บทที่ 14

เอ็ดเวิร์ดกำลังจะวิ่งออกไปเมื่อรูบี้คว้าตัวเขาเอาไว้ "เอ็ดเวิร์ด วันนี้เป็นวันสำคัญของเรานะคะ"

เมื่อเขาบังคับให้เธอปล่อยมือ เอ็ดเวิร์ดก็ออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

"เอ็ดเวิร์ด กลับมานี้นะ!" งานแต่งงานที่ดีต้องพังทลายจนทำให้รูบี้แทบเป็นบ้า

"ตอนนี้เธอเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลธิสรสกุลแล้ว ทำไมเธอถึงสนใจเรื่องพิธีนี้ด้วยล่ะ?" สินีโกรธจัด คราวนี้ชื่อเสียงของธิสรสกุลสียไปหมดแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเจสันนำตัวเบลล่าส่งโรงพยาบลที่ใกล้ที่าุดและเริ่มช่วยชีวิต

โทรศัพท์ยังคงดังอยู่เรื่อยๆ และเจสันก็รู้ว่าเป็นเอ็ดเวิร์ดแม้ว่าเขาจะไม่ได้มองก็ตาม

เจสันไม่ได้รับสาย เขาไม่ต้องการให้เบลล่าเกี่ยวข้องอะไรกับเอ็ดเวิร์ดอีก เขารักเธอมากกว่าเอ็ดเวิร์ดเสียอีก

หลังจากช่วยชีวิตได้สี่สักชั่วโมง ในที่สุด ในที่สุดเบลล่าก็เสียชีวิตอีกครั้ง

เจสันพาเธอไปโรงพยาบาลเอกชนที่มีการรักษาดีขึ้นในวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอตื่นขึ้น เพื่อที่เธอจะได้ไม่ถูกรบกวน

เบลล่านอกจากจะนอนมองเพดานทุกวันๆ

อันที่จริง นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอรอดชีวิตมาได้ แต่คราวนี้หัวใจของเธอได้ตายไปจากร่างของเธอแล้ว

"เธอเป็นยังไงบ้าง?" เจสันเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว" เป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้ลูกชายของเธอเอลบี้ เธอคิดถึงเขามาก

"ไม่ต้องห่วงเรื่องออกจากโรงพยาบาลหรอกครับ ดูสิว่าฉันพาใครมาด้วย?" เจสันหลบ เผยให้เห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ข้างหลังเขา

"เอลบี้?"

"แม่ครับ..." เด็กน้อยรีบวิ่งเข้ามาเหมือนแมวแล้วเหวี่ยงตัวเบลล่า "แม่ครับ ผมคิดถึงคุณมากเลยนะครับ"

"แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน" เบลล่าใจสลายเมื่อลูบหัวของลูกชาย

"แม่ครับ พ่อไม่ต้องการพวกเราแล้วเหรอครับ?"

"ใครพูดกับลูกแบบนั้น?" เบลล่ามองไปที่แจ๊คสัน

เจสันยักไหล่ของเขาอย่างไร้เดียงสา

บางทีเด็กก็อ่อนไหวเกินไป เมื่อมองดูดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ของ เอลบี้ เบลล่าก็กลั้นน้ำตาไว้พร้อมปลอบใจ "พ่อของลูกจากไปแสนไกลและจะไม่กลับมาอีกอีกแล้วครับลูก"

ในขณะนี้ เอ็ดเวิร์ดอยู่ไกลโพ้นทะเลจริงๆ เพื่อโปรโมทเสื้อผ้าของบริษัทที่จดทะเบียนใหม่ในช่วงฮันนีมูนของเขาเอง

"เอ็ดเวิร์ด ฉันคิดว่าแถวนี้ที่นี่ดีมาก เราอยู่ต่อได้ไหม?" รูบี้มองร่างเย็นชาที่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสและรู้สึกอึดอัดมาก

เธอคิดว่าหลังจากออกจากรีธาและเบลล่าแล้ว เธอกับเอ็ดเวิร์ดจะเป็นเหมือนคู่บ่าวสาวทั่วไปที่รักกันหวานชื่น

แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม หลังไปที่นั้นป็นเวลาหนึ่งเดือน เวลาที่เธอเห็นเอ็ดเวิร์ดก็นับครั้งได้ เธอไม่รู้ว่าเขายุ่งกับอะไร แต่เธอรู้ว่าทำไมเขาถึงยุ่งกับตัวเอง

ดังนั้นเธอจึงเริ่มเกลียดเบลล่าขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งทำให้เธอกระวนกระวายและไม่สบายใจมากขึ้น

หนึ่งเดือนครึ่งต่อมาที่ร้านลีลาน่า

"แม่ครับ เค้กของผมอยู่ที่ไหนเหรอ?" เด็กชายตัวเล็กเงยหน้าขึ้นและถามเบลล่าที่กำลังเตรียมชุดแต่งงาน

เบลล่าเป่าจมูกเล็กๆ ของเขาอย่างผ่อนคลาย "ฟักทองตัวน้อยของแม่ แม่สัญญากับลูกว่าเมื่อแม่ทำงานเสร็จ แม่จะให้ลูก ตอนนี้ลูกควรเล่นคนเดียวแปปหนึ่งก่อนนะ"

"แม่ครับ แม่ใส่ชุดแต่งงานตอนที่แต่งงานกับพ่อผมหรือเปล่า?" ทันใดนั้น เด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นและถามด้วยความสงสัย

เมื่อได้ฟังเสียงอันไพเราะของลูกชาย ใจของเบลล่าก็สั่นสะท้านและจับศีรษะลูกชายของเธอ ดวงตาของเธอก็ปริ่มไปด้วยน้ำตา

"แม่ครับ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า คิดถึงพ่ออีกแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่ตรงนี้กับแม่นะครับ" เด็กน้อยจับมือเบลล่าอย่างโดดเด่นเผยรอยยิ้มหวานๆ เมื่อมองดูลูกชายของเธอ เป็รเอ็ดเวิร์ดย่อส่วน ใจของเบลล่าก็อุ่นใจ

"คุณเบลล่า คุณเอ็ดเวิร์ดมาแล้วค่ะ"