บทที่ 155 155

ดารินรู้สึกอิ่มท้องเป็นอันมาก กลิ่นของข้าวสวยที่หุงกับไม้ฟืนหอมจนเธออยากจะกินเสียให้หมดหม้อ นอกจากนี้กลิ่นของป่าเขาลำเนาไพรแล้ว เสียงนกร้อง และลมที่พัดมากระทบผิวกาย ให้ความรู้สึกผ่อนคลายเป็นอันมาก

“อิ่มแล้วก็เอาจานชามไปล้างด้วย” กำลังมีความสุขกับธรรมชาติ เสียงเข้มดุของพายุก็ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ