายมาได้ แต่กลับต้องกลายเป็นคนพิการงั้นเหรอ?

อลีนาจ้องมองใบหน้าเย็นชาของกรณ์ แล้วปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง: "วางใจเถอะ ฉันรักษาคุณให้หายได้"