บทที่ 12 ตอนที่ 12
“เหอะ บังคับจี้จนน่าอึดอัด ตอนนี้นายก็ทำกับฉันอยู่” เอเรียยอกย้อนเอามือกอดอก
“เธอเลยวัยรุ่นมาแล้วนี่ อีกอย่างเธอมันดื้อเอง ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ฉันจะได้ใจเธอหรือไง”
“มันก็ไม่ได้อยู่ดี”
“ลองดูไหมล่ะคืนนี้” ออสตินกระตุกยิ้มชอบใจเมื่อเอเรียหันหน้าหนี
รถหรูขับมาจอดอยู่หน้าบ้านกลางเมือง เอเรียลงจากรถเปิดประตูรั้วเข้าบ้านทันทีตามด้วยออสตินที่ลงจากรถถือกุญแจเดินเข้าบ้านเอเรียเสมือนบ้านตัวเอง เข้ามาถึงก็ผงะเมื่อของรกเต็มบ้านทั้งป้ายไฟเอ่ย ขนม ตุ๊กตาเครื่องเล่น อุปกรณ์นานาชนิด รวมทั้งสาวน้อยสี่สหายที่นั่งมองเอเรียตาปริบๆ
“นี่ค่ะป้าเอ บัตรเข้างาน เรเก็บเงินซื้อให้ป้าเอด้วย ป้าเอพาเรไปงานพรุ่งนี้หน่อยนะ เรนัดเพื่อนมาค้างด้วยแล้ว พรุ่งนี้เช้าจะได้ไปพร้อมกัน ไปหาอปป้าเอสจีของพวกเรา” เรร่ากระโจนเข้ามากอดขาเอเรียชิงพูดอย่างออดอ้อนก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นออสตินที่ปิดประตูมองสภาพเบื้องล่าง รูปภาพเอสจีเกลื่อนกลาด
“กรี๊ดดด พี่ออสตินตัวจริงเสียงจริง เรร่าไม่โกหกจริงๆ ด้วย” เพื่อนของเรร่ากุมมือดีใจมองออสตินที่ฉีกยิ้มเดินเข้ามายืนข้างๆ เอเรียที่มองของมากมายอย่างเหนื่อยหน่าย
“นี่…” เอเรียขยับปากเริ่มพลางเหล่มองออสตินที่เอียงหน้ามองเธอ “ทำเสร็จช่วยกันเก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยละ”
“เย้ ป้าเอไปกับเรนะคะ”
“อือ” เอเรียก้มมองเรร่าที่ฉีกยิ้มดีใจหันไปกอดกับเพื่อนแล้วทำอัลบั้มรูปต่อ หญิงสาวผ่อนลมหายใจขยับตัวเดินหาพื้นที่ว่างเพื่อขึ้นบันได ออสตินเอามือล้วงกระเป๋าเดินตามขึ้นบันไดไปโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว รู้อีกทีเขาก็มาอยู่ในห้อง
“เตียงนุ่มดีนะ” ออสตินนั่งลงบนเตียงเงยหน้ามองเอเรียที่เบิกตาโตตกใจถึงกับค้างนิ่ง
“นายขึ้นมาทำไม”
“ก็ข้างล่างไม่มีที่นั่ง ฉันนึกว่าเธอให้ฉันเดินตามขึ้นมาซะอีก ไม่เห็นพูดอะไรสักคำ” ออสตินขย่มเตียงเล่นพร้อมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์
“แต่นี่มันห้องฉัน ออกไป” เอเรียเดินเข้ามาคว้ามือออสตินยื้อไปยื้อมาไม่ยอมลุกขึ้นง่ายๆ
“ตอนนี้ฉันมาห้องเธอเดี๋ยวคืนนี้เธอก็ไปนอนห้องฉัน จะได้หายกัน ตกลงไหม” ออสตินกระชากแขนเธอดึงเข้าหาตัวพาตัวเอเรียถลาเข้าหาอย่างเหมาะเจาะด้วยความที่เธอเบรกได้ทันยื้อไว้พร้อมสะบัดมือออกยืนจ้องเขาอย่างไม่สบอารมณ์
“เฮ้อ อยากทำอะไรก็เชิญ” เอเรียผ่อนลมหายใจเหนื่อยหน่ายเดินออกไปเปิดม่านแต่ยังไม่ทันได้รูดเปิดหมดเอวบางร่างเล็กถูกสวมกอดทางด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อยากทำอะไรก็ทำ พูดเองนะ” เสียงอ่อนโยนกระซิบข้างหูทำเอเรียขนลุกชันไปทั้งตัวแกะมือออสตินออก เขาเองก็ไม่ยอมง่ายๆ ยื้อกระชับกอดมากขึ้นจนเธอเริ่มอึดอัด
“ออสติน! ”
“คร้าบ” เสียงหวานหูแผ่วลงที่ข้างหูจนเธอต้องเอามือมาปิดก้มหน้าลง
“อีตาบ้า! ” เอเรียดิ้นอยู่ในอ้อมกอด
“ฮ่ะ ฮา ทำไม กลัวเหรอแม่กวางน้อย” ออสตินปล่อยมือออกยืนหัวเราะชอบใจ
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยออสติน” เอเรียหันมาชี้หน้าออสตินพร้อมดึงม่านมาห่มตัวจ้องเขม็ง
“อยากให้ออกเหรอ” ออสตินขยับเข้ามายืนใกล้เอเรียพร้อมโน้มหน้าลงมาใกล้หน้าเธอ
“อะไรอีกละ” เอเรียขมวดคิ้วเอามือดันอกเขาให้ห่างตัวอย่างไม่ไว้ใจ
“ฉันชอบปากเธอ จูบฉันสิแล้วฉันจะเดินออกไปอย่างเร็วเลย กล้าไหมล่ะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาหาเธอที่ชักมือกลับขยับถอยจนหลังชนกระจกหน้าต่าง
“ฝันไปเถอะ”
“แต่งงานกันไปลูกดกตายเลย” ออสตินยกมือจับจมูกก้มหน้าส่ายหน้าไปมาก่อนที่สายตาจะเหลือบเห็นลิ้นชักตู้ เขาปรายตามองเอเรียช้าๆ ที่สัมผัสถึงลางไม่ดีก่อนมองตามสายตา เอเรียเบิกตาโตวิ่งไปรั้งแขนออสตินที่วิ่งคว้าลิ้นชักตู้เสื้อผ้าพร้อมดึง
“เอ้ มีอะไรอยู่ในนี้บ้างน้า”
“อย่านะออสติน” เอเรียนั่งยองๆ ยื้อมือออสตินที่แกล้งแหย่ใช้มืออีกข้างโอบเอวเธอทีเผลอ
“ทำไมดูไม่ได้มันมีอะไรเหรอ หรือจะให้ดูตรงนี้” ออสตินหันหน้ามองเอเรียที่หยุดกึกจ้องเขาตาไม่กะพริบ
ใบหน้าคมเข้มค่อยๆ เลื่อนเข้าไปใกล้ ดวงตาสองคู่มองสบตาห่างกันไม่ถึงคืบอย่างชิดใกล้ ก่อนริมฝีปากจะสัมผัสโดนกันช้าๆ
ตืด ตืด
สมาร์ทโฟนสั่นขึ้นขัดจังหวะทำให้เอเรียตั้งสติได้เด้งตัวลุกขึ้นออกห่างจากชายหนุ่มที่ฟึดฟัดลุกขึ้นเม้มปากล้วงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมารับสาย
“อือ อือ เก็บคืนนี้ก็ได้ โอเค” เอเรียเลื่อนสายตาไปเปิดม่านผ่อนลมหายใจยาวก่อนหันกลับมามองมือที่โอบกอดทางด้านหลัง ออสตินเอาหน้าฟุบลงที่ไหล่เธอพร้อมกระชับอ้อมกอดแน่นในมือถือสมาร์ทโฟน เธอลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่าใจ
“ออส…”
“ขออยู่แบบนี้แป๊บหนึ่ง ฉันต้องบินไปช่วยเอสจีทำงานหลังงานมีตแอนด์กรี๊ดของเช้าพรุ่งนี้ ฉันจะไม่ได้เจอเธอสักพัก คงคิดถึงแย่” น้ำเสียงจริงจังส่งผ่านมาทางด้านหลัง
“อื้อ”
“อะไรคืออื้อ” ออสตินปล่อยมือออกมองหน้าเอเรียที่หันกลับมา
“ไม่รู้จะตอบอะไร ก็อื้อไง”
