บทที่ 6 ตอนที่ 6
“มีทางเลือกอยู่นะ สนใจไหมล่ะ” ออสตินลดมือถือลงเอนหลังพิงมองหน้าเอเรียที่มองตาม
“อะไร”
“ข้อ 1 เป็นแฟนฉัน”
“ออส…”
“ข้อ 2 เป็นแฟนฉัน”
“นี่”
“ข้อ 3 เป็นแฟนฉัน เอาข้อไหนดี” ออสตินยิ้มยียวนมองหน้าเธอที่ผ่อนลมหายใจหน้าบึ้งกอดอกรออาหารมาเสิร์ฟแล้วจัดแจงรีบกินรีบไป เพราะคู่เธอดูจะเป็นที่สนใจเป็นพิเศษจากพนักงานและคนที่เข้ามานั่งทานในร้าน
ออสตินขี่รถพาเอเรียมาถึงบ้านประมาณสี่ทุ่มเศษ เขาลงจากรถถอดหมวกกันน็อคเดินตามเอเรียเข้าไปด้านในโดยที่เธอไม่รู้ตัว รู้อีกทีตอนปิดประตูบ้าน
“ออสติน! ”
“ขอเข้าห้องน้ำหน่อยสิ” ออสตินเดินเอามือล้วงกระเป๋าขึ้นบันได
“เดี๋ยวๆๆ ห้องน้ำข้างล่างก็มี” เอเรียรีบวิ่งไปคว้าชายเสื้อเขารั้งไว้ยืนคาบันได
“ฉันจะเข้าไปสำรวจห้องเธอ ซ่อนใครไว้หรือเปล่า”
“นายจะละลาบละล้วงพื้นที่ส่วนตัวฉันไม่ได้นะ” เอเรียดึงชายเสื้อเขาลงมายืนตรงหน้าเธอ
“งั้นก็ทำให้มันเป็นพื้นที่ของเราซะสิ” ออสตินขยับเข้าใกล้ตัวเอเรียที่ปล่อยมือออกทันทีก้าวถอยหลังจนติดผนังยกมือดันอกเขาออก ออสตินยกแขนครอบตัวเอเรียแรงของเธอไม่มีผลต่อเขาแต่อย่างใดกลับตอบสนองโน้มหน้าลงมาใกล้หน้าเธอยิ่งขึ้น
แชะ!
แสงชัตเตอร์สว่างวาบทำให้ออสตินเหลียวมองในขณะที่อยู่ท่าเดิม เอเรียเบิกตาโตตระหนกตกใจมองเรร่าฉีกยิ้มหันหลังกลับรีบวิ่งขึ้นบันไดทันที
“เรร่า! หยุดนะ! ” เอเรียผลักออสตินทีเผลอวิ่งตามหลานสาวตัวแสบอย่างตื่นตูมก่อนจะถูกดึงกลับ ออสตินคว้าเอวเอเรียเข้ามากอดพร้อมมองสบตาเธอที่เบิกกว้างหายใจติดขัด
“ถ้าเธอทำอะไรหลาน ฉันก็จะทำเธอเหมือนกัน”
“ออสติน! ” เอเรียขมวดคิ้วเอามือผลักอกเขาแต่แรงชายอย่างเขามีมากกว่าเธออยู่มากได้แต่หันหน้าหนีอย่างหงุดหงิด
“ฉันชอบเวลาเธอโกรธ มันเร้าใจดี” ออสตินกระตุกยิ้มมุมปาก
“นาย! ” เอเรียคลายคิ้วพยายามข่มอารมณ์
“เธอจะยิ้มก็ได้นะ ฉันเองก็อยากเห็นรอยยิ้มของเธอ รอยยิ้มหวานๆ บวกกับเสียง…” ออสตินยืนหน้ากระซิบข้างหูเอเรียยืนนิ่งไม่กล้าขยับหันมองเขาช้าๆ
“หัวใจ” ออสตินฉีกยิ้มปล่อยมือออกจากตัวเอเรียแล้วเดินไปนั่งโซฟาหยิบรีโมทเปิดทีวี เอเรียมองเขาอย่างหนักใจก่อนหมุนตัวกลับก้าวขึ้นบันได
“เธอจะทิ้งฉันให้นั่งคนเดียวจริงๆ หรอ” เสียงออสตินขัดขึ้นทำให้เอเรียนิ่งคิดยืนคาบันไดค่อยๆ เอียงหน้ามองเขาแล้วฟึดฟัดเดินกลับมานั่งที่โซฟาโดยชิดริมสุดห่างจากเขาหนึ่งช่วงแขน ออสตินเอามือเท้าหัวเอียงหน้ามองเอเรียที่นั่งไม่พอใจก่อนกระเถิบเข้าไปใกล้ๆ จนติดกัน
“ฉันขอมองเธอแบบนี้สักพักได้ไหม ดวงตา จมูก ริมฝีปาก พวงแก้ม” ออสตินใช้นิ้วชี้ไล่จมูกของเอเรียที่มองเขาอย่างจับผิดจนถึงริมฝีปากบน เอเรียค่อยๆ ขยับหน้าถอยห่างเมื่อใบหน้าเขาใกล้มาเรื่อย เธอตัดสินใจจับมือเขาลดลงวางไว้ที่หน้าขา
“นายเลิกเล่นแบบนี้สักทีเถอะ”
“ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันเล่น ทำไมเธอถึงต้องปิดกั้นตัวเอง”
“เพราะฉันรักตัวเอง ไม่มีใครรักฉันจริงนอกจากตัวฉันเอง เราก็แค่จิ้นตามกระแส พอกระแสหมดทุกอย่างก็จะเลือนหาย มันก็แค่งาน” เอเรียตอบกลับอย่างเย็นชาทำให้ออสตินนิ่งชะงักไปชั่วขณะจับมือเธอก่อนมองสบตา
“คอยดูนะเอเรีย เห็นฉันเป็นผู้ชายแบบนี้ ฉันเนี้ยแหละจะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าคนอย่างฉันก็จริงใจและจริงจังเหมือนกัน” ออสตินละตัวออกลุกขึ้นเอามือล้วงกระเป๋าหมุนตัวกลับเปิดประตูบ้าน เอเรียลุกขึ้นมองตามเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“ไม่ไปส่งหน่อยหรอ แบบนี้ฉันคิดว่าเธออยากให้อยู่ต่อนะ” ออสตินเหลียวมองเอเรียที่รีบก้าวขาเปิดประตูให้เขาทันทีออกมาส่งที่หน้ารั้ว ทำให้ออสตินอดหัวเราะให้กับตัวเองไม่ได้ เอเรียมองเขาขึ้นคร่อม ducati พร้อมสวมหมวกกันน็อคเอียงหน้ามองเอเรียแล้วกระดิกนิ้วเรียก เธอส่ายหน้าไปให้เขาที่จะก้าวออกจากรถเธอจึงจำใจเดินไปหาเขาอย่างหงุดหงิดหน้าบูดบึ้ง
“พรุ่งนี้ฉันจะมารับ” ออสตินเอียงหน้ามองเอเรียแล้วสตาร์ทรถ
“ไม่ไป” เอเรียตอบทันควันแทบไม่ต้องการถามว่าไปไหน
“ปากไวจริงนะ เธอแน่ใจหรอว่าจะปฏิเสธฉัน” ออสตินคว้าเอวเธอดึงเข้ามากอดพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่มส่งหาเธอที่ตบอกเขาดันออก
“จะไปไหน”
“ทะเล” ออสตินตอบสั้นๆ ห้วนๆ มองสบตาเอเรีย
“ไปทำไม ฉันไม่ได้รับงานออกที่ไกลๆ ฉันค้างคืนไม่ได้”
“เรไปค้างบ้านเพื่อนได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง” เสียงเรร่าดังออกมาจากชั้นบนที่ราวระเบียง ออสตินกระตุกยิ้มชอบใจ เอเรียชี้นิ้วดุเรร่าที่รีบฟุบเข้าไปในห้องทันที
“เสียใจด้วยนะ ปฏิเสธฉันไม่ได้ ฝันดีครับ” ออสตินฉีกยิ้มหวานส่งปิดท้ายเลื่อนมือปิดกระจกหมวกกันน็อคขี่รถออกไป เอเรียผ่อนลมหายใจขมวดคิ้วเลื่อนรั้วปิดรีบเดินเข้าบ้านไปจัดการหลานสาวตัวดี
