บทที่ 3 ความรู้สึกนี้คืออะไร
พลอยดาว
ฉันกำลังแต่งตัว เพื่อที่จะไปงานเลี้ยง วันนี้ฉันใส่ชุดเดรสสีขาว มันเป็นสีโปรดของฉัน หลังจากที่ฉันทบทวนตัวเองมาหลายชั่วโมง มันก็ทำให้ความเสียใจของฉันเบาบางลง แต่ก็นะ ยังไงก็เสียใจอยู่ดี
“สวยแล้วครับเจ้าหญิง”
เสียงที่ดังมาจากด้านหลังก็พบว่าเป็นเฟียส เฟียสเป็นเพื่อนของฉัน เป็นตำรวจหนุ่มที่หล่อคมเข้มมาก ๆ แต่ว่านี่มันห้องแต่งตัวฉันนะ เขาเข้ามาได้ยังไง
“นี่อย่ามองเหมือนฉันเป็นคนโรคจิตยังนั้นสิ ฉันเห็นเธอแต่งตัวนานก็เลยขึ้นมาตามก็เท่านั้น” -3-
“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ นายร้อนตัวทำไม ฮั่นแน่ คิดอะไรกับฉันหรือเปล่า หนุ่มน้อย...”
ฉันพูดเสียงล้อเลียน อย่าแปลกใจฉันมักจะพูดแบบนี้กับคนที่สนิทจนพวกนั้นชินแล้วล่ะ
“นี่สายแล้ว ไปกันสักที”
“อุ้ย!! หน้าแดง ฮั่นแน่เขินหรอ....”
“เปล่าสักหน่อยไปกันได้แล้ว!!”
เฟียสเดินนำฉันไป แหมทำเสียงเข้มเชียวฉันรู้น้าว่านายเขิน 5555 ฉันขึ้นรถไปงานเลี้ยงกับเฟียส อันที่จริงตอนแรกฉันต้องไปกับคนขับรถ แต่บังเอิญสักคนจะไปงานนั้นพอดี ฉันเลยใช้อำนาจที่มีสั่งให้เฟียสมารับฉันด้วย ไม่เปลืองน้ำมันอีกต่างหาก
“ทำไม เธอถึงไม่ไปกับไอ้พอลล่ะ เธอต้องออกงานคู่กับมันไม่ใช่หรอ”
หลังจากที่เงียบมานานเฟียสก็เป็นฝ่ายเอ่ยถาม แต่คำถามนี้มันช่างตอกย้ำแผลเก่าฉันจริง ๆ
“ก็พอลไม่ว่าง แถมรถก็เต็มอีกต่างหาก”
“ไม่ว่าง?? รถเต็ม???”
“อืม”
ฉันตอบสั้น ๆ ไม่พูดอะไรมาก สายตาของฉันมองทอดออกไปถนนข้างหน้า อย่างไร้จุดหมาย
เอี๊ยด!!!!!
“โอ๊ย!!”
ไม่รู้เฟียสเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้จอดรถกะทันหันทำให้ฉันหัวฉันโขกกับข้างหน้า ฉันหันไปมองเฟียสทันที
“ทำอะไรของนายเนี่ยฉันเจ็บนะ”
เฟียสไม่ตอบแต่เขากับขมวดคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน แล้วมองมาที่ฉัน บางทีฉันก็เริ่มเห็นความซวยราง ๆ แล้วล่ะ
“บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงเศร้าแบบนี้”
ฉันลืมบอกใช่ไหมว่าหมอนี่เป็นตำรวจ ซึ่งตอนนี้ฉันก็รู้สึกเหมือนว่ากำลังเป็นผู้ร้ายที่โดนหมอนี่สอบปากคำอยู่
“อะไรใครเศร้าไม่มี นายมั่วหรือเปล่า”
ฉันโกหกออกไปคำโตแต่นั่นทำให้คิ้วของเฟียสขมวดเข้าหากันหนักกว่าเดิม บางทีการโกหกหมอนี่อาจเป็นความคิดที่ผิดมหันต์
“เธอเหม่อมองข้างทาง 5 ครั้ง ใช้เล็บจิกมือตัวเองประมาณ 3 ครั้ง ได้ แล้วก็.....”
“พอ ๆ โอเคฉันเศร้าแล้วมันผิดตรงไหน”
บางทีการมีเพื่อนเป็นตำรวจก็เป็นความคิดที่ผิดนะ T-T
“อะไรที่ทำให้เธอเศร้าล่ะ”
“ก็ฉันแค่..........แค่....”
ฉันตอบยังไงดี ถ้าบอกว่าเป็นเพราะพอล เฟียสต้องไปหาเรื่องพอลแน่ ๆ ฉันไม่ชอบเห็นสองคนนั้นทะเลาะกันหรอกนะ
“แค่อะไร”
"ฉันก็แค่ไม่อยากไปงานนี้ก็เท่านั้น”
“หืม...ไม่อยากไปงานแล้วทำไมต้องเศร้าด้วยล่ะ ฉันไม่เชื่ออย่ามาหลอกซะให้ยาก”
ดันมาฉลาดกว่าฉันอีก ทำไมฉันต้องมีเพื่อนฉลาดแบบนี้ด้วยเนี่ย
“มันไม่ใช่แค่นั้น พอดีว่าวันนี้พีชได้เกมมาใหม่มา แล้วชวนฉันแต่ฉันดันไปเล่นไม่ได้เพราะต้องมางานนี้ นายก็รู้ใช่ไหมว่าฉันติดเกมแค่ไหน”
ฉันพูดออกไป อันนี้ฉันไม่ได้โกหกนะ มันเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้ฉันเศร้า ฉันเป็นคนที่ติดเกมมาก มากถึงขั้นพอเกมออกมาใหม่ฉันกับพีชต้องเป็นคนแรกที่ได้เล่น ประมาณว่าใช้เส้นสายในการซื้อ
“โอเค ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”
เฟียสพูดจบก็เลี้ยวหัวรถกลับทันที บางที่นายควรจะปรึกษาฉันบ้างนะ พวกเราขับรถกลับมาที่บ้านและมุ่งตรงไปที่ห้องของพีชทันที
“สรุปว่า ที่แกวนรถกลับมา เพื่อพายัยนี่มาเล่นเกมเนี่ยนะ ให้ตายเถอะพลอยดาว”
“ก็ฉันไม่อยากเห็นยัยเพี้ยนนี่เศร้านี่หว่า”
พีชกับเฟียสกำลังคุยกันอยู่ นี้ฉันรู้นะว่าพวกนายนินทาฉัน แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนลืมอะไรสักอย่างเลยนะ
“ว่าแต่ เธอคงโทรบอกพี่พอลแล้วใช่ไหมว่าไม่ไป”
เฮือก!!! ฉันรู้แล้วล่ะว่าสิ่งที่ลืมนั้นมันคืออะไร ตายล่ะหว่าพลอยดาว แกลืมสุดที่รักของแกได้ยังไง พอคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบโทรหาพอลทันที
(ฮัลโหล..พลอยดาวเธออยู่ที่ไหนแล้ว ฉันรอเธอนานแล้วนะ)
“อะ....อะ....แค๊ก..ๆ ..ตัวเองเค้าคงไปไม่ได้...เค้าไม่...สบาย...อะ...อะ..แค๊ก ๆ ”
ฉันแกล้งทำเสียงแหบแถมไอยังกับคนเป็นวัณโรค ฉันขอโทษนะที่ต้องโกหกนาย แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันไปไม่ได้เพราะติดเกมมีหวังนายโกรธฉันแน่ ๆ
“-_-” เสียงปลายสายเงียบไป พอลนี้นายแอบเข้าห้องน้ำอยู่หรือเปล่าเนี้ยทำไมมันเงียบแบบนี้
(ถ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันวางสายล่ะ)
“เดี๋ยว ๆ คืนนี้ตัวเองจะกลับดึกไหม”
(เสียงเธอเหมือนจะไม่เป็นอะไรแล้วนิ)
อุตะ!! ฉันลืมดันเสียง
“อ๋อ...มันจะเป็น ๆ หาย ๆ แบบนี้แหละ อะ..อะ..แค๊ก ๆ ๆ ว่าแต่ตัวเองจะกลับดึกไหม แค๊ก ๆ”
(มันไม่ใช่เรื่องของเธอ)
บางทีพอลคนเดิมก็กลับมาแล้ว
“อืม งั้นฉันวางสายแล้วนะ”
มันไม่มีประโยชน์ที่จะคุย เดี๋ยวเขาก็ทำร้ายจิตใจฉันอีก อีตาพอลจอมเย็นชา ความหวังที่จะทำให้พอลรักคงอยู่อีกไกล
(เดี๋ยวพลอยดาว..........อย่าลืมกินยาละ)
ตู๊ด...............
ฉันว่าบางทีความหวังของฉันมันก็เริ่มจะมีแล้วแหละ
“โอ๊ย!! ฉันไม่สบาย อะ อะ แค๊ก ๆๆ” แล้วหมอนั่นก็วิ่งไปเลย ปวดฉี่เนี่ยนะ ทำไมต้องปิดบังฉันด้วย ฉันว่ามันต้องมีเงื่อนงำแน่ ๆ แต่ว่าตอนนี้ไปเล่นเกมดีกว่า รอก่อนนะเกมจ๋าพี่มาแล้ว
พอล
“พี่พอลทำไมรีบกลับ เราพึ่งมากันได้ไม่นาน”
ฮานะเอ่ยขึ้นขณะที่ผมกำลังจะไปส่งเธอที่คอนโด นั่นสิทำไมผมต้องรีบกลับขนาดนี้ ผมแค่รู้สึกว่าไม่อยากอยู่ที่นั่น ผมแค่อยากกลับบ้าน อยากกลับไปดูคนที่นอนป่วยว่าเป็นอย่างไงบ้าง ผมไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้
“พี่พอล คะ พี่พอล!!!”
“คะ..ครับว่าไงฮานะ”
“วันนี้ดูพี่พอลจะไม่มีสติเลยนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไร”
ผมตอบฮานะออกไป
“งั้นคืนนี้พี่พอลค้างกับฮานะ นะคะ ฮานะไม่อยากอยู่คนเดียว”
ฮานะขยับมาซบไหล่ผม เอาไงดีล่ะไอ้พอล แต่ใจของผมมันอยากไปกลับที่บ้าน แต่จะปฏิเสธฮานะอย่างไงดี เพื่อไม่ให้เธอเสียใจ
“เอาเป็นว่าพี่พอลไปนะคะ นะคะ”
“วันนี้ไม่ได้ครับ พอดีพี่มีงานค้างไว้วันหลังนะ”
ฮานะไม่พูดอะไรแต่เธอขยับไปที่นั่งของเธอปกติ ไม่นานก็ถึงคอนโดของฮานะ
“ถึงแล้วครับ ให้พี่ขึ้นไปส่งไหม”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ฮานะไม่อยากรบกวนเวลางานของพี่พอล ฮานะดูแลตัวเองได้!!”
ปัง!!
ฮานะปิดประตูอย่างแรงแล้วเดินเข้าไปในตึกทันที เอาไงดีไอ้พอลจะตามไปง้อหรือจะกลับบ้าน แต่คราวนี้ฮานะท่าทางจะโกรธแกจริง ๆ นะ ผมลงจากรถเพื่อที่จะตามฮานะเข้าไป
“อะ....อะ....แค๊ก..ๆ ..ตัวเองเค้าคงไปไม่ได้...เค้าไม่...สบาย...อะ...อะ..แค๊ก ๆ ”
จู่ ๆ เสียงของพลอยดาวก็ดังขึ้นมาในหัวของผม เสียงเธอดูแย่มาก ๆ ผมจึงตัดสินใจขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านทันที ตลอดทางผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเที่ยงนี้ ตอนที่ผมต่อว่าพลอยดาว ทำให้เธอเจ็บปวด นี้ผมทำรุนแรงเกินไป ผมแค่อยากให้เธออยู่ไม่ได้แล้วถอนหมั้นซะ แต่พลอยดาวกับไม่ถอนหมั้นแถมยังมาพูดว่าจะทำให้ผมรักเธอให้ได้อีก ยัยนี้มันบ๊องชะมัด
“หึ พลอยดาว”
ผมใช้เวลาไม่นานขับรถมาที่บ้าน ผมเดินมาที่ห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ตรงไปที่ห้องของพลอยดาวทันที
ก๊อก ๆ ๆ
“พลอยดาวฉันเอง”
ไม่มีเสียงตอบกลับมา ไม่ใช่ว่าช็อกน้ำลายฟูมปากไปแล้วนะ คิดได้ดังนั้นผมจึงเข้าไปทันที โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อกผมจึงไม่ต้องใช้แรงมาก แต่พอเข้าไปก็ไม่พบใครสักคน พลอยดาวหายไปไหน
“ป่วยขนาดนี้ ยังเดินไปไหนอีก ถ้าหัวฟาดพื้นตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ฉันไม่อยากมีคู่หมั้นเป็นคนพิการหรอกนะ”
ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ แล้วออกเดินตามหาพลอยดาว ผมเปล่าเป็นห่วงยัยนั่นหรอกนะ แค่ไม่อยากให้มีคนมีตายในบ้านก็เท่านั้นแหละ
“อ๊ายยยย ยัยเพี้ยนเธอชนะอีกแล้วโกงฉันใช่ไหม!!”
“เปล่านะ ก็พวกนายเล่นอ่อนเอง แพ้แล้วอย่าโว๊ยวายสิ”
เสียงคนคุยกันดังมาจากห้องเกม เสียงคล้าย ๆ พลอยดาวกับไอ้เฟียสเลยแต่มันจะเป็นไปได้หรอ ดึกขนาดนี้ไอ้เฟียสจะมาทำอะไรที่นี่อีกอย่างพลอยดาวก็ป่วยอยู่ไม่น่าจะเล่นเกมได้
“ไอ้เฟียสแก ถอยไป คราวนี้ตาฉันแล้ว มาพลอยดาวฉันไม่มีวันแพ้เธออีกแล้ว!!”
“ได้พีช เรามาแข่งกัน ใครชนะ 5 ครั้งก่อน ถือว่าเป็นผู้ชนะ!!”
“ได้ตามนั้น เธอเตรียมคารวะฉันได้เลยสาวน้อย”
ชัดเลย!! เสียงนี้ ผมรีบเดินเข้าไปในห้องทันที พบ ไอ้เฟียสที่ตอนนี้นั่งบ่นอะไรอยู่ และพลอยดาวกับไอ้พีชที่ตอนนี้กำลังแข่งเกมกันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย นี้คือสภาพของคนป่วยใช่ไหมตอบ!!!
“เธอเตรียมตัวแพ้ได้เลยพลอยดาว”
“นายนั่นแหละ เตรียมแพ้ได้เลย”
พวกนั้นเหมือนยังไม่เห็นผม ผมเลยเดินไปยืนบังจอทันที นั่นทำให้พวกนั้นมองมาที่ผมแล้วก็มองหน้ากันไปมา
“พวกนายเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม”
“ชัดเลย แถมจับต้องได้อีกต่างหาก”
“คือว่า.......”
พลอยดาวยังไม่ทันได้พูดอะไรผมก็ดึงเธอออกมาจากตรงนั้น แล้วมุ่งตรงไปที่ห้องทันที ผมเดินไปนั่งบนเตียงของเธอและจ้องหน้าเธอ
“คนป่วย ต้องเล่นเกมแบบนี้ใช่ไหม”
“ฉันขอโทษที่โกหก”
“ทำไมต้องโกหกฉัน”
“ฮ้าว -0- ง่วงจังเลยนอนดีกว่าฝันดี”
พลอยดาวนั้นตัดปัญหาโดยการกระโดดขึ้นเตียงและซุกตัวใต้ผ้าห่มทันที คิดหรอว่าฉันจะยอม
“ฮ้าว -0- ฉันก็ง่วงเหมือนกันงั้นนอนที่นี่เลยละกัน”
ผมล้มตัวนอนข้าง ๆ พลอยดาว นั้นทำให้ยัยนั้นลุกขึ้นทันที
“ไม่ได้นะ ถ้าง่วงก็ไปนอน ห้องนายสิ!!”
“ไม่ที่เธอยังนอนห้องฉันได้เลย”
พอผมพูดขึ้นยัยนั้นก็หน้าแดงขึ้นมา
“มันเป็นความบังเอิญ ไม่นายนอนกับฉันไม่ได้นะ”
ยัยนั่นพยายามดึงผมให้ลุกขึ้น แต่แรงแค่นี้มีหรือจะสู้ผมได้ ผมดึงพลอยดาวให้ลงมานอนกับผมตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมกำลังนอนกอดพลอยดาวอยู่
“ปล่อยฉันนะ”
“ทำไม ทีนอนกับฉันทำไมไม่อยากนอน ทีกับไอ้พีชทำไมเธอถึงยอม ฉันเป็นคู่หมั้นเธอนะ”
พูดแล้วโมโห ยัยนี้คิดยังไงถึงได้ไปไว้ใจไอ้พีช ถ้าวันนั้นมันไม่อุ้มยัยนั่นมานอนห้องผม ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“สรุปนายจะไม่ปล่อยใช่ไหม”
พลอยดาวถามผมเสียงเรียบ
“ใช่ไม่ปล่อย”
ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกอยากกอดพลอยดาวแบบนี้นาน ๆ ไม่อยากปล่อยเลยจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผมไม่ควรมาทำแบบนี้แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้นี้ผมเป็นอะไร การที่ผมทำตามใจตัวเองแบบนี้มันทำให้พลอยดาวอึดอัดหรือเปล่า
“ถ้านายไม่ปล่อย ก็ช่วยกอดฉันไว้แบบนี้นาน ๆ ได้ไหม ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดของนายแบบนี้ อยู่ในอ้อมกอดที่นายเต็มใจที่จะกอดฉันจริง ๆ ฝันดีนะ”
“ฝันดีนะพลอยดาว”
นี่ผมทำอะไรลงไป นี้ผมกำลังให้ความหวังพลอยดาวอีกแล้วใช่ไหม แล้วไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ นี่มันคืออะไร ทำไมมันถึงอยากให้ผมอยู่ใกล้ ๆ พลอยดาวแบบนี้ ผมเป็นอะไรกันแน่ แต่เอาเป็นว่าวันนี้ผมจะทำตามความรู้สึกนี้สักครั้งละกัน ฝันดีนะพลอยดาว
