บทที่ 2 พอล ไรท์เตอร์

เวลา 00.30 น. ณ. ห้องนอนของพลอยดาว

ถ้าฉันบอกว่าฉันยังไม่ได้นอนทุกคนจะเชื่อฉันไหม เพราะไอ้เรื่องที่ฉันทำเมื่อคืนนั่นแหละมันทำให้ฉันนอนไม่หลับ ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ต้องทำหน้ายังไงเมื่อเจอกับพอล ที่สำคัญตอนเช้าฉันต้องเป็นคนไปปลุกพอลอีก ฉันยังไม่พร้อม ทำไงดีทำไง คิดสิคิด พลอยดาวเธอเก่งจะตาย คิดสิคิด

ก๊อก ก๊อก!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันต้องเดินไปเปิด พอเปิดประตูไปก็พบว่าเป็นพีช หมอนี้เป็นน้องของพอล ตระกูลนี้มีพี่น้องสามคน คนโตคือ พอร์ช คนรองคือ พอล สุดที่รักของฉัน และคนเล็กคือ พีช ซึ่งฉันจะสนิทกับหมอนี้มากกว่าทุกคน ถึงหมอนี้จะอายุน้อยแต่กับรู้ไปซะทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องตัวเอง

"เธอคงไม่ได้ด่าฉันในใจ อยู่หรอกนะ" -_-

"เปล่านะ ไม่มี๊!!"

"จากน้ำเสียง ฉันควรจะเชื่อดีไหมเนี่ย"

หมอนั้นจ้องฉัน ลืมบอกไปความสามารถพิเศษของหมอนี้คือ อ่านใจผู้หญิง ซึ่งคนที่โดนอ่านใจบ่อย ๆ คือฉันเอง ซวย สุด ๆ

"ช่างเถอะน่า ว่าแต่นายมารบกวนฉันดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้มีอะไร"

"คือว่า........ฉันจะ..."

พีชมีท่าทางอ้ำอึ้ง โอ๊ย!! อะไรของหมอนี้เนี่ย แค่เรื่องพอลฉันก็เครียดพอแล้วนะ นี้จะให้ฉันมาแปลภาษาบ้านเกิดนายอีกหรอเนี่ย ฉันละเซ็ง

"จะพูดไหม ถ้าไม่พูดฉันจะ นอนแล้วนะ"

"พูดสิพูด.....คือว่า......"

"โอเค ฝันดี.."

ฉันเตรียมจะปิดประตูแต่อีตาพีชก็ผลักไว้ โอ๊ยอะไรของอีตานี้เนี้ย

"ฟังฉันนะพลอยดาว เรื่องนี้เธอต้องเก็บไว้เป็นความลับเข้าใจไหม ห้ามไปเล่าให้ใครฟังเด็ดโดยเฉพาะรัน"

"อืม ได้ฉันสัญญา เรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่ใช่ไหม ฉันจะไม่พูดกับใครเลย"

ฉันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เช่นเดียวกับพีช

"คือว่า ถุงยางฉันหมดพอดี ขอยืมของเธอหน่อยสิ"

" O0O " ฉันพยักหน้าเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร พอพีชได้ถุงยางปุ๊บก็ไปปั๊บ ไวจริง ๆ เรื่องแบบนี้ ฉันว่าบางที ฉันควรจะอยู่ห่างจากอีตานี้บางก็ดี จริงสิ ให้พีชไปปลุกพอลแทนเราดีกว่า วิธีนี้แหละ ดีสุดแล้ว พีชฉันช่วยนายมาหลายเรื่องแล้วถึงเวลาที่นายจะช่วยฉันบ้างแล้วน้าาาาาาาาาา

ณ.ห้องนอนของพีช เวลา 05.30 น.

ฉันค่อย ๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องของพีช พอมาที่เตียงก็พบว่าอีตาพีชกำลังนอนฝันหวานอยู่บนเตียง แหมมีความสุขจังนะพีกลิ่น เมื่อคืนกว่าหมอนี่จะกลับก็ปาไป ตี 5 กว่าๆ

"พีช...พีช....พีช.."

ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันจึงเขย่าตัวเขาเบา ๆ ตื่นสิตื่น มีนายคนเดียวนะที่ช่วยฉันได้

"พีช...ตื่น...พีชตื่น...ไฟไหม้..!!!"

เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบรับ สงสัยต้องใช้ไม้ตาย

"พีชรันมา!!!"

"หะ!! รันคือว่าฉันเลิกแล้วจริง ๆนะ!!"

พีชสะดุ้งและตะโกนออกมาทันที สงสัยกันละสิว่าทำไมอีตานี้ถึงกลัวรันขนาดนี้ ก็นะทั้งบ้านมีรันเนี่ยแหละที่สามารถกำราบพีชได้

"นี้ รันไม่อยู่ที่นี่หรอก ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ 555 "

"พลอยดาว นี้เธอไม่มีอะไรทำแล้วหรือไงถึงได้มาแกล้งฉันเนี่ยหะ แถมยังมีหน้ามาหัวเราะอีก วันนี้อย่ากวนเลย รู้ไหมฉันเสียแรงไปเท่าไหร่เมื่อคืน ปล่อยฉันไปเถอะ"

อีตาพีชบ่นอย่างหัวเสีย ฉันจึงเดินไปเกาะแขนพีชทันที

"พีชจ๋าาาาาาาาาาา"

"พลอยดาว อย่ามาเรียกฉันด้วยน้ำเสียงน่าขนลุกแบบนั้นนะ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะตกที่นั่งลำบาก"

"พีช...ฉันช่วยนายมาเยอะแล้วใช่ปะ"

"ก็ใช่ เธอช่วยฉันเยอะ"

พีชพูดขึ้นฉัน เข้าทางละ

"งั้นนายช่วยฉันสักครั้งได้ไหม ตอนเช้านายช่วยไปปลุกพอลแทนฉันหน่อยนะ พีชจ๋าาาาา"

"ให้ฉันไปปลุกพี่พอลเนี้ยนะ ม่ายยยยยมีทางงงงงงงงงงง"

"น้านะ.."

ฉันทำสายตาอ้อนวอน เพื่อทำให้พีชใจอ่อน และดูเหมือนมันจะได้ผล

"ก็ได้...พี่พอลนี้ก็โตจนป่านี้แล้วยังต้องให้ปลุกเป็นเด็ก ๆ อีก ฉันรับปากแล้วเธอก็ไปสักทีฉันจะนอน"

"ได้ฉันก็ง่วงเหมือนกัน"

ฉันพลิกตัวไปนอนข้าง ๆ พีช ไม่ไหวแล้วง่วงมาก ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน ถ้าให้เดินกลับห้องคงไม่ไหวแน่ ๆ

"เฮ้ย!! เธอมานอนอะไรนี้มันเตียงฉันกลับไปนอนห้องเธอสิ!!"

"ม่ายยหวายยยแว้วววว ฝานนนนดี"

"เฮ้ย ยัยบ้าเธอนอนแบบนี้แล้วฉันจะนอนยังไง ตื่นสิตื่น!!"

แม้เสียงของพีชจะดังแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่สนใจแล้ว ความง่วงมันมาก่อนเหตุผลเสมอ ฝันดีพีช

เวลา 12.00 น.

กึก กึก!!

เสียงอะไรบ้างอยากปลุกให้ฉันตื่นขึ้น อ่าาาา ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนฉันนอนอยู่ที่ห้องของพีชใช่ไหม งั้นแสดงว่าเตียงที่ฉันนอนอยู่นี้ก็เตียงพีชสินะ แต่ทำไมกลิ่นมันคุ้น ๆ หว่าา

"ตื่นแล้วหรอ พลอยดาว"

เสียงนี้มัน เสียงพอลนี้นา เป็นไปไม่ได้ฉันต้องหูฝาดแน่ ๆ พอลจะมาอยู่ในห้องของพีชได้ยังไง

"ฉันถามไม่ได้ยินหรอ"

"หูฝาดอีกแล้ว สงสัยฉันจะนอนมากไป นี้กี่โมงแล้วเนี่ย"

ฉันลุกนั่งแล้วบิดตัวไปมา ฉันหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย

"เที่ยงแล้วหรอเนี่ย ฉันนี้ตื่นสายชะมัด ไม่รู้ว่าพอลจะตื่นหรือยังนะ"

"ฉันตื่นแล้ว"

"เฮ้ย!!!"

พอลจริง ๆ แสดงว่าฉันไม่ได้หูฝาดตั้งแต่แรก พอลเดินมาหาฉัน เอาแล้วไง ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้านายเลยนะ

"ตกใจอะไร ฉันสิควรที่จะตกใจนอนอยู่ดี ๆ ไอ้พีชก็มาปลุกแถมอุ้มเธอมาให้นอนกับฉันอีก เธอนี้มันตัวป่วนจริง ๆ พลอยดาว"

พีช นายทำร้ายจิตใจพลอยดาว!!! อย่าให้เจอนะ ฉันจะเอาถุงยางยัดปากนาย!!

"ตัวเอง อรุณสวัสดิ์ แหะ ๆ"

ฉันยิ้มแหย ๆ ให้พอล พร้อมกล่าวอรุณสวัสดิ์ แต่ดูเหมือนพอลจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่

"ถ้าเธอตื่นแล้วก็ออกจากห้องฉันไปได้แล้ว พลอยดาว"

พอลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขามีสีหน้าเรียบเฉย พอลจะทำสีหน้าเรียบเฉยและเย็นชากับฉันแบบนี้เสมอ และฉันก็ได้แต่ยิ้มกลับไป และทำเป็นไม่รู้สึกอะไร

"ตัวเอง อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ หรือว่าหิว หิวใช่ไหมล้าาาาา เดี๋ยวเค้าลงไปทำอะไรให้กินนะ"

ฉันพูดจบก็เตรียมตัวจะเดินออกมา

"ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการกินอาหารที่เธอทำ"

พอลพูดขึ้น แบบนี้ทุกที ทุกครั้งที่ฉันทำอาหารพอลไม่มีแต่จะมองมัน ไม่แม้แต่จะสนใจ ฉันชินซะแล้วละ

"ไม่เป็นไร....งะ..งั้นตัวเองเตรียมชุดที่จะไปงานคืนนี้หรือยังละ"

พอลมีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการอะไร ฉันจึงได้แต่ฝืนยิ้มให้ไป

"งั้นวันนี้เราไปซื้อชุดกันนะ เอาแบบที่ตัวเองและเค้าต้องเป็นที่จับตามองเลยดีไหม"

"ฉันไม่ว่าง เธอชวนไอ้พีชไปเป็นเพื่อนเถอะชอบชุดไหนก็ซื้อมา"

"อะ...อืม"

อย่าร้อง พลอยดาว อย่าร้องเธอจะร้องไม่ได้นะ เรื่องแค่นี้เอง พอลไม่ว่างเธอต้องเข้าใจสิ

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์พอล ดังขึ้น พอฉันหันไปมอง พบว่าคนที่โทรมาคือ ฮานะ พอพอลเห็นก็รีบรับด้วยความดีใจ

"ฮัลโหลฮานะ..หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม"

ทำไมพอลลำเอียงแบบนี้ละ ฉันอยากให้พอลพูดแบบนี้กับฉันบ้าง สักครั้งฉันก็ดีใจแล้ว นี้ฉันขอมากไปใช่ไหม

"งานคืนนี้เราอยากไปหรอได้สิงั้นเดี๋ยวเราไปซื้อชุดด้วยกัน"

ไหนพอลบอกว่าไม่ว่างไง แล้วทำไมถึงได้

"พลอยดาวหรอ เดี๋ยวก็ไปซื้อเอง อย่าพูดถึงคนอื่นสิ เอาเป็นว่ารอที่คอนโดเดี๋ยวพี่ไปรับ"

คนอื่นงั้นหรอ จริงสินะสำหรับพอลฉันเป็นคนอื่น ฉันทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันต้องออกไปจากที่นี้ ไปจากห้องนี้ ฉันพยายามจะกั้นน้ำตาเอาไว้แล้วเดินออกจากห้อง

"เดี๋ยวอย่า พึ่งไป"

เสียงพอลเรียกฉันไว้ ฉันยังสำคัญสำหรับเขา ยังสำคัญ ฉันหันไปยิ้มให้พอลทันที

"คืนนี้เธอไปกับคนขับรถนะ เราจะไปเจอกันหน้างาน ฉันต้องไปรับฮานะก่อน อย่าสายละฉันไม่ชอบการรอคอย"

ตอนนี้น้ำตาของฉันที่กลั้นไว้มันได้ไหลออกมาแล้ว แท้จริงแล้วฉันไม่ได้สำคัญสำหรับพอลเลยสินะ

"เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม เสียใจหรอ"

พอลพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ผู้ชายใจร้าย!!!"

"นั่นแหละสิ่งที่ฉันอยากได้ยิน ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ พลอยดาว ถ้าเธอไม่ยอมถอนหมั้น ฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่า ฉันว่าทางที่ดีเธอถอนหมั้นซะเถอะ ฉันไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอแต่เธอบังคับฉันเอง"

"ทำไมละพอล ฉันทำอะไรผิดทำไมนายทำกับฉันอย่างนี้ นายรู้ไหมว่าฉันเจ็บแค่ไหน ฉันเจ็บมากรู้ไหมพอลฉันเจ็บมาก!!"

ใช่ฉันเจ็บมาก จริง ๆ แต่พอลก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉย

"ถ้าทนไม่ได้ก็ถอนหมั้นสิ"

"ฉันทำไม่ได้ ฉันรักนายเกินกว่าจะเสียนายไป ฉันรักมากกว่าตัวฉันเองด้วยซ้ำ นายอาจจะมองว่าฉันโง่ มองความรักของฉันไม่มีค่าแต่ฉันจะทำให้นายเห็นว่าฉันรักนายจริง ๆ และสักวันฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้ฉันสัญญา!!!"

"ตามใจเธอ เธอจะเป็นจะตายยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว"

ฉันหันหลังกลับเตรียมจะออกจากห้อง เพราะทนไม่ไหวแล้วเขาทำร้ายจิตใจฉันอยากไม่แคร์อะไรเลย

"และก็จำไว้ด้วยนะ คนที่ฉันรักมีเพียงฮานะเท่านั้นไม่ใช่เธอ พลอยดาว!!!"

ฉันวิ่งออกมาทันที ผู้ชายคนนี้โหดร้ายกับหัวใจของฉัน เขาไม่เห็นค่าความรักของฉันเลยด้วยซ้ำ ทำไมนะไอ้หัวใจบ้านี่ยังจะรักผู้ชายแบบนี้อยู่ได้ ทำไมฉันต้องมารักผู้ชายคนนี้ ทำไมแค่ฉันคิดว่าจะเสียเขาไปหัวใจของฉันก็เจ็บปวดแล้ว ทำไมฉันมันโง่แบบนี้ พลอยดาวทำไมแกมันโง่แบบนี้ทำไมยอมให้ผู้ชายคนนี้เหยียบย่ำหัวใจแก แกมันโง่ โง่ โง่ โง่ โง่!!!