บทที่ 5 ตอนที่ 5
“ดินเนอร์ด้วยกันสักมื้อ ว่าไง” ออสตินกอดอกต่อรองเอเรียที่ยกมือจับแขนซ้ายตัวเองอย่างนิ่งคิดชนิดถอนตัวไม่ขึ้นจนไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นพร้อมโน้มหน้าลงมามองตาเธอ
“ไม่ตอบถือว่าตกลง” รอยยิ้มหวานส่งให้เธอพร้อมยกมือแตะปลายจมูกเอเรียเบาๆ ก่อนเดินเอามือล้วงกระเป๋าไปรอเข้าฉาก เอเรียหันมองตามอย่างลำบากใจแต่ก็จำใจเดินไปเข้าฉาก ออสตินกอดเอวเอเรียอย่างหวานเยิ้มบวกกับสายตาจริงใจที่ส่งหาเธอตลอดระยะการถ่ายจนคนมองดูอยู่อดยิ้มตามไม่ได้
ระยะการถ่ายผ่านไปเต็มวันทำให้เอเรียดูเหนื่อยล้านั่งซ้อนท้าย ducati สีดำแดง เขาบิดแรงขึ้นทำให้เธอต้องจำใจขยับชิดกอดเอวเขาแน่น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่มอย่างชอบใจค่อยๆ ผ่อนความเร็วลงชมวิวข้างถนน ขับผ่านสะพานแขวนชมวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืน เอเรียค่อยๆ เลื่อนมือกลับเมื่อความเร็วเริ่มผ่อนลงแต่มือของออสตินกลับจับรั้งไว้ให้กอดเอวเขาพร้อมเหลียวหลังมองในขณะที่มีหมวกกันน็อคอยู่บนหัวก่อนขี่เข้ามาจอดที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่
“ดูหนังสักเรื่องดีกว่า” ออสตินถอดหมวกกันน็อคออกห้อยไว้ที่คอรถ
“แค่ดินเนอร์” เอเรียตอบกลับยกมือสางผมที่พันกันยุ่ง ออสตินยืนเหยียดตัวตรงเผยความสูงที่เลยหัวเอเรียขยับเข้ามาใกล้ช่วยเธอสางผมอย่างเบามือจนเอเรียเงยหน้ามองท่าทางของเขาแล้วรีบล้วงหยิบหวีในกระเป๋ามาสางแทนเดินนำเข้าห้าง ออสตินมองด้วยรอยยิ้มแล้วเดินตามไป
ออสตินจับมือเอเรียจูงมาดูโปรแกรมหนังที่เสาอย่างอารมณ์ดี เธอเอามืออีกข้างแกะมือเขาออกแต่ไม่ออกจึงปล่อยเลยตามเลยพร้อมทำหน้าเซ็ง
“ดูเรื่องไรดี”
“ฉันดูไม่ได้ ดูจบก็ดึก หลานฉันอยู่บ้านคนเดียว นายอยากดูก็ดูไปคนเดียว ฉันมีภาระที่ต้องรับผิดชอบ”
“งั้นเธอก็หาคนมาช่วยรับผิดชอบสิ ไม่เห็นยาก” ออสตินเอียงหน้ามองเอเรียพร้อมฉีกยิ้มยียวน
“ฉันรบกวนเคทมาหลายครั้งแล้ว เคทก็มีงานของเคทไหมล่ะ” เอเรียตอบกลับอย่างเหนื่อยหน่ายแต่คนฟังกลับชักสีหน้าไม่พอใจดึงมือเธอเข้ามาหาตัว
“ฉันหมายถึงฉัน ไม่ได้หมายถึงคู่เลสของเธอ”
“ฉันไม่ได้ชอบนายนี่ นายจะมาวุ่นวายกับฉันทำไม” เอเรียเถียงกลับอย่างข้องใจ
“ก็ฉันชอบเธอ จำเป็นต้องมีเหตุผลไหมล่ะ ให้บอกกี่ล้านคำว่าฉันชอบเธอ” สีหน้าคนพูดจริงจังอย่างเห็นได้ชัดบีบมือเธอแน่น
“ไม่มีแฟนคลับไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ จะดินเนอร์ก็รีบไปสิ ฉันรีบกลับบ้าน” เอเรียตอบปัดๆ ไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดแม้แต่นิด
“มันไม่ตลกนะเอเรีย ฉันเริ่มขี้เกียจบอกคำพวกนี้กับเธอแล้ว”
“แล้วใครใช้ให้บอก” เอเรียแกะมือออสตินออกตอบกลับอย่างเย็นชาเดินนำออกไป ออสตินคว้าแขนเธอดึงกลับมาเข้าหาตัวพร้อมก้มหน้าลงกระซิบข้างหูในขณะที่เธอเซถอยหลังชนอกเขา
“ฉันจะจูบเธอแทนคำพูด”
“ปล่อย” เอเรียเบิกตาดุจ้องหน้าออสตินที่เลิกคิ้วท้าทายโน้มหน้าลงไปหาเธอจนจมูกชนกัน เอเรียดันตัวเองออกจากเขาพร้อมแกะมืออย่างหงุดหงิดใจยืนผ่อนลมหายใจฟึดฟัด
“สรุปจะกินอะไร” ออสตินยิ้มกรุ้มกริ่มจับมือซ้ายเธอมากุมไว้โดยที่เธอยินยอมอย่างว่าง่ายทำให้เขาพึงพอใจอย่างมาก
“ราเมง” เธอตอบสั้นๆ ไม่มองสบตาเขา
“ชอบกินหรอ”
“เปล่า มันกินแล้วหมดเร็วดี”
“เหอะ คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ งั้นหรอ นี่ใคร ออสตินนะเอเรีย” ออสตินสวนกลับอย่างยียวนพาเอเรียเข้ามานั่งที่ร้าน พนักงานเข้ามาต้อนรับพร้อมยื่นเมนูให้ด้วยรอยยิ้มมองเอเรียทีออสตินทีอย่างชื่นอกชื่นใจ เอเรียสั่งเสร็จก็ปิดเมนูยื่นส่งกลับ
“กินโมจิเย็นไหม อร่อยเปล่า” ออสตินวางเมนูลงบนโต๊ะเท้าคางถามเอเรียที่เหลือบมองเมนูของเขา
“ก็อร่อย”
“เธอกับโมจิอะไรอร่อยกว่าฉัน” คำพูดของออสตินทำพนักงานเขินแทนรอฟังคำตอบจากหญิงตรงหน้าที่จ้องเขม็ง
“ออสติน! ”
“บอกมาสิอะไรอร่อยกว่า ฉันจะได้กินอันนั้น” ออสตินปิดเมนูมองหน้าเอเรียที่ลุกลี้ลุกลนอึดอัดหันไปบอกพนักงานทันที
“เอาโมจิเย็นด้วยค่ะ”
“ทั้งหมดสามรายการ รับน้ำอะไรดีคะ” พนักงานสาวยังคงถามต่อด้วยความตื่นเต้น
“ชาเขียวแล้วกันค่ะ” เอเรียตอบก่อนเหล่มองออสตินที่เอามือลูบคางยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอจ้องหน้าเขาแล้วเม้มปากดุเขาทางสายตาระแวงว่าเขาจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“ชามะนาวดีกว่าครับ ตาจะได้สว่างสำหรับคืนนี้”
“ค่ะ ตามนี้นะคะ” พนักงานยิ้มกรุ้มกริ่มเดินม้วนเขินออกไป เอเรียส่ายหน้าไปมาอย่างสุดทนก่อนออสตินจะลุกขึ้นเดินไปนั่งลงข้างๆ ในระยะประชิดยกแขนพาดผนังพิงหยิบมือถือออกมาถ่ายรูป เอเรียมองเข้าอย่างตกใจก่อนยื่นมือจับมือถือเขาลดลง
“ทำอะไร”
“ถ่ายรูปไง” ออสตินปัดมือเอเรียออกยกมือถือขึ้น
“ไม่ได้ ห้ามถ่าย นายจะให้ฉันทำยังไงนายถึงจะเลิกยุ่งกับฉัน เลิกจิ้นบ้าๆ นี่สักที” เอเรียดึงมือเขากลับมาพร้อมมองด้วยสีหน้าจริงจัง
