บทที่ 7 เกมถามตอบ
พลอยดาว
ฉันนั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง เมื่อคืนฉันฝันแปลก ด้วยอะ ฝันว่ามีงูสองตัวจะกัดฉัน แต่ฉันตัดสินใจฆ่างูอีกตัวตายแล้วยืนแขนไปให้งูอีกตัวกัดแทน บางทีฉันอาจจะอ่านนิยายจนเอาไปฝันก็ได้ เพราะนิยายที่ฉันอ่านนางเอกโดนงูกัดตายโถ่ชีวิตอาภัพ แต่ช่างเถอะสนใจเรื่องเมื่อคืนดีกว่า รู้ไหมว่าเมื่อคืนพอลอุ้มฉันมาที่เตียงด้วยล่ะทำไมฉันรู้นะหรอก็ป้าเนียนบอกนะสิ
“พี่พอล ไม่เหมือนเดิม!!!”
หืม!! เสียงฮานะนี่ ดังทะลุผนังห้องมาเลยหรอเนี่ย ฉันเลยจัดการเอาหูแนบผนังทันที ฉันเปล่าอยากรู้นะ แค่สนใจเรื่องของพอลเฉย ๆ อะไรที่เกี่ยวกับพอล ฉันต้องรู้!!
“พี่พอล ไม่เหมือนเดิม ฮือ ๆ ๆ”
“ฮานะ พี่เหมือนเดิมตลอด พี่ว่าเราคิดมากไปเอง”
เสียงพอลตอนนี้ดูเครียดมากเลย ทะเลาะกับฮานะหรอ
“แต่พี่พอลปฏิเสธฮานะ พี่พอลไม่เคยทำแบบนี้ พี่พอลไม่เหมือนเดิม ฮือ ๆ ๆ”
“ก็พี่บอกไปแล้วไงว่าวันนี้พี่ไม่มีอารมณ์ แถมตอนนี้งานพี่ก็มีเยอะ เราเข้าใจพี่บ้างสิ”
“ไม่!!! ฮานะรู้นะว่าพี่พอลกับยัยพลอยดาว ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!!! ฮานะไม่ได้โง่นะ!!!”
ไอ้ที่ว่าถึงไหนต่อไหนเนี้ย ถึงไหนยะ ขาอ่อนฉันพอลเค้ายังไม่เคยเห็นเลย ยัยนี้จินตนาการสูงนะ
“พี่บอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรไง!!!”
“ทำไม มันลีลาดีกว่าฮานะหรอ พี่พอลถึงได้เย็นชากับฮานะแบบนี้ บอกมาสิว่ามันมีดีกว่าฮานะตรงไหน!!!”
“พี่กับพลอยดาวไม่เคยมีอะไรกันทั้งนั้นแหละ และเราก็ไม่ควรจะไปพูดดูถูกพลอยดาวแบบนี้ พลอยดาวไม่รู้อะไรด้วย!!!”
“พี่ปกป้องมันหรอ งั้นพี่ก็เชิญอยู่กับมันไปเถอะ!!!”
ปัง!!!
สงสัยยัยฮานะจะเดินออกไปแล้วเพราะตอนนี้ทุกอย่างเงียบไป ทำไมยัยนี้ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย หึงฉันเนี่ยนะ ใช้อะไรคิด ถึงฉันจะรักพอลแต่ฉันก็รู้นะว่าพอลรักยัยนั่นมากแค่ไหน ทำไมยัยนั่นถึงไม่รู้นะ
ปัก!!! ปัก!!!
“โถ่โว๊ย!!!!”
เสียงพอลตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย แต่ไอ้เสียงดังเมื่อกี้นี้มันอะไรหวังว่าพอลคงไม่ได้ทำร้ายตัวเองหรอกนะ ฉันควรจะไปดูเขาไหม เอาไงดีพลอยดาว
ปัก!!! ปัก!!! ปัก!!!!
เสียงนั่นยังดังอย่างต่อเนื่อง เอาไงดีเอาไงดี เอาวะ ฉันคิดได้ดังนั้นก็รีบไปที่ห้องพอลทันที พอเปิดประตูก็พบว่า พอลกำลังต่อยผนังอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้เลือดเต็มมือพอลจนน่ากลัว ฉันเลยรีบไปห้ามทันที
“หยุดนะ พอล!!!”
ปัก!! ปัก!! ปัก!!
ไม่เป็นผล พอฉันจะไปจับแขนเขาให้หยุด พอลก็สลัดฉันซะกระเด็น แรงเยอะชะมัด ตอนนี้เลือดไหลเต็มไปหมด นั้นยิ่งทำให้ฉันร้องไห้ออกมา พอลเจ็บฉันเจ็บยิ่งกว่า ทำไมต้องทำร้ายตัวเองเพื่อผู้หญิงงี่เง่าคนนั้นด้วย รักผู้หญิงคนนั้นมากขนาดนี้เลยหรอ
“หยุดนะ ฮือ ๆ ๆ หยุดนะ พอล หยุดสิ ฮือ ๆ ๆ”
ปัก!! ปัก!!!
พอลยังคงต่อยต่อ เขาไม่ฟังฉันเลยด้วยซ้ำ หยุดสิพอลหยุด
“ไม่หยุดใช่ไหมฮือ ๆ ได้!!!”
ปัก!!! ปัก!! ปัก!!!
ฉันใช้มือต่อยไปที่กำแพงอย่างแรงและหลายครั้ง มันเจ็บมากเลย แต่ถึงจะเจ็บฉันก็ต้องทำ พอลก็เจ็บแบบนี้ พอลยังไม่เป็นไรเลย
ปัก ปัก ปัก!!!
ตอนนี้เลือดของฉันไหลออกมาเป็นทาง ทำไมมันเจ็บแบบนี้เนี่ย แต่พอฉันจะจะต่อยอีกครั้งพอลก็ใช้มือดึงแขนฉันไว้ แล้วจับฉันไปประจันหน้ากับเขา พอลมองมาที่ฉันอย่างไม่เข้าใจ
“เธอ!!! ทำแบบนี้ทำไม!!”
“ฮือ ๆ ก็ทำไมนายไม่หยุดล่ะ ฮือ ๆ ฉันไม่รู้จะทำยังไงนี่ ฮือ ๆ ๆ มันเจ็บมากรู้ไหม ฮือ ๆ ๆ”
ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ตอนนี้เลือดของฉันก็ไหลออกมา มันน่ากลัวมากเลย แถมเจ็บอีกต่างหาก เพราะนายคนเดียวอีตาพอล!!!
“เธอนี้มัน........”
พอลมองมาที่ฉันอย่างเดาไม่ออก อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิ นายคงไม่ได้ด่าฉันอยู่ในใจใช่ไหม ฉันสังเกตว่าตอนนี้เลือดของพอลไหลออกมาเป็นจำนวนมาก
“นาย!!! รอฉันตรงนี้นะเดี๋ยวฉันมา ห้ามไปไหนรู้ไหม!!!”
“จะทำอะไรของเธอ”
ฉันไม่สนใจ รีบวิ่งออกจากห้องทันที แต่นึกอะไรได้บางอย่างฉันเลยวิ่งกลับไปที่ห้องของพอลอีกรอบ พบว่าพอลกำลังจะต่อยกำแพงอีกครั้ง นั้นไงฉันว่าแล้ว ไว้ใจไม่ได้จริง ๆ
“หยุดนะ!!!”
“เธอ ไปแล้วไม่ใช่หรอ”
“ฉันลืมข้อห้ามที่สำคัญมาก นั้นคือนายห้ามทำร้ายตัวเองเด็ดขาดเข้าใจไหม!!!”
“อืม...เยอะจริง ๆ ไปได้แล้ว!!”
ฉันจึงรีบวิ่งไปที่ห้องพยาบาลทันที ทำแผลมันต้องใช้อะไรบ้างเนี้ย เกิดมาก็ไม่เคยทำซะด้วย ฉันก็เลย หยิบทุกอย่างที่ขวางหน้ามา มันก็ยาเหมือนกันมันหน้าจะใช้ด้วยกันได้
20 นาที่ผ่านไป
ฉันกับพอลมานั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง ตอนแรกฉันว่าจะทำแผลให้พอลแต่พอฉันทำได้น้ำสีฟ้า ๆ หกใส่แผลพอล พอลเลยยืนยันจะทำเอง ก็ฉันไม่เคยทำแผลนี่นา
“ตัวเอง ทำแผลเก่งจังเนาะ” (กลับมาเรียกตัวเองแล้ว หลังจากเลิกตกใจ)
“ก็แน่สิ ฉันเป็นมาเฟียนะ ถูกลอบยิงบ่อยจะตาย แผลแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
“อันตรายเยอะ ขนาดนั้นเลยหรอ” 0-0
ฉันว่าบางที่ฉันควรจะทำประกันชีวิตให้พอลนะ เอาแบบที่คุ้มครองอุบัติเหตุและโรคร้ายแรง ฉันควรทำให้เขาด่วน!!!
“ฉันชินแล้ว กับอันตรายน่ะ”
พอลพูดจบก็พันแผลเสร็จพอดี ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกเจ็บบ้างเลยนะ จะแข็งแรงไปไหน
“ยืนมือมาสิ ฉันจะทำแผลให้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันทำเอง”
แต่พอลไม่เชื่อเขาดึงแขนฉันไปทันที พึ่งรู้นะเนี่ยว่าเลือดไหลเยอะขนาดนี้ แถมตอนนี้มันรู้สึกชา ๆ อีกต่างหาก
“ถ้าให้เธอทำเอง ฉันว่าแผลคงแย่กว่าเดิม”
“เบา ๆ หน่อยสิ ฉันเจ็บนะ”
“เจ็บหรอ แล้วทีเธอทำแอลกอฮอล์หกใส่ฉันเนี่ย ฉันไม่เจ็บเลยว่างั้น”
บางทีการให้คนที่เราพึ่งทำร้ายมาทำแผลให้เรา มันก็ไม่ใช้ความคิดที่ดี ฉันเริ่มรู้ชะตากรรมแล้วล่ะ T-T
“ทำไมเงียบไปล่ะ เจ็บหรอ”
“เปล่า”
ฉันยิ้มให้พอล ตอนนี้ถึงพอลจะยิ้มแต่แววตาของพอลก็ดูเศร้ามากเลย เขากำลังเสียใจอยู่สินะ ฉันจะทำยังไงดี ฉันอยากให้พอลมีความสุข ไม่ใช่เศร้าแบบนี้
“เสร็จแล้ว เห็นไหมง่ายนิดเดียวเอง”
ฉันยังจ้องหน้าของพอลอยู่ จะทำยังไงให้พอลยิ้มได้ ให้พอลมีความสุขมากกว่านี้ ฉันจะทำไงดี
“จ้องหน้าฉันมีอะไรหรือเปล่า”
“เรามาเล่นเกมกัน มาสลับกันถามคนละข้อ ฝ่ายตรงข้ามต้องตอบให้ได้ถ้าตอบไม่ได้ต้องทำตามที่คนตั้งคำถามบอก แต่คนตั้งคำถามต้องเฉลยด้วยนะว่าคำตอบคืออะไร ว่าไงเล่นไหม”
“ไม่ล่ะ”
ตอบอย่างไร้เยื่อใย ฉันกำลังช่วยนายอยู่นะ ช่วยให้ความร่วมมือหน่อยสิตาบ้า
“เล่นเถอะน้า ฉันเหงาอะ เล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”
“ก็ได้ แต่แค่แปบเดียวนะ”
นั่นไงสุดท้ายก็ยอมเล่น ฉันว่าจริง ๆ หมอนี่ก็อยากเล่นเหมือนกันแหละน่า แต่ทำเป็นซึน
“งั้นฉันให้นายเริ่มก่อน”
“อืม.......ให้ถามคำถามที่เธอตอบไม่ได้งั้นหรอ”
นายเสร็จฉันแน่ ไม่มีเรื่องไหนของนายที่ฉันไม่รู้ นายนั่นแหละที่เสร็จ เพราะนายไม่มีทางรู้เรื่องของฉันแน่นอน
“ฉันโดนลอบยิงครั้งล่าสุด วันไหน”
“ง่ายมาก ก็วันที่ 8 เดือน กุมภาพันธ์ ฉันจำได้วันนั้นฉันร้องไห้หนักมากเลย แถมนายยังนอนโรงพยาบาลตั้งหลายวัน”
“ถูกต้อง ตาเธอแล้ว”
“ฉันกับนายเจอกันครั้งแรกที่ไหน”
พอลจะตอบได้ไหม เขาจะจำวันนั้นได้ไหม
“วันที่ 13 ธันวาคม เจอเธอได้หนึ่งวันเราก็หมั้นกันเลย ไวชะมัด ทำยังกับว่าฉันไปทำเธอท้อง”
“แต่ทุกคนก็เห็นแล้วนี่ว่าฉันยังไม่ได้ท้อง นายอย่าคิดมากสิ”
“ตาฉันสินะ งั้นฉันมีแฟนคนแรกตอนอายุเท่าไหร่”
ตายคาที่ เลยฉัน ฉันจะไปรู้ได้ไงฟะ ตายแน่ ๆ เอาวะเดามั่ว ๆ ไปก่อน
“18 ต้อง 18 แน่ ๆ”
“เสียใจด้วยนะเธอตอบผิด คำตอบคือ ตอน 4 ขวบต่างหาก 555 ฉันควรจะทำโทษอะไรเธอดีน้า”
4 ขวบ เนี่ยนะ ให้ตายเถอะ ใครจะไปตอบถูกฟะ ตอน 4 ขวบฉันยังนั่งเล่นอุนจิอยู่เลยมั้ง
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“ก็นายเล่นถามแบบนี้ใครจะตอบได้ ถ้าถามว่าใครคือแฟนคนสุดท้ายของนายฉันต้องตอบได้แน่นอน!!! เพราะคนคนนั้นคือ ฉัน อย่างแน่นอน!!”
พอลใช้ กำปั้นเขกที่หัวฉันเบา ๆ อะไรก็ฉันพูดจริง ๆ นี่นา ตอนนี้พอลมีสีหน้าเจ้าเล่ห์ จริงสิฉันต้องถูกลงโทษ ซวยแล้วไง
“ฉันขอสั่งให้เธอ ทำหน้าลิงทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าไอ้เฟียส”
“หน้าลิง??? ต่อหน้าเฟียสเนี่ยนะ??? จะบ้าหรอไม่มีทาง”
“นี่เป็นคำสั่งนะอย่าลืมสิ”
พอลยิ้มออกมาด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ เขาดูมีความสุขชะมัด โอเค เกมมันได้ผลมันทำให้พอลมีความสุข แต่คนที่เป็นทุกข์มันคือฉันไง หน้าลิงต่อหน้าเฟียสเนี่ยนะ ตานั่นจะทำหน้ายังไงนะ คงจะขำจนท้องแข็งแน่ ๆ
“ฉันลืมบอกไปว่า กฎนี้มันมีผลแค่สามวันเท่านั้น”
นี้แหละคือทางรอดของฉัน แค่ภายใน 3 วันนี้ฉันไม่ไปพบเฟียสทุกอย่างก็จบ สบายมาก
“ได้สิ แค่ 3 วันมันก็เพียงพอแล้ว”
สีหน้าเจ้าเล่ห์นั่นมันอะไรกัน บอกฉันทีว่าพอลไม่ได้มีแผนอยู่ในใจ บอกฉันที
“ตาเธอแล้ว ไม่ถามหรอ”
“ถามสิ!!! ฉันชอบอะไร ตอบมา 3 อย่าง”
หมอนี่ไม่มีทางรู้แน่ ๆ ฉันจะลงโทษอะไรเขาดีนะ เอาแซ่ฟาดแล้วเอาเกลือทาดีไหมน้า (ชักเริ่มซาดิสต์แล้วนางเอกของเรา)
“เธอชอบ เล่นเกม ชอบอ่านนิยาย แล้วก็ชอบ............”
ชอบอะไรล่ะทำไมต้องทำหน้าแดงแบบนั้นด้วย มันทำให้ลุ้นนะโว๊ย!!!
“แล้วเธอก็ชอบ......ชอบ...”
“ถ้านายไม่บอกฉันจะนับแล้วนะ 3.....2......1....หมดเวลา!!”
ตอนนี้พอลถอนหายใจอย่างโล่งอก อะไรทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วย นี่เขากำลังจะโดนฉันลงโทษนะ
“บทลงโทษของเธอคืออะไร”
“อืม...วันนี้นายต้องไปกินข้าวกลางวันกับฉัน!!”
“แค่เนี้ย!!”
“อืม ตานายแล้ว”
ตอนแรกฉันว่าจะลงโทษอย่างอื่น แต่คิดไปคิดมาโอกาสที่จะกินข้าวกับพอลมันไม่ได้หาง่าย ๆ แถมตอนนี้ฉันก็ชักจะหิวแล้วด้วย
“เดี๋ยวสิ เธอยังไม่ได้เฉลยคำตอบ เลยนะ”
“จริงสิ คำตอบก็คือ ฉันชอบเล่นเกม ฉันชอบอ่านนิยาย แล้วก็ชอบ.....คิตตี้!!!”
“หา คิตตี้???”
ทำไมต้องทำหน้าตาเหมือนไม่อยากเชื่อแบบนั้นด้วยล่ะ แถมสีหน้าของพอลดูเหมือนจะไม่พอใจในคำตอบของฉันเลย ก็ฉันชอบจริง ๆ นิ ชอบตั้งแต่เด็กแล้ว มันผิดหรือไงชอบ คิตตี้เนี่ย!!!
“ฉันว่าเราเลิกเล่นเถอะ”
จู่ ๆ อีตาพอลก็พูดขึ้น อะไรโมโหอะไรอีก ฉันเปล่าทำอะไรนะ พอลเดินไปนั่งหันหลังให้ฉันที่เตียง นี่เป็นการบ่งบอกว่าเค้ากำลังไล่ฉันใช่ไหม
“งั้นถ้านาย ไม่อยากเล่นแล้ว ฉันไปก่อนนะ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ พอลก็ยังหันหลังให้ฉันเหมือนเดิม ปากฉันก็บอกว่าจะไป แต่เท้าของฉันกลับเดินไปหาพอล ฉันลงไปนั่งที่เตียงเอาหลังพิงกับหลังของพอล นั่นทำให้พอลหันมามองฉัน
“ไหนบอกจะไปไง”
“จะไปได้ยังไง ก็นายยังเศร้าอยู่แบบนี้ ฉันทิ้งนายอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อกี้นายไม่พอใจอะไร แต่ที่ฉันทำไปเพราะอยากให้นายหายเศร้านะ”
“เมื่อกี้ ฉันแค่........คิดว่าเธอจะตอบว่าเป็นฉัน”
