บทที่ 33 บัวสัตตบุษย์สีแดง

“หยางห่าวหรานท่านมันเป็นคนเช่นไรกันนะ!”

“อะไรเล่าข้าก็แค่เป็นห่วงกลัวว่าเจ้าจะหิวจนหมดแรง…ก็ได้ ๆ ไม่พูดแล้ว”

ท่านอ๋องเห็นสายตาที่หันมาค้อนเขาจึงได้รีบหยุด ใช่ว่าเขาจะอยากทะเลาะกับนางเสียเมื่อไหร่ เขารู้ว่านางพกเสบียงมามากพอที่จะเดินทางไปกลับ หากว่าโง่ทะเลาะกันตอนนี้มีหวังว่าเขาคงอดข้าวเช้าเป็...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ